Een bijzondere zaterdag

Of hoe vaak bent u op één en dezelfde dag naar een trouw, een kerstfeest en een verjaardagsfeest geweest?

Een overzichtje van deze bijzondere dag.

Zaterdag 19 december schoot uit de startblokken om kwart na negen (de eerste stipte Spanjaard, ik moet hem of haar toch nog tegen komen). Onze juffrouw was verhinderd voor de les, maar had voor een alternatief programma gezorgd. Een zeer sympathieke Spanjaard uit Jerez de la Frontera zou ons de komende drie uur wat bijleren over de flamenco. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat mijn kennis over deze traditionele muziek- en dansvorm uit Andalusië zeer beperkt is. Gelukkig bleken mijn medeleerlingen al even onwetend als ikzelf. Het werden drie ongemeen boeiende uren. Onze Spanjaard was een rasverteller gepassioneerd door flamenco. We leerden verschillende types herkennen en verdiepten ons (een beetje) in de geschiedenis van gitanos en flamenco. Ik had persoonlijk niet verwacht dat het verhaal van de flamenco me zo zou meeslepen. Als ik mijn vriend ooit weet over te halen om samen naar Andalusië te reizen, wil ik zeker naar een flamenco-optreden gaan (een écht optreden, niet zo’n tourist trap).

Na de les fietste ik als de bliksem naar het stadhuis van Leuven alwaar onze vrienden elkaar om 12.30u het jawoord zouden geven. Het was een huwelijk uit praktische overwegingen (over drie maanden emigreren ze naar San Francisco en het papierwerk is allemaal net iets makkelijker als beide partners een ring aan de vinger hebben), maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik er toch op stonden om hun proficiat te wensen met een boeketje bloemen. Bruid en bruidegom straalden en zagen er ongelooflijk relax uit. Zo’n quickie wedding in besloten kring is duidelijk goed om de stressniveaus onder controle te houden. Ze zullen al genoeg aan hun hoofd hebben met het regelen van hun verhuis naar San Fran.

Na afscheid genomen te hebben van bruid en bruidegom en hun familie gingen we snel langs de Domo om een zwarte bedovertrek te kopen. Een bestelling van een collega op het werk die nergens anders haar gading vond. Tien minuten later stonden we alweer buiten en racete ik nog snel naar de Standaard Boekhandel voor een boekenbon. Kwestie van niet met lege handen naar het verjaardagsfeestje van deze avond te moeten gaan.

In sneltempo stak ik een boterham binnen om meteen daarna te vertrekken richting Kempen voor het kerstfeest van de ouders van mijn vriend. Eerst maakten we een tussenstop bij de opa van mijn vriend. De arme man gaat gebukt onder de typische ouderdomskwalen (gehoorverlies en maculadegeneratie) die maken dat ook de laatste geneugten van het leven (naar muziek luisteren en boeken lezen) voor hem hoe langer hoe moeilijker worden. Heel erg, want mentaal is hij nog helemaal bij de pinken. Ik hoop dat de geneeskunde voldoende geëvolueerd is om deze kwalen te bestrijden tegen dat ikzelf op leeftijd ben.

Het kerstfeest bij de ouders van mijn vriend verliep volgens het alom gekende stramien: aperitief, hapjes, eten voor de kindjes, cadeautjes uitpakken (godzijdank in de vorm van een Secret Santa, waardoor iedereen maar één cadeau hoeft te voorzien), de kinderen in bed steken, de volwassenen die een zucht van verlichting slaken en vervolgens zelf aan de feesttafel kunnen gaan. De kinderen waren hyperenthousiast, vooral over de cadeautjes, natuurlijk. Het inpakpapier vloog naar alle kanten. Hun glanzende ogen herinnerden mij eraan hoe ver mijn eigen jeugd ondertussen achter mij ligt. Mijn enthousiasme over cadeautjes is al een tijd uitgedoofd, daarom vraag ik al jaren hetzelfde: een Unicef Happy Pack, omdat er nu eenmaal mensen zijn die zo’n cadeau beter kunnen gebruiken dan ikzelf.

