Zondag reden mijn vriend en ik Cambio-gewijs naar Mol voor het lentefeest van zijn nichtje en neefje. Aangezien zijn nichtje en neefje maar één jaar in leeftijd verschillen vierden ze hun lentefeest samen. We begonnen de namiddag met een aperitiefje en lekkere door de mama van de feestvierders gemaakte hapjes. De zon zette eindelijk haar beste beentje voor en ik genoot van haar warme stralen op mijn gezicht. Helaas bleef dat niet zo. Al een geluk dat we rond vijf uur met z’n allen in de feesttent zaten te eten, want toen lieten de donkere onweerswolken die we al een tijdje hadden zien samen pakken, hun natte lading los boven Mol. Maar dat mocht de feestvreugde niet drukken! Er was genoeg wijn om het (slecht gebakken en dus uitgedroogde) barbecuevlees door te spoelen en als dessert was er een chocoladefontein. Jay!
Zoals gezegd, bracht ik gisteren een avond door in Puurs. Reden: ergens in het najaar stelden mijn broer en zijn vriendin voor om samen naar de spektakelmusical 40-45 te gaan kijken ter ere van mijn verjaardag. Tickets bemachtigen bleek echter niet zo evident en uiteindelijk kochten we tickets voor een weekavond in maart.
Gisteren was het dus zover. Ik liep in zeven haasten weg uit mijn laatste vergadering van de dag om de trein van vijf na vijf naar Mechelen te halen, alwaar ik overstapte op de stoptrein naar Puurs met een kwartier vertraging. Tja, de NMBS heeft een reputatie hoog te houden, natuurlijk.
Uiteindelijk bleek ik zelfs nog eerder in het station van Puurs te zijn dan mijn broer en zijn vriendin die een aaneenschakeling van files moesten trotseren. Ach, de Belgische verkeersopstroppingen, al bijna even legendarisch als de NMBS.
Doordat we wat tijd verloren hadden, bleef er niet veel tijd meer over om samen te dineren. Het was nochtans gezellig in Hof ter Zielbeek. Mochten we meer tijd gehad hebben, zouden we zeker nog een dessertje genomen hebben. Nu hielden we het op een hoofdgerecht vergezeld van een glaasje wijn. Mijn asperges met zalm en hollandaise saus smaakten alleszins!
Rond kwart voor acht vertrokken we uit het restaurant. Een kwartier later dan gepland. Gelukkig moesten we niet te lang aanschuiven om een plekje op de parking te vinden. De wachtrij bij de vrouwentoiletten was langer. 😉 En zo kwam het dat we eigenlijk maar een paar seconden voordat we de zaal in mochten, klaar waren. Just in time, heten ze dat.
Ik had al veel goeds gehoord over deze voorstelling, maar was toch een beetje sceptisch. Zou de voorstelling de torenhoge verwachtingen inlossen? Ik werd echter niet teleurgesteld. 40-45 is echt een totaalbeleving. Het rollende podium maakte dat je de opvoeringen vanuit verschillende hoeken kon bekijken en de bewegende decorstukken leken je reinste tovenarij. En jawel dat gigantische neergestorte vliegtuig en vooral die trein waren behoorlijk spectaculair. Toch had ik nooit het gevoel dat al die technische huzarenstukjes gratuite waren, ze stonden wel degelijk ten dienste van het verhaal. Een verhaal dat niet bijster origineel is en een tikkeltje voorspelbaar, maar voor een musical mag dat. De hoofdrolspelers zongen zich de longen uit het lijf en bleven overeind tussen al die technische hoogstandjes. Meer nog ze wisten me oprecht te ontroeren met hun vertolkingen. Knap, knap, knap.
Na de voorstelling kostte het een klein beetje overredingskracht om mijn broer en zijn vriendin over te halen nog eentje te drinken. Maar de gezellige inkleding van de loods (want ja, dat hele gebouw is op maat van deze voorstelling opgetrokken) en het feit dat we niet veel zin hadden om aan te schuiven in de file om de parking te verlaten, maakten dat we nog even bleven plakken. Terwijl we nipten van ons drankje, lieten we ons entertainen door drie knappe dames die live muziek uit de periode van de Tweede Wereldoorlog brachten. En maar goed dat we nog even waren plakken, want zo hadden de vriendin van mijn broertje en ik de gelegenheid om op de foto te gaan met de twee piepjonge hoofdrolspelers. Een mooi aandenken!
Dikke pluim trouwens voor de logistiek van dit evenement. Echt alles was tot in de puntjes verzorgd en perfect georganiseerd. Indrukwekkend wat een goed geoliede machine Studio100 is.
Vanochtend zijn mijn vriend en ik naar Herentals gespoord om samen met zijn familie en vrienden afscheid te nemen van zijn opa in de prachtige historische Begijnhofkerk. Begrafenissen zijn natuurlijk altijd een emotioneel moment, maar het pakte mij minder dan anders. De teksten en de muziek waren prachtig en schetsten een goed beeld van de mens die hij geweest was, maar mijn ogen bleven droog. Misschien maakten de vele begrafenissen die ik vorig jaar bijwoonde en waarbij ik afscheid nam van mensen die te vroeg uit hun leven weggerukt werden, dat dit afscheid voor mij minder heftig aanvoelde. Bij mij overheerste vooral een gevoel van dankbaarheid omdat hij op een mooie manier heengegaan is, zonder onnodig lijden. Een mooi einde voor hemzelf, maar ook voor zijn naasten.
