feest

Kerstfeestje #5

Na kerstavond al vastend doorgebracht te hebben, was mijn maag- en darmsysteem voldoende hersteld om er op kerstdag weer in te vliegen. De ouders van mijn vriend hadden, naar goede traditie, overvloedig veel eten in huis gehaald. Nochtans hadden ze een vooraf samengestelde Colruyt menu gekocht, bedoeld voor een bepaald aantal personen. Ik denk dat de samenstellers van die menu’s bij de Colruyt allemaal grote eters zijn, want hoewel ik echt mijn best gedaan heb, na het tweede voorgerecht (de paté met veenbessen), zal ik eigenlijk al vol.

Tussen de gangen door werden er ook nog pakjes uitgewisseld. Via een elektronisch lootje, had iedereen op voorhand een persoon toegewezen gekregen waarvoor hij of zij een pakje moest kopen. Een prima systeem, vind ik persoonlijk, want zo vermijd je een cadeautjesoverdaad. Alleen de kleine nichtjes van één en twee jaar oud ontsnapten aan dit systeem en die werden dan ook rijkelijk overladen met cadeaus. En het is nog maar pas Sinterklaas geweest! De jeugd van tegenwoordig verdrinkt in het speelgoed. Ze hebben zoveel speelgoed dat ze niet meer kunnen kiezen met wel stuk eerst te spelen. Misschien moeten we ons toch eens de vraag stellen of dat allemaal wel nodig is. En dat terwijl er elders kinderen zijn, waarvan de meest rudimentaire dagdagelijkse behoeften niet vervuld worden.

Enfin, dezelfde vraag kan je je natuurlijk stellen bij al dat overdadig schransen. Niet dat ik niet hou van de gezelligheid rond kerstmis, integendeel. Maar het kan geen kwaad om ook eens stil te staan bij wat er elders in deze wereld mis gaat.

Ik weet alvast wat ik volgend jaar op mijn verlanglijstje voor kerstmis zet: een HappyPack! (En ja, natuurlijk is dit slechts een manier om mijn Westerse geweten te sussen, maar alle beetjes helpen, nietwaar?)

Kerstfeestje #2

Maandagavond had ik last van een bijzonder slecht humeur. Ik neem aan dat al dat slaapgebrek en de stress op het werk zich eindelijk begint te wreken. Enfin, de eerste twee uur zat mijn enthousiasme voor de Spaanse les dan ook op niveau vriespunt. Maar kijk, niets wat niet verholpen kan worden door een glaasje cava of twee, of drie.

Ter gelegenheid van de laatste les van 2011 hadden alle medestudenten iets meegebracht om te eten of te drinken. Mijn vriend en ik spraken onze quasi onuitputbare voorraad cava aan (de instroom is momenteel groter dan de uitstroom, maar ik ben er zeker dat het kerstfeestje op het werk de balans naar de andere kant zal doen overhellen), anderen brachten zelfgemaakte wafeltjes, cake of tortilla (bijzonder lekker!) mee. Daarnaast was er nog sangria, Spaanse rode wijn, nootjes, taco’s, taart en rare chocolaatjes met suikerbolletjes op. Uiteraard veel te veel, maar de vier kinderen van onze halftijds werkende mama zullen de dag nadien blij geweest zijn met de overschotjes.

Verrassingsgasten van de avond waren een Spaanse zus en broer die ondertussen al enkele jaren in België woonden. Ze deden hun uiterste best om traag (Spanjaarden spreken op het ritme van een machinegeweer) en verstaanbaar te spreken. En ik was erg tevreden dat het lukte om een casual conversatie te voeren die het opzeggen van de gewone standaardzinnetjes oversteeg. Iets wat ons in het Japans na al die jaren nooit gelukt is. En als je een woord niet kent, dan pik je er toch gewoon één uit het Italiaans (miracoloso <> milagroso). Ze verstonden het en dat is het belangrijkste. 😉

Oudjaar

December is ondertussen alweer enkele dagen oud en mijn vriend en ik hebben nog steeds geen flauw idee wat we dit jaar met Oudjaar zullen doen. De voorbije maanden zijn zo hectisch geweest dat ik er zelfs niet bij stilgestaan heb dat de eindejaarsperiode met rasse schreden dichterbij kwam. In tegenstelling tot andere mensen hebben wij geen vaste tradities met Oudjaar. Het ene jaar vierden we dit in het buitenland, het andere jaar bij vrienden, dan weer op ons eigen appartement met vrienden of onder ons tweetjes op restaurant. Maar de plannen zelf lagen meestal al vast in november.

Dit jaar is er echter nog niets gepland. Het ontbreekt me aan inspiratie en blijkbaar vindt niemand ons tof genoeg om ons uit te nodigen. Iemand suggesties voor twee eenzame zielen?

