Fashionably late

Zaterdagnamiddag, mijn vriend en ik stonden net op het punt de trein naar Antwerpen te nemen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achternichtje (dochter van mijn jongste neef langs moeders kant), ging de telefoon. De zus van mijn vriend belde om te zeggen dat haar jongste dochter positief getest had op COVID-19. Een week eerder hadden we nog samen gevierd ter ere van de communie van de twee zussen van ons besmette nichtje. Beetje vervelend als je net van plan bent naar een feest te gaan met heel veel kleine kinderen en heel veel oude mensen en al een paar dagen last hebt van een verkoudheid. Niets waarover we ons eerder zorgen hadden gemaakt, maar in dit geval namen we toch het zekere voor het onzekere. Mijn vriend haastte zich naar de apotheker om een sneltest en een dik kwartier later konden we opgelucht adem halen: allebei negatief. Natuurlijk is zo’n sneltest geen honderd procent garantie dat je virusvrij bent, maar het is wel een goede indicatie.

Spijtig genoeg hadden we ondertussen de snelle trein naar Antwerpen die over de luchthaven gaat gemist en moesten we de boemel nemen, waardoor we nog extra vertraging opliepen. In Antwerpen-Centraal namen we een blue-bike uit de fietsenrekken en spoedden we ons zo snel we konden naar de scoutslokalen van Merksem. Helaas ligt gans Antwerpen open door wegenwerken allerhande en leek onze fietstocht soms meer op een veldrit. Al een geluk dat het niet geregend had.

Bijna twee uur te laat konden we eindelijk de jarige feliciteren, die duidelijk niet echt onder de indruk was van het feit dat ze één jaar oud werd. Alleen de taart gunde ze een blik waardig. En samen met mij op de foto gaan, zinde haar al helemaal niet.

Al snel bleek trouwens dat mijn vriend en ik zelfs niet de laatste gasten waren, mijn andere neef met zijn gezin waren nóg later. De rest van de namiddag genoten we van fijne babbels in de warme oktoberzon. We bleven plakken tot het feest gedaan was en hielpen het feestcomité met opruimen. Na afscheid genomen te hebben, sprongen we opnieuw op de fiets naar Antwerpen-Centraal. Ditmaal namen we een omweg om de wegenwerken te vermijden.

Buiten wat pannenkoeken als vieruurtje hadden mijn vriend en ik die dag niet veel gegeten, dus besloten we samen te dineren in de Chinese wijk van Antwerpen. We belandden bij Phở Viet, een eenvoudig restaurant dat Vietnamese streetfood tegen zeer betaalbare prijzen serveert. Ik smulde van mijn Phở Satay en mijn vriend ging voor de eendenfilet. Als dessert probeerde ik een traditioneel Vietnamees dessert: Chè Ba Màu, beter bekend als three colour dessert. Het dessert deed me wat denken aan de shaved ice desserts in Singapore. Slecht was het zeker niet, maar op het vlak van desserts gaat er toch weinig boven een klassieke chocomousse, tiramisu of een crème brûlée.

Communiefeest x 2

Ik ben ondertussen de tel kwijtgeraakt hoe vaak het communiefeest van de twee oudste dochters van de zus van mijn vriend van datum veranderd is. Maar deze zaterdag was het dan eindelijk zover. Een communiefeest in twee delen wel: dit weekend was het feest voor de familie langs de kant van de mama, volgende week voor de familie langs de kant van de papa.

Een betere dag hadden de feestvarkens alvast niet kunnen uitkiezen. De zon zette haar beste beentje voor en het leek wel zomer. Zalig om te kunnen genieten van de laatste warme stralen van de zon met de kille herfst en winter in het vooruitzicht.

We kwamen alvast niets te kort: de ouders van de vierende dames hadden twee grote koude schotels voorzien: eentje met vis en eentje met vlees. En ja, ik ben fan van zo’n heerlijk ouderwetse koude schotel: met tomaat garnaal en gerookte zalm en opgelegde perzik met tonijn. Jammie! Het ging allemaal vlotjes binnen. Zo vlotjes dat ik enkel nog maar plek had voor een heel klein éclairtje als dessert.

