film

Avatar

Bestaat er een beter moment om je in een cinemazetel te nestelen dan kerstavond? Ik vind alvast van niet. Doordat zowat het hele land aan de feestdis zat, was het in de filmzaal aangenaam rustig.  Het was duidelijk dat een hele lading Chinezen, die toch geen kerstmis vieren, er hetzelfde over dacht als wij. Samen wachtten we met de 3D-brilletjes op de neus op het begin van Avatar.

Op voorhand had men mij al gewaarschuwd dat ik niet te veel van het verhaal moest verwachten. En inderdaad, wie graag verrast wordt in de cinema, kan Avatar beter links laten liggen. Het verhaal eindigt exact zoals je verwacht. Toch kon de boodschap die de film wil uitdragen, ondanks haar simpliciteit, mij wel bekoren. Toegegeven, de film is erg zwart-wit. De slechteriken zijn wel heel slecht en de goeien zijn bijna heiligen. Maar toch, een boodschap die de nadruk legt op de verbondenheid tussen de mensen en hun omgeving (everything is connected), het maakt mijn cynische ik nog altijd een beetje week.

Als je de film niet moet zien voor het verhaal? Waarvoor dan wel? Wel, dat is simpel: voor de adembenemende wereld die gecreëerd wordt door schrijver-regisseur James Cameron. Het imaginaire Pandora waarop het verhaal zich afspeelt, is werkelijk magnifiek. De fauna en flora zijn prachtig uitgewerkt. De ene adembenemend mooie scène wisselt zich af met de andere. Visueel heb ik zelden een mooiere film gezien. En ok, de gelaatsuitdrukkingen van de wezens komen niet altijd even natuurlijk over, maar hey, het zijn aliens, misschien zijn hun gelaatsspieren gewoon minder beweeglijk?

Een film om niet te veel bij na te denken, maar je visueel te laten prikkelen door de schoonheid van de beelden.

Doctor J

Alweer een drukke dag vandaag. ‘s Ochtends voor een vergadering naar Gent (ik ben tegen vergaderingen die minder lang duren dan de totale reistijd heen en terug, maar goed, ik kon er echt niet onderuit) en daarna op de eerste de beste trein richting Leuven gesprongen. Ik had een namiddag verlof genomen om naar de doctoraatsverdediging van vriendin J te kunnen luisteren. Mijn trein was vijf minuten voor de verdediging begon in Leuven, dus nam ik (decadent, ik weet het) een taxi om toch maar op tijd in het Arenbergkasteel te zijn. Qua just in time kon het alweer tellen, want ik glipte net na de laatste prof in toga binnen.

J hield een goede en zeer begrijpbare verdediging. Ik denk wel dat dit een voordeel is van een vakgebied als psychologie, iedereen kan zich daar wat bij voorstellen en als je het zo goed kan uitleggen als J dan valt er zelfs wat te lachen tijdens de verdediging. Trouwens een heel interessant gesprek gehad met één van de aanwezigen op de verdediging. Iemand die halftime prof, halftime ondernemer was. Een bijzondere combinatie. Hij was van mening dat er in Vlaanderen te weinig innovatieve dingen gebeuren en dat écht ondernemerschap in België zeldzaam is. Hij meende dat dit ten dele te wijten is aan de verzorgingsstaat, die, ik citeer, de mensen lui maakt en middelmatigheid aanmoedigt. Hij verwees daarbij naar Amerika, waar wetenschappers zoveel meer verdienen dan hier in België het geval is. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met zijn visie en ik ook niet geloof dat Amerika het land van melk en honing is, denk ik wel dat er een grond van waarheid in zit. Alleszins vond ik het een heel verrijkende babbel.

Daarna was het uiteraard tijd voor de receptie met hapjes en drankjes. Ik had door al het gehaast vandaag nog niet veel gegeten waardoor de schuimwijn linea recta naar mijn hoofd steeg. En ik zo dom was om een sympathieke dame te beledigen door haar véél ouder dan haar broer te noemen, terwijl ze eigenlijk maar zes jaar in leeftijd van mekaar verschilden. Ik kon wel door de grond zakken. Normaalgezien maak ik zulke flaters niet, maar ik heb deze week weinig geslapen, veel stress gehad en dat in combinatie met een tikkeltje te veel alcohol… Uiteraard heb ik het zo goed mogelijk rechtgetrokken en ze kon er wel een beetje mee lachen, maar toch. Genant.