Omdat de groep genodigden dit jaar wat groter was, hadden de ouders van mijn vriend koude schotels besteld. Een geweldig idee, want ik ben meestal maar matig enthousiast over de resultaten van hun kookkunsten. De koude schotels waren van die heerlijk ouderwetse schotels, zoals ik die mij nog herinner van in mijn jeugdjaren. Hoera voor tomaat garnaal, gerookte zalm, forel, rosbief, hespenrolletjes met asperges, gevulde eitjes en gekookte bloemkool! Die dikke toef mayonaise verwijderde ik probleemloos van de tomaat garnaal en ik liet het mij smaken.

Het dessert sloeg ik dit jaar over en ik beperkte mij tot één glaasje wijn bij het diner. Ik zou immers BOB spelen. (De laatste tijd al genoeg alcohol binnen gekapt.)

Terug in Leuven dropten we onze cadeaus af op ons appartement en sprongen we op de fiets richting Oude Markt alwaar een collega een feestje gaf voor haar dertigste verjaardag. Zo’n memorabele verjaardag moet in stijl gevierd worden natuurlijk! Het was voor mij de eerste kennismaking met ‘t Gewelf, een zeer leuke feestruimte onder de Barvista. Langer dan een uur bleven we niet. Het was al een vermoeiende dag geweest en ik sukkelde met een erg vervelende verkoudheid. (En om heel eerlijk te zijn, was de muziek ook niet helemaal mijn stijl, want ik had eigenlijk wel zin om te dansen.)

Al een geluk dat we zondag konden uitslapen!

Het laatste afscheidsfeestje van 2015

Je zou denken dat er na die resem feestjes van de laatste tijd een afscheidsfeestjesmoeheid zou optreden, maar voor het afscheid van meer dan 20 collega’s die overgaan naar een andere organisatie, doet een mens al eens moeite. Naar goede gewoonte vloeide de drank rijkelijk. Iets te rijkelijk, want twee jongedames die onze organisatie pas onlangs vervoegden, waren serieus boven hun theewater. Ook een manier om meteen een indruk te maken op je nieuwe collega’s. Zo kreeg ik allerlei interessante ontboezemingen over het liefdesleven van één van beiden te horen en werd nummer twee een beetje té familiair met één van onze afscheidnemende collega’s. Maar hey, iedereen heeft al eens een keertje te diep in het glas gekeken en we konden er allemaal mee lachen.

Eigenlijk was het de bedoeling om na het afscheidsfeestje nog in Leuven naar de opening van Circus en Co te gaan. En hoewel dit qua timing nog net gelukt zou zijn, had ik er gewoon geen zin meer in. Dus bleef ik gezellig thuis bij mijn vriend en keken we samen een filmpje. De boog kan niet altijd gespannen staan!

Alweer een afscheidsfeestje

Het lijkt wel alsof ik dit najaar niets anders gedaan heb dan van het ene naar het andere afscheidsfeestje hollen (en het jaar is nog niet gedaan, er komt er nog eentje aan). Het afscheid op vrijdag 11 december was echter heel bijzonder: ons bedrijf nam afscheid van de grote baas die na bijna tien jaar aan het roer gestaan te hebben vanaf 1 januari 2016 van een welverdiend pensioen mag genieten.

Als de kapitein het schip verlaat, zorgt dat natuurlijk altijd voor een zekere deining. Onze huidige baas heeft zo haar voor- en tegenstanders (die bleven dan ook ostentatief weg van het feestje) en ze had zeker haar kleine kantjes en gebreken (zoals iedereen), maar persoonlijk heb ik altijd goed met haar samen gewerkt. Heel symbolisch ook dat net op het afscheidsfeestje bekend werd gemaakt wie haar opvolger zou worden. Ben benieuwd of deze opvolger erin zal slagen een frisse wind door ons bedrijf te laten waaien. Een nieuwe dynamiek kunnen we wel gebruiken na de veranderingen van de laatste maanden.

