film

Watchmen

En hier volgt dan eindelijk het lang geleden aangekondigde verslag van Watchmen. Eerlijk is eerlijk, Watchmen stond niet echt op mijn must see lijstje, maar omdat ik bij onze laatste cinemabezoekjes op filmgebied steeds mijn zin had gekregen, mocht mijn vriendje (die een grote fan is van pang pang en veel special effects, ook wel hersenloos entertainment genoemd) ook eens een film kiezen. In een goeie relatie moet men geven en nemen. 😉

En toegegeven, de film viel beter mee dan verwacht. Ik lees her en der kritieken op de muziekkeuze, maar mij stoorde de muziek niet. Integendeel, ik vond het contrast tussen de muziek en de beelden vaak origineel en verfrissend. Ok, de film was hypergeweldadig, maar op een stripfiguurmanier, wat het draaglijker maakte. Ik vind realistisch geweld schokkender. Al heb ik wel even mijn ogen dichtgeknepen tijdens het cirkelzaagmoment.

De openingsscène was ronduit geniaal. Een halve stripreeks samengevat in enkele minuten. Je moet het maar doen. De boodschap die de film uitdroeg, vond ik behoorlijk deprimerend: de mensheid zal pas vrede kennen als er een gezamenlijke vijand gevonden wordt. En het concept collateral damage wordt wel heel erg ruim geïnterpreteerd. De hele film speelt zich trouwens af in een grauwe parallelle werkelijkheid waar alle hoop vervlogen lijkt en superhelden nog erger dan misdadigers zijn.

Ik kende voorheen de stripsreeks niet, maar nu ik de film gezien heb, denk ik dat ik mij deze reeks binnenkort ga aanschaffen. Er is nog wat plaats in onze boekenkast. 😉

Duplicity

Neen, die gratis filmtickets zijn nog altijd niet op (wat mij eraan doet denken dat ik nog een review van Watchmen moet schrijven, die we vorige week gezien hebben). Mijn vriend en ik lieten ons verleiden door het voorfilmpje van Duplicity: industriële spionage in een romantische verpakking met pittige dialogen, what’s not to like?

Toch viel de film wat tegen. De openingsscène was visueel fantastisch, daarna daalde het niveau tot gewoontjes. Het script zat goed in mekaar en de dialogen waren inderdaad flitsend, maar je zag de ontknoping van mijlenver aankomen. Als je deze film gaat bekijken, wees gewaarschuwd, je krijgt het einde dat je verwacht. Duplicity is een onderhoudende formulefilm, niet meer, maar zeker ook niet minder.

Slumdog Millionaire

Om de één of andere reden had ik me in het hoofd gehaald dat Slumdog Millionaire een feel good movie was. Boy, was I wrong. Het begon al goed met een geweldadige martelscène en het verbeterde er daarna niet echt op. Slumdog Millionaire brengt het verhaal van een weesjongen uit de sloppenwijken, terwijl het een goed beeld schetst van India: de miserie in de sloppenwijken, de maffia, de godsdiensttwisten, de opkomst als economische grootmacht, de fascinatie voor cricket, het contrast tussen de rijken en de armen, de georganiseerde bedelarij, het gebrek aan respect voor de mensenrechten,… Deze film laat het ons allemaal zien, samengebald in het levensverhaal van één hopeloze romanticus, die tegen beter weten in blijft zoeken naar de liefde van zijn leven.

De film is ronduit fantastisch in beeld gebracht. De scène waarin de jongens door de sloppenwijken hollen, vibreert van levenslust. Visueel is deze film een genot voor het oog. Al moet je er wel de nodige gewelddadige scènes bij nemen. De film gaf mij dan ook een dubbel gevoel. Hij eindigt met een happy end, maar zou de romanticus ooit zo ver geraakt zijn zonder de misdaden van zijn oudere broer? Een oudere broer die hem vaak erg gemeen behandeld, maar op kantelmomenten steeds voor hem opkomt? Waarschijnlijk niet. Zonder het offer van de oudere broer, geen happy end. En dat gaf de film voor mij een wrange nasmaak.

Begrijp me niet verkeerd. Slumdog Millionaire is een geweldige film en ik zal hem beslist aanraden, maar door hem te bekijken ben ik er alleen maar meer van overtuigd geraakt dat India geen land voor mij is. Het idee alleen al continu verminkte kindbedelaars van je te moeten afschudden, ik krijg er kippenvel van.

The Curious Case of Benjamin Button

Het verhaal van de film zal ondertussen wel door iedereen gekend zijn, dus daar hoef  ik geen woorden aan vuil te maken. Wat ik jullie wel kan vertellen, is dat ik ongelooflijk hard van deze film genoten heb. Om de één of andere reden heeft het verhaal mij diep geraakt. Kwam het door de tristesse die de film uitstraalde? Het gevoel dat mensen slechts een speelbal van het lot zijn? De onvermijdelijkheid van het wegvallen van personen die ons dierbaar zijn? De onontkomelijkheid van de dood?