Na de receptie nam ik de bus naar huis, greep mijn fototoestel en haastte ik me met de fiets naar de officiële opening van de kerststal en -markt (mét gluhwein en ik had nog steeds niets meer dan een paar receptiehapjes gegeten) om wat foto’s te nemen. Daarna slenterde ik wat rond op de kerstmarkt op zoek naar fotogenieke objecten. Ik genoot van de kerststemming (kitscherige lichtjes, ik word er melig van), at een heksenpannetje, kocht negerinnentetten (hoe politiek incorrect!) en een nieuwe fles Musa Lova. Ik deed bovendien een geweldige deal doordat het meisje aan de Kinepolisstand mij per abuis tien tickets meegaf ipv de vier die ik gevraagd had. Ik merkte de vergissing pas achteraf nadat ik thuis was. Oh well, de Kinepolis zal er niet door failliet gaan en ik ben toch maar mooi zes gratis tickets rijker.

Hartverscheurend mooi

Weer een prachtig filmmeesterwerk van Belgische bodem: Altiplano. Al is deze film minder toegankelijk (en daardoor ook minder commercieel interessant) dan de Helaasheid der Dingen. Maar wat een magnifieke film! De schoonheid van de Andes contrasteert op een pijnlijke manier met de hardheid en de willekeur van het leven. Of je nu in Peru, Irak of België woont, een geliefde verliezen, raakt ieder mens even erg. Een hartverscheurend mooie film die het verdient om gezien te worden. Vanaf 25 november in de Belgische zalen. Mis hem niet.

I just didn’t do it

Japan Week in Leuven is een uitgelezen kans om gratis naar films te gaan die je anders nooit zou bekijken én om op een andere manier met de Japanse taal geconfronteerd te worden.

I just didn’t do it is een film die aankomt als een mokerslag en de onmenselijke trekken van de Japanse samenleving blootlegt. Of hoe de radertjes van een rechtssysteem zo in elkaar klikken dat het quasi onmogelijk wordt om je onschuld te bewijzen. Verdachten worden opgepakt, vastgezet en onder druk gezet om toch maar te bekennen. Strafrechters worden in Japan beloond voor het snel afhandelen van hun zaken, wat tot gevolg heeft dat tot 99,9% van de verdachten ook daadwerkelijk veroordeeld worden. De film vertelt het Kafkaiaanse verhaal van een jongeman die zijn onschuld staande houdt en zo tussen de radertjes van het systeem vermalen wordt. Een systeem waar het “verliezen van het gezicht” erger is dan het opsluiten en veroordelen van een onschuldige.

Ondertussen (sinds mei 2009) werd het strafrecht in Japan aangepast zodat er in bepaalde gevallen met een jury van professionele en lekenrechters gewerkt wordt. Voor wie geïnteresseerd is, dit artikel gaat dieper in op het invoeren van het nieuwe systeem. Het valt nog te bezien of de lekenrechters rechtvaardiger zullen oordelen dan de professionele strafrechters, maar het feit dat men inziet dat het systeem veranderd dient te worden is al een stap in de goede richting.

Opening Filmfestival van Gent

Oef, de werkweek zit er weer op. Het was hectisch door de vele zieken, maar er zijn gelukkig ook voordelen aan mijn job. Eén van die voordelen was een uitnodiging voor twee personen voor de opening van het Filmfestival van Gent. In Zaal 2 van de Kinepolis vonden we, na de rode loper getrotseerd te hebben en door geen enkel journalist interessant genoeg bevonden te zijn om geïnterviewd te worden, twee zetels met mijn naam erop. Op de zetel naast mij plakte de naam van Freya Van den Bossche en ik zag mezelf al uitgebreid netwerken met de minister. Jammer genoeg kwam ze niet opdagen en kon ik haar niet uithoren over de interne strubbelingen bij de sp.a en zaak Frank Vandenbroucke.

Het filmfestival werd geopend door De Helaasheid der Dingen, de film van het boek van Verhulst. Een goeie keuze van de organisatoren om op die manier Vlaams talent in de kijker te zetten. Een terechte keuze ook, de film is een meesterlijke verfilming van het boek. Veel scènes komen rechtstreeks uit het boek en de marginaliteit dit Verhulst zo prachtig weet te omschrijven, spat van het scherm. En toch voel je een zeker mededogen voor deze losers. Ze graven hun eigen graf, maar doen het op een onvergetelijke manier. Applaus trouwens voor de jonge Kenneth Vanbaeden die een werkelijk magistrale vertolking neerzet van de jonge Gunther Strobbe (ja, de namen in de film zijn veranderd, waarschijnlijk om niet nog meer boel te krijgen met de échte familie Verhulst). De hele cast is trouwens uitmuntend. Ik begrijp waarom men in Cannes zo enthousiast was over deze film.

Genoeg lof over De Helaasheid der Dingen. Oordeel gewoon zelf als je de film gaat bekijken met één van de tickets die Humo gratis weggeeft. Na de film ondervonden we pas echt het voordeel van als een VIP behandeld te worden. In de VIP-tent wachtten ons drank à volonté, gesponsord door Martini en zeer bijzondere hapjes. Ik ben niet echt een Martini-fan, dus de cocktails op basis van dit drankje liet ik aan me voorbij gaan. Het drankje met de weinig originele naam Martini Rosé bleek echter een onverwacht schot in de roos. Veel lekkerder dan de cava waarmee de obers rondkwamen, al moest je dit drankje wel zelf gaan halen aan de Martinibar. Terwijl we aan celebrity spotting deden, probeerden we zoveel mogelijk obers met hapjes naar ons plekje te lokken. Er passeerden bloedworst, een bietenslaatje, iets in de vorm van een eidooier dat pikant smaakte (drie keer gevraagd wat het was en dan maar opgegeven), oesters, consommé, sushi, patébolletjes vermomd als kaaskroketjes (ieuw), moelleux, taartjes, limoenmousse en de sterkste sangria die ik in mijn leven ooit gedronken heb.

Enfin, ik hoef er geen tekening bij te maken dat we behoorlijk goedgezind, maar veel en veel te laat de snikhete (het zweet liep langs mijn rug en ik had een open kleed aan, ocharme die heren in smoking) VIP-tent verlieten. Aan de vestiaire liepen we nog Stijn Coninx tegen het lijf waar we nog even een saaie, werkgerelateerde babbel mee had.

Als afscheidscadeautje kregen we een exemplaar van de Morgen, parfum en een fotoboek van de film. Gelukkig konden mijn vriend en ik met collega’s van mij mee naar Leuven rijden, want ik denk niet dat we er al liftend geraakt zouden zijn, in onze lichtelijk beschonken toestand.  😉

Public Enemies

Toen we in Amerika waren, werden we letterlijk platgebombardeerd met reclame voor Public Enemies. We spraken af dat we, zodra we weer thuis waren, deze film zeker gingen zien. We moesten iets langer wachten dan gedacht, want bij onze thuiskomst speelde de film nog niet in de Belgische zalen. Het was het wachten echter meer dan waard. Public Enemies is een boeiende verfilming van het (hier en daar wat geromantiseerde) leven van John Dillinger. Michael Mann heeft weer maar eens een visueel verbluffende film afgeleverd.

Het verhaal op zich is natuurlijk gefundenes fressen voor een verfilming. De beruchte bankrover van tijdens de depressie had een iets spannender leven dan de doorsnee mens. Johnny Depp speelt de sympathieke schurk op een zeer geloofwaardige en menselijke manier en er is zelfs plaats voor een streepje romantiek. Ondanks al de moorden die hij op zijn geweten heeft, blijf je tot het laatste moment toe hopen dat hij zijn noodlot zal ontspringen. Quod non. In de film krijg je ook een goed zicht op de methodes van een steeds machtiger wordende FBI onder J. Edgar Hoover. Methodes die het boekje vaak te buiten gaan en dan blijf ik beleefd.

Een echte aanrader.

Harry Snotter

Ik had beter moeten weten. Wat zeggen ze ook alweer over die ezel en die steen? Nadat ik gisterenavond hevig teleurgesteld de cinema uitkwam, herinnerde ik me plots dat ik Harry Potter and the Order of the Phoenix óók al slecht vond. Het is alleszins zo dat ik mijn best gedaan heb de vorige films uit mijn geheugen te bannen, want het eerste kwartier had ik serieus wat moeite om te kunnen aanknopen bij het verhaal, al de karakters uit mekaar te houden en al die rare termen te begrijpen. En ik vertik het nog steeds de boeken te lezen, nah.

Wat een oervervelende film. Ik bleef maar wachten tot er eindelijk iets spannends zou gebeuren. Niks, nul, noegaballen. En al die teen angst. Tenenkrullend. Ik kreeg zowaar flashbacks naar mijn middelbare schoolperiode. Toendertijd kreeg ik het ook al op mijn heupen van al dat dramatisch kalverliefdegedoe. Ik ben op die, maar hij/zij is niet op mij. Boehoehoe. De wereld vergaat. Snotter, snotter.

Saai, boring. Ik zat gewoon te wachten tot het gedaan was of totdat Voldemort himself het hele zooitje om zeep zou helpen. Wat ook al niet gebeurde. Bah.

Goed, hierbij is het officieel. Ik ga nooit meer naar de cinema voor een Harry Potter film en zal op voorhand steeds mijn blog raadplegen om te vermijden dat ik opnieuw in een sequelval trap.

Update: In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat er één personage in de film mij wel kon bekoren: professor Snape. Kan er geen spinoff komen met hem in de hoofdrol, zonder al die vervelende pubers?

Sunshine Cleaning is géén komedie

Ik herhaal: Sunshine Cleaning is géén komedie. Wat de kinepolis ook moge beweren, geloof hen niet. Pas op, niet dat het geen goeie film is. Helemaal niet. Ik vond het een zeer beklijvende film die ondanks het zware thema (zelfmoord) toch licht genoeg bleef om mij te bekoren. Een mooi verhaal met goeie acteerprestaties. Alleen viel er niet zo bijster veel te lachen.

Oja, werkmens en ikzelf zijn met open ogen in de reclameval getrapt. We lieten ons allebei verleiden door de Magnum Temptation reclame (dat stukje plezier op een stokje heeft zijn naam niet gestolen). En of het smaakte!

Star Trek

Wow, what a ride. Geen moment heb ik me verveeld. Spectaculair gefilmd, goed geacteerd en een originele kijk op het Star Trek universum, deze film heeft het allemaal. Het was wel vreemd om een andere acteur Spock zien te spelen, mijn favoriete Star Trek karakter sinds ik jaren geleden deze serie op tv ontdekte, maar Zachary Quinto speelde de rol met verve. Over het verhaal zal ik niet al te veel verklappen, want ik wil jullie toekomstig kijkplezier niet vergallen.

Ik weet natuurlijk niet of het jeugdsentiment is dat mijn blik vertroebeld, maar ik kan alleen maar wildenthousiast zijn over deze film. Gaat dat zien!

The Fall

Zondag dachten mijn vriendje en ik: “hey, laten we morgen nog eens naar de film gaan”. Na wat heen en weer gemail, werd ons groepje filmliefhebbers aangevuld met Kathleen, Matthias, Koen en Antoon.

Maandagavond profiteerden we van het verlaagde tarief in de Studios om The Fall te zien. Een film die aangekondigd werd als een “bloedmooi sprookje”. En dat is beslist niet gelogen. Wat een visueel adembenemende film heeft Tarsem Singh, de maker van The Cell, afgeleverd! Prachtige kostuums, oogverblindende locaties (die blauwe stad bestaat gewoon echt!) en spitsvondige humor, afgewisseld met ontroerende momenten wanneer het sprookje even plaats moet ruimen voor de werkelijkheid. Ik kan het haast niet geloven, maar volgens de regisseur worden er geen special effects in de film gebruikt. Catinca Untaru, de jonge actrice die de vertederende hoofdrol speelt, is bovendien een natuurtalent. Wat een naturel voor zo’n jong meisje!

Doodjammer dat we deze magnifieke film in het kleine, krappe zaaltje van studio 1 gezien hebben en niet in digitale vorm op een écht groot scherm. De film verdient dat. De artefacten van analoge film, de irritante streep die maar liefst een kwartier lang links in beeld bleef zweven, het stoorde me enorm. Op dit vlak had ik trouwens een klein meningsverschil met mijn metgezellen, die pleitten voor de charme van het analoge beeld. Voor mij gaat er niks boven de perfectie van digitaal. 😉

The Fall is een échte aanrader. Ga hem snel zien voor hij uit de zalen verdwijnt. Het is een pareltje. Googly!

PS: De drink bij ons op het appartement achteraf was plezant. Hoe later op de avond, hoe aangebrander het onderwerp. I blame Antoon met zijn lesbische vrouwen. 😉