Art Center Hugo Voeten

Deze namiddag brachten mijn vriend en ik samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes een bezoek aan Art Center Hugo Voeten. Ik wist eerlijk gezegd niet goed wat ik van dit bezoek moest verwachten, maar was aangenaam verrast, zowel door de collectie zelf als door de renovatie van de oude Graanfabriek waarin het Art Center gehuisvest is. Enige minpunt: ik miste echt wat uitleg over de werken. Nu kreeg je een paar blaadjes papier met doorlopende tekst zonder afbeeldingen mee en moest je zelf op zoek gaan naar de werken die beschreven stonden in een brochure die eruit zag alsof iemand deze rap uitgetypt had op een typemachine en vervolgens rap rap gekopieerd had. Geen enkel werk in de collectie was voorzien van titel of kunstenaar, wat de zoektocht om de tekst in de brochure te verbinden aan het juiste kunstwerk niet al te makkelijk maakte. Alle respect voor de visie van Hugo Voeten die de kunstwerken voor zich wil laten spreken, maar mijn ervaring is dat een woordje uitleg je een kunstwerk op een heel andere manier kan laten ervaren. Ik kom dus heel graag nog eens terug mét een gids.

De drie nichtjes (8, 10 en 12) vonden het tot mijn grote verbazing erg boeiend. Op het einde raakten ze het wel een beetje beu, maar ze keken bijna anderhalf uur vol interesse naar de werken en gaven hun eerlijke commentaar. Mijn voorkeur ging uit naar de werken van Belgische kunstenaars Jules Schmalzigaug, Léon Spilliaert en Floris Jespers, maar ik was ook gefascineerd door het werk van de mij volstrekt onbekende Bulgaarse kunstenaars dat echt een prominente plek inneemt in de collectie van Hugo Voeten. In totaal bevat de collectie meer dan 700 werken van ongeveer 130 Bulgaarse kunstenaars. Hugo Voeten had duidelijk een bijzondere band met dit land.

Hieronder wat indrukken van het Art Center.

Na ons bezoek waren we met z’n allen uitgenodigd voor het avondmaal bij de ouders van mijn vriend. Naar goede gewoonte speelden we een paar spelletjes Exploding Kittens om daarna te genieten van het huisbereide koninginnenhapje. Van scratch gemaakt door de vader van mijn vriend. Toegegeven, de saus zag er ietwat mislukt uit, maar het smaakte heerlijk! Lang leve de klassiekers!

Ik kreeg ook een erg mooie tekening cadeau van één van de jongedames, geïnspireerd door haar bezoek aan het Art Center. Wie kan er iets op tegen hebben om als een halfnaakte godin afgebeeld te worden? ,-)

Tijdreizen in Bokrijk

Zaterdag veel te vroeg uit mijn bed gekropen. Wat in combinatie met een lichte kater zorgde voor een stevig ochtendhumeur. Gelukkig kon ik wat doezelen tijdens de rit naar Bokrijk en krikten de schattige nichtjes van mijn vriend mijn humeur weer op naar een normaal niveau. Zo’n lieve meisjes! Echt fijn om me te laten meedrijven op hun enthousiasme.

Bokrijk zelf was een pak hipper dan ik mij herinnerde, met moderne schermen en veel interactiemogelijkheden. Al moet ik zeggen dat de mensen die de oude ambachten toonden, nog altijd het meeste indruk maakten. Chapeau voor de weefster, de mandenvlechtster, de imker en vele anderen die met veel zorg en toewijding hun ambacht toelichtten aan de kinderen. Niet elke opstelling was even geslaagd: zo was het niet meteen duidelijk dat de containers die kunstig op elkaar gestapeld waren in de grote schuur eigenlijk de lange weg onder de aandacht moesten brengen die onze consumptiegoederen vandaag de dag afleggen. Ik begrijp dat men het contrast wilde maken met vroeger, toen de consumptieketen veel korter was, maar daarvoor moest je eerst een spel ontdekken dat wat verstopt achteraan stond. Wel zeer geslaagd: het kunstwerk dat vijf bekende landschappen van Bruegel aanvulde met een zesde vond ik echt prachtig.

