culinair

Het verhaal van de negen quiches

Zaterdag was een drukke dag. ‘s Ochtends met kleine oogjes naar de fotografiecursus, alwaar we voor het eerst met studiolampen portretten mochten maken. Na de les werd ik opgehaald door mijn vriendje om op mijn nuchtere maag snel snel boodschappen te doen in de Delhaize. De boodschappen op ons appartement afgedropt, snel snel sushi-uit-de-Delhaize gegeten en hup, op weg naar Lille-in-de-buurt-van-Herentals voor een babyfeestje. Jaja, onze vrienden E en T zijn met z’n drieën vertrokken en met z’n vieren teruggekomen uit Australië. Omdat dit de eerste keer was dat we de kans kregen hun prachtige dochter te bewonderen, konden we niet wegblijven, zelfs al kwam de uitnodiging een beetje ongelegen.

Jammer genoeg konden we maar een dik uur blijven op het babyfeestje en waren we in totaal door files en ongevallen langer onderweg dan dat we effectief op het feestje waren. De reden van ons vroege vertrek was simpel: we kregen bezoek van Joke, Vincent, Peter en Lynn en voor zulk gezelschap doet een mens al eens extra moeite om het appartement een beetje toonbaar te maken.

Gelukkig waren onze gasten een beetje te laat, want we waren pas een drie kwartier voor het afgesproken thuis en er was nog veel opruimwerk. We hadden voor een supereenvoudig menu gekozen van het type: schuif mij in de micro- of andere oven en wacht tot ik klaar ben. Als voorgerechtje wat diepgevroren hapjes (yakitori, tempura en bladerdeeggebakjes) en als hoofdgerecht quiche van de markt in de Brusselsestraat. Negen quiches staken er in onze frigo en daarmee is de link met de titel meteen duidelijk. Ik vond negen quiches te veel voor zes personen, mijn vriend dacht daar anders over. Na een hele discussie heb ik hem dan maar zijn zin laten doen, onder het motto, beter te veel dan te weinig. Met als resultaat dat er zaterdagnacht nog vijf quiches overschoten. 😉 Gelukkig hadden we op tijd aangekondigd dat er nog dessert was, want het zou zonde zijn als onze gasten niet van de chocoladefondue hadden kunnen smullen.

Hoe we van die overtollige quiches afgeraakt zijn, horen jullie later wel.

Spaghetti carbonara

Vrijdag waren we te gast bij vrienden. Eerst was het nog niet helemaal zeker of onze afspraak kon doorgaan, want de gastheer had maandag een klein accidentje met de fiets gehad. Klein accidentje is een understatement. Hij heeft een heel goede beschermengel gehad, want het had niet veel gescheeld of hij kon het niet meer navertellen. Hij reed zo’n 43 kilometer per uur (‘t is een sportieveling) toen hij op het fietspad werd aangereden en met een gigantisch smak op de vooruit van de wagen terechtkwam. Gelukkig droeg hij een fietshelm die de zwaarste schok opving, zodat hij er met een lichte hersenschudding, een serieuze vleeswond en heel veel kneuzingen vanaf kwam. Ik kreeg kippenvel toen ik het verhaal hoorde.

Schuifelend als een oud mannetje kwam hij vrijdag de deur voor ons opendoen, maar hij wilde van geen rusten weten. En wij maar zeggen dat hij zichzelf moest ontzien, maar neen, hij wilde per sé zelf naar de kelder voor een flesje wijn en dat terwijl hij duidelijk verging van de pijn (pijnstillers zijn ook een goeie uitvinding). Het rare is, dat hij zelf niet echt schijnt te beseffen hoeveel geluk hij heeft gehad, maar misschien komt dat later nog.

Het was alleszins een heel gezellige avond. We bewonderden hun knappe dochter van een half jaar oud en hadden heel boeiende discussies. Ik houd ervan om met andere meningen geconfronteerd te houden, zelfs al wijken deze erg af van de mijne. Het leert je de zaken vanuit een ander standpunt te bekijken. Ik ben er mij van bewust dat ik in een bubble leef, ver van de problemen van onze maatschappij en ik vind het heel verrijkend om te kunnen spreken met mensen die door hun job elke dag met die problemen geconfronteerd worden. Toch weiger ik te geloven dat we er niets aan kunnen doen. Wat mij betreft, zijn we hier in Europa van ver gekomen, na een eeuw met twee wereldoorlogen en de opkomst en de ondergang van het communisme. Noem me naïef, maar ik geloof nog steeds dat het mogelijk is een betere wereld te creëren.

