Krijg je heel onverwacht een uitnodiging voor een receptie, ‘s avonds op een weekdag. En ga je erheen omdat er niet zo vaak onverwachte recepties uit de lucht komen vallen. Je ontmoet een interessante mevrouw van vijfenvijftig en dan blijkt dat jullie een gemeenschappelijke passie hebben voor reizen. Je praat honderuit en geniet van het gesprek met iemand met zoveel levenservaring. Je nipt van een cointreaupolitan terwijl je van de oesters, de mosseltjes en de overheerlijke paëlla eet en je denkt: “Het leven is toch zo slecht nog niet.”
culinair
En ik die dacht…
Dat alleen vrouwen een schoenenfetisjisme hadden.
Deze middag zijn we iets gaan eten in de Improvisio met een Healthy lunch-bongobon. Of tonijn met lintpasta echt zó healthy is, weet ik niet, maar ik vond alleszins dat we veel te lang op ons eten moesten wachten. Nu geef ik toe dat we in Amerika op dat vlak verwend zijn, maar drie kwartier voor een simpele lunch is toch echt te veel. Vooral als je zag dat mensen die na ons aangekomen waren, eerder bediend werden.
Na het eten sprongen we nog even binnen bij onze favoriete kledingzaak in Leuven (Ritss boetiek in de Mechelsestraat). Solden zijn altijd een goeie aanleiding om de kleerkast van mijn vriend wat aan te vullen. Twintig minuten later, was hij met vijf hemden (drie met lange, twee met korte mouwen) rijker. En nog eens tien minuten later hadden we een nieuw paar schoenen voor hem gekocht. Efficiënt winkelen, ik blijf een fan.
Nieuwe kleren betekent natuurlijk dat er plaats gemaakt moet worden in de kleerkast, dus haalde ik er alles uit wat hij al meer dan een jaar niet meer had aangedaan. De mensen van ‘t Spit zullen ons dankbaar zijn. Nu ik toch bezig was, onderworp ik ook de schoenen aan een opruimactie. Schoenen die niet meer gedragen werden en te versleten waren, gooide ik weg, andere gingen in de zak voor ‘t Spit. Toen ik het echter waagde om voor te stellen dat heel oude en versleten paar bergschoenen met de opzichtige gele veters weg te gooien, brak de hel los. Hij had al wat geprutteld bij sommige schoenen en kledingstukken, maar de bergschoenen stootten op een resoluut njet. Na een kleine fysieke worsteling heb ik het dan maar opgegeven. De bergschoenen blijven.
Volgend jaar nog eens proberen.
Fotovoorstelling Amerikareis
Gisteren hebben we de spits afgebeten met de eerste fotovoorstelling van onze Amerikareis bij L en J. Onze samenkomst was spontaan tot stand gekomen. L was erin geslaagd de dag vóór ons feest (dat btw géén trouwfeest was) zijn enkel te breken en zijn ligamenten te scheuren tijdens een partijtje paintball. Ipv gezellig mee te komen vieren, lag hij te kermen ergens in een ziekenhuis terwijl zijn voet hing te bungelen aan zijn been. Dat komt ervan de stoere te willen uithangen. 😉
Na onze thuiskomst stuurde ik een mailtje naar L om te vragen of we op ziekenbezoek konden komen en of hij eventueel geïnteresseerd was om wat foto’s te zien van Amerika. Dat was hij. De verdere afspraken waren snel gemaakt. Mijn vriend en ik haalden gisterenavond Thais voor vier personen en we aten dat gezellig bij L en J thuis op. Ik had snel, snel nog een flesje wijn meegegrist om bij het eten te drinken en dat bleek een echte meevaller te zijn. Het was een fles wijn waarvan mijn vriend ooit eens een kistje cadeau gekregen had van een collega. Toen we de eerste flessen daarvan dronken, vonden we ze wat tegenvallen. Maar nu bleek dat we gewoon te snel van de flessen gedronken hadden. Ze hadden gewoon wat tijd nodig om te rijpen. Stom, stom.
Tijdens de fotovoorstelling verveelde ik onze gastheer en gastvrouw met veel te lange uitweidingen over architectuur een geschiedenis, terwijl mijn vriend mij de hele tijd zat aan te manen om toch maar sneller door de foto’s te gaan. En dan zaten ze mij ook nog uit te lachen met mijn geklungel met de muis. Tss! Toen onze gastvrouw bijna in slaap viel (ik moet nog wat aan mijn vertelkunsten schaven, vrees ik) en mijn vriend een beetje té goedgezind werd van al die wodka, trokken we naar huis.
Op naar de volgende fotovoorstelling.
De Rode Loper
Woensdagavond dineerden mijn vriend en ik samen met vriend K in de Rode Loper. Ik was er nog niet eerder geweest en ik moet zeggen dat het een meevaller was. De ligging is misschien wat moeilijker, maar het eten is echt de moeite waard. Mooi gepresenteerd en tot in de puntjes verzorgd. De bijhorende wijnen mochten er ook zijn. 😉 Jammer dat het net een tikkeltje te koud was om op het mooie terras te kunnen zitten.
Heel interessante gesprekken gehad met K over de zin en onzin van privacy, de Amerikaanse veiligheidsmaatregelen en nog veel meer. We sloten de avond in stijl af met een digestief.
Voor herhaling vatbaar.
Barbecue
Gisteren waren we te gast bij vrienden in het niet zo verre Limburg. We hadden gehoopt de ganse middag in de tuin te zitten, maar er bleek een fris windje te staan dat het net een tikkeltje te koud maakte voor de gastvrouw. Jammer, maar binnen was het even gezellig. Al was de hoeveelheid voedsel die we voorgeschoteld kregen er wel een beetje over. Het begon met aperitiefhapjes, gevolgd door veel te veel vlees en veel te veel groenten, tiramisu als dessert, pralines voor bij de koffie (of de wijn, want ik lust geen koffie) en dan kregen we nog taart met chocomousse als vieruurtje (ondertussen eerder een zesuurtje).