Het feest startte al om 14u met een receptie op het gelijkvloers van ons gebouw. Na een veel te lang uitgerekt stuk met slechte filmpjes, een quiz en een speech waar maar 25% van de aanwezigen effectief naar luisterden, konden we eindelijk gewoon babbelen met de collega’s. De (niet zo geweldige) cava werd gul bijgeschonken, maar de gepresenteerde hapjes konden mij minder bekoren (broodjes met americain en peperkoek met kaas, bah). Het gezelschap was daarentegen weer geweldig! Ik heb het hier al vaak geponeerd, maar bij deze val ik nog eens in herhaling: mijn collega’s zijn geweldig.

Rond een uur of vijf werd de receptie afgesloten en zetten we met een beperktere groep het feest verder in Scott’s Bar. Onze groep was een beetje te groot om met z’n allen samen te kunnen zitten, maar na wat aandringen van mijn kant mochten we dan toch naar het eerste verdiep verkassen alwaar we plaats konden nemen in zeer toffe zeteltjes. Er was op het eerste verdiep blijkbaar één of andere gespreksgroep aan de gang voor anderstaligen die Nederlands wilden oefenen. Geen probleem, die namen we gewoon gezellig op in ons midden.

Met de echte die hards (een groepje van een man of tien, mijn telkunsten waren toen al niet meer zo geweldig) zakten we daarna af naar de Monk. A pleasant time was had by all!

Zo rond tien uur besloot ik toch maar uit te kijken naar een trein richting Leuven, want zaterdagochtend stond er een luistertest Spaans op het programma. Kwestie van toch met voldoende slaap (zij het met een lichte kater) aan de eerst test van ‘t semester te beginnen.

Decadent verjaardagsfeestje

Een kermis is een geseling waard, zo luidt het spreekwoord. En oh boy, truer words have never been spoken.

Het was inderdaad een memorabel feestje in Brasserie D’Achtste Zaligheid. Twee bon vivant broers die samen hun vijftigste en vijfenvijftigste verjaardag vierden, dat beloofde zeker een culinaire avond te worden. Reden genoeg om een nachtelijke rit naar Leuven te vermijden en een kamer te boeken in B&B Kop en Moor. En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het eten was lekker (en overvloedig) en de drank vloeide rijkelijk. Iets té rijkelijk achteraf bezien. Het lukte me na vijf gangen zelfs niet meer om nog een gaatje te vinden voor het dessert en ook de waarschijnlijk overheerlijke dessertwijn moest ik noodgedwongen laten staan. Respect voor de jarige (die tegenover mij aan tafel zat) die met dit alles geen enkele moeite scheen te hebben. ‘t Is nochtans niet dat ik niet getraind ben. 😉

Heel leuke babbels gehad ook en dat ondanks het feit dat we buiten het vijftigjarige feestvarken verder niemand op het feestje kenden. Leuk om interessante mensen te ontmoeten die open staan voor een goed gesprek.

Laat het ons erop houden dat we ons de volgende ochtend bij het wakker worden in onze B&B suboptimaal voelden. Even dacht ik de kater te kunnen bedwingen met het stevige ontbijt van Kop en Moor (uitstekende B&B trouwens), maar de autorit terug naar Leuven was er te veel aan. Ik moest alle moeite van de wereld doen om de opkomende misselijkheid te onderdrukken. Gelukkig bleef het bij misselijkheid en moesten er onderweg geen noodstops ingelast worden.

Ja, ‘k heb de indruk dat ik vroeger dit soort uitspattingen toch nét iets vlotter verteerde… Ik hoop alleszins dat we ook een uitnodiging voor de zestigste verjaardag van onze kameraad mogen verwachten!