Cocktails

Gisteren een gezellige avondje gehad met lekker eten en goeie cocktails in het voortreffelijke gezelschap van Lime en vriend. Iets te goeie cocktails, want ik voelde me deze ochtend niet zo fris. Terwijl in de fotografieles de landschapsfoto’s van de leerlingen besproken werden, probeerde ik mijn aandacht bij de les te houden. Niet gemakkelijk, als je in een volledig verduisterd lokaal zit en je af en toe je oogleden zwaar voelt worden. Ik slaakte stiekem een zucht van opluchting toen het eindelijk half één was.

Receptje voor Poolse chocolademelk

Ingredients:

  • 250 g desert chocolate – Wedel
  • 400 ml milk 3,2% fat
  • 200 ml cream 36 %
  • 200 ml liker Advocat (optional because you could add it on the bottom of your cup before pouring prepared hot chocolate .. if you like)

Boil milk and cream together, next add chocolate. Stir constantly  until the ingredients will start boiling again. Keep on the stove for 30 seconds to 1 minute until is thick as you like.

Met dank aan onze Poolse vrienden.

Brussel

Pendelaars die werken in Brussel hebben vaak de neiging om onze hoofdstad na het werk zo snel mogelijk te willen verlaten. En ja, ook ik haast me meestal snel naar huis. Vandaag bleven we echter in Brussel plakken. We hadden afgesproken met het Poolse koppel dat zo vriendelijk was ons uit te nodigen voor hun feest in Kraków, ondertussen alweer bijna drie weken geleden. Het werd een gezellige avond met lekker Thais eten voor een redelijke prijs en een cocktail als afsluiter.

Brussel heeft zoveel leuke plekjes, jammer dat ik nooit echt de tijd neem om onze hoofdstad beter te leren kennen. Onbekend is onbemind.

Een Pools huwelijk

Eerlijk, ik was vrijdag met weinig verwachtingen naar Kraków vertrokken. En dan bedoel ik niet vanwege de stad. Acht jaar geleden bezocht ik Kraków voor de eerste keer en het was meteen grote liefde (en neen, dat kwam niet enkel door de massaal geconsumeerde wodka). Ik keek er vanzelfsprekend ontzettend naar uit om mijn enthousiasme voor deze stad met mijn vriend te delen, die er nog nooit was geweest. Neen, het was het huwelijksfeest zelf, waarbij ik me niet veel kon voorstellen. In mijn verbeelding zag ik ons al stierlijk verveeld aan tafel zitten tussen een hoop Polen die enkel Pools spraken. De opzet van het feest bleef tot het laatste moment wat onduidelijk. En ik had niet veel vertrouwen in een feest waarvoor ik, hoe origineel ook, enkel via Facebook was uitgenodigd.

Ik en mijn verbeelding sloegen de bal echter volkomen mis. De kerkelijke plechtigheid was volledig in het Pools en alhoewel Pools wel wat gelijkenissen vertoont met Russisch snapte ik er de ballen van.  Gelukkig duurde de viering niet zo lang. Iets wat me voor het katholieke Polen erg verbaasde. Achteraf hoorde ik dat de bruid enkel gedoopt was en daarbuiten geen andere sacramenten meer ontvangen had.  Of de viering daarom korter was, dat weet ik niet, maar de trouwgeloften weken daardoor wel af van de norm. Het bruidspaar had zelfs speciaal toestemming moeten vragen aan de bisschop om te mogen huwen voor de kerk.

Na de mis werd aan de ingang van de kerk duchtig gekust en gefeliciteerd. (Twee kussen in plaats van drie, hoe vaak ik dat niet mis gedaan heb. Heel stom gezicht. Hangt je derde kus daar ergens in de lucht te zweven.) Daarna trokken we met de familie en de getuigen naar het restaurant waar we zouden eten. Op straat begonnen mensen spontaan ‘Stola, stola’ te zingen, een lied dat ‘Moge jullie honderd jaar worden’  betekent.  Onze groep bestond uit zo’n veertig personen, voornamelijk familie. Mijn vriend, ikzelf, de Italiaanse collega van mijn vriend en een Waalse vriendin van de bruidegom waren de enige buitenlanders. Al gauw babbelden we onder mekaar een gezellige mix van Frans, Italiaans en Engels, waarbij Engels duidelijk de bovenhand haalde.

In het restaurant aangekomen, bleek dat men ons aan de eretafel neergezet had, bij de bruid en bruidegom. Dit had ik niet verwacht, vooral niet omdat ik de bruid en bruidegom in heel mijn leven nog maar vijf minuten gezien had. We voelden ons vereerd, maar ook een beetje gegeneerd. Blijkbaar was het feit dat we helemaal uit het buitenland gekomen waren voldoende om ons als bevoorrechte gasten te behandelen. Verder waren er enkel familieleden en een beperkt aantal vrienden.

Het eten was heerlijk, maar zwaar, zoals het Pools eten betaamt. Het voorgerecht bestond uit varkensvlees in aspic, daarna kregen we Hongaarse goulash geserveerd in een brood. Heerlijk! Het hoofdgerecht was supermalse eend met krieken, gebakken patatjes en bietenpuree. Daarna volgde er nog een ijsje dat ik met veel moeite binnengewerkt kreeg. De veel te zware schuimtaart met een soort crème au beurre (waar ik sowieso al niet dol op ben) liet ik na een paar minihapjes liggen. Vanaf het voorgerecht werden, zoals verwacht, de flessen wodka op tafel gezet en er werd menig toost uitgebracht op de bruid en de bruidegom en het leven in het algemeen. De fles was nog niet leeg of er stond er al een nieuwe op tafel.

Bij ons aan tafel zaten ook de beide getuigen. Met de getuige van de bruid (die ontzettend hard op Lady Gaga leek) klikte het meteen. Haar Engels was heel vlot en ze was een beetje prettig gestoord. Al snel was er een wedstrijdje wodka drinken tussen haar en de Italiaan aan de gang. De uitslag bleef die avond onbeslist, maar ik weet dat de dag nadien de getuige van de bruid paddenstoelen is gaan plukken en de Italiaan tot vier uur ‘s namiddags in bed is blijven liggen. 😉 De gesprekken met de getuige van de bruidegom en zijn vriendin gingen iets stroever, omdat hun Engels wat slechter was, maar ook zij bleken heel toffe mensen te zijn.

Later op de avond, voegden zich nog andere gasten bij aan onze tafel, die duidelijk de tofste tafel van allemaal was. Onze nieuwe disgenoten bleken geen Engels te kunnen, maar wel Duits. Het leek bij momenten de toren van Babel wel. 😉 Al moet gezegd dat er niets boven wodka gaat om de tongen losser te maken.

Uiteraard sloten we als eregasten het feest af met een laatste glas honinglikeur (krupnik). We kregen allemaal een plantje mee als aandenken en besloten een bar op te zoeken om verder te feesten. Ons gezelschap was ondertussen geslonken tot zeven personen. In de bar sloeg bij mij de vermoeidheid echter toe en rond een uur of twee hielden we het voor bekeken. We wilden immers zaterdag nog wat van de stad zien en zaterdagavond stond er een tweede feestje op het programma, waarover later meer.

Sushi-overdosis

Ik had nooit gedacht dat het mogelijk was, maar een mens kan dus wel degelijk te veel sushi eten. Toen de Titanic van Inari op onze tafel gezet werd, beseften we meteen dat we al die sushi nooit met z’n drieën op konden krijgen. Al kan er niet gezegd worden dat we niet geprobeerd hebben.

Onze reisgenoot vriend H was voor een weekje in het land en we besloten sushi-gewijs herinneringen op te halen. Zoals altijd hadden we boeiende discussies met H, ditmaal over de Amerikaanse gezondheidszorg. Een onderwerp waar je wel een paar dagen op kan blijven kauwen.

Toen onze magen voller dan vol waren, moesten we echter bekennen dat de Titanic ons overwonnen had. We konden geen sushi meer zeggen en er was nog eten over voor zeker twee personen. Een beetje beschaamd vroegen we om een doggy bag, die ons met de glimlach werd gebracht.

Na de copieuze maaltijd dronken we nog enkele cocktails bij Mattiz. Tegen die tijd begon het niveau van het gesprek wat af te nemen, maar niemand die daar om maalde.

Het was een fantastische avond, al heb ik het me deze ochtend wel een beetje beklaagd. De sushi-overschotjes zijn bij de kat van H beland, die ongetwijfeld nog zit na te genieten.