film

The Kinepolis Experience

Dat het al ettelijke maanden geleden was dat we nog eens in de Kinepolis van Leuven geraakt waren, bleek uit het feit dat er plots op het eerste verdieping een heuse in glazen wanden gevangen snoepwinkel verschenen was. Nog meer gekraak van nacho’s en popcorn vergezeld van misselijk makende kaaswalmen opstijgend uit plastieken bakjes tijdens de filmvertoning, the joy. En het ergerlijkste was dat je amper om het ding heen kon. Een heel smal weggetje was er uitgespaard langs de glazen wanden voor de filmliefhebbers die zich niet wensten vol te proppen met smaak- en kleurstoffen overgoten met veel te veel vet en suikers.

Bij de vertoning van de voorfilmpjes bleek ook het één en ander veranderd te zijn. Reclamefilmpjes en trailers werden nu door elkaar vertoond en niet in aparte blokken zoals vroeger. Om er zeker van te zijn je als kijker die boeiende boodschappen niet over het hoofd kan zien. En zo nu en dan kwam er tussen de filmpjes door een mededeling met het aantal minuten dat de filmliefhebber nog op het begin van de eigenlijke film moest wachten. Veel te lang, ik zal het jullie zeggen, veel te lang! Gelukkig kan je door de mogelijkheid om op voorhand je zetel te reserveren gewoon een kwartier te laat komen zodat je heel het voorfilmpjesgedoe gewoon kan overslaan. Die trailers bekijk ik dan wel online wanneer ik er zelf zin in heb.

Ik hoop dat die plannen voor een tweede cinemacomplex in Leuven effectief gerealiseerd zullen worden…

Hugo

Meesterwerk van Martin Scorsese over een jongetje dat in z’n eentje de klokken in het station van Parijs aan de gang houdt. De film speelt zich af in 1931 en is eigenlijk één lange ode aan de magie van film en meer in het bijzonder aan de pioniers van het filmmétier.

De visueel verbluffende film is duidelijk met liefde gemaakt. Elke scène is een pareltje en het leuke is dat je een kort overzicht krijgt van de filmgeschiedenis en de allereerste films ooit gemaakt. Een absolute must dus voor cinefielen. Wat mij betreft kwam de film wat traag op gang, maar eens vertrokken, stoorde ik me zelfs niet aan het overdreven happy end.

Spijtig dat ik de film niet in 3D gezien heb.

Finest Irish Shorts – IKL2011

Een gunstige wind bracht ons donderdagavond naar het Kortfilmfestival in het STUK. Dit jaar slaagden we erin maar liefst twee keer op post te zijn! Een ongeëvenaard record. En ik moet zeggen, de selectie Ierse kortfilms smaakte echt naar meer. Ik zet de kortfilmfestivalweek 2012 alvast in mijn agenda.

  • The Crush: ik vond de schooljongen die de hoofdrol speelde nogal houterig acteren en het einde was ongelooflijk voorspelbaar, maar schattig was het wel: de kalverliefde die het jongetje voelde voor zijn knappe lerares.
  • Useless Dog: een kortfilm over een nutteloze hond. Punt.
  • Six Shooter: mijn persoonlijke favoriet. Gitzwarte humor en een onvergetelijk einde.
  • Granny O Grimm’s Sleeping Beauty: een grappige variatie op het traditionele Doornroosje-verhaal.
  • Prey Alone: Visueel mooi en met een interessant uitgangspunt, maar niet echt mijn ding.
  • The Herd: Het broertje van Useless Dog. Maker Ken Wardrop laat zijn moeder en zijn broer vertellen over de nieuwste aanwinst in de kudde. Minimalistisch grappig.
  • Fifty Percent Grey: Het uitgangspunt van deze kortfilm is het verschil tussen hemel, hel en vagevuur. Tof idee en mooie animatie.
  • Atlantic: De tragiek van het leven op het Ierse platteland. Ik kreeg er spontaan zin van een reisje naar Ierland te boeken.
  • Crossword: Twee eenzame mensen en een happy end. En oja, kruiswoordraadsels. Een mooi einde van een gezellige avond.

The Invader

De tweede film die ik dit jaar in het kader van het Filmfestival van Gent zag, verschilde hemelsbreed van de eerste. Waarmee ik niet gezegd heb dat ik niet van de debuutlangspeelfilm van Nicolas Provost genoten heb. De openingscène alleen al maakt deze film de moeite waard. En voor wie niet gans de film op haar wil zitten wachten: Hannelore Knuts zie je na de intro die verwijst naar ‘L’origin du monde’ niet meer terug.

The Invader valt moeilijk in hokjes te duwen. Deze cinematografische parel die Brussel op een fantastische manier in beeld brengt, meandert tussen thema’s als mensenhandel, zwartwerk, wraak, sex, ontrouw, passie, afwijzing, uitbuiting, obsessie, stalking, maar schijnt nooit zeker te weten welke weg te kiezen. Een beetje zoals het hoofdpersonage Amadou/Obama. Eén ding staat vast: hoofdrolspeler Issaka Sawadogo heeft een prachtige vertolking neergezet die hem terecht een prijs opleverde in Gent. In ‘t echt bleek Issaka trouwens een beminnelijk man te zijn, want hij wilde graag met mezelf en mijn vriend op de foto. (Zelfs mijn vriend was onder de indruk van deze gespierde brok van een vent.)

De receptie na de film was trouwens veel beter dan die na de opening. Enfin ja, kan moeilijk anders als je sushi serveert. 😉

Tinker Tailor Soldier Spy

Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…

En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig. :-)

Black Swan

Een dubbele boeking in de agenda van het koppel met wie we oorspronkelijk hadden afgesproken, zorgde voor een gat in onze agenda dat snel opgevuld werd met sushi en een filmpje. Al klinkt “filmpje” een beetje oneerbiedig als je het over zo’n beklijvende film als Black Swan hebt.

Black Swan is alleszins geen film voor gevoelige zielen. Er zit redelijk wat gruwelijk beeldmateriaal in verwerkt en op den duur ben je net als het hoofdpersonages de grens tussen fictie en realiteit kwijt. En ja, de balletwereld wordt ongetwijfeld cliché neergezet: met moeders die via hun dochters hun dromen willen realiseren, keiharde concurrentie tussen de vrouwelijke ballerina’s, de verhouding tussen de regisseur en zijn sterdanseres en een dodelijke obsessie voor het lichaam. Maar ergens denk ik wel dat die clichés een grond van waarheid inhouden.

Enfin, ik heb er alleszins nooit spijt van gehad dat mijn kennismaking met de edele kunst der balletdansen beperkt gebleven is tot drie proeflessen. Ballet was duidelijk niets voor mij (en voor mijn zere voeten). Wat niet wegneemt dat ik dit een geweldig meeslepende film vond met een puike prestatie van Nathalie Portman. Chapeau dat ze zich door een jaar hard te werken de bewegingen van de dans heeft eigen gemaakt.

En oja, de muziek is uiteraard fabuleus. 😉