Het laatste weekend van november

Niet te geloven dat november er alweer op zit. Nu is de race naar het einde van 2014 definitief ingezet, met drukke dagen op het werk en een eindejaarsperiode die mijn vriend en ik bewust rustig gehouden hebben. Kwestie van wat op adem te komen na best een druk jaar.

De laatste zaterdag van november begon naar goede gewoonte met een paar uurtjes Spaans. Ik heb het gevoel dat ik een tandje bij moet steken dit jaar. Meer tijd maken om naar Spaanse films te kijken en al de grammatica nog eens grondig herhalen. Alleen, wanneer doet een mens dat? Ik ben nu al begonnen met een Spaanstalige Youtuber te volgen, kwestie van toch meer dan één keer per week met de Spaanse taal geconfronteerd te worden. Vooral het spreken gaat nog niet zo vlot als ik het zou willen. Ik moet nog te vaak naar woorden zoeken en de verschillende tijden van het werkwoord zitten er nog niet goed genoeg in. Vooral de subjuntivo blijft lastig. En Spanjaarden zijn een grote fan van hun subjuntivo, die in tegenstelling tot Fransen die deze tijd steeds minder en minder gebruiken.

Na de Spaanse les at ik snel een boterhammetje om samen met mijn vriend Sinterklaascadeautjes te gaan kopen voor onze drie petekindjes. Ze zijn dit jaar naar goed gewoonte weer allemaal superbraaf geweest, dus de Sint kan trots op hen zijn. Voor het petekindje van mijn vriend kochten we een knalgeel fototoestel (een Nikon dan nog wel, shame on me) dat ook onder water foto’s kan maken. Ben erg benieuwd om de eerste foto’s te kunnen aanschouwen!

‘s Avonds werden we samen met Peter en Lynn in Zottegem verwacht bij Joke en Vincent. Vincent volgt al een tijdje een opleiding tot hulpkok en dat is eraan te merken. Heerlijke hapjes om mee te starten en daarna huisgemaakt stoofvlees met appelmoes en zelfgemaakte frietjes. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden! Na het dessert werden de strijkparels en een jaren negentig versie van Trivial Pursuit boven gehaald. Dat blijkt een geweldige combinatie te zijn, want niet alleen maakten we enkele leuke strijkparelsfiguren, we sorteerden gezamenlijk ook alle strijkparels op kleur. En oja, mijn vriend en ikzelf kwamen als overwinnaars uit de Trivial Pursuit strijd. 😉

We hadden ons voorgenomen het niet al te laat te maken, maar je weet hoe dat gaat, als het plezant is, dan vliegt de tijd. Dus lagen we pas rond een uur of half drie in bed. Veel te laat als je de dag nadien (op een zondag, blasfemie!) alweer om negen uur eruit moet. Mensen die ontbijtfeestjes geven voor verjaardagen, ze zouden dat moeten verbieden!

Enfin ja, het ontbijtfeestje was eigenlijk best wel plezant. Ik ben een fan van uitgebreid ontbijten en het is altijd leuk om met de nichtjes en neefjes te spelen. De jarige (twee jaar al, nu officieel geen baby meer) had het concept van kaarsjes uitblazen nog niet helemaal door, maar er waren genoeg bereidwilligen om haar daarbij te helpen.

Al waren we toch blij dat we ‘s avonds rustig achter onze pc konden kruipen. Veel energie, dat jonge grut.

Verjaardagstraktatie

Ik ben van het principe dat een verjaardag nooit genoeg gevierd kan worden (al was de cocktailparty strikt genomen geen verjaardagsfeestje, ik hield er toch een cadeautje en een verjaardagskaart aan over).

Dus trakteerde ik mijn familie (ouders, nonkel en tante, broertje en vriendin en neefjes) in het ouderlijke huis op taart. Gezonde taartjes ditmaal, van de Kers naast de taart en een paar taartje van Willems voor de mensen die vinden dat slagroom een noodzakelijk onderdeel uitmaakt van een taart. Omdat ik nog met een wasmotlarvenoverschot zat, nam ik deze mee als hapje voor bij de bubbels (verjaren = bubbels, dat lijkt me evident). Mijn vader weigerde te proeven, maar al de rest liet zich overhalen. Best wel lekker, zo’n wasmotlarf!

Ook de taartjes vielen erg in de smaak. Er bleef bijna niets meer over. En dat terwijl ik toch royaal veel voorzien had. Een goed teken!