Cocktailparty – editie nummer vier

Niet geloven, maar dit jaar organiseerden mijn vriend en ik al voor de vierde keer een cocktailparty voor mijn collega’s. Naar goede gewoonte legden we eerst bij L’Etoile d’Or een stevige bodem met een heerlijke wildschotel. Kwestie van goed voorbereid op het strijdtoneel te verschijnen.

Dit jaar slaagde ik er zelfs in een professionele cocktailmaker uit te nodigen. (Eén van mijn collega’s bleek ooit een cursus gevolgd te hebben.) En het mag gezegd: mijn collega kon er wat van. Waar ik altijd nauwgezet de recepten volg, combineerde hij vlotjes uit de losse pols al de verschillende alcoholische en non-alcoholische uit onze drankvoorraad. Al blijft mijn voorkeur toch uitgaan naar de klassiekers: weinig cocktails die mij zo goed smaken als een heerlijke caipirinha.

Ook heel fijn: een ex-collega die de moeite deed om helemaal in haar eentje uit de verre Kempen naar Leuven te rijden. Veel cocktails kon ze helaas niet drinken, maar ik was wel erg blij met de prachtige bos bloemen die ze bij had. Bijna even blij met de bloemen als met de bon voor een etentje bij Dumon. 😉

Het viel wel op dat alle aanwezigen uiterst voorzichtig waren met hun cocktailconsumptie. Hierdoor vielen er dit jaar geen cocktailslachtoffers en werd mij een nachtelijke toiletschrobbeurt bespaard. We hadden wel zo rond half drie een interessante discussie over het al dan niet pizza bestellen, die zo’n twintig minuten later effectief uitmondde in het bestellen van een pizza. Volgende keer bestel ik gewoon een pizza zonder overleg. 😉

Rond tien voor vier sloten we de party af. We namen afscheid van de drie dappere feestvarkens die nog van plan waren op dit onzalige nachtelijke uur te gaan stappen in het centrum van Leuven, wezen onze barman van dienst de weg naar de logeerkamer en ploften moe, maar tevreden in ons bed neer. (Niks gehoord van het gesnurk waarvoor onze barman ons gewaarschuwd had.)

Alweer een feestje om met veel plezier op terug te kijken.

IMG_8491[1]

IMG_8493[1]

A 007 wedding

Wie had durven dromen dat deze derde oktober 2015 zo’n fantastisch herfstweer in petto zou hebben? Het heerlijk warme herfstzonnetje zette haar beste beentje voor tijdens de trouwcerenomie die zich volledig buiten afspeelde. Ik denk dat onze bruid en bruidegom op voorhand hun ziel verkocht zouden hebben voor dit uitzonderlijke scenario.

De ceremonie was mooi en erg persoonlijk. Geen oubollige priesters of vrijzinnige begeleiders kwamen eraan te pas, neen, gewoon toespraken van vrienden en familieleden, doorspekt met een vleugje humor en grappige presentaties. De vader van de bruidegom slaagde met zijn ontroerende toespraak erin menig aanwezige een traantje te laten wegpinken. De kers op de taart was natuurlijk de symbolische verbinding in de echt door de broer van de bruid, die toevallig ook schepen van burgerlijke stand is. Zeer mooi.

Het ganse feest stond in het thema van James Bond. Mijn bijdrage aan het thema beperkte zich tot een behoorlijk diep decolleté, maar er waren mensen met speelgoedgeweertjes en zelfs iemand die verkleed kwam als Q. Erg origineel allemaal. De bruid had voor de gelegenheid een retrojurkje aangetrokken, niet helemaal mijn smaak, maar ze zag er dolgelukkig uit en dat is nog altijd het belangrijkste.