Terwijl de kinderen broodjes bakten, veroverden de volwassenen een picknicktafel in Herberg Sint-Gummarus. We bestelden een soepje als middagmaal dat toch ietwat groter uitviel dan verwacht. Limburgse porties, zeker. 😉 Na de bakworkshop vervoegden de kinderen ons en jawel, net toen ze zich aan het installeren waren aan een aparte tafel niet ver van ons, barstte een regenbui los. Hun tafel had geen parasol, dus maakten we plaats op onze zitbanken en schoven we gezellig dicht tegen mekaar om samen onder de parasol te schuilen tegen de regen. Gelukkig was de bui vijf minuten later alweer gedaan en bleven we de rest van de dag gespaard van regen.

Ons wandeltempo lag niet erg hoog, want er was altijd wel iemand waarop we moesten wachten, maar mij persoonlijk stoorde dat niet. Uiteindelijk was het het samenzijn dat telde. We slaagden er zelfs niet in de wandeling doorheen het domein volledig af te maken en ook de speeltuin moesten we links laten liggen. Geen erg, hebben we nog een reden om eens terug te komen.

Na ons bezoek reed ik met de zus van mijn vriend mee naar hun ouderlijk huis, terwijl mijn vriend en zijn schoonbroer de barbecue gingen ophalen bij Atelier Eik. Mijn vriend en ik waren zo onder de indruk van de barbecue bij mijn broer en zijn vriendin, dat we de familie van mijn vriend graag wilden trakteren op deze heerlijkheden. Terwijl we wachtten op de terugkeer van de mannen, genoten we met de rest van de familie van een aperitiefje bij het verwarmde zwembad. Al moesten we wel opletten dat onze cava niet aangelengd werd met zwembadwater door het gespetter van een bende enthousiaste kinderen. 😉

De familiebarbecue viel bij jong en oud in de smaak en het was fijn om iedereen te zien smikkelen en smullen. De jongste van de hoop is maar liefst vier (4!) keer pastasalade gaan bijhalen. Dat noem ik een succes. En de flessen porto die we als cadeautje van onze Portugaltrip hadden meegenomen waren ook een schot in de roos.

Na een ietwat moeizame start, een succesvolle dag!

Afscheidslunch

Deze middag had ik een lunch gepland met een collega die binnenkort onze organisatie verlaat voor een nieuwe uitdaging. Om haar niet zonder waardig afscheid te laten vertrekken, had ik haar uitgenodigd voor een lunch. Omdat er uiteindelijk meer volk op de werkvloer was dan ik had verwacht, slaagde ik erin nog vijf andere collega’s op te trommelen voor de lunch. Een onverwacht succes in vakantie- en coronatijden.

We vonden een leuk plekje voor onze groep in de zon op het terras van Frank. Omdat ik ‘s avonds al een sushi-afspraak in mijn agenda had staan, hield ik het bij een gezond slaatje. Mijn goede voornemen om het bij een lichte lunch te houden, werd uiteraard volledig doorkruist toen al mijn collega’s nog een dessert bestelden. Want ja, wie kan neen zeggen tegen zo’n lekkere brownie?