Het was alleszins een fijne en ontspannen namiddag onder familie. Fijn om te zien hoe de mensen waarmee ik als kind speelde allemaal hun weg vinden in het volwassen leven.

Cocktailparty of the year!

Het begint zo langzamerhand een traditie te worden, elk jaar op de avond van Halloween nodig ik mijn collega’s uit voor een cocktailparty. Dit jaar had ik zelfs een poging gedaan om verkleed voor de dag te komen. Enfin ja, zwarte glittervleugels (waarvan we nog steeds overal glittertjes tegenkomen) en rode hoorntjes in combinatie met een zwarte jurk, dat moest volstaan. Ook mijn vriend had zich een verkleedoutfit aangeschaft, maar omdat niemand anders verkleed was, wilde hij dit niet aantrekken. De wussie!

Na het werk namen we gezamenlijk de trein naar Leuven om eerst een bodempje te leggen in L’Etoile d’Or. De wildsuggesties waren populair en op een klein incidentje met een glutenvrije schotel na waar toch per ongeluk kroketjes op waren beland (geheel correct rechtgezet, overigens), verliep het diner in opperbeste stemming. Om op te warmen dronken we een glaasje cava als aperitief en een glaasje rode wijn bij het wild. Kwestie van al een beetje te wennen aan de alcohol.

Eens op ons appartement voegden zich nog een paar andere collega’s bij ons gezelschap, wat de total head count op 20 bracht. Een mooi getal. De rest van de avond mengde ik cocktails dat het een lieve lust was. En verdween de ene na de andere zak chips in de hongerige magen van mijn collega’s. Door al de drukte was ik echter helemaal vergeten de wasmotlarven (perfecte Halloween snack) die ik speciaal voor de gelegenheid gekocht had, aan mijn gasten voor te schotelen. Zonde!

Naar al even goede gewoonte was er weer iemand die de impact van de cocktails lichtelijk verkeerd had ingeschat en die dus genoodzaakt was enkele keren zijn maag te ledigen op ons toilet. Ach, er moet elk jaar iemand groen naar huis terugkeren. 😉 En zo zat ik ’s nachts rond een uur of drie nog ons toilet schoon te maken, gelukkig zelf een beetje aangeschoten, wat het karwei net iets draaglijker maakte.

Alweer een zeer geslaagd feestje, al zeg ik het zelf!

Een rustige eerste november om te recupereren na al die cocktailoverdaad was dan ook erg welkom. We sliepen uit, ontbeten op het gemak en begonnen rustig aan het opruimen van de chaos (20 personen + cocktails = veel heel erg plakkerige oppervlakten). De prachtig zonnige dag nodigde uit tot een herfstwandeling en we kuierden in de namiddag op ons gemak door de Leuvense straten. Genietend van deze voor november toch wel uitzonderlijke temperaturen en even pauzerend bij de Quetzal chocoladebar voor een milkshake en een chocolademelk.

De dag afgesloten met afhaalsushi en een filmpje en op tijd in bed. Fijn!

Party Time!

Het was alweer een daverend succes, onze traditionele zomerparty. Dit jaar vierden we de allerlaatste dag van de zomer die er geen was. Gelukkig maakte het nazomerweer van de voorbije weken dit gemis een beetje goed. Er was veel volk en er was nog veel meer drank. Ondanks het uitdrukkelijke verbod dat ik had opgenomen in de uitnodiging, waren er toch mensen die nog wat extra drank bij hadden (schrik om dorst te moeten lijden, zeker?). Denk dat we genoeg drankvoorraad in huis hebben om nog een jaartje of zo toe te komen. Dus geneer je vooral niet om een drankje aan te nemen als je bij ons op bezoek komt! Wij hebben zo ongeveer alles in huis.

Het was echt een superfantastische avond. Ik mixte veel cocktails, het was warm genoeg om op het balkon te gaan staan en ik kreeg heel veel lekkere chocolaatjes. En het beste van alles: het fijne gezelschap van al onze vrienden.

Volgend jaar opnieuw.

Kristalweekend in Libin

Eindelijk een lang op gehoopt en o zo welkom zomers weekend achter de rug! De weersvoorspellingen waren wat twijfelachtig, maar daar trokken de weergoden in Libin zich niet veel van aan. Het hele weekend werden we getrakteerd op ideaal weer om in een zwembad te liggen ravotten of in de jacuzzi te relaxen.

