film

Loft

Dit weekend zijn mijn vriend en ik naar dé Vlaamse film van het jaar geweest. En hebben we detoch al weer hoge bezoekerscijfers met twee verhoogd. Benieuwd of Loft erin zal slagen Koko Flanel van de nummer één plaats als meest bezochte Vlaamse film ooit te verdringen.

En wat vond ik ervan? Wel, toen ik in de filmzaal zat, had ik het gevoel: ja, het verhaal klopt, het klikt allemaal netjes in mekaar. Maar toen we na de film het één en ander aan het herkauwen waren, was ik daar plotseling niet zo zeker meer van. Bepaalde handelingen van de hoofdpersonages leken mij onlogisch en dat gedoe met dat immobiliënkantoor kregen we maar niet goed in het verhaal ingepast. Het ligt misschien aan mij, maar ik vond dat er net een plotwending te veel in de film zat. Toegegeven de ontknoping had ik totaal niet zien aankomen, wat zeker een verdienste van de film is, maar geloofwaardig vond ik het hele verhaal niet.

Dit neemt niet weg dat we erg van de film genoten hebben. Je moet gewoon achteraf niet het plot proberen te ontleden. 😉 De beelden in de film waren werkelijk prachtig. De architectuur van de loft en de andere panden die in beeld kwamen, was magnifiek. Zelden zo’n esthetisch verantwoorde Vlaamse film gezien. Een feest voor het oog.

Ik vond wel dat de film te zeer de nadruk legde op het feit dat mannen smeerlapkes zijn, alsof vrouwen geen overspel zouden plegen. 😉

Star Wars Marathon

‘t Was een geslaagde avond! Lekkere cocktails, fastfood voor de hongerige magen en een schitterend beeld dankzij de projector van mijn vriend zijn werk. Al vrees ik dat ik wegens dichtvallende ogen stukken gemist heb van Return of the Jedi. 😉 Met dank aan boskabout, werkmens, ntone en special guest Lucie voor het uitmuntende gezelschap.

En ja, mijn vriend en ik overwegen serieus een Lord of the Rings marathon. Al gaan we dan toch een tikkeltje vroeger moeten beginnen. 😉

Plaatsen vrij voor Star Wars marathon!

Een hele tijd geleden besloten mijn vriend en ik een Star Wars marathon te organiseren voor wat vriendenbloggers. Voornamelijk omdat lime nog nooit een Star Wars film gezien had en wij ons geroepen voelden dit gat in haar cultuur te dichten. De eerste datum die uit de bus kwam, werd verschoven omdat diezelfde lime onverwacht niet van de partij kon zijn.

Een nieuwe datum werd geprikt, maar blijkbaar wordt onze Star Wars marathon door het noodlot achtervolgd. Verschillende deelnemers haakten af met uiteenlopende excuses als een shot gun wedding, een crematie en een reisje naar het buitenland. Bijgevolg zijn er 3 plaatsen vrijgekomen voor andere Star Wars liefhebbers. Plaats van het gebeuren: ons appartementje in Leuven. Tijdstip: zaterdag 29 november om 16.00u. Mijn vriend en ik zorgen voor de drank, de films en de filmprojector.

Star Wars liefhebbers, stuur mij een mailtje! De eerste drie reageerders zijn verzekerd van een gezellige avond in goed gezelschap.

Pride and prejudice

Vorige week heb ik Pride and prejudice uitgelezen. Tijdens het lezen van deze schitterende roman (dat fantastisch mooie Engels! dat geweldig ironisch toontje!) herinnerde ik me hoe ik genoten had van de BBC-reeks die dit boek zo prachtig tot leven bracht. Ik heb bewust nooit naar de verfilming met Keira Knightley (bah) gekeken, omdat er voor mij voor eeuwig en altijd maar één Mr. Darcy zal bestaan: Colin Firth. Ik heb dan ook geen moment getwijfeld, ben naar Amazon gesurft en heb de DVD’s besteld.

Vandaag zat het pakketje bij de post. Straks wordt de projector bovengehaald! 😉

Wanted

Wat doet een mens zoal na een ganse namiddag foto’s (van 13.30u tot 18.30u!) selecteren voor het aankomende trouwfeest van de schoonbroer? (Babyfoto’s, doopfoto’s, reisfoto’s, kleuterfoto’s, puberfoto’s, feestfoto’s,… En dit alles zowel voor de bruid als de bruidegom. Op den duur was ik het grondig beu.) Naar de film gaan, natuurlijk! Ik had een tijd geleden het voorfilmpje van Wanted gezien en was danig onder de indruk van de special effects. Het leek ook geen al te zware film. Ideaal als ontspanning na een namiddag werken.