De Abdij van Tongerloo

Na een goede nachtrust in mijn ouderlijk huis, op tijd opgestaan om samen met mijn broer een bezoek te brengen aan mijn moeder in het rusthuis. Tegen het middaguur werden mijn vriend en ik immers bij zijn ouders verwacht. En eerlijk: dat hadden we nooit klaargespeeld als we de verplaatsingen van dit weekend met de trein hadden moeten doen. Zowel Limburg als de Antwerpse Kempen zijn historisch slecht ontsloten met het openbaar vervoer. Met de trein zou de rit van Schulen naar Herentals (inclusief twee overstappen) drie keer zo lang duren als met de auto. Alle begrip voor werken aan het spoor, maar als je net zoals ik droomt van een toekomst met veel minder wagens, moet je mensen natuurlijk wel een valabel alternatief aanbieden. Gelukkig kunnen we voor omstandigheden als deze beroep doen op ons Cambio-abonnement!

Het weer kwakkelde nog steeds, maar na een zeer stevige regenbui, waagden we ons toch aan een uitstapje naar de Abdij van Tongerlo, samen met de ouders van mijn vriend en zijn neefje, dat een paar dagen bij hen logeerde. En ja, onderweg naar de abdij leek de hemel voorzichtig op te klaren. Een meevaller! Voor mij was het mijn eerste bezoek aan deze prachtige plek. Altijd al een fan van religieus erfgoed geweest. Ook een atheïst kan de schoonheid van deze bijzondere plekken met hun lange en boeiende geschiedenis appreciëren.

Wisten jullie trouwens dat de Abdij van Tongerlo een heus Vlaams topstuk bezit? Sinds 1545 (!) is de meest getrouwe en mooiste replica van het Laatste Avondmaal, dat Leonardo da Vinci schilderde in de eetzaal van het klooster Santa Maria delle Grazie in Milaan, in eigendom van de abdij. De replica op linnen doek is geschilderd door de leerlingen van da Vinci en sommige experts menen zelfs dat Christus en Johannes door de meester zelf geschilderd zijn. Dat zou goed kunnen, want die twee figuren springen er echt uit. Wie dus wil genieten van de oorspronkelijke schoonheid van het fresco van da Vinci reist beter naar Tongerlo dan naar Milaan! Het doek hangt er zelfs in een speciaal voor dit doel gebouwd mini-museum.

Ik had gerust nog langer op de site van de abdij kunnen blijven, waar ook een tentoonstelling te bezoeken viel, gewijd aan 900 jaar Norbertijnen. Het neefje van mijn vriend begon het echter beu te worden, dus keerden we terug naar de wagen. We maakten op de terugweg naar Herentals een kleine tussenstop in Olen om de katten van de zus van mijn vriend, die een weekje in de Ardennen zat, van eten te voorzien. Konden we ook het zwaluwnest in hun carport bewonderen. De jonge zwaluwen waren duidelijk klaar om het nest te verlaten. We waren net op tijd terug in Herentals voor het aperitief bij het gloednieuwe zwembad!

En toen het hoofdgerecht opgediend werd, begon zowaar de zon te schijnen. Wie had dat gedacht?

Royale barbecue in de regen

Oorspronkelijk hadden we afgesproken om op zaterdag 17 juli te barbecuen samen met mijn broer en zijn vriendin. Een op diezelfde dag geplande buurtbijeenkomst in hun straat doorkruiste die plannen echter. Geen nood, het lukte om onze afspraak met twee weken te vervroegen. Alleen waren de weergoden deze zaterdag vergeten dat het zomer was en was er van barbecueweer niet echt sprake. Mijn broer en zijn vriendin gingen dus in allerijl op zoek naar een partytent, kwestie van de bbq en ons eten droog te houden.

