Allez, tegenwoordig is dat natuurlijk Beveren-Kruibeke-Zwijndrecht, maar dat bekt niet zo makkelijk als Zwijndrecht. 😉 Het was al een paar jaar geleden dat de uitgebreide familie langs de kant van de moeder van mijn vriend was samen gekomen. De tante en nonkel van mijn vriend die het feest organiseerden hadden alvast een prachtige dag uitgekozen. De zon was volop van de partij en gelukkig leverden de bomen en de party tenten genoeg schaduw, want anders was ik zeker zo rood als een kreeft naar huis gegaan.
We spoorden voor deze bijzondere gelegenheid naar Antwerpen-Centraal om van daaruit de tram naar Zwijndrecht te nemen. Het was even zoeken om op het Astridplein de vertrekplaats van de tram te vinden, die zich uiteindelijk ondergronds bleek te bevinden. Gelukkig waren we nog net op tijd om de tram te halen. Vanaf de tramhalte was het een tiental minuten wandelen naar het huis van de nonkel en tante. Gelukkig had ik mijn flipflops aangetrokken, om deze vlak voor aankomst snel op een bankje te verwisselen voor mijn hot pink zomersandalen mét hoge hakken en plateauzool. ‘t Is dat ik niet zo vaak de gelegenheid heb om deze beauty’s aan te trekken.
Het feest verliep gemoedelijk. Omdat we veel van de gasten (neven en nichten van mijn vriend en een paar van hun kinderen) al zolang niet meer gezien hadden, viel er natuurlijk veel bij te praten. De schoonbroer van mijn vriend ontpopte zich tot een heuse barman (full disclosure: hij heeft effectief een tijd bijgeklust als barman). En ik liet mij de bubbels en aperitiefhapjes smaken. De oudste nicht en haar vriend hadden voor het hoofdgerecht gezorgd: chili con carne. Eerlijk, geen fan van dit nochtans populaire gerecht. En mijn darmen ‘s avonds waren het op dat vlak roerend met mij eens.
Gelukkig kon het dessert: ijs met chocoladesaus mij wel smaken en zorgde het openbaar vervoer ervoor dat we probleemloos thuis geraakten.