Dit fantastische weekend hebben we volledig te danken aan onze charmante vrienden die ons uitnodigden om samen met hun vrienden en familie hun 15de huwelijksverjaardag te vieren. Het huis waarin de feestelijkheden plaatsvonden, was ons zeer vertrouwd. Wij komen hier immers zelf al sinds vijf jaar met vrienden van de gezonde buitenlucht, het zwembad en al de andere faciliteiten genieten. Wat het weekend voor ons extra bijzonder maakte, was dat wij dit keer niet organiseerden. We konden dus volop relaxen en genieten van al de fijne verrassingen die het feestvierende koppel voor ons in petto had.

En dat waren er nogal wat. Op culinair vlak werden we verwend met allerlei streekproducten. Heerlijke charcuterie, druifjes uit Overijse om op te knabbelen, overheerlijk Ardens barbecuevlees (echt nog nooit in mijn leven zo’n heerlijk malse biefstuk gegeten), bier, wijn, belegde broodjes, nougat, snoep,… De gastheer en de gastvrouw hadden werkelijk niets aan het toeval overgelaten.

Dat de locatie top zou zijn, dat wisten we al op voorhand en dat onze gastheer en gastvrouw ons in de watten zouden leggen, dat had ik ook wel verwacht, de onbekende factor dit weekend was het gezelschap. Buiten het koppel dat ons uitgenodigd hadden, kenden we niemand. Maar ook dat viel geweldig goed mee. Iedereen was supervriendelijk en open. De gesprekken stokten geen enkel moment en we doken gezellig samen het zwembad in. Ook met de kinderen klikte het meteen. Al viel het verschil tussen jongens en meisjes mij meer op dan anders. Daar waar de meisjes heel sociaal kwamen kennismaken (misschien iets té sociaal, want het haantje de voorste had al snel een bijnaam bedacht voor mijn vriend en mezelf: Hollandse pipo’s, omdat ze vond dat wij met een Nederlands accent praatten), kropen de jongens liever weg in het springkasteel (ja, er was een springkasteel).

De enige barrière die we ervoeren was er één van taalkundige aard. En neen, dan heb ik het niet over het Franstalige gedeelte van de gasten (onze gastvrouw haar moedertaal is Frans, al spreekt ze nagenoeg accentloos Nederlands), maar wel over de West-Vlaamse familieleden die ik met de beste wil van de wereld niet verstond. Zo sloegen mijn vriend en ik op vrijdagavond een mal figuur door maar liefst drie keer aan één van de gasten te vragen waar hij vandaan kwam. Dat bleek dus uit Brugge te zijn (Bruhhe).

We maakten met een deel van het gezelschap een wandeling in de omgeving van ons vakantiehuis, maar al snel bleek dat het wandeltempo niet bij iedereen even hoog lag. Een gedeelte van de groep keerde terug en wij bleven achter met een groepje die hards van zo’n acht volwassenen en één dappere jongedame van vijf jaar. We keerden het asfalt de rug toe en banjerden vrolijk door de bossen, alwaar wij vele paddenstoelen ontwaarden en er zowaar een hazelworm ons pad kruiste. De eerste keer dat ik zo’n beestje in het echt zag.

Zaterdagavond zakte er nog wat extra volk naar Libin af voor hét hoogtepunt van het weekend: de feestelijke barbecue. Tot mijn grote verbazing was er weinig mannelijke animo om vuurtje stook te spelen en stonden mijn vriend en onze gastheer helemaal alleen aan de barbecue. Aangezien het lang geleden was dat ik zelf nog met vuur gespeeld had, ‘offerde’ ik mij op om het vlees om te draaien. De barbecue was superheet, dus regelmatig moesten we onze handen afkoelen in een emmer water. Maar het voordeel van bij de bron te staan, is natuurlijk dat het beste vlees voor de bakkers is. Dat we staande moesten eten, namen we er graag bij. Die sappige, malse, perfect gebakken biefstuk (eigen lof stinkt, ik weet het) was de beste beloning die we konden krijgen.

Na de barbecue, kwam de taart. Een werkstuk van één van de gasten dat niet moest onderdoen voor werk van een échte patissier. Een taart een huwelijksverjaardag waardig. Zoals dat hoort, sneden de tortelduifjes de taart gezamenlijk aan, al zat er bijna een haar in de boter omdat de Playmysong-app (een social mobile jukebox app, waarmee de gasten zelf de muziek konden kiezen) niet wilde meewerken en de muziek om de haverklap bleef hangen.

