De beste voorbereiding voor een succesvol uurtje squash

Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.

Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.

Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.

Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).

Babyborrel op Paaszaterdag

Na deze toch wel tumultueuze week, deed het deugd om op Stille Zaterdag naar een ouderwets fijn feestje te kunnen gaan. De tweede keer op nog geen jaar tijd vierden we feest in De Kettinghe. De eerste keer ter gelegenheid van het huwelijk van onze vrienden, de tweede keer om de komst van hun eerste kind te vieren. Jaja, onze vrienden hebben er geen gras over laten groeien. 😉

Een aangenaam zonnetje zorgde voor een vrolijke noot, ondanks het feit dat de gesprekken uiteraard voor het merendeel over de aanslagen gingen. De kinderen holden in het rond en joelden van plezier en ik liet me zelfs even overhalen om op hoge hakken tikkertje te spelen. Je moet er iets voor over hebben om populair te zijn bij het jonge grut.

Onze gastheer en gastvrouw hadden ter ere van hun zoontje een heuse frietkraam besteld. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik nog eens een frietje van de frituur at, maar ik moet toegeven dat het mij tegen alle verwachting in best wel smaakte. Een kaaskroketje gaat er natuurlijk altijd wel in. 😉

De moeder van de gastheer had voor het dessert gezorgd: een ware zondvloed aan mini-koffiekoeken en cupcakes. Ik denk dat er per genodigde minstens drie cupcakes waren. Mijn vriend en ik offerden ons dan ook maar al te graag op om de gastheer en gastvrouw te verlossen van hun overtollige koeken. Ideaal om maandag als dessert aan te bieden aan onze gasten!

Paaseieren rapen

Terwijl ik de kinderen binnen bezig hield met het ineen steken van oude Kinder Surprises die ik nog ergens op ons appartement had terug gevonden, speelden mijn vriend, zijn vader en zijn broer in de tuin voor paashaas.

De kreten van de kinderen toen ze merkten dat de paashaas langs was geweest, waren luid genoeg om gans de buurt te doen opschrikken. Als de weerlicht holden ze de tuin in en begon het verzamelen van de paaseieren. We konden het genoegen nog een tijdje rekken door stiekem eieren uit hun mandje te pakken en deze terug te leggen in de tuin, maar die kleine handjes waren verrassend goed in het eieren rapen. Al sneuvelde er zo nu en dan wel een exemplaar onder de te enthousiaste voetjes.

De buit was alleszins indrukwekkend. De paashaas was veel guller geweest dan de paasklokken in mijn kindertijd. Maar die klokken moesten dan ook helemaal uit Rome komen aanvliegen, he. Vermoedelijk is de paashaas zijn hol wat minder ver.

Iemand trouwens een idee sinds wanneer de paashaas het werk van de paasklokken over genomen heeft?

800x533-IMG_2300

800x533-IMG_2311

Een goed gevulde zaterdag

Tegenwoordig probeer ik het aantal afspreken per dag in het weekend tot maximaal één te beperken, maar soms kan het gewoon niet anders. Zo lag de dinner date met vrienden in de Zappaz al enkele maanden vast toen ik de uitnodiging kreeg voor het verjaardagsfeestje van mijn petekindje. Daar kon ik als ideale meter natuurlijk moeilijk afwezig blijven. Dus werd het een hektisch gehol van de Spaanse les, naar ons appartement voor een snelle boterham en vervolgens naar de Dreamland voor een grote doos Duplo voor mijn petekindje (ja, dat cadeau had ik al eerder kunnen kopen, op dat vlak liet mijn planning wat te wensen over).

Met het nogal haastig ingepakte cadeau op de achterbank van de wagen vertrokken we rond half drie naar het huis van mijn petekindje. Het was er behoorlijk druk, want op het feest waren de ouders, beide grootouders, de meter en peter van mijn petekindje met partners en de meter en peter van het kleine broertje van mijn petekindje met partners aanwezig. Een hele bende. Mijn petekindje was duidelijk wat ontregeld door al dat volk en al die aandacht, want het eerste uur weigerde hij zijn cadeaus te openen. Gelukkig ontdooide hij na een tijdje en was hij superblij met de brandweerset van Duplo die ik hem gekocht had.

Het eten was gepland om 17u, maar aangezien mijn vriend en ik om 20u in de Zappaz verwacht werden, beperkten we ons tot een mini-stukje lasagne, als appetizer, zullen we maar zeggen. Natuurlijk had de mama van mijn petekindje veel te veel gemaakt en kregen we nog een groot stuk mee naar huis. Konden we op een later moment nog genieten van het lekkers dat ze klaargemaakt had.

Rond 19u namen we afscheid zodat we mooi op tijd waren voor onze volgende afspraak bij de Zappaz. Naar goeie gewoonte werden we culinair enorm in de watten gelegd. De uitleg van de sommelier alleen al maakt een bezoek aan de Zappaz al de moeite en dan heb ik nog niets gezegd over de schitterende kunstwerkjes die we voorgeschoteld kregen. Heel fijn dat we vrienden hebben die een culinaire belevenis naar waarde weten te schatten. Lekker eten en drinken is één ding, het genot verdubbelt als je zo’n avond kan delen met goede vrienden. We legden meteen een vervolgafspraak vast.

Dit aten wij:

vitello tonato – Thaise oestersalade – zwarte rijst – Thaise basilicum
scheermes – citroenverbena – venkel – escabeche
nobashi – passievrucht – wortel – ras el hanout
buikspek – inktvis – jalapeno -avocado
rubia gallega – patata brava – rode biet
mango – melkchocolade – amandel – gember

De verjaardag dat we helemaal niks deden

Vandaag verjaarde mijn vriendje. Na lang en rijp beraad besloten we deze zondag helemaal niks in te plannen, lang uit te slapen, uitgebreid te vrijen, tot na de middag in pyjama te blijven zitten, ‘s avonds sushi te bestellen en wat afleveringen van Game of Trones te bekijken. Gewoon, gezellig met z’n tweetjes, om wat rust in ons meestal vrij hectische leven in te bouwen.

