Boterhammen in het Park

Maandag begaf ik me tijdens de middagpauze met twee collega’s uit mijn team naar het Warandepark voor de dertigste editie van Boterhammen in het Park. Niet dat ik een grote fan ben van de Ertebrekers, Lenny & de Wespen en Eva De Roovere, ik zou geen enkel nummer van hen kunnen opnoemen, maar we hadden een uitnodiging voor de VIP-backstage en dat kan een mens niet laten liggen, nietwaar? Het eten in de backstage was heerlijk (en volledig veganistisch!), het was fijn onder collega’s wat te kunnen bijpraten en we liepen er nog een aantal bekenden tegen het lijf. Heel gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.

En! Tegen alle verwachtingen in, hoorde ik toch één nummer dat me bekend voorkwam: ‘Fantastig toch’ van Eva de Roovere:

Keizer Kriek

Zondag spoorden mijn vriend en ik opnieuw naar Herentals. Ditmaal waren de weergoden ons beter gezind en reden we onder een stralend zonnetje met onze blue-bike naar het huis van zijn ouders voor de jaarlijkse familiebijeenkomst met zijn ouders, het gezin van zijn broer en het gezin van zijn zus. In totaal waren we met zes volwassenen en vijf kinderen. We aten eerst samen een pistolet en vertrokken dan naar Olen voor het gratis kinderfestival Keizer Kriek.

Het was zo’n prachtig weer dan mijn vriend en ik bedankten voor een lift en met onze blue-bikes tot ginder fietsten. Dankzij de fietsknooppunten werd het een aangename tocht die ons langs de toeristische highlights van Herentals, de Kleine Nete en het kanaal bracht. Echt genoten van dit fietstochtje met z’n tweeën, al waren de temperaturen met meer dan dertig graden misschien net iets minder fietsvriendelijk.

Het kinderfestival Keizer Kriek werd geafficheerd als een dag waarop kinderen ook grote-mensen-dingen mochten doen. En bij het eerste standje dat we aandeden, leek dat ook effectief zo te zijn: de kinderen mochten plaatsnemen aan een heuse draaischijf en zelf een potje boetseren. Leuk! Daarna ging het echter steil bergaf met de knutselactiviteiten. Sambaballen knutselen met plastic lepels en rijst in van die plastic Kinder-eitjes en daar dan gigantisch veel plakband rond; houten lepels met lijm insmeren en vol met glitter hangen, waarbij de helft van de glitter op de grond terecht kwam;… In tijden dat er zoveel wordt gediscussieerd over het risico van microplastics, vond ik het een beetje confronterend dat de meeste knutselactiviteiten in meer of mindere mate gebruik maakten van plastic. Waar is de tijd dat ik hele schilderijen knutselde met harde pasta in allerlei vormen en kleuren? Of keukenrolletjes versierde met wol? Enfin ja, niet goed over nagedacht, denk ik zo.

Voor volwassenen zonder kinderen viel er bitter weinig te beleven, buiten iets drinken op een terrasje. In de schaduw dan wel, want wie zich in de volle zon durfde neerzetten, werd bijna levend geroosterd, zo warm. Konden mij wel bekoren: de rope skipping demonstratie (zo jammer dat deze sport niet tijdens mijn jonge jaren bestond, zou ik beslist geweldig gevonden hebben) en de X-treme rock ‘n roll, man, man die konden er wat van! Ook cool: de death ride van de mannen van het leger.

Rond vijf uur vingen mijn vriend en ik de terugtocht naar Herentals aan, alwaar bij aankomst ons de grootste verzameling Chinese gerechten ooit opwachtten. Uiteraard hadden zijn ouders weer lichtelijk overdreven… Ik ga ervan uit dat ze de rest van de week op de overschotjes alleen hebben kunnen overleven. 😉

IMG_4706

IMG_4707

 

Die luttele calorieën die we tijdens onze fietstocht verbrand hadden, werden alvast dubbel en dik aangevuld door dit copieuze avondmaal. Ik had zelfs geen plek meer voor het dessert! Tijdens de treinrit naar huis, zat er bijgevolg niet veel energie meer in ons. 😉

Kotsende baby in toilet

Normaal gezien stond zaterdag een babyborrel in onze agenda. Helaas, de babyborrel werd van zaterdag verplaatst naar zondag en die dag hadden wij al een familiebijeenkomst in Herentals op het programma staan. Maar! De ouders van de baby toonden zich bereid om, tussen de babyborrelvoorbereidingen door, met ons af te spreken in Leuven. Mijn vriend had immers de baby nog niet live kunnen bewonderen.

