Bij de trouwe lezers (hallo, Goofball!) zal deze titel beslist een belletje doen rinkelen. Want tiens, ben ik al niet een keer naar de opening van het Frans Masereel Centrum geweest in februari? Dat klopt, maar toen ging het om de VIP-opening van het nieuwe gebouw. De voorbije zondag gooide het Frans Masereel Centrum de deuren wagenwijd open voor het grote publiek. Dit feestelijke evenement viel samen met de opening van de tentoonstelling ‘Which Mirror Do You Want to Lick? én de Print Art Fair, een mini-beurs waar kunstenaars hun drukwerk toonden en verkochten. Dit maakte dat ik voor de derde dag op rij naar Antwerpen spoorde, want ik had in Berchem station afgesproken met een collega en carpool-buddy met wie ik samen naar de opening zou gaan.
De opening had niet op een betere dag kunnen vallen: de zon stond stralend aan de hemel en de bedrijvigheid op de site lokte veel toevallige passanten. De tentoonstelling bevatte een aantal interessante werken (de projectie van de pijp vond ik de leukste vondst), maar het waren vooral de werken van de kunstenaars in het oude paviljoen die mij het meeste aanspraken. Met een speciale vermelding voor de kunstenaar die oude platen tot prachtige grafische werkjes omtoverde. Ook heel interessant: de zeefdrukdemonstratie, die mij deed denken aan de manier waarop zijde bedrukt werd in Lyon.
Verder was het gewoon fijn om te genieten van het mooie weer in de tuin met de muziek van een leuke bandje op de achtergrond. Mijn collega en ik smulden van heerlijke mezze en nipten van een vrij stevige cocktail. En natuurlijk mocht een ijsje niet ontbreken. Een dag om in te kaderen.
Na mijn bezoekje aan het M HKA vrijdag, spoorde ik zaterdag opnieuw richting Antwerpen-Centraal. Ditmaal voor een date met de onvolprezen Kato. Ik had mij een beetje misrekend in het aantal minuten dat ik nodig zou hebben om met de bluebike bij de Zaowang te geraken (heel druk op de Meir en ik vond niet meteen een goede plek om mijn fiets te parkeren). Gelukkig is Kato een geduldige dame en wachten op een sympathiek terras op de Oude Koornmarkt is natuurlijk ook niet het einde van de wereld. Maar ik haat het nu eenmaal om te laat op een afspraak te komen.
We bestelden (uiteraard) een sushiboot voor twee. De sushi ging vlotjes binnen en we hadden heel wat om over bij te praten: over de nieuwe job van Kato, haar sportieve verwezenlijkingen (die dame loopt marathons) en haar geweldige gezin. Veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden! Het leven raast aan zo’n hoog tempo voorbij dat ik amper kan vatten dat we ondertussen al bijna in de helft van 2019 zitten.
Naar goede gewoonte sloten we de avond af met een cocktail op het terras van Cocktails at Nine. Ik dronk een rock & rum old fashioned en een lazy red cheeks. Twee klassieke cocktails die altijd smaken, zeker in goed gezelschap! En toen was de avond alweer om en moest ik mij haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Het zou fijn zijn, mocht de NMBS ook in de late uurtjes treinen inzetten. De zon was nog niet eens onder en ik moest al naar huis vertrekken!
Gisteren had ik afgesproken met twee vrienden die ik ettelijke jaren geleden leerde kennen in de Spaanse les. Met de vriendin in kwestie had ik de voorbije maanden nogregelmatigfilmdates, maar de vriend moet ik al bijna twee jaar niet meer gezien hebben. Hoog tijd om bij te praten, dus!
We hadden afgesproken in de Optimist, maar helaas kan je daar geen tafeltje reserveren. Zoals te verwachten viel, was om 19.30u elk tafeltje op het terras ingenomen. En om binnen te zitten was het gewoon té mooi weer. Onze vriendin zou iets later arriveren, dus gingen de vriend en ik op zoek naar een alternatief. Helaas, de Convento bleek ook helemaal vol te zitten. Dan maar rechtsomkeert gemaakt, want onze vriendin was in aantocht.
Terwijl we aan het brainstormen waren over een alternatief met een mooi terras, besloten we toch even terug te wandelen naar de Optimist. Je weet nooit of er ondertussen een tafeltje zou vrijgekomen zijn. En jawel, het geluk was aan onze kant: op de binnenkoer was er nét een rond tafeltje voor drie beschikbaar.
We haastten ons om de vrijgekomen plek in te nemen en wijdden ons vervolgens aan de moeilijke taak om tot een voedselcompromis te komen. De vriend eet immers geen vlees en de vriendin mag geen gluten eten. Aangezien het concept van de Optimist food sharing is, moesten we dus onderling overeenkomen in onze keuzes. Dat lukte wonderwel zonder al te veel discussie. Terwijl we genoten van een aperitiefje en knabbelden op de huisgemaakte nacho’s, wachtten we op onze gerechtjes.
