film

Sex and the City

Mijn vriend en ik hadden gisteren zin om nog eens een filmpje mee te pikken. Probleem was dat de films die ons konden bekoren, niet dik gezaaid waren: in die cowboyfilm had ik geen zin en we konden toch moeilijk Indiana Jones voor een tweede keer gaan zien? Dus dachten we: welja, waarom niet naar Sex and the City gaan kijken? De serie slaagde er regelmatig in een glimlach op mijn gezicht te toveren en er valt tegenwoordig al zo weinig te lachen.

Ik waarschuwde mijn vriend op voorhand dat het in de filmzaal waarschijnlijk vol met vrouwen zou zitten, maar mijn vriend is het toppunt van stoere mannelijkheid en wordt geenszins van de wijs gebracht door gillende meiden. 😉 En ja, bij nadere inspectie van de filmzaal, bleek je echt met een vergrootglas op zoek te moeten gaan naar testosteron.

Jammer genoeg stelde de film teleur. Ik denk dat ik hoop en al twee, misschien drie keer geglimlacht heb. Het enige moment dat de zaal luidop in lachen uitbarstte was bij het genante diarreemoment van één van de hoofdrolspeelssters. Kakhumor, het is niet aan mij besteed. Ik vond het hele verhaal bol staan van de clichés, tot en met het spreekwoordelijke happy end. Ik heb wel ettelijke keren geamuseerd gekeken naar de werkelijk waanzigge outfits van Carrie. En zo’n penthouse in New York zie ik ook wel zitten. Alleen vrees ik dat onze budgettaire middelen daarvoor niet toereikend zijn.  Geld maakt niet gelukkig, maar handig is het wel. Vooral als je graag dure schoenen koopt. 😉

What a ride!

Ik heb geweldig genoten van Indy’s avonturen. Niet te veel nadenken en je gewoon laten meeslepen door de actie. De ene actiescène was al ongeloofwaardiger dan de andere, maar hey, we hebben het hier wel over Indiana Jones, he! En ik heb verschillende keren moeten lachen, zij het niet op dezelfde momenten als de andere personen in de zaal, maar dat zal mij worst wezen. Alleen het einde vond ik tegenvallen. Net Close Encounters of the Third Kind. Ik dacht even dat ik in een andere film terecht was gekomen.

Indiana

Straks ga ik naar de cinema, voor lekker ouderwets vertier. Misschien doe ik lekker decadent en koop ik zelfs ijspralines of zo (waar zijn de tijden dat er meisjes rondkwamen tijdens de pauzes om ijspralines te verkopen). Ik heb geweldig goeie herinneringen aan Indiana Jones and the last crusade, hopelijk stelt zijn opvolger niet teleur. ‘t Is ondertussen alweer eeuwen geleden dat ik mijn gat nog eens neervlijde in één van de zachte zetels van een Kinepolis-bioscoopzaal. Zelfs al valt de film tegen, genieten zal ik! Mister Jones, here I come.

Vermoeid

Zware dag gehad vandaag. De ganse dag een workshop van een groot project moeten leiden. Drieëntwintig personen in een vergaderzaal op dezelfde lijn proberen brengen, niet gemakkelijk. Vooral niet als de akoestiek van de zaal in kwestie abominabel is en het de grootste inspanning kost om de mensen aan de andere kant van de zaal te verstaan.

Even een klein paniekmoment toen geen van de partners zich geroepen voelde een bepaald cruciaal onderdeel van het project op zich te nemen. Gelukkig vond ik in het (behoorlijk lange) projectvoorstel terug wie verantwoordelijk was voor dit onderdeel. De partner in kwestie sloeg even groen uit, maar moest toch toegeven dat ik gelijk had. Ha!

Enfin, ik kwam redelijk uitgeput thuis op deze vrijdagavond. De zin om vanavond nog intellectuele inspanningen te doen, was ver te zoeken. Dus keken mijn vriend en ik een film (ja, de projector is nog steeds in onze bezit) waarvan we vermoedden dat er niet al te veel denkwerk bij te pas zou komen. De keuze viel op Napoleon Dynamite, een zogezegde cultfilm. Na het bekijken van deze film kan ik maar één ding zeggen: WTF???

Home cinema

Na een niet zo opbeurend bezoekje aan het thuisfront (niks nieuws daar) besloten we de negatieve gedachten te verjagen met een gezonde dosis cynisme ons geleverd door de onovertroffen dr. House. Meestal kijken we een dvd’tje op een gewoon pc-scherm, maar gisteren was ik, met dank aan het werk, net iets beter uitgerust dan gewoonlijk. Ik had de projector mee naar huis genomen voor de afdelingsdag en tja, dan zou het dom zijn niet van deze unieke gelegenheid gebruik te maken. Er werd een muur uitgekozen, de boxen werden in de juiste richting geplaatst en alles was klaar om te genieten van een aflevering van House in onze eigen home cinema. Moesten die projectoren niet zo duur zijn, ik wist wat te vragen voor mijn volgende verjaardag. Ik zie me al helemaal filmavondjes organiseren. :-)

Fitna

Dikkie schrijft over de controversiële film van Geert Wilders. En ja, ook ik heb gisteren de film bekeken. Kwestie van te weten of de controverse rond de film terecht was.