Na het dessert volgde de klap op de vuurpijl. Letterlijk, want onze gastheer en gastvrouw hadden voor vuurwerk gezorgd om hun 15de huwelijksverjaardag met de nodige luister te vieren. En daar stonden we, op een mooie zomeravond in Libin naar de kleurrijke vuurbloemen in de lucht te kijken en ooh en aah te roepen. Wat een fantastische verrassing.

Nog nagenietend van het spectaculaire vuurwerk, werden de beentjes losgegooid op de outdoor dansvloer (er was zelfs een discobal, ongelooflijk) en vergaapten we ons gezamenlijk aan de plaatselijke vos die zich maar al te graag stukjes malse biefstuk liet voederen. Du jamais vu.

Het was alleszins een weekend om in te kaderen. Over dit feestje zal nog jaren nagepraat worden. Dikke pluim voor de gastheer en gastvrouw die een werkelijk perfect weekend in mekaar boksten (er was zelfs een tombola!). Ik weet hoeveel geregel en georganiseer er bij zoiets komt kijken en ik zag dat de gastvrouw soms wat stress had (zo gaat dat met perfectionisten), maar ons verliefd koppel mag gerust zijn, het was een topweekend.

En nog één keertje om het af te leren: What does the fox say?

Het laatste weekend van augustus

Vierden mijn vriend en ik het huwelijk van een lieve collega met haar al even lieve man in een geel-wit gestreepte circustent. De heren hadden allemaal streepjeskousen aan en de bruid (dressed in red lace) zag eruit als een sprookje. De tocht naar de locatie in Wijgmaal waar het feest plaatsvond, was een hele onderneming door de vele wegenwerken. Uiteindelijk slaagde de taxichauffeur er niet in ons voor de deur af te zetten en moesten we te voet de spoorweg oversteken. We geraakten echter heelhuids aan de overkant en presenteerden ons cadeautje in een mosselpot.

Toegegeven, het eten mocht misschien een beetje meer geweest zijn (de groenten waren al op lang voordat de laatste stukjes vlees arriveerden), maar aan de andere kant, op die manier stonden we niet met een opgeblazen gevoel op de dansvloer. De muziek was goed en the crowd schudde maar al te graag de beentjes los. Ik heb me alleszins geweldig geamuseerd. En we geraakten veilig thuis dankzij mijn andere lieve collega en zijn vriend die ons met hun cambio wagentje thuis voor de deur afzetten.

De dag nadien voelde ik me een beetje minder fris. Blijkbaar door ons verblijf in IJsland de alcohol wat ontwend geraakt. Maar goed, veel werd er van mij niet verwacht die zondag. Ik verwerkte wat fotootjes en maakte een wandeling door de autovrije straten van Leuven terwijl mijn vriend een zestal vrienden ontving voor een lan-party. Terwijl de heren elkaar afknalden, zette ik commentaar bij mijn fotootjes. ‘s Avonds lieten we Thais en sushi aan huis bezorgen om de hongerige magen te voeden. Raad eens voor wie de sushi was? 😉

Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik alle IJslandfoto’s volledig verwerkt hebben én van commentaar voorzien hebben, iets meer dan een maand na de reis. Een persoonlijk record.

Doctor++

Korte werkdag vandaag. Nochtans was het één van mijn favoriete dagen op het werk: trash day! Altijd leuk om overbodige rommel weg te smijten, al hoop ik van harte dat er niet opnieuw een verborgen archief van mijn oud-collega opduikt, want wat mij betreft heb ik nu écht wel het allerlaatste van haar erfenis doorploegd en uitgemest.

Omdat ik al om 17u in bij de bio-ingenieurs moest zijn voor het doctoraat van een vriendin, vertrok ik uitzonderlijk iets vóór 16u op het werk. Ik was zo slim om de trein naar Heverlee te nemen, wat me de kosten voor een taxi uitspaarde, want met de bus was ik er nooit op tijd geraakt. Het was een prachtige zomerse dag, beetje jammer om te moeten binnen zitten in een aula zonder ramen, maar ik was erg trots op mijn vriendin voor het afronden van haar werkstuk. En zelf heb ik weer wat bijgeleerd over gestresste bananen (musa)!