Het hoofdpersonage ondergaat zijn leven meer dan dat er hij er echt richting aan probeert te geven. Misschien is dit wel de enige juiste manier om met het leven om te gaan en trek en sleur ik gewoon te hard tegen de stroom in? Misschien moet ik me gewoon laten meedrijven? Zien wat er komt? Wie zal het zeggen. Feit is dat ik deze bijna drie uur cinema geweldig goed besteed vond.

Geen handling fee meer?

Blijkbaar heeft het charme-offensief van Kinepolis zijn effect niet gemist. Enkele Adhese-bloggers (waarvan sommigen grif toegeven dat ze al lang niet meer naar de film geweest zijn) werden uitgenodigd om naar de blijkbaar bijzonder overtuigende speech van de CEO te luisteren. U leest het hier en hier. Want boehoehoe, ocharme, Kinepolis wordt bijzonder unfair behandeld. Want die stouterik met zijn Facebook-groep vertelt allerlei onwaarheden. Gelukkig zijn er nog de Adhese-bloggers om Kinepolis te verdedigen. Want natuurlijk heeft Kinepolis slechts het beste met ons voor. Vanuit de goedheid van hun hart doen ze elke dag hun best om ons de allerbeste cinema-experience te geven. Beste Kinepolis, u bent een commercieel bedrijf, die goede cinema-experience dient om volk naar uw zalen te lokken. Ik verwacht van u niet minder dan kwaliteit en dan nog liefst de beste kwaliteit.

Beste Kinepolis, als trouwe bioscoopbezoeker, wens ik u toch enkele tips mee te geven. Waarom niet rechtstreeks communiceren met uw klanten? Ja, ik heb uw enquète ontvangen en ja, ik heb die zelfs ingevuld, want, laat dit duidelijk zijn, het feit dat zoveel mensen lid worden van die Facebook-groep is gewoon een teken aan de wand dat er tussen uw klanten redelijk wat ontevreden mensen zitten, ik hoop dan ook dat jullie effectief iets met de resultaten van deze enquète zullen doen. Begin al gewoon met het afschaffen van álle ergerlijke pauzes, óók voor lange films. 

Kinepolis beweert bovendien dat ze geen handling fee meer aanrekenen bij het online tickets bestellen. Ok, laten we eens online een ticket bestellen (als het je lukt, want Kinepolis heeft al jaren een barslechte site, maar daar is men zich bij Kinepolis blijkbaar van bewust, wat een opluchting). Bij elk ticket (élk ticket) dat via gewone elektronische betaalmiddelen betaald wordt, wordt 0,35 euro extra aangerekend, bovenop de prijs van 7,50 euro (als basisprijs hanteer ik de prijs voor één bioscoopcheque, deze prijs verschilt van de 8 euro die je tegenwoordig aan de kassa betaalt). Het klopt dat deze fee niet aangerekend wordt als je bij het online bestellen, gebruik maakt van een 100-dagenkaart of een bioscoopcheque. Het is begrijpelijk dat Kinepolis de aankoop van 100-dagenkaarten en bioscoopscheques stimuleert, want het geld van zo’n 100-dagenkaart of bioscoopcheque wordt op volledig voorhand betaald. Oja, de term handling fee is inderdaad van hun site verdwenen. Bij de afrekening verschijnt gewoon droogjes 7,50 + 0,35 euro. Wat die 0,35 euro juist is, daar hebben we het raden naar. Bij het gewone tarievenoverzicht wordt die uitsplitsing  niet gemaakt en staat er 7,85 euro als kostprijs voor een normaal online ticket.

Conclusie: aan de kassa betaal je tegenwoordig 15 cent meer dan als je een ticket online of via ATM betaalt. Kinepolis heeft namelijk de prijzen aan de kassa opgetrokken, omdat iemand ingezien heeft dat het nogal schandalig was mensen die online bestellen méér aan te rekenen (personeelsbesparing, de koper drukt zijn ticket af met eigen middelen), dan mensen die aan de kassa bestellen.

Dirty Mind

Een fijne Vlaamse film mét een schitterende Wim Helsen in de hoofdrol. Al ergerde ik me aan de slechte beeldkwaliteit. Ja, dat zal wel artistiek zijn, al die ruis, maar mij stoorde het enorm. En neen, ik raakte daar niet aan gewend. Het bleef mij de hele film lang een doorn in het oog.

Het scenario van Dirty Mind is, op zijn zachtst gezegd, origineel. Ik heb niet geprobeerd een boodschap uit deze film te halen, want ik denk niet dat dit de bedoeling is. Zo komen vrouwen in het algemeen maar slecht uit het verhaal. Zelfs de intelligente vrouw valt voor de macho Tony T. Ik heb het niet voor macho’s, dus ik kon me totaal niet vereenzelvigen met de vrouwelijke hoofdpersonages in het verhaal.

Aan de andere kant lijkt het me geweldig de remmen los te kunnen gooien zoals Tony T. Gewoon toe te geven aan elke impuls en elke prikkel. Je niks aantrekken van de wereld en koppig jouw eigen ding doen. Al is zo’n levenshouding weinig realistisch.

Enfin, gaat dat zien, zou ik zeggen.