De koffietafel was dan ook het ideale moment om herinneringen op te halen en samen met de familie 96 goed gevulde jaren te herdenken.
Vanochtend is het licht definitief uitgegaan bij de opa van mijn vriend. En dat is goed zo. Een lang leven dat zachtjes is uitgedoofd, zonder dat de doodsstrijd te lang duurde. Overleden in zijn eigen huis, zoals hij het zelf wenste. Het is mooi geweest.
Yep, twee dagen na mekaar naar Antwerpen gespoord. Ik had me misschien beter een hotelletje geboekt, dan had ik zaterdagavond kunnen gaan stappen in Antwerpen. 😉
Na een omweg langs mijn voormalige woonst in de Joe Englishstraat, belandde ik een beetje later dan gepland (geen velo’s beschikbaar in het velostation) in de charmante Lavendelstraat, onlangs opgefleurd met het prachtige street art kunstwerk Koningsstuk van Joachim. De weergoden hadden zich duidelijk van seizoen vergist, want het was zo aangenaam warm buiten dat we de ganse namiddag zonder jas in de doodlopende straat konden doorbrengen, terwijl de buurtkinderen rondom ons speelden en er nu en dan een verdwaald badmintonpluimpje op mijn hoofd landde.
En oja, mijn allernieuwste neefje is ook goedgekeurd! Blue eyes still going strong!
Onze dubbeleuitstap naar Kasterlee, was een goeie gelegenheid om nog eens te blijven logeren bij de ouders van mijn vriend (die trouwens dolblij zijn dat we onze geschillen hebben bijgelegd). Na het gezamenlijke ontbijt ‘s ochtends gingen mijn vriend en ik op bezoek bij zijn grootvader, die de laatste maanden erg op de sukkel geraakt is met zijn gezondheid.
Ik moet zeggen dat ik enorm schrok van de aanblik die de oude man bood. Zo fragiel. De arme man kon nog amper praten zonder buiten adem te geraken. Hij straalde een diepe tristesse uit. Wat wil je: de man hoort nog amper, zijn zicht is zo slecht dat hij geen boeken meer kan lezen en hij kan zich enkel schuifelend voortbewegen, zwaar steunend op zijn looprek. Alleen zijn koppige ingesteldheid houdt hem, tegen alle verwachtingen in, overeind. Het deed me zeer om deze intelligente, welbespraakte man helemaal in elkaar gekrompen naar adem te zien happen. Mentaal is hij nochtans prima in orde en misschien is dat net in deze toestand geen zegen. Want hij weet dat het einde nadert en dat elke dag een stap dichter bij de dood is. En ergens denk ik, dat hij er vrede mee heeft.
Maar ikzelf zou zijn huidige toestand gewoon ondraaglijk vinden. Dus ik hoop echt dat hem op korte termijn een vredig afscheid gegund is, liefst in zijn slaap, zodat hij niet meer te lang in de klauwen van de aftakeling moet verblijven.
Zondag spoorde ik opnieuw richting Schulen om samen met mijn familie te klinken op het nieuwe jaar. Het traditionele nieuwjaarsfeest op 1 januari bij mijn vader was dit jaar afgelast omdat niemand er echt veel goesting in had. In de plaats daarvan hadden we afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder verblijft om een stukje taart te eten en te proeven van de champagne die mijn vader kocht op zijn uitstapje naar de champagnestreek. Waren aanwezig: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en zijn vriendin, mijn nonkel en tante, mijn neef met zijn vriendin en babyzoontje en ikzelf.
Stiekem had ik gehoopt dat er een driekoningentaart zou zijn, maar blijkbaar bakte de bakker waar mijn vader al jaren klant is geen driekoningentaarten. Niet te begrijpen, feitelijk, en al zeker niet als je weet dat mijn vader een trouwe klant is die maar al te graag een stukje taart of twee eet. Daarvoor kan een bakker al wel eens een boon in een taart steken, dacht ik zo! Enfin ja, dus bleef het bij een spinnenwebtaart en een smurfentaart zonder boon. Persoonlijk van geen van beide fan (zeker niet als er geen boon in steekt), maar over kleur en smaak valt nu eenmaal niet te twisten. En de champagne was wel heel lekker!
Dit jaar vond het traditionele kerstfeest bij de schoonouders plaats op tweede kerstdag. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en toegeven dat ik er niet zoveel zin in had. Het feest is de laatste jaren steeds meer als een verplicht nummer beginnen aanvoelen en na de moeilijke periode die mijn vriend en ik doormaakten, keek ik er niet bepaald naar uit om ook nog eens met zijn ooms en tantes geconfronteerd te worden. Niet dat ik mij zorgen moest maken over lastige vragen of zo, de familie van mijn vriend is er erg goed in conflicten dood te zwijgen (iets wat ook opgaat voor mijn vriend zelf). En zo krijg je ongemakkelijke situaties aan de feestdis, waarbij iedereen keihard zijn best doet om te doen alsof er niks aan de hand is.