Het feest zelf zat bijzonder origineel in mekaar. Geen klassiek avondfeest, maar een walking dinner met allerlei hapjes, aangevuld met een oesterbar (hoera!) en sushibar (nogmaals hoera!). De sushi viel wat tegen: duidelijk sushi die op voorhand ingevroren was om daarna ontdooid te worden, maar de oesters waren fenomenaal. Heb mij er bijna een indigestie aan gegeten. Het probleem met oesters is wel dat dit niet erg vult. Geen erg, ik was van plan mij uitgebreid te goed te doen aan het dessertbuffet. Helaas was ik wat te laat bij de les, want veel meer dan een klein potje chocomousse heb ik niet kunnen buitmaken. Ook de middernachtelijke minestronesoep vulde niet voldoende mij een volledig voldaan gevoel te geven. Aan de andere kant is het wel fijn om eens niet met een overladen maag thuis te komen van zo’n feest.

Het koppel had echt alle registers open getrokken om iets speciaals van dit feest te maken. Een goochelact was de opmaat voor een avondje casinospelen. Ik waagde mij aan een paar spelletjes poker, maar na een paar rondjes was mijn voorraadje jetons zodanig geslonken dat ik mij genoodzaakt zag de handdoek in de ring te gooien. Blijkt dat altijd bluffen niet zo’n goeie strategie is voor een pokerspel. Gelukkig speelde de dj uitstekende muziek op de dansvloer en kon ik mij daar volledig uitleven.

Zo rond een uur of vier vonden we het welletjes en keerden we terug naar huis. Moe gedanst en terugkijkend op één van de meest originele feesten tot nu toe in onze vriendenkring.

Het leven begint op 55!

Deze vrijdag werden we verwacht op het verjaardagsfeestje van een kennis die zijn vijfenvijftigste verjaardag met de nodige luister wilde vieren in het Musicafé. En echt waar, ik hoop dat ik nog zo vol energie en levenslust zit als het míjn beurt is om mijn vijfenvijftigste verjaardag te vieren. Het feestvarken straalde terwijl hij de ronde deed om al zijn gasten welkom te heten.

Er waren meer bekenden dan ik had verwacht en we hadden een superfijne babbel met een flamboyante Italiaanse. Heel leuk om met weinig verwachtingen naar een feestje te trekken en meteen op fijn gezelschap te stoten.

De muziek nodigde uit tot een dansje, maar helaas, laat konden we het niet maken, ik moest immers zaterdag alweer om 9u in de Spaanse les zitten en met een huwelijk op het programma wilden we in topvorm zijn.

Ik hoop alleszins dat onze gastheer er nog minstens 40 jaar bij doet in goede gezondheid!

The day after

De dag na een feestje blijft er van de feestvreugde niet veel meer over dan een plakkerige vloer, niet opgegeten hapjes en vuile glazen. Maar de mooie herinneringen, die zijn blijvend.

Om maar te zeggen dat het gisteren weer een geweldig feestje was (we lagen pas iets voor vijven in bed). Er was minder volk dan bij de vorige zomerse feestjes die mijn vriend en ik organiseerden. Blijkt dat het geen slim idee is een feestje te organiseren het eerste weekend van het schooljaar. Ik zal een knoop in mijn zakdoek moeten leggen om dat te onthouden voor volgend jaar. Het voordeel van minder volk is wel dat je meer tijd hebt om echt met de mensen te praten. En zo werd het een feestje met een lach en een traan.

Helaas veel slecht nieuws deze keer. Een vriendin werd ontslagen op haar werk, een vriend zijn broer vecht momenteel voor zijn leven, maar het ziet er naar uit dat de kanker zal winnen, een vriend gaat scheiden van zijn vrouw en een andere vriendin sukkelt met haar gezondheid. Het volwassen leven gaat helaas niet altijd over rozen.