Ik zal eerlijk zijn, voor mij waren de gerechtjes iet of wat een teleurstelling. Afgaande op de ronkende beschrijvingen op het krijtbord, had ik er meer van verwacht. Niet dat het slecht was of zo, maar ik vond het allemaal nogal gewoontjes. Het lamsvlees kon wat malser, de gevulde aardappel wat smeuïger en origineler, de taco verrassender. Maar uiteraard is het het gezelschap dat telt! En mijn vriendin en ik kregen meteen een primeur te horen: binnenkort komt de tweede dichtbundel van onze vriend uit. Ben erg benieuwd naar het resultaat!
We sloten de avond af met een gezellige wandeling door de warme Leuvense straten. En tja, als blijkt dat de Decadenza nog open is, dan koop je toch een ijsje zeker?
Uiteraard profiteerden we met de collega’s deze woensdag optimaal van het terrasjesweer. We startten met een stevige groep van dertig personen op het terras van het Muntpunt Café om vervolgens de avond met z’n twaalven verder te zetten bijtend in een Aziatisch geïnspireerde burger van BAOGO. Wel jammer dat het terras van BAOGO helemaal vol zat en we ons dus noodgedwongen binnen moesten installeren. Maar hey, het gezelschap overtrof de warmte van de zon. 😉
Het was trouwens leuk om vast te stellen dat er wat nieuwe gezichten op de afterwork waren komen opdagen. Blijkbaar is donderdag voor veel mensen een thuiswerkdag en uiteraard gaat niemand speciaal voor een afterwork naar Brussel sporen. Als lid van het afterworkcomité zal ik er in de toekomst bijgevolg streng op toezien dat alle weekdagen aan bod komen. 😉
Dit weekend stond ons jaarlijkse uitstapje naar de overkant van de taalgrens op het programma. Waar ik vroeger nog de moeite deed om elk jaar een andere locatie te zoeken, verbleven we nu al voor de elfde opeenvolgende keer in Libin. Het comfort van de kamers, dat verwarmde zwembad en de jacuzzi vallen nu eenmaal moeilijk te overtreffen. En daarnaast is het nu eenmaal niet zo evident goeie accommodatie te vinden voor 41 personen. Jawel, dat lezen jullie goed: 41 personen (20 volwassenen en 21 kinderen). Onze vrienden hebben het bijbels gebod “Ga en vermenigvuldigt u” nauwgezet opgevolgd.
De leeftijden van de kinderen varieerden tussen een half en 16 jaar. Gelukkig zijn de meeste kinderen ondertussen de pampers ontgroeid. En het aantal kinderen met bandjes neemt ook elk jaar af, wat het allemaal wat minder stressvol maakt voor de ouders. De meerderheid kan zelfs al lezen, schrijven en een boterham smeren. Je duwt ze gewoon een spel weervolven in de hand en die houden zichzelf bezig. Lekker makkelijk.
Dit jaar hadden we eindelijk nog eens een zonnig weekend van begin tot einde. Vrijdag doken de kinderen al meteen het zwembad in (ik paste, want nog een beetje te fris naar mijn goesting), terwijl ik aan de lopende band pizza’s bakte. Ditmaal zonder brandwonden, gelukkig. Verder bestond de rest van het weekend uit ontbijten in verspreide slagorde (je hebt vroege en late vogels), in het zwembad liggen, watergevechten houden, cava drinken, ijsjes eten, zonnecrème smeren, barbecuevlees smikkelen, weerwolven en andere spelletjes spelen en veeeeeel foto’s en onnozele gopro-filmpjes maken.
Het weekend vloog voorbij en voordat ik er erg in had zat het er alweer op. Ik deed mijn ronde om de meterstanden op te schrijven, terwijl mijn vriend alle kamers nakeek op verloren voorwerpen. We reden met onze vol leeggoed geladen cambio-wagen terug naar Leuven, alwaar we het weekend afsloten met een heerlijke sushi boot van Kintsugi.
Uit nostalgische overwegingen een kort overzichtje van de vorige locaties waar we verbleven:
2003: Durnal
2004: Burg Reuland
2005: Fily
2006: Momignies
2007: Waimes
2008: Jevoumont
Vanaf 2009 in Libin
PS: Excuses aan de kinderen die ik getraumatiseerd heb met het spelletje Black Stories.