Ik denk dat ik vandaag een dagje vasten inlas. 😉
Blogborrel in Antwerpen
Na een leuke namiddag volgde een zo mogelijk nog leukere avond. Mijn vriend en ik brachten de avond door in een klein, maar select gezelschap op een heel gezellige locatie, ergens in de joodse wijken van Antwerpen (pijpenkrullen en zwarte hoeden inbegrepen). De vriend van Anne is een uitstekende location scout. 😉 De quiche met zalm en broccoli was overheerlijk en er was nog net genoeg plek voor een chocoladerijk dessertje. Ik denk dat ik zelfs in mijn eentje de ganse fles appelkriekensap opgedronken heb. (Ik was bob.)
Hoewel de opkomst eerder beperkt was, heb ik me geen minuut verveeld. Het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit! Het was meteen ook de meest geeky bijeenkomst sinds tijden. We hebben het over Sun Ray‘s, Java, overnames in de IT-sector en open source barbecues (hint, hint, Paul) gehad. Daar kunnen die Girl Geek Dinners nog wat van leren. 😉
Bolle buik barbecue
Ik blijf het vreemd vinden, zo’n zwangere buik die voortdurend van vorm verandert en dan weer hier, dan weer daar een bult vertoont.
Gisteren woonden mijn vriend en ik ergens in het Antwerpse het “laatste feestje voordat de baby komt” bij. En wanneer die baby komt, dat staat al vast, want het wordt een keizersnede omdat het bekken van de mama te smal is. Toekomstige mama L was een beetje verdrietig, omdat haar geen natuurlijke bevalling gegund is. Maar ze was vooral blij omdat ze volgende week haar baby in haar armen zal houden. L leek maar half aanwezig, trouwens. Zwangere vrouwen hebben dat wel meer, dat in zichzelf gekeerde, alsof ze op het einde van de zwangerschap voortdurend stilzwijgend met de baby communiceren.
We dronken mojito’s (de zwangere vrouwen natuurlijk niet), aten barbecue, spraken een videoboodschap in voor de baby, gaven nog een kleine fotovoorstelling over onze Australiëreis en keken samen naar de bewegingen in de buik. Ik legde mijn hand op de buik van L en voelde het leven daarin bewegen. Onwezenlijk toch wel. Volgende week zal die buik weg zijn en kan ik op de foto met een pasgeboren baby’tje. Ik zal vrijdag alvast duimen dat alles goed gaat en dat L snel herstelt van de operatie.
Op bezoek in Dendermonde
Bedankt Eveline, Karel en Kobe!
Late night barbecue
Gisterenavond waren we te gast in het nieuwe huurhuis van vrienden L en J. We hadden een afspraak om 19.00u die met een uurtje verlaat werd wegens winkelperikelen. Blijgezind stapten we te voet richting Kessel-Lo. We waren zo’n tiental meter verwijderd van onze bestemming toen we telefoonsgewijs op de hoogte gebracht werden van het feit dat onze gastheer en gastvrouw zich nog in de winkel bevonden. Had ik toen geweten dat die winkel in Vilvoorde was, dan had ik zeker rechtsomkeer gemaakt. Ik word nogal knorrig als ik hongerig ben. 😉
Maar goed, we bevonden ons in een mooie groene wijk, dus maakten we tijdens het wachten een wandeling in de buurt. Mijn vriend redde zelfs een slak van een zekere dood op het voetpad. We zagen wat katten, bewonderden de bloementuintjes en zo’n half uur na het telefoontje (het was ondertussen half negen en mijn maag was leger dan leeg) doken onze gastheer en gastvrouw op.
Ze hadden geluk dat ik in een goeie bui was, ik heb maar een half uur of zo gezaagd over het feit dat ze ons voor gesloten deur hadden laten staan. 😉 Gelukkig kreeg ik snel een margarita en hapjes voorgeschoteld, altijd een goeie manier om mijn humeur op te krikken.
Verder heb ik geen klagen, we werden in de watten gelegd met zoveel barbecuevlees als we wilden, een superlekker slaatje met tomaatjes, (veel) rode wijn en een digestief om de maaltijd af te sluiten. De gesprekken waren soms wel zwaar omdat de vader van gastvrouw J onlangs onverwacht gestorven is. Ik kom te veel in ziekenhuizen de laatste tijd waardoor dit soort verhalen mij erg raken.
We sloten de avond (nuja, nacht) af met een fotovoorstelling van hun Amerikareis. Helaas vielen rond dat tijdstip (half vier) onze ogen zowat dicht en moesten we de voorstelling noodgedwongen ergens halverwege afbreken. Geen erg, er komt beslist nog een vervolg.
Paasbarbecue
Pasen vieren we al enkele jaren traditiegetrouw bij vrienden in Limburg. Dit jaar was het een Pasen in mineur, omdat de man in het gezin er niet bij was. Toch heb ik ervan genoten: op het gemak de barbecue aansteken, spelen met de kindjes op de reuzetrampoline, puzzelen, schaken en buiten eten met een glaasje wijn in de hand.
Veel serieuze gesprekken gevoerd met de gastvrouw. Opnieuw maakte ik me de bedenking dat een ogenschijnlijk gelukkig uiterlijk veel miserie kan verbergen. Al die mensen die je dagelijks op straat, op de trein, in de winkel, op je werk,… tegenkomt, welke zorgen en verdriet verbergen zij achter hun glimlach? Misschien vang je even een glimp op van wat er zich binnenin afspeelt. Maar weten zal je het nooit.