IMG_9681[1]

Mission accomplished. Verjaardag geslaagd!

Afgelast wegens ziekte

Deze namiddag waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeestje voor de vijfde verjaardag van de dochter van onze vrienden die in Bratislava wonen. Onze vrienden waren speciaal naar België gekomen om de verjaardag van hun dochter te vieren met familie en vrienden. Op mijn aanraden hadden ze de abdijmolen gekozen om de jarige op een feestelijke manier in de bloemetjes te zetten. Helaas, kwam een bijzonder slecht getimede buikgriep van de jarige roet in het eten gooien en moest het feestje afgelast worden.

Da’s nu al de tweede keer dat het ons door ziekte niet lukt om af te spreken met onze vrienden. Ik vind het echt doodjammer. Een reden te meer om eens in onze agenda te kijken of er binnen enkele maanden geen tripje naar Bratislava geboekt kan worden.

Nieuwjaarsreceptie!

Ok, ok, 12 februari is aan de late kant om het nieuwe jaar te vieren, maar januari is op zich al zo’n receptierijke maand dat februari een beter moment lijkt om te vieren dat we de eerste maand van het jaar alweer achter de rug hebben en we kunnen beginnen aftellen naar de zomervakantie. 😉

Het was gezellig druk op ons appartementje met zo’n twaalf personen rond de tafel, rijkelijk voorzien van hapjes door één van de genodigden. Mijn vriend en ikzelf zorgden voor de drank (we moeten dringend eens meer feestjes geven, ondanks een strikt verbod om nog alcohol als geschenk mee te brengen, lijkt het wel alsof onze voorraad onuitputtelijk is).

Het was trouwens een hele eer dat een hoogzwangere goofball speciaal voor de receptie te voet naar ons appartementje was gekomen! De kans is groot dat ze een baby in haar armen heeft de volgende keer dat ik haar zie!

Het voornaamste slachtoffer van de avond:

IMG_9610[1]

Hopelijk het laatste afscheidsfeestje

Gisterenavond namen mijn collega’s en ikzelf afscheid van S. S was één van de collega’s waarmee ik de voorbije jaren het nauwst heb samengewerkt en meteen ook de eerste collega die mijn team verlaat die ik persoonlijk heb aangeworven. Het lijkt pas gisteren dat we tegenover elkaar zaten tijdens het sollicitatiegesprek en poef, opeens zijn we zes jaar later en verlaat hij onze organisatie voor een nieuwe uitdaging.

Pas op, ik gun het hem van harte. Als je de kans krijgt om je vleugels uit te slaan, ben ik de eerste om daarvoor te supporteren, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn vertrek op persoonlijk vlak niet betreur. Het sociale leven binnen onze organisatie zal er ook een deuk door krijgen, want hij was altijd bij de eersten om een lunch of een after work drink te organiseren en hij was het brein achter The party of the Year. En dat hij geliefd was, blijkt duidelijk uit het afscheidscadeau waarvoor alle collega’s bijlegden: een STEAM-cadeaubon van 50 euro, een AB-cadeaubon van 50 euro en een receptie van iets meer dan 200 euro.

Ik zal hem en zijn gevoel voor humor ongelooflijk missen. (De kater de dag nadien, iets minder.)

Nieuwjaarsbrief x 3

Deze zondag kregen we niet één, maar maar liefst drie nieuwjaarsbrieven te horen. Want ja, als de oudste zus haar nieuwjaarsbrief voorleest aan haar peter (voor het eerst zélf geschreven in haar mooiste handschrift, my god, we worden oud), dan kunnen de twee jongere zusjes toch niet voor haar onderdoen, nietwaar?

In hun kinderlijke enthousiasme zag ik mijn eigen kindertijd weerspiegeld, vol geloof en hoop in de toekomst, zich totaal niet bewust van de lelijkheid in deze wereld. Een nieuw jaar brengt hen nieuwe uitdagingen en ongebreidelde mogelijkheden. Hoe zeer verlang ik soms terug naar de onschuldige blik van een kind, vrij van cynisme en desillusie. Ik betrap er mij steeds vaker op, bij het lezen van de nieuwsberichten, ik buig zuchtend het hoofd buig en de twijfel overvalt mij. Hoe geraken we ooit uit dit kluwen dat we zelf gemaakt hebben? En dan besef ik dat ikzelf slechts een schijnbijdrage lever aan een betere wereld, mijn geweten sussend met doorlopende opdrachten aan goede doelen, zonder een écht engagement. Een zwaktebod. Ontgoochelend.

PS: Oja, er was ook een heerlijke chocolademousse verjaardagstaart. Als er iets de wereld kan redden, zal het toch wel chocolade zijn, zeker? Of drie jonge dames die er wél nog in geloven.

IMG_9276[1]

Feestelijk begin van het nieuwe werkjaar!

Dat mijn collega’s niet vies zijn van een feestje is ondertussen genoegzaam bekend. De nieuwjaarsreceptie met het bijhorende feestje achteraf was dit jaar alweer een schot in de roos. Met de beste hapjes sinds jaren, opgediend door een fantastisch team cateraars en een gezellig zotte bende die na de receptie de beentjes los schudde op de dansvloer. (Wat wil je, we waren er collegiaal in geslaagd de ganse cavavoorraad erdoor te jagen.)

I <3 my colleagues!

IMG_9217[1]

IMG_9219[1]

Yet Another Blog

Life on my side

feest