Omdat deze barbecue ook een beetje een inhaalfeestje was voor al de gemiste verjaardagen van het voorbij coronajaar, mocht het wel ietsje meer zijn. Atelier Eik, de hofleverancier van mijn broer en zijn vriendin, zorgde voor de werkelijk fantastische barbecue. Echt, alles was tot in de puntjes verzorgd: een heerlijke camembert met rozemarijn om te smelten als aperitiefhapje, fantastisch lekkere Sint-Jacobsvruchten met Cantonese vissaus als voorgerecht, tonijnsteak, lamskoteletjes, gamba’s, kiprolade met asperge, manchego en ham en de lekkerste barbecueslaatjes die ik in mijn leven gegeten heb. Met de beste wil van de wereld slaagden we er niet in om al dat eten op te krijgen. We kwamen zelfs niet toe aan de varkensmignonettes met gerookt spek en cajun spice…

Uiteindelijk bleek het moeilijk om al het eten warm te krijgen op de barbecue. Door het vochtige weer lukte het niet de temperatuur van de barbecue hoog genoeg te krijgen. Geen nood, de oven in de splinternieuwe keuken van mijn broertje en zijn vriendin, zorgde ervoor dat we ons eten niet half rauw moesten opeten. En na het aperitief buiten genuttigd te hebben, besloten we wijselijk naar binnen te trekken, want de ene regenbui volgde de andere op. En ja, dat is gezellig, het geluid van regen op zo’n partytent, maar echt droog houdt zo’n ding het niet.

Na het eten speelden we een spelletje Risk, terwijl we de laatste gaatjes (zo die er nog waren) vulden met dessert. Deze versie van Risk was helemaal anders dan de versie die mijn vriend en ik thuis hebben (je moest per speler drie opdrachten vervullen), dus dat maakte dat mijn strategie niet helemaal juist zat. Met frisse tegenzin liet ik bijgevolg de overwinning aan mijn broertje. Gelukkig trakteerde hij ons op een goed glas MacAllen whisky om de ontgoocheling door te spoelen.

Doordat mijn vriend en ik gebruik konden maken van de gastvrijheid van mijn vader, moesten we na al die culinaire overdaad niet ver strompelen naar ons bed (mijn vader woont in het huis naast mijn broer). Ondanks de regen toch een zeer geslaagde barbecue.

Hoog bezoek voor het Paleis op de Meir

Zondag spoorde ik opnieuw richting Antwerpen, dat sinds mijn korte verblijf in Borgerhout nog altijd een beetje voelt als mijn tweede thuis. Ik had een date met de zus van mijn vriend en haar drie dochters, die zo snel groeien dat de oudste binnenkort groter zal zijn dan ikzelf.

We troffen elkaar op het Astridplein voor het Centraal Station en kuierden met ons vijven richting het Paleis op de Meir. De zon straalde en de drie zusjes (acht, tien en bijna twaalf) vonden gewoonweg alles fantastisch: de winkels op de Meir, de vele statige herenhuizen, de straatmuzikanten. We liepen even binnen in de Stadsfeestzaal om de pracht en praal van dit prachtig gerestaureerde gebouw in ons op te nemen. Meteen goed voor een eerste rondje poseren!

Al goed dat we ruim op tijd hadden afgesproken, want aan het tempo dat ons groepje vorderde, waren we net vijf minuten vóór ons gereserveerde tijdslot bij het Paleis. We mochten meteen binnen en kregen uitleg over de audiotour die we op onze eigen smartphones konden volgen. Aangezien de jongste van de drie nog geen smartphone had, probeerden we samen naar de uitleg te luisteren, maar dat gaven we al snel op. De hoeveelheid aan informatie was gewoon te veel. Zou fijn zijn, mocht er ook een kindvriendelijke versie van deze tour gemaakt worden. We hielden het dan maar op genieten met onze ogen. Want het resultaat van de restauratie van dit bijzondere paleis (ooit nog gekocht door Napoleon Bonaparte) met zijn prachtige empire meubilair mag gezien worden.