Na de uitreiking van het doctoraatsdiploma was het tijd voor de receptie. Ik had beloofd om wat fotootjes te maken tijdens de receptie, maar slaagde er toch in meer dan voldoende hapjes binnen te krijgen. Echt een superverzorgde receptie met erg originele hapjes. Mocht ik ooit zelf voor één of andere gelegenheid een receptie willen geven, weet ik meteen welke cateraar aan te schrijven. Het was erg gezellig en we bleven langer plakken dan oorspronkelijk gepland. Nochtans hadden we aan andere vrienden beloofd dat we rond negen uur bij hen zouden zijn voor een zomers drankje in hun tuin.

De uitgespaarde kosten voor de taxi kwamen dus van pas en de taxi bracht ons in een klein kwartiertje van Heverlee naar Kessel-Lo. Daar hadden we te voet zelfs niet aan moeten beginnen. 😉 Aangezien ik al redelijk wat schuimwijn had binnengekregen, hield ik het voor de rest van de avond op water en thee. Het koelde meer af dan verwacht, maar gelukkig waren daar fleece dekentjes en fijn gezelschap om ons warm te houden. <3

A beautiful day for a wedding

Wat een fantastisch huwelijksfeest! En wat een schitterende locatie is dat Kasteel van Brasschaat, zeg! Ondanks de nogal twijfelachtige weersvoorspellingen werden we begroet door een stralend zonnetje toen we onze wagen parkeerden in het park van Brasschaat. We waren een beetje aan de vroege kant, want de moeder van de bruidegom (die alles geregeld had voor haar zoon en zijn Chinese vrouw, omdat het nogal moeilijk is een feest in België te organiseren als je zelf in Chicago woont) was nog net de laatste orders aan het personeel aan het uitdelen. Geen bridezilla, maar een mother-of-the-groomzilla. 😉 Ze was duidelijk nerveus, maar heette ons erg hartelijk welkom en schoof mij een overgebleven corsage over de pols. Meteen de allereerste keer in mijn leven dat ik zo’n ding droeg.

We feliciteerden de bruid (mét een zwanger buikje, jaja, als mijn vriend iets doet, dan doet hij het meteen goed) en bruidegom en de ouders. De ouders van de bruid waren helemaal uit China overgevlogen, het was hun allereerste keer in België en het moet voor hen best wel een angstaanjagende bedoening geweest zijn, al die Europeanen die hen per sé wilden kussen terwijl dat in China helemaal niet gebruikelijk is. Gelukkig was er een tolk die kon vertalen zodat ze toch iets begrepen van wat er gezegd werd.

Tijdens de receptie druppelde hoe langer hoe meer volk binnen dat ik nog herkende vanuit een grijs verleden, toen onze vriend nog gewoon in Leuven studeerde en samen met mijn vriend verjaardagsfeestjes gaf. Heel veel bekende gezichten dus. Echt fijn om sommige mensen na al die jaren nog eens terug te zien en te spreken. De meesten waren nog geen haar veranderd (alhoewel sommige heerschappen misschien wel wat minder haar hadden dan vroeger).

We kregen een plek aan de Italiaanse tafel toegewezen en hernieuwden de kennismaking met de Zweedse ex-collega van de bruidegom en haar Engelse echtgenoot, door het toeval in België terechtgekomen. Ook heel erg grappig: de neef van de bruidegom die aan mijn rechterhand zat bleek ooit (hij was toe nog een middelbare scholier) nog mijn IRC-kanaal overgenomen te hebben. Iets waar ik toen niet echt mee kon lachen. Gelukkig had ik toendertijd veel IRCadmins als vrienden, dus het euvel was al snel verholpen en hij werd eens goed op zijn plek gezet. Nu was hij helemaal volwassen en konden we eens goed lachen met het voorval. De neef bleek trouwens een erg sympathieke vriendin te hebben die net zoals ik veel met sociale media bezig was.

Na de speeches van de bruidegom en de ouders van de bruid en de bruidegom was het ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert aan mij. Ik had mijn research grondig gedaan en was door gans mijn fotocollectie (sinds 2001) gegaan om foto’s van de bruidegom in min of meer compromitterende poses te verzamelen. Een mooie staalkaart van al de feestjes die we samen vierden en van onze vriendschap. De bruidegom wist dat ik iets zou tonen en had zich op voorhand al wat zorgen zitten maken of hij daarna nog wel zijn Chinese schoonouders onder ogen zou kunnen komen, maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het allemaal erg braaf gehouden heb.