Viel dat tegen, zeg. Zwaar teleurgesteld was ik. Wat een bloederige, geweldadige film. Ok, de special effects zijn echt de moeite, maar in de helft van de film heb je het wel gezien met al die kogels-die-niet-rechtdoor-vliegen-effecten. Al moet ik toegeven dat de treincrash ongelooflijk spectaculair is.  Het verhaal stelt bovendien niks voor. De grote onthulling zag je van mijlenver aankomen. En ik ga geen moeite doen om de gaten en de onwaarschijnlijkheden in het plot op te sommen. De scenaristen lijken me trouwens leentjebuur gespeeld te hebben bij andere klassiekers in het genre (the Matrix, Fight Club, zelfs Star Wars). Origineel? Vergeet het. En wat een rotfilosofie hangen de leden van the Fraternity aan. Moorden zonder daar vragen bij te stellen. Dégoutant.

Enfin ja, ik denk niet dat ik tot de doelgroep van deze film behoorde. Spijtig, want ik had er veel meer van verwacht.

Wall-e

Gisteren zaten we met zeven vrienden op rij zeven van de filmzaal te genieten van Wall-e. Wall-e is een superschattige film mét een boodschap en een (beetje melig) happy end (het is en blijft Disney, dus ik verklap niks). Ik heb ervan genoten, vooral van de ongelooflijke aandacht voor details die uit deze film sprak en het werkelijk fantastische, woordeloze, eerste deel.

Wel bijzonder jammer dat Kinepolis die het nodig vindt je helemaal uit de sfeer van de film te halen door een pauze in te lassen. Awoert Kinepolis! Als ik pauzes wil tijdens mijn film, schaf ik mij wel een tv-toestel aan. Ik weet dat jullie stiekem hopen mij een te dure en te waterige frisdrank te verkopen of een grote zak popcorn of een duur ijsje. Geef het op, het zal toch niet lukken.

The dark knight

Goeie film, maar te deprimerend en te donker naar mijn smaak. Op sommige momenten moest ik moeite doen om de actie goed te kunnen volgen, zo’n verwarrende chaos aan beelden: wie was er nu op wie aan het schieten en wie zit nu op welke verdieping? Aan de andere kant zaten er dan weer fantastische, visueel boeiende beelden in, waar je letterlijk hoogtevrees van kreeg. En ja, Heath Ledger is geweldig in deze film, jammer dat hij op zo’n belachelijk manier aan zijn einde is gekomen. Verspild talent, wat een zonde.

Sex and the City

Mijn vriend en ik hadden gisteren zin om nog eens een filmpje mee te pikken. Probleem was dat de films die ons konden bekoren, niet dik gezaaid waren: in die cowboyfilm had ik geen zin en we konden toch moeilijk Indiana Jones voor een tweede keer gaan zien? Dus dachten we: welja, waarom niet naar Sex and the City gaan kijken? De serie slaagde er regelmatig in een glimlach op mijn gezicht te toveren en er valt tegenwoordig al zo weinig te lachen.

Ik waarschuwde mijn vriend op voorhand dat het in de filmzaal waarschijnlijk vol met vrouwen zou zitten, maar mijn vriend is het toppunt van stoere mannelijkheid en wordt geenszins van de wijs gebracht door gillende meiden. 😉 En ja, bij nadere inspectie van de filmzaal, bleek je echt met een vergrootglas op zoek te moeten gaan naar testosteron.

Jammer genoeg stelde de film teleur. Ik denk dat ik hoop en al twee, misschien drie keer geglimlacht heb. Het enige moment dat de zaal luidop in lachen uitbarstte was bij het genante diarreemoment van één van de hoofdrolspeelssters. Kakhumor, het is niet aan mij besteed. Ik vond het hele verhaal bol staan van de clichés, tot en met het spreekwoordelijke happy end. Ik heb wel ettelijke keren geamuseerd gekeken naar de werkelijk waanzigge outfits van Carrie. En zo’n penthouse in New York zie ik ook wel zitten. Alleen vrees ik dat onze budgettaire middelen daarvoor niet toereikend zijn.  Geld maakt niet gelukkig, maar handig is het wel. Vooral als je graag dure schoenen koopt. 😉

What a ride!

Ik heb geweldig genoten van Indy’s avonturen. Niet te veel nadenken en je gewoon laten meeslepen door de actie. De ene actiescène was al ongeloofwaardiger dan de andere, maar hey, we hebben het hier wel over Indiana Jones, he! En ik heb verschillende keren moeten lachen, zij het niet op dezelfde momenten als de andere personen in de zaal, maar dat zal mij worst wezen. Alleen het einde vond ik tegenvallen. Net Close Encounters of the Third Kind. Ik dacht even dat ik in een andere film terecht was gekomen.

Indiana

Straks ga ik naar de cinema, voor lekker ouderwets vertier. Misschien doe ik lekker decadent en koop ik zelfs ijspralines of zo (waar zijn de tijden dat er meisjes rondkwamen tijdens de pauzes om ijspralines te verkopen). Ik heb geweldig goeie herinneringen aan Indiana Jones and the last crusade, hopelijk stelt zijn opvolger niet teleur. ‘t Is ondertussen alweer eeuwen geleden dat ik mijn gat nog eens neervlijde in één van de zachte zetels van een Kinepolis-bioscoopzaal. Zelfs al valt de film tegen, genieten zal ik! Mister Jones, here I come.