Lan-party

Laat het ons erop houden dat ik me de dag na de cocktailparty niet zo geweldig fris voelde. En met niet zo geweldig fris, bedoel ik dat het leek alsof mijn hoofd twintig kilo woog en er continu iemand met een hamer op de binnenkant van mijn slapen aan het kloppen was. Gelukkig is mijn vriend een absolute held, die de plakkerige keuken schoonmaakte terwijl ik in bed mijn kater bevocht. Een held, ik zeg het jullie!

We konden moeilijk de boel, de boel laten, want om 13.30u stond de eerste enthousiastse gamer voor de deur. Wat timingsgewijs perfect uitkwam, omdat ik vijf minuten eerder nog onder de douche stond. Enfin, ik speelde een beetje mee met de gasten, iets met tankjes en vlaggetjes en op elkaar schieten, maar bracht de rest van de dag door met het van commentaar voorzien van de foto’s van onze Europareis in 2010 (ja, ik sta zover achter). Tegen de avond kreeg ik een geweldige hongerklop die bevochten werd met aan huis geleverde sushi (waar we wel bijna twee uur op moesten wachten, niet bevorderlijk voor mijn humeur). En tegen de avond was ik genoeg gerecupereerd om met mijn vriend en twee gamers een klein stapje in de wereld zetten. We waren immers benieuwd hoe succesvol de eerste editie van Club Trente was. Conclusie: het was gezellig, maar het concept moet nog wat aan naamsbekendheid winnen.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

Twee keer feest

Deze voormiddag waren we te gast op een verjaardagsontbijt. Een heel tof concept. Met z’n allen in de tuin (gelukkig bleef het droog) genieten van het ongelooflijk uitgebreide ontbijtbuffet dat de jarige gastvrouw samen met wat helpende handen in mekaar had gebokst: fruitsla, smoothies, zachtgekookte eitjes, koffiekoeken, kaas, confituur, chocopasta, broodjes, zelfgebakken taart, kersen in chocolade gedoopt (zalig, ga ik zeker zelf ook eens maken) en nog veel meer. Een fijn alternatief voor een avondlijk feestje en dus perfect combineerbaar met het feestje dat mijn vriend en ik vandaag zelf geven. Nog een paar uurtjes voorbereiden en het is zover. Ik kijk er al naar uit!

Twee jaar

Dat de tijd vliegt, dat wist ik al langer. Maar kinderen drukken je nog een beetje harder met de neus op de feiten. Zeker als je zo’n volwassene in spé een tijdje niet meer gezien hebt, valt het op hoe groot de sprongen zijn die ze gemaakt hebben.

Zondag vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Twee jaar al, net verlost van haar pamper en apetrots op haar potjesprestaties. Al gebeurt er zo nu en dan nog eens een ongelukje, de weg naar de onafhankelijkheid is definitief ingezet.

Helemaal een digital native trouwens, die kleine meid, want mijn iphone heeft geen geheimen meer voor haar. Ze kan het woord al prima uitspreken en perfect duidelijk maken welke spelletjes ze wil spelen. Wat een beetje vervelend is als je een stuk taart probeert te eten met een kind en een iphone op je schoot. Maar kom, het was haar verjaardag, dan mag een kind al eens verwend worden.

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Mijn eerste fotografieopdracht

De zus van een goede vriendin van ons trouwde voor de wet en zocht een fotograaf om dit (hopelijk eenmalige) gebeuren vast te leggen. Omdat ze wist dat fotograferen mijn hobby is, vroeg ze of ik bereid was om een paar fotootjes van haar en de bruidegom te maken. Voordat ik hier half freelancend fotografenland over mijn dak krijg: ze hadden al enkele professionele fotografen gecontacteerd, maar die hadden allemaal een volle agenda en zodoende was ze bij mij uitgekomen. Voor mij was dit wel een leuke uitdaging, want het zou de eerste keer zijn dat ik echt als “officiële” fotograaf een trouw zou vastleggen. Ik schoof wat met de afspraken in mijn agenda en nam de uitdaging aan.

De plechtigheid in het gemeentehuis duurde amper een kwartiertje, wat maakte dat ik niet veel tijd had om de bijzondere momenten vast te leggen. En ik moet toegeven dat ik toch wat zenuwachtig was, want wat als al die foto’s nu opeens onscherp uit mijn fototoestel zouden komen? De zaal waar de twee jongelingen in de echt verbonden werden, was ook niet echt fotogeniek. Gelukkig was er na de formaliteit van het wettelijk huwelijk een kleine receptie voorzien in een toffer zaaltje mét een mooi balkon dat een prachtig uitzicht gaf over de groene omgeving. Na wat geëxperimenteer met flitsen, werd besloten dat de groene omgeving met de dreigende grijze wolken een prima achtergrond was voor wat portretjes van bruid en bruidegom in wisselende samenstellingen met hun familie en schoonfamilie. Ik ben net eens snel door alle foto’s gegaan en denk dat er toch een paar geslaagde tussen zitten.

De laatste groepsfoto voor het gemeentehuis was net genomen, toen de hemelsluizen opengezet werden en het ganse gezelschap schielijk in hun auto’s diende weg te vluchten. Hopelijk zijn bruid en bruidegom tevreden met het resultaat.