Na een dik half uur hadden we alle kamers op het parcours bekeken en zat ons bezoek er sneller dan verwacht op. Gelukkig was er nog een gedeelte van het paleis dat we nog niet verkend hadden: The Chocolate Line shop! We bewonderden de fantastische sculpturen volledig in chocolade gemaakt en konden natuurlijk de winkel niet buiten stappen zonder zelf iets te kopen. Ik kocht een doosje ‘My Way’ pralines, een selectie van de favoriete pralines van Dominique Persoone. De dames vonden na veel keuzestress elk ook iets. Al bleek de chocolade lippenstift toch ietwat tegen te vallen…

Op een bankje buiten op de Meir smulden we van onze chocolade lekkernijen om vervolgens richting restaurant te trekken, maar niet zonder eerst nog langs de Stadsfeestzaal te gaan, alwaar de dames dolgraag wilden rond snuisteren in The Flying Tiger. Terwijl zij zich vergaapten aan al de uitgestalde prullaria, checkte ik nog even het correcte adres van restaurant Bellavista in mijn mailbox. Tot mijn ontsteltenis moest ik vaststellen dat ik geen tafel gereserveerd had in restaurant Bellavista op De Keyserlei, maar wel in Temse. Niet zo erg als die keer dat ik per ongeluk een hotel boekte in Ierland in plaats van in Schotland of die keer dat ik op de verkeerde dag de ferry van Newcastle naar Rotterdam boekte, maar hey, whey does this keep happening to me?

Enfin ja, snel de reservatie afgebeld en dan maar op goed geluk richting De Keyserlei getrokken om daar een tafeltje op een terras te bemachtigen. We belandden op het terras van Hulstkamp en het zou daar heel gezellig geweest zijn, ware het niet dat er vlakbij ons vier kettingrokers aan een tafel zaten. Echt waar, ik hoop dat de dag snel komt dat roken op de terrassen verboden wordt. We maakten er het beste van en genoten ondanks alles toch van het eten en elkaars gezelschap.

Na de lunch wandelden we in de richting van de Antwerpse kathedraal en de Grote Markt. Om aldaar een heuse poseersessie met Brabo en de hand van de reus Druon Antigoon op te zetten.

Van al dat poseren krijgt een mens opnieuw honger en kijk, was er daar toch wel geen gelato zaak, vlakbij zeker? Zoals ik altijd zeg: there is always room for gelato!

Na onze gelato-stop trokken we richting het reuzenrad op de kaaien. Ondanks al onze overredingskracht konden we de jongste van de drie zussen niet overtuigen om in het reuzenrad te gaan. Dus ging ik met de twee oudsten, terwijl de zus van mijn vriend samen met haar jongste dochter beneden bleef staan om naar ons te wuiven. Tot ons groot plezier maakten we maar liefst drie rondjes. Supertof!

De namiddag was ondertussen al stevig gevorderd en we besloten de dag af te sluiten met een bezoek aan het dakterras van het MAS. Helaas waren we een klein detail uit het oog verloren: het dakterras was gesloten om wille van de coronamaatregelen. Helemaal voor niets naar daar gestapt! De dames poseerden dan maar snel bij de A van Antwerpen alvorens onze terugtocht naar het station aan te vangen.

Echt een super namiddag. Geweldige dames, die nichtjes van mijn vriend.

Wandeling in Thorpark

Veel te vroeg opgestaan voor een zondagochtend om tijdig op de trein richting Limburg te zitten. Mijn broer pikte me op aan het station en vervolgens brachten we samen een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Enfin ja, ik mocht het rusthuis niet binnen omdat ik geen vaste bezoeker ben, maar ondertussen is het wel al toegestaan om samen met de bewoner buiten een wandeling te maken. Gelukkig zat het weer mee vandaag en konden we samen het terras van het rusthuis zitten. Na de lijdensweg van de voorbije maanden had ik me werkelijk aan het allerergste verwacht, maar al bij al viel de toestand van mijn moeder beter mee dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Al is ook dat heel erg relatief, natuurlijk.

Na ons bezoek at ik samen met mijn broer en zijn vriendin een worstenbroodje in hun chique nieuwbouw villa, eindelijk voorzien van een badkamer! Wat een luxe! Met een worstenbroodje achter de kiezen, hadden we voldoende energie voor een mooie wandeling in Thorpark, een onderdeel van het ondertussen beruchte Nationaal Park Hoge Kempen. Laat ons hopen dat de uitdrukking “there’s no such thing as bad publicity” veel extra bezoekers naar die mooie park zal lokken!