Na het bekijken van de film vind ik al de heisa lichtelijk overdreven. Originele invalshoeken worden alvast niet geboden en veel nieuwe dingen heb ik niet bijgeleerd. Hoe kan dat ook in ocharme vijftien minuten? Het betere knip- en plakwerk gemengd met een paar controversiële versen uit de Koran. Behoorlijk ongenuanceerd.

Volgens mij kan je over het katholieke geloof net hetzelfde maken: wat dubieuze passages uit de bijbel, wat beelden van aanslagen gepleegd door de IRA en die geschifte fundamentalisten uit de VS, et voila. De moslims die ik ken (voor het merendeel collega’s) zijn mensen die net als iedereen bekommerd zijn om hun werk, hun loon, hun kinderen, hun echtgenoot of echtgenote en hun huis. Jaja, niets menselijks is hen vreemd.

Al blijft het mijn persoonlijke overtuiging dat de wereld beter af zou zijn zonder godsdienst tout court. Er werden en worden naar mijn mening te veel wreedheden begaan uit naam van een godsdienst. Afschaffen, die handel.

Wat een rotweer vandaag!

Helemaal doorweekt aangekomen in de Japanse les. Mijn jas, die helaas veel van zijn waterdichte pluimen heeft verloren, weerstond de aanhoudende slagregen niet. Met als gevolg dat ik nat was tot op mijn ondergoed. Wat mijn vriendje behoorlijk grappig vond. (Denk wit hemd, donkere bh.) Verder niks te klagen over deze les Japans. Ik was goed mee, omdat ik vandaag op de trein wat woordjes had zitten oefenen. Na anderhalf uur les hield de juffrouw het voor bekeken en gingen we met de ganse klas kijken naar The Twilight Samurai, een film die (helemaal gratis!) vertoond werd in de Studios in het kader van Japan week. Jaja, Japanse les, het is meer dan alleen maar woordjes en karakters blokken. 😉 Heel goeie film trouwens, ik heb er erg van genoten. Na de filmvoorstelling was mijn jas eindelijk helemaal opgedroogd. Helaas was deze droge toestand maar een kort leven beschoren… Grmbl.

Gelukkig kan ik nu in mijn warm bedje kruipen en mijn koude voeten warmen aan mijn hete vriendje. 😉

Things we lost in the fire

Door al de blogdrink-heisa is het er nog niet van gekomen een stukje te schrijven over de mooie film die we op uitnodiging van één van mijn favoriete IT-bedrijven helemaal gratis zagen. “Things we lost in the fire” is een film over verdriet, verlies, verslaving en verwerking. Een ontroerende film die je ondanks een wat traag begin (mede veroorzaakt door het heen en terug springen in de tijd waardoor de beginscènes wat verwarrend overkomen) bij de keel grijpt. Schitterende vertolkingen van Hale Berry (geweldig mooie vrouw) en vooral van Benicio del Toro, met zijn karakterkop uitermate geschikt om de rol van hopeloze verslaafde te spelen. Ik hield ook erg van het einde dat geen cliché happy end was. Het leven gaat nu eenmaal verder en ondanks de tegenslagen die we te verwerken krijgen, moeten we er het beste van maken.

Gelukkig was er na de film een receptie om het zware thema van rouw en verlies (maar ook hoop) door te spoelen met de nodige alcohol. De receptie was, net als vorig jaar, tiptop in orde. Lekker schuimwijn, lekkere hapjes en de meest sexy kerel van de avond aan mijn zijde. Kijk, het is echt niet zo moeilijk om mij tevreden te houden. 😉

PS: Oh my god, they killed Mulder!

Heath Ledger is dood

En daar moest ik toch wel even van slikken. Heath Ledger had alles om van het leven een succes te maken. Hij was jong, getalenteerd, rijk en succesvol. Hij was nog niet zo lang geleden vader geworden van een schattig dochtertje. En dan plots: gedaan. Geen vertolkingen meer die de harten beroeren. Nooit meer schitteren op het witte doek. Zijn doodsoorzaak is voorlopig onbekend. Maar niemand zal verbaasd zijn als blijkt dat drugs hem de das om hebben gedaan. Wat een domme manier om te sterven. Het leven had hem nog zoveel te bieden.