We troffen onze vrienden met hun drie zonen rond het middaguur op het Ladeuzeplein. De twee oudste jongens (8 en 4 jaar oud) hadden al stevig honger. Aangezien hun favoriete eten spaghetti is, lag de keuze voor de hand: Bavet in de Tiensestraat. Helaas, mijn niet zo geweldige ervaring van de vorige keer werd bevestigd. Ditmaal was ik wel zo verstandig om gewoon de Bavet special te nemen en niet één of andere combo. Maar eerlijk: zo geweldig lekker vind ik die sauzen van Bavet niet (de special was niet eens pikant…) en er blijft altijd een plasje kookvocht achter nadat je je bord hebt leeggegeten. Om de één of andere reden moesten we ook erg lang wachten op ons eten, terwijl dat bij een restaurant zoals Bavet nochtans heel snel zou moeten gaan: al die sauzen zijn op voorhand klaargemaakt, ze hoeven alleen maar een beetje pasta te koken en daar de saus over te gieten. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik nog vaak bij Bavet zal gaan eten.

IMG_4655c

IMG_4679

Doordat we zo lang hadden moeten wachten op ons eten kwamen onze vrienden in tijdsnood. De twee oudste jongens moesten namelijk in de namiddag naar een verjaardagsfeestje in Rotselaar. Dus vertrok de papa halsoverkop om zijn zonen tijdig naar het feestje te brengen, terwijl zijn spaghetti nog niet eens halverwege was. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om de pasta opzij te houden zodat ze hem later konden opwarmen als onze kameraad terug was.

Terwijl mijn vriend en ik gezellig aan het keuvelen waren met de mama, spuwde de baby opeens gans zijn maaginhoud (broccolipap) over het mooie kleed van zijn mama uit. De rest van zijn maaginhoud kwam op de grond terecht. Wij maakten het personeel hierop attent, maar ze vonden het duidelijk niet nodig om een emmer met wat water te halen om het ongelukje weg te spoelen. Na dit akkefietje leek de baby aan de beterhand en aangezien de mama niet ongerust was, wij ook niet. Tot de baby voor de tweede keer het nog in zijn maag resterende gedeelte van de broccolipap overgaf. Opnieuw op het kleed van zijn mama. De baby begon nu toch iet of wat pips te zien. Slechte timing, de dag voor zijn feestje!

Niet lang na het tweede overgeefincident kwam de papa terug van zijn tochtje heen en weer naar Rotselaar. Hij kreeg meteen de update over de gezondheidstoestand van zijn jongste zoon, maar vond gelukkig nog de tijd om rustig zijn spaghetti op te eten. Mijn vriend zorgde voor de baby, terwijl de mama naar het toilet was om haar jurk een beetje af te wassen. Toen de mama terug kwam van het toilet en de pips kijkende baby zag, besloot ze hem wat borstvoeding te geven. Ik dus samen met de mama naar het toilet, want ze had niet meteen borstvoedingsvriendelijke kledij aan. Gelukkig was het toilet van Bavet meer dan ruim genoeg voor twee personen en een baby.