Tropa de Elite

Omdat hier nog bergen gratis tickets liggen, plus een 100dagenkaart die dringend opgebruikt moet worden, richtten mijn vriendje en ik gisterenavond onze schreden naar de bioscoopzaal voor de laatavondfilm. Oorspronkelijk doel: Revolutionary Road. Vlak voor het kopen van de tickets begonnen we echter te twijfelen. Tropa de Elite leek ook wel een interessante film. Kop of munt dan maar en het werd Tropa de Elite.

Het lot is tegen mij, want wat een afschuwelijk film was me dat. Niet dat ik de film slecht vond, verre van, al werd ik wel wat zeeziek van de beelden die vanuit de losse hand gefilmd werden. Tropa de Elite schetst het verhaal van de Braziliaanse zogenaamde elitetroepen, die de favelas proberen te zuiveren van drugsdealers en ander ongedierte. Maar de methoden die daarvoor gebruikt worden, maken dat de zogezegde helden van de film evenzeer schurken zijn. Excessief geweld, martelingen, niet kijken op een dode meer of minder, opleidingspraktijken die lijken op brainwashing: gruwelijk. De film laat  uitschijnen dat de enige oplossing voor de criminaliteit in de sloppenwijken het gebruik van nog meer geweld is. Een vicieuze cirkel, als je het mij vraagt.

Tropa de Elite is alleszins een film die tot nadenken stemt, maar vrolijk wordt je er niet van. Het was geen goed idee om deze film te gaan zien, de dag nadat er in ons eigen land zulke verschrikkelijke dingen gebeurd zijn. We waren beter Yes man opnieuw gaan zien.

Yes man

Uit mezelf zou ik deze film nooit zijn gaan zien. Het is dat vriend K ons gisteren belde tijdens het driekoningenfeestje met het voorstel om diezelfde avond samen naar deze film te gaan. Het was al een tijdje geleden dat we K nog gezien hadden en ik dacht: ach ja, ik vond Jim Carrey best wel te pruimen in Eternal Sunshine of the Spotless Mind en The Truman Show, waarom niet?

Nu moet ik zeggen dat ik de trailer al had gezien en dus een goed idee had waarover de film ging en zelfs hoe deze zou aflopen. Ik had dus al een klein vermoeden dat Yes man niets voor mij zou zijn. En jawel, het was weer van dat: de ganse zaal lacht, yab niet. Gelukkig heeft mijn vriendje me een aantal keer gekieteld of het was echt wel een triestige film geworden. 😉 Nu, sommige scènes vond ik wel geslaagd en ik heb toch echt wel een paar keer geglimlacht. En ja, het einde was echt zo verschrikkelijk voorspelbaar als ik verwacht had. Next!

Enfin, het was fijn dat we K nog eens gezien hebben. 😉

Burn after reading

Omdat de donkere dagen rond Kerstmis ideaal zijn om in een cinemazaal door te brengen (én omdat die honderddagenkaart moet opgeraken), zijn mijn vriend en ik vorige vrijdag nogmaals naar de film geweest. Burn after reading stond al een hele tijd op mijn verlanglijstje. Ik vrees dat ik mijn vriend dan ook niet veel inspraak in de filmkeuze gegeven heb. Gelukkig vertrouwt hij voor de volle honderd procent op mijn goede smaak. 😉

En jawel, de film was een schot in de roos. Ik heb een paar keren echt luidop gelachen, iets wat met mijn beruchte moeilijke gevoel voor humor zowaar geen sinecure is. Ik ga niet te veel verklappen van de film, want dat zou het kijkplezier vergallen. Weet wel dat Brad Pitt een supergeweldige rol speelt. Hij steelt echt de show in Burn after reading. Toen de film afgelopen was, had ik echt spijt dat het gedaan was. Zo’n leuke en ontspannende film. Ideaal om te ontstressen. Gaat dat zien!

Rome

Dankzij een tip van de toekomstige schoonbroer (van mijn vriend, niet van mij, zolang we niet getrouwd zijn, kan er ook geen sprake zijn van schoonfamiliebanden 😉 ), leerden mijn vriend en ik de serie Rome kennen. Vroeger, toen ik nog Latijn studeerde, was ik een hevige fan van het klassieke Rome. Ik las alles wat ik maar te pakken kon krijgen over deze periode en was erg onder de indruk van de reconstructie van de Romeinse Colonia Ulpia Traiana in Xanten. De laatste jaren bekoelde deze liefde echter. Ik kreeg andere interesses en het Oude Rome was voor mij iets van het verleden.

En toen ontdekten we de serie Rome. De makers hebben kosten nog moeite gespaard om het oude Romeinse Rijk te laten herleven. Wat een genot om die historische personages op onze muur (projector, weet u wel) hun duivelse plannen te zien smeden. De beelden zijn soms zo gruwelijk realistisch dat je bijna de geur van bloed ruikt. Lang vergeten Latijnse teksten, geschreven door Julius Caesar himself, spelen weer door mijn hoofd. En zelfs al weet ik hoe deze eerste reeks zal aflopen, ik kijk met spanning uit naar de laatste aflevering.

Er gaat niets boven een uurtje vluchten naar een ander tijdperk.