We kozen een wandeling van een twaalftal kilometer en beklommen met enthousiasme één van de befaamde mijnterrils om van het uitzicht op de omgeving te genieten. Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons langs de straten van de cité van Waterschei-Noord, een interessant stukje onroerend erfgoed.

Mijn broer, zijn vriendin en ik sloten onze wandeling af met een drankje op het outdoor zomerterras van Thor Terrazza. Heel gezellig! Bonuspunten voor de werkelijk uitstekende sangria! En de gyoza waren perfect om dat eerst hongertje te stillen.

Na dit geslaagde aperitief gingen we verder op hetzelfde élan bij mijn broer en zijn vriendin. Dankzij Atelier Eik genoten we van een werkelijk uitstekend avondmaal. Serieus, vis, sint-jacobsvruchten, asperges, garnalen en broccoli, dit gerecht was gewoon gemaakt voor mij!

En ja, daar hoort uiteraard een lekker flesje wijn bij. Super om kennis te maken met deze uitstekende Bulgaarse wijn!

Mijn broer bracht me net op tijd naar het station om mijn afspraak met mijn kameraad in De Hoorn om 21u na te komen. Ik had net genoeg tijd om mijn rugzak met mijn laptop af te zetten op mijn appartement in Leuven om me daarna in sneltempo naar De Hoorn te begeven. Ik had nog net twee minuten speling. Just in time! Zo fijn om na meer dan een jaar tijd onze kameraad opnieuw te zien. Amai, hoeveel deugd kan een mens hebben van samen iets te drinken op een terrasje. Leve de vriendschap! Dankjewel corona om ons opnieuw duidelijk te maken wat echt belangrijk is in het leven.

Stabbelwandeling in Hulshout en Herselt

Zondag reden mijn vriend en ik met onze Cambio naar de kerk van Houtvenne-Hulshout, waar we hadden afgesproken met zijn zus en haar drie dochters om samen een stabbelwandeling te doen. De dames zullen wat te veel tijd nodig gehad hebben om zich klaar te maken, want onderweg kregen we het bericht dat ze twintig minuten later zouden zijn. Wat mij op zich niet slecht uit kwam, want dat gaf me de gelegenheid om een plek te zoeken om een sanitaire stop te doen. Nog steeds een uitdaging in deze coronatijden!

De drie nichtjes van mijn vriend waren hun enthousiaste zelve en moesten alle moeite van de wereld doen om ons niet om de hals te vliegen. We maakten kennis met de nieuwste aanvulling van hun gezin: Zuko, een klein zwartwit gevlekt hondje van vijf maanden oud. De zon scheen, ieders humeur was uitstekend en alsof het zo moest zijn, kwamen we na nog geen kwartier wandelen een ijskar tegen. De chauffeur zag ons gezelschap en vertraagde spontaan. Dus ja, dan moesten we wel een ijsje kopen, nietwaar? 😉

Omdat het hondje in kwestie nog niet lang kon stappen, mocht hij een deel van de wandeling in een speciale hondenrugzak doorbrengen. Hij leek het allemaal prima te vinden en gaf geen kick.

Ik moet toegeven dat ik de stabbelwandeling wat vond tegen vallen in vergelijking met de vorige. Een groot gedeelte van de tocht bracht ons door saaie verkavelingswijken met de typisch Belgische kakafonie aan bouwstijlen. Het enige interessante gedeelte van de wandeling was de gigantische boomkwekerij waar we allerlei bijzondere snoeivormen en rijen en rijen kaarsrecht aangeplante bomen konden bewonderen. Maar geef mij toch maar een wandeling door het bos! Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

We sloten ons gezellig samenzijn of met een copieuze afhaalmaaltijd van taverne Den Hertog, met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om voor het eten te zorgen!

Yet Another Blog

Life on my side

familie