De baby had net gedaan met drinken, toen alles er weer uit spoot. Dankzij een geweldige sprong kon ik mezelf spatvrij uit de gevarenzone verwijderen, maar de mama had, alweer, minder geluk. Daarop volgde een iet of wat slapstickachtige scène waarbij ik de baby naar buiten droeg om hem over te dragen aan de papa, hem zo ver mogelijk van mij afhoudend, terwijl de mama het toilet min of meer presentabel maakte. Daarop besloten de ouders toch maar langs te gaan bij de dokter van wacht, maar niet zonder eerst nog een koffietje te drinken. 😉

Na het koffietje wandelden met onze vrienden mee naar de wachtpost en namen voor de deur afscheid. Mijn vriend en ik keerden op onze stappen terug, want we moesten nog een cadeautje kopen voor zijn ouders. Onze keuze viel op twee flessen Chardonnay Meerdael bij Magnus. Altijd lekker. Terwijl mijn vriend naar ons appartement terug wandelde om de flessen daar achter te laten, schoof ik aan voor een ijsje van Dedadenza. Een sorbet zou me helpen die Bavet-pasta te verteren.

Na opnieuw herenigd te zijn, begaven we ons naar bar Nine op de Oude Markt om daar een bijzonder lekkere cocktail te drinken (de chilly mango frozen daiquiri die ik de vorige keer zo lekker vond) en een glaasje champagne om het af te leren. We sloten de avond af op het straatbuffet op de Bruul, alwaar ik een heerlijke japchae van Table d’Ho verorberde. Kwestie van de dag te eindigen met lekkere pasta.

IMG_4684

IMG_4689

Munt en Mirante afterwork

Yep, gisteren was het weer tijd om op stap te gaan met de collega’s. Het is ondertussen al een vertrouwd beeld in het Muntpunt Grand Café: een aantal tafels die tegen mekaar geschoven worden waarrond onze druppelsgewijs binnenkomende collega’s zich verzamelen. Ook ditmaal waren er weer wat nieuwe gezichten. Heel fijn om te zien hoe dit initiatief aanslaat binnen onze organisatie.

Al even traditiegetrouw zakten we na het aperitief in het Grand Café af naar een Italiaans restaurant. Ditmaal belandden we met een groepje van zes personen in de Mirante, een Italiaan waar ik altijd graag kom. Qua prijs-kwaliteit moeilijk te overtreffen in Brussel. En het gaat er altijd snel!

IMG_4633[1]

Na het verorberen van een werkelijk heerlijke risotto met zeevruchten, trok ik met twee collega’s richting het station, alwaar we nog een glaasje (of twee of drie) dronken terwijl we op onze trein wachtten. Het gesprek was zo boeiend dat ik uiteindelijk pas de trein van 23.19 naar Leuven nam, om net vóór middernacht in Leuven aan te komen. Kwestie van optimaal te profiteren van deze gelegenheid om een collega uit een ander team beter te leren kennen en alweer wat meer inzicht te krijgen in de verschillende radartjes van onze organisatie.

Tokyo Banana

Gisterenavond had ik afgesproken met mijn lunchvriendin en oud-studiegenootje om samen de trein naar huis te nemen. Mijn vriendin is sinds dit weekend terug in het land, na een ongetwijfeld fantastische rondreis doorheen Japan met haar gezin. Normaal spreken we regelmatig af voor een lunchdate, maar op korte termijn lukte dat niet. Een gezamenlijke treinrit was dus de beste optie.

Tijdens de rit van Brussel naar Leuven vertelde ze over de ervaringen die haar het meeste zijn bijgebleven (vooral de contacten met de locals en het heerlijke Japanse eten) en overhandigde ze mij mijn persoonlijke bestelling én de hoofdreden waarom we op korte termijn moesten afspreken: nama yatsuhashi uit Kyoto, een mochi-variant die hier in België nergens te krijgen valt. Nama yatsuhashi is mijn favoriete Japanse zoetigheid, maar het heeft als nadeel dat het niet zo lang goed blijft. Het pakketje dat mijn vriendin had meegenomen werd best geconsumeerd vóór 24 augustus 2019. Gelukkig vond ze het niet erg om voor een keertje over Leuven te sporen (ze stapt af in Testelt).

IMG_4634

IMG_4636

IMG_4638

IMG_4643

En als extraatje had ze nog een verrassing bij: een Tokyo banana! Niet mijn favoriete Japanse zoetigheid, maar wel goed voor een fijne herinnering. Zalig dat ze dat onthouden had!