We sloten de namiddag af met een ongelooflijk fantastisch dessertbuffet en kregen als afscheid nog een Chinese spaarpot in de vorm van een kat mee. For good luck! Dat de (bijzonder gelukkige) moeder van de bruidegom mij nog een prachtig bloemstuk in de handen drukte als dank voor de speech, maakte mijn dag helemaal af.

Eentje om in te kaderen en later, als hun baby groter is, met plezier op terug te blikken.

Mijn eerste salsafeestje

Woensdagavond 30 april organiseerden onze dansleerkrachten een feestje om het danslesseizoen af te sluiten en het salsazomerseizoen te openen. Voor de gelegenheid hadden we gans de Waaiberg voor onze groep ter beschikking. Ik had er best wel naar uitgekeken. De lessen op zich zijn erg leuk, maar je voert de figuren alleen uit op commando, er is geen ruimte voor vrij dansen. Dit zou dus de allereerste keer worden dat mijn vriend en ik ons op de dansvloer zouden wagen om uit te testen hoeveel van die figuren nu effectief in ons geheugen waren blijven zitten.

De Waaiberg had voor Zuid-Amerikaans getinte gerechten gezorgd en er was best wel veel volk, ook van andere cursussen. Wij zaten aan tafel met een paar gasten en een ietwat oudere dame die ons vrolijk toevertrouwde dat ze al van ‘s middags op een terras zal en ondertussen al twaalf pinten achter de kiezen had. Ik verbaasde mij over het feit dat ze er nog zo nuchter uit zag. Die verbazing verdween echter snel toen ze haar dagelijkse drankverbruik begon op te sommen. Minstens één fles wijn per dag lijkt me toch wat van het goede te veel.

Tijdens de dansles hadden we niet echt de gelegenheid om veel met onze danspartners te praten. Iedereen is te geconcentreerd bezig met het onthouden van de correcte volgorde van de bewegingen en te vermijden om op elkaars tenen te gaan staan. Dit was dus de eerste keer dat we echt de gelegenheid hadden om met mekaar in gesprek te gaan. Jammer genoeg bleken mijn vriend en ik weinig tot niets gemeenschappelijk te hebben met onze tafelgenoten wat tot heel wat ongemakkelijke stiltes leidde. Het tafelen duurde dan ook veel te lang naar mijn goesting en ik zat te popelen om mijn stoel te verlaten.

Helaas was het al bijna half twaalf toen er eindelijk schot in de zaak kwam. Na een korte herhaling mochten we vrij dansen, maar toen was onze goesting al een beetje over. We moesten de dag nadien immers al rond het middaguur in Brasschaat zijn voor een huwelijksfeest en we wilden er toch een beetje presentabel uitzien. We namen dus afscheid voor het feest goed en wel begonnen was. Doodjammer. Volgende keer beter?

Een feestelijk afscheid

Afscheid nemen in stijl, bij ons op het werk zijn we daar goed in. Mijn baas had een erg mooie speech geschreven voor de laatste werkdag van onze collega die vanaf 1 mei officieel van zijn pensioen mag gaan genieten. Ik was al blij dat ik mijn gedeelte van de feestelijkheden kort en ludiek gehouden had, want het was moeilijk om de concurrentie aan te gaan met zo’n mooie speech. Het idee voor mijn interventie heb ik trouwens volledig te danken aan een andere collega die er helaas niet bij kon zijn wegens één of andere reis naar een exotisch oord (tss, prioriteiten!). Onze afscheidnemende collega filmliefhebber kreeg enkele fragmenten van filmklassiekers te zien die er nét iets anders uitzagen dan we gewoon waren. Hilarisch.

Onze collega was oprecht aangedaan door de cadeaus en de vele aanwezigen op het afscheidsfeest. Uiteraard vloeide de drank rijkelijk, want een bijna-gepensioneerde mag natuurlijk nooit de bodem van zijn glas zien. 😉 Toen de laatste collega’s afscheid namen, begeleidde ik onze nu officieel gepensioneerde naar de trein om samen wat te ontnuchteren tijdens een laatste treinrit. In Leuven wees ik hem de weg naar het juiste perron voor zijn juiste overstap. En nam ik afscheid.

Het einde van een tijdperk. Ik zal hem missen.

Yet Another Blog

Life on my side

feest