Enfin ja, voor mijn vriend was het natuurlijk belangrijk om samen met zijn ouders te vieren, dus ik ging vooral mee om hem een plezier te doen. En om zijn grootvader nog eens te zien, die na een verblijf van een maand in het ziekenhuis gelukkig weer thuis is. We brachten de grootvader een bezoekje alvorens we naar het feest gingen, want meevieren in al die drukte doet hij al jaren niet meer. Ik schrok ervan hoe erg de grootvader van mijn vriend achteruit gegaan is tijdens de maanden dat ik hem niet meer gezien heb. In de zetel zat een oude man die letterlijk aan het aftellen is naar zijn levenseinde. 95 jaar, ze mogen het houden van mij…
Het stramien van het kerstfeestje was identiek aan dat van het jaar voordien: aperitief met te veel hapjes (waaronder kaasblokjes!?!), uitdelen van de secret santa cadeautjes (aangezien ik pas vrij laat beslist had mee te gaan naar het feest, speelden we een beetje vals: mijn vriend gaf mij een schenking voor Wikipedia cadeau en ik gaf het cadeau van mijn vriend aan zijn petekindje), overbodige en niet eens zo lekkere soep (een voorgerecht dat niet past bij een kaasschotel, naar mijn mening) en gigantisch veel, heel erg lekkere kaas (en charcuterie voor de kaashaters). Net als vorig jaar sloeg ik de kerststronk over en beperkte ik mij voor het dessert tot een paar heerlijke pralines van Bittersweet.
Gelukkig konden we met de nonkel van mijn vriend mee terug naar Leuven rijden en spaarden we zo een lange treinrit met overstap in Lier uit.
Op kerstdag trokken mijn broer en zijn vriendin, mijn vriend en ik met de trein richting de Zoo van Antwerpen. Het leek ons een fijn idee om samen naar de vernieuwde versie van China Lights in de Zoo van Antwerpen te gaan. Al kan ik me voorstellen dat het weerzien met mijn familie voor mijn vriend even akward geweest moet zijn als voor mij enkele dagen eerder.
Omdat een avondje door de kou lopen op een lege maag ook maar niks is, had ik om 18u gereserveerd in restaurant Bai Wei. Bai Wei stond al lang op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, want: traditionele handgemaakte noedels! What’s not to like? En jawel, buiten het feit dat het er een klein beetje te fris was (een weerkerend thema bij mijn culinaire ervaringen van de laatste tijd), was het eten werkelijk voortreffelijk. Alleen spijtig dat de zwelling in mijn mond (die na een paar dagen antibiotica nemen tot normale proporties was weergekeerd) opnieuw verergerd was.
Met goed gevulde magen trokken we naar de Zoo om te genieten van de prachtig verlichte installaties. Ik was zo betoverd door al dat moois dat kou mij niet kon deren en ik was heel blij dat ik mijn statief had meegenomen om alles op foto te kunnen vastleggen. Het bleek trouwens een uitstekend idee om dit in te plannen als activiteit op kerstdag. Het was lekker rustig in de zoo, waardoor we optimaal van dit kleurrijke spektakel konden genieten.
Een stuk of honderd foto’s later, persten we er een spurtje uit om de trein van 21.36u te halen. Dat lukt ons op het nippertje. We sloten de avond af op ons appartement in Leuven met een glas Bunnahabhain 12 en een spelletje Boonanza!
Zondag had mijn vriend bij zijn zus in Geel afgesproken om de (ietwat laattijdige) Sinterklaascadeautjes voor zijn petekind langs te brengen. Voor mij was het een ietwat ongemakkelijk bezoek, want ik had door onze relatieperikelen zijn zus en schoonbroer al meer dan een half jaar niet meer gezien. Gelukkig waren er de drie meisjes om het ijs te breken. Nog altijd even enthousiast om mij te zien als vroeger.
Mijn vriend had twee gezelschapsspellen gekocht, waarvan de nieuwe versie van Hotel, Hotel Deluxe, uiteraard meteen uitgeprobeerd moest worden. Groot was mijn ontzetting toen bleek dat er van de vertrouwde hotels geen spoor was! Vervangen door hippere versies. Snik! Boomerang, Waikiki, Président, L’Etoile, Royal, Safari, Taj Mahal en Fujiyama, jullie werden gemist. ;-( Ik was er zowaar helemaal van mijn melk van, want ik werd glansrijk ingemaakt door de jongste van de bende (toegegeven met een beetje hulp van mijn vriend).
Tussen al dat spelletjesgeweld door aten we pannenkoeken. Lekker, maar een beetje te weinig. Noodgedwongen proefde ik daarom een pannenkoek alleen maar eiwit (de schoonbroer van mijn vriend volgt één of ander dieet) en ik kan jullie verzekeren dat dit géén succes was. Lang leve eigeel!