IMG_4631

Viñales – 25 april 2019

Bij het ontbijt blijken mijn broer en zijn vriendin nog steeds geplaagd door darmproblemen. De toeristenziekte is heel hardnekkig, hier in Cuba. Maar goed dat we extra immodium gekocht hebben.

IMG_2954

Vandaag beperken we ons tot wat uitstappen in Viñales zelf. Via de uitbater van onze casa regelen we een taxi. En nogal corpulente chauffeur met een knalrode wagen komt ons oppikken. Trots vertelt hij dat het voertuig 70 jaar oud is. Wat er, om eerlijk te zijn, ook aan te zien is. Het ding hangt duidelijk met haken en ogen aan elkaar. Het comfort in de wagen is niet zo hoog, maar daar zijn we ondertussen al een beetje aan gewend geraakt, hier in Cuba.

IMG_2744

Al snel wordt het ons duidelijk dat we ditmaal geen officiële taxi getroffen hebben. De officiële taxi’s hebben allemaal een duidelijk zichtbaar bordje met ‘taxi’ aan hun voorruit hangen. Dit attribuut ontbreekt echter in onze knalrode wagen en het valt op dat onze chauffeur erg voorzichtig is bij het parkeren van zijn voertuig. Hij zal altijd op een plek ver weg van de ingang gaan staan. Oh well, onze chauffeur is een aimabele man en het tarief dat hij voorstelde om een dag met ons rond te rijden, is veruit het goedkoopste tot nu toe.

Onze eerste stop van de dag is Cueva del Indio, een niet zo grote grot met druipsteenformaties, waarvan we elders al mooiere exemplaren gezien hebben. Na een korte wandeling stappen we over in een bootje dat ons naar de andere kant van de grot brengt. Mooi, maar echt onder de indruk zijn we niet.

IMG_2677

IMG_2685

IMG_2687

IMG_2707

Volgende halte: Cueva de San Miguel. Dit is een grot waar je gewoon kan doorwandelen en om eerlijk te zijn, niet echt de moeite. Gelukkig is het inkomgeld laag genoeg om niet van een teleurstelling te moeten spreken. Wat deze grot toch de moeite van een bezoek waard maakt, is het feit dat de holtes en spleten vroeger dienst deden als woonst voor gevluchte slaven. Her en der in de grot zijn scènes nagebouwd om het (ongetwijfeld harde) leven van vroeger te evoceren.

IMG_2723

IMG_2726

IMG_2730

IMG_2731

IMG_2732

Aan het einde onze wandeling door de grot worden we opgeschrikt door tromgeroffel. Een zeer stevig gebouwde zwarte komt op ons afgelopen en voert vlak voor onze neuzen een vuurspuwact uit. Hij strijkt ook verschillende malen met een fakkel over zijn armen (waarop geen haartje meer te bespeuren valt). We durven niet anders dan hem een fikse fooi geven. Wie weet spreekt hij anders wel een Santería vloek op ons uit. 😉

Derde stop: de Jardin Botanico van Viñales, een prachtige tuin die vol met de meest exotische bomen en planten staat. De tuin werd aangelegd door twee zussen, kinderen van een zwarte vader en een Aziatische moeder. We krijgen een heel boeiende rondleiding in de tuin en zien zelfs een kolibrie! Het lukt me niet het vogeltje goed in beeld te brengen, maar toch blij dat ik voor het eerst in mijn leven een kolibrie in het wild gezien heb. Op het einde van de rondleiding mogen we nog wat vers fruit proeven, afkomstig uit de tuin. Heel erg boeiend!

IMG_2747

IMG_2749

IMG_2758

IMG_2760

IMG_2761

IMG_2767

IMG_2768

IMG_2771

IMG_2788

IMG_2795

IMG_2800

Terwijl we onderweg genieten van de eighties music die onze chauffeur voor ons speelt, rijden we verder naar de Mirador del Valle, waar we de Valle de Viñales vanuit alweer een ander gezichtspunt kunnen bewonderen. Op deze plek bevindt zich ook een informatiepunt dat heel boeiende uitleg biedt over het ontstaan van deze bijzondere vallei en zijn fauna en flora. Jammer dat de meeste canvassen met uitleg al wat aan het verslijten zijn.