Gelukkig was er het fijne nieuws dat een vriendin zwanger is van haar tweede kindje. Als dat een even groot feestbeest wordt als haar tweejarige, dan gaan zij en haar man nog interessante tijden tegemoet. 😉 Ook heel fijn om voor de eerste keer het te vroeg geboren kindje van onze vrienden vast te kunnen houden. Blij om te zien dat hij het zo goed doet!

Het wervelende weekend

Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.

Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.

Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.

Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.

Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉

Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.

Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.

Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.

Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.

De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.

Zalig zomerweekend

Vrijdagavond 10 juli stond al een hele tijd met stip aangeduid in mijn agenda: het openingsweekend van Het Groot Verlof wilde ik voor geen geld van de wereld missen. Wij liepen van de ene naar de andere act en genoten van de optredens met als rode draad percussie. Van trommelen op een ouderwetse kiosk met hamers en andere werktuigen, over met houten stokken slaan op grote olievaten tot een spectaculaire percussie-battle ondersteund door vuurwerk. En als daar dan nog blote mannentorso’s aan te pas komen, dan hoor je mij niet klagen. Jawadde, de zomer is op een spectaculaire wijze van start gegaan, hier in Leuven.

Onderweg naar het Ladeuzeplein voor de slotact liepen we toevallig een goede vriendin en haar vriend tegen het lijf. Ik wist dat ze hier ook zouden zijn vanavond, maar het leek me te lastig om af te spreken, omdat mijn vriend en ik voortdurend in beweging waren. Maar kijk, soms helpt het toeval een handje en zo konden we samen genieten van de slotact.

We sloten de avond af met een cocktail op het terras van de Gainsbourg, waar we tot onze eigen verbazing erin slaagden een leeg tafeltje voor vier op de kop te tikken.

Ook onze Vlaamse Feestdag was goed volgeboekt. In de namiddag gingen we naar Aartselaar om een ondertussen niet meer zo kersverse baby te bezoeken. Wat een schatje! Gaf de hele tijd geen kik terwijl hij in mijn armen lag te slapen. Het geboorteverhaal was wel een beetje akelig, omdat de mama een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Gelukkig kende het verhaal een happy end en ging alles nu prima met moeder en zoon. Met onze doopsuikertjes in de hand en enkele glaasje cava achter de kiezen namen we afscheid om verder te rijden naar Willebroek.

In Willebroek kwamen we net op tijd aan om de barbecue te zien ontvlammen (piece of cake als je met een gasbarbecue werkt). Onze vrienden hadden net een nieuw zwembad laten aanleggen met alles erop en eraan. Mijn vriend dook het water in om met de kinderen (zes jongens en één meisje) te spelen, terwijl ik bijpraatte met onze vrienden en een ander bevriend koppel dat samen met ons uitgenodigd was.

Een heel relaxte avond. Blij trouwens dat ons cadeau (een Kubbspel) meteen op enthousiast gejuich van de kinderen onthaald werd.

Zondag gaf de zon die de twee voorbije dagen zo haar best gedaan had, verstek. Jammer, want we hadden het petekindje van mijn vriend graag zon gegund op haar verjaardagsfeestje. Naar goede gewoonte werd ze overladen met cadeaus. Al moet ik zeggen dat het me deugd deed dat één van onze cadeaus het meest in de smaak leek te vallen: een simpel UNO spel. We hebben bijna de ganse namiddag UNO gespeeld. Een cadeau hoeft niet duur te zijn om er plezier aan te beleven… Het Tambuzi-spel werd eerder op gemengde gevoelens onthaald. De dreiging van de nakende blikseminslag was wellicht wat té spannend voor onze zesjarige. De volwassenen aan de andere kant, amuseerden zich kostelijk.

We werden door de ouders van de jarige getrakteerd op koude schotel met kip en de jarige mocht onder luid gezang zes kaarsjes op de smurfentaart uitblazen. Ze was zo trots als een pauw. Over anderhalve maand gaat ze naar het eerste studiejaar. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Yet Another Blog

Life on my side

feest