Gisteren was ik nog eens op stap met de Leuvense dames van mijn werk. Allez, een lichtelijk afgeslankte versie van ons normale groepje. Eén dame moest studeren, een andere had de bof (niet ideaal om op babybezoek te gaan) en een derde moest werken. Ik vrees dat ons eens zo toffe groepje langzaam aan het uiteen vallen is. Het valt op dat, nu steeds meer leden van ons groepje mama zijn geworden, de prioriteiten veranderd zijn. Begrijpelijk dat op stap gaan met de vriendinnen niet meer top of mind is als je thuis een gezin hebt om voor te zorgen. Het gevolg is dat als ik niet het initiatief neem om de bende bijeen te krijgen, er helemaal niets gebeurt.
Maar goed, passons. We gingen dus met z’n vieren op babybezoek in Kessel-Lo. Onze in maart bevallen vriendin zag er stralend uit, ondanks de moeilijke eerste periode. Haar knappe zoon had namelijk last van reflux, waardoor hij de eerste weken heel veel huilde. Ocharme het manneke. Gelukkig schreef de dokter medicatie voor die hem transformeerde in een modelbaby. De twee jaar oude grote zus was duidelijk trots op haar kleine broertje. Geen spatje jaloezie te bekennen. In het begin was de grote zus wat schuchter, maar al snel slaagden we erin het ijs het breken door haar om te kopen met een aantal cadeautjes. 😉 Al een echte dame trouwens, die grote zus, want ze heeft de ganse avond rondgelopen op de hakken van haar mama (horendol werd ik van het geluid dat die hakken maakten op laminaat, bij mij zou het geen waar zijn –> hypothetische uitspraak waarvoor mama’s aller landen mij wellicht zullen afstraffen).
We werden volgestopt met hapjes en cava en trokken, na de baby, de grote zus en de ouders uitgebreid gecomplimenteerd te hebben, met de drie overblijvende dames richting stad voor een snelle hap. Onze eerste poging (een pizzazaak in Kessel-Lo) bleek dicht te zijn en ook mijn vaste fallback optie, L’Etoile d’Or, was al dicht. En dat op een woensdagavond! Uiteindelijk vonden we een tafel bij Van de Weyer, een simpele brasserie op het Martelarenplein. Helaas, de asperges die ik wilde bestellen waren niet voorradig, dus koos ik noodgedwongen voor mijn favoriete Belgische klassieker: tomaat garnaal. Een voltreffer, want de berg garnalen op mijn bord was behoorlijk indrukwekkend.
We kletsten met z’n drieën over werk en leven tot mijn vriend ons op het einde van de avond vervoegde. Recht van het vliegtuig uit Frankfurt, waar hij een conferentie had bijgewoond. Mijn vriend bestelde een Belgisch bier om te vieren dat hij, ondanks de onweersbuien boven België, zonder problemen geland was. Dus kon ik kon ik niet onderdoen en bestelde ik nog een glaasje cava. 😉
Deze maandagmiddag had ik een teametentje ingepland. Een laatste gelegenheid om nog eens samen te eten vóór de zomervakantie begint. Helaas is het tegenwoordig een bijna onmogelijke opgave om het ganse team bijeen te krijgen. Twintig personen is gewoon een té grote groep. Er is altijd wel iemand met vakantie, naar een opleiding, ziek of op werkbezoek. Ook ditmaal waren we maar met vijftien, maar dat mocht de pret niet drukken. In tegenstelling tot vorige ervaring verliep het etentje ditmaal vlekkeloos. Geen vergissingen, geen aangebrand eten, vlotte bediening. Geen idee hoe die Thai dat klaarspeelden, want we moesten zelfs niet uit een beperkt aantal gerechten kiezen. Miracles do happy!
En ja, mijn dim sum en eend in rode curry hebben gesmaakt!
Wat minder goed geslapen door al het eten dat ik ‘s nachts moest verteren. We ontbijten aan ons ondertussen vertrouwde tafeltje in de binnentuin. Naar goede gewoonte bestaat het ontbijt uit een bord met fruit (guave, watermeloen, papaya, banaan en ananas), scrambled eggs met ham en kaas en wat brood.
De eigenaars van de casa particular hebben een taxi voor onze rit naar Trinidad geregeld, een prachtige blauwe old timer. We twijfelen even of onze valiezen wel in de auto zullen passen, maar gelukkig kunnen die van mijn vriend en mij op het dak. De chauffeur sjort ze goed vast en wij kunnen vertrekken. Ik vind het niet erg om Santa Clara achter ons te laten, want eerlijk, moet eerlijk, buiten het mausoleum van Che valt er in Santa Clara zelf niet zoveel te beleven.
De rit van Santa Clara naar Trinidad duurt tweeënhalf uur. Onderweg geniet ik met een podcast in mijn oren van het mooie Cubaanse landschap. We komen zonder problemen aan in Casa Sofia in Trinidad, alwaar we op het (snikhete) dakterras worden onthaald met een glaasje versgeperst fruitsap. We beginnen het ritueel te kennen. 😉 We geven onze paspoorten af en droppen onze valiezen in de kamer. De casa is iets minder luxueus dan de vorige, maar heeft alles wat we nodig hebben en zelfs zaken die we niet nodig hebben, zoals een heel vervelend opstapje naar de badkamer (waar ik ‘s nachts een keer van zal afvallen).