IMG_2806

Volgende halte: de Mural de la Prehistoria. De Cubaanse schilder Leovigildo González, leerling van de befaamde Mexicaanse kunstenaar Diego Rivero, schilderde op de kale rots van een mogote een reusachtige en bijzonder kleurrijke muurschildering die de evolutie uitbeeldt. Van ammonieten tot homo sapiens (al zijn er toch wat tussenstappen verdwenen, waarschijnlijk wegens plaatsgebrek). Het kunstwerk dateert uit 1959-1962 en maakt gebruik van de scheuren in de rots voor speciale licht- en kleureffecten. De muurschildering wordt regelmatig overschilderd om de kleuren levendig te houden.

IMG_2808

IMG_2810

Als laatste stop op onze rondrit, zet onze chauffeur ons af bij een plek waar we kunnen ziplinen. Aangezien ik een kleedje aan heb en geen short bij heb om onderaan te doen, sta ik niet meteen te springen om deze uitdaging aan te gaan. Gelukkig heeft de rest van mijn gezelschap ook net zoveel zin in een zipline-ervaring.

In de plaats daarvan maken we een wandeling die start op dezelfde plaats als waar je de zipline tickets kan kopen. We verwachten niet al te veel van deze wandeling, maar onverwacht komen we op mooie paden terecht geflankeerd door kunstzinnige houten beelden. We maken een kleine lus en genieten van de prachtige natuur rondom ons. We komen langs een uitkijkpunt, een grot, een groen watertje, een paard en wat koeien en geiten. Het is stevig warm en vooral mijn broer en zijn vriendin hebben het lastig.

IMG_2828

IMG_2829

IMG_2830

IMG_2831

IMG_2836

IMG_2837

IMG_2839

IMG_2843

IMG_2844

IMG_2850

Na de wandeling brengt onze sympathieke chauffeur ons terug naar het centrum van Viñales. Ondertussen is het al ongeveer 14u. Tijd voor het middagmaal. We komen terecht in restaurant Tres Jotas alwaar we ons eerst naar het toilet begeven om het rode stof van onze handen te wassen. Ik durf het aan The Three J Tapas te bestellen. Lekker veel variatie, al blijft natuurlijk altijd ergens de schrik spelen om ziek te worden. Leuk detail: de rekening wordt gebracht in een uitgehold boek.

IMG_2962

IMG_2971

IMG_2972

Na het middagmaal keren we terug naar onze casa, waar we de hitte en het rode stof van ons afspoelen. Mijn vriend en ik hebben na al dat in de wagen zitten zin in nog een wandeling, maar we kunnen mijn broer en zijn vriendin niet overtuigen om mee te gaan. Dus trekken we er met zijn tweetjes op uit en laten we ons op goed geluk leiden door openstreetmap.

De wandeling brengt brengt ons langs boerderijen met allerlei gewassen en een koffieplantage met ditmaal wel mooie, groene koffiestruiken. We komen zelfs een verdwaalde kalkoen tegen! We pauzeren er even bij een overdekt open lucht café en drinken er de beste cocktail van gans de reis: een guarapi ron (suikerrietsap, citroensap, appelsiensap, ananassap en rum), uiteraard bestellen we een extra portie rum om de cocktail net dat meer pit te geven. We worden bediend door een supervriendelijk meisje dat ons gerust stelt: al het ijs dat ze gebruiken, wordt gemaakt van flessenwater. Oef!

IMG_2856

IMG_2859

IMG_2860

IMG_2861

IMG_2863

IMG_2865

IMG_2867

IMG_2868

IMG_2869

We wandelen tot aan een prachtig meer in de Valle del Silencio. Het is me niet geheel duidelijk of dit meer kunstmatig is of door mensen aangelