Net als vorig jaar waagden we ons opnieuw op de rode loper van het Grootste Filmfestival van het Land, waar we minister Lieten de show zagen stelen met haar aankondiging van een nog op te richten steunfonds voor televisieproducties. Prompt werd ze door Jan Verheyen uitgeroepen tot minister van media én cultuur. Een lapsus of een steek bedoeld voor de échte minister van cultuur? We zullen het wellicht nooit weten.
De openingsfilm was Smoorverliefd van Hilde Van Mieghem. De film is zeker geen meesterwerk van het niveau van de Helaasheid der Dingen, maar zo slecht als hij wordt afgeschilderd in sommige recensies is hij nu ook weer niet. Smoorverliefd is een romantische komedie die handelt over de relationele problemen van vier vrouwen in verschillende levensfases. De dagelijkse drama’s worden op een frisse manier en met leuke grafische extraatjes uitgebeeld. De film bevatte voor mij genoeg leuke vondsten om een tegengewicht te bieden aan de stroop die er gesmeerd werd. Ik heb zelfs een paar keer gelachen en dat wil al heel wat zeggen, want ik lach zelden tijdens films die komisch bedoeld zijn. Het grootste probleem met de film was voor mij het feit dat ik me totaal niet kon identificeren met één van de hoofdpersonages en dat schept natuurlijk een afstand. Het kon me niet zoveel schelen dat iedereen, zoals dat hoort in romantische komedies, op het einde de ware vond. Geen aanrader, wel leuk om met vriendinnen te gaan kijken. Mannen blijven beter weg uit de zalen waar deze film draait.
Na de film volgde traditiegetrouw de receptie. Helaas konden we dit jaar niet op een lift naar Leuven rekenen en waren we aangewezen op het openbaar vervoer. Wat maakte dan we maar een goed half uur op de receptie geweest zijn. Ik heb zelfs geen oester kunnen eten! Spijtig dat er ‘s nachts geen treinen rijden. Dat er ‘s nachts ook geen bussen rijden, was een ander probleem. Met al die werken in Gent is het altijd zoeken naar de juiste halte. En blijkbaar stonden we niet aan de juiste halte, want we zagen onze bus ons razendsnel voorbij rijden, zonder ook maar even in te houden.
We waren niet de enige die de bus gemist hadden. Een mooie jongedame zat in hetzelfde schuitje en dreigde haar laatste trein naar Brugge te missen. Ik stelde voor om samen te liften. Enthousiast ging ze op mijn voorstel in. Ze ging ei zo na bijna voor de auto’s liggen, terwijl wij nog bezig waren “STATION” op een blad papier te schrijven. We hadden alleszins op minder dan vijf minuten een lift. 😉 Twee dames in chique kledij op hoge hakken en een kerel in kostuum, dat wekt blijkbaar vertrouwen bij de mensen. Het meisje dat ons een lift aanbood, was zelf nog piepjong en luisterde naar de bijzondere naam Avalon. Dankzij Avalon waren we mooi op tijd in het station van Gent. We hadden zelfs nog een extra glas champagne kunnen drinken op de receptie, achteraf bekeken.