We laten er geen gras over groeien en lopen meteen naar de Plaza Mayor. Onderweg houden we halt bij een restaurant om een broodje met warme kip te eten. Simpel, maar lekker. De eerste blik op de Plaza Mayor van Trinidad doet mijn hart alvast sneller slaan: die felle kleuren, die palmbomen, die koloniale architectuur,… Werkelijk prachtig! Trinidad is een pareltje voor fotografen: fotogeniek vanuit elk denkbaar standpunt.
We zetten onze kennismaking met de koloniale architectuur verder in het Museo de Arquitectura Colonial, een prachtige villa die goed weergeeft hoe het leven van de rijken in de tijd van de slavernij op Cuba moet geweest zijn. Bijzonder is dat ze in die tijd al een douche met warm water hadden en licht op gas. Dit alles uiteraard gefinancierd door de winst gemaakt op de kap van slaven.
Voor ons volgende bezoek trekken mijn vriend en ik naar het Palacio Brunet (oftewel het Museo Romántico). Mijn broer en zijn vriendin houden het voor bekeken na één museum en besluiten wat te gaan wandelen in de straten van Trinidad. Het Palacio Brunet is volledig ingericht met meubels, kunstwerken en prullaria uit de koloniale tijd. De pracht en praal is fascinerend, maar tegelijkertijd ook confronterend, wetende hoe het geld verdiend werd dat dit alles financierde.
Het is bijzonder druk in het Palacio Brunet. Trinidad is duidelijk een populaire toeristische bestemming. De shop van Palacio Brunet puilt dan ook uit van de flessen rum en souvenirs met Che Guevara’s afbeelding erop. Alle aandacht gaat echter uit naar de dame die het meest bekende exportproduct van Cuba aan het rollen is: authentieke handgerolde Cubaanse sigaren. Kunnen we ook alweer van ons “must see” lijstje schrappen.
In de shop treffen we mijn broer en zijn vriendin en we trekken samen naar het Palacio Cantero, ons derde palacio van de dag! Het Palacia Cantero is vooral de moeite omwille van de toren die je via een smalle trap kan beklimmen. Het 360 graden uitzicht over Trinidad en omgeving dat je daarvoor in de plaats krijgt, is werkelijk fenomenaal. Weer een stuk of dertig foto’s extra om te bewerken bij thuiskomst. 😉
Na drie palacio’s achten we de tijd rijp om een pauze in te lassen. We komen terecht in de prachtige groene binnentuin van Café Don Pepe en proberen er voor het eerst een canchánchara, dé cocktail van Trinidad. Een canchánchara bestaat uit aguardiente de caña (opgelet, dus géén rum), twee lepels honing en limoensap en wordt geserveerd in een charmante, bolvormige aardewerken beker. Heerlijk! Mijn nieuwe favoriete cocktail van het moment!
Na ons welverdiende cocktailuurtje gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. We slenteren wat door de mooie straten van Trinidad en worden aangesproken door de eigenares van El Rintintin, een zaak met naar eigen zeggen een dakterras met fabuleus uitzicht. De dame beschikt over een fenomenale overtuigingskracht (enfin ja, ze moest eigenlijk enkel en alleen maar de woorden ‘free wifi’ uitspreken) en we laten ons overhalen om een tafeltje mét uitzicht te reserveren.
We genieten nog een klein uurtje van de warme kleuren van de avondzon op de kleurrijke huizen van Trinidad en keren dan terug naar restaurant El Rintintin. Het uitzicht op het dakterras is mooi, maar minder fenomenaal dan de foto’s hadden laten uitschijnen. Meest vervelende attribuut: de knalgroene skydancer die een stukje van het uitzicht in beslag neemt.
Maar! We krijgen alle vier een canchánchara van het huis aangeboden én de ropa vieja van lam (draadjesvlees met een smakelijke saus) is uitstekend. En jawel, terwijl de zon ondergaat boven de daken van Trinidad, duikt daar zowaar een life bandje op om ons op muziek en zang te trakteren. De wifi werkt trouwens prima. Wat meer kan een mens nog wensen?
Na dit heerlijke avondmaal keren we terug naar Casa Sofia, alwaar het internet echt wel suckt. Oh well, een beetje afkicken van onze internetverslaving kan geen kwaad, zeker?
![IMG_3850[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/06/IMG_38501-e1561928521235.jpg)
![IMG_3847[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/06/IMG_38471-e1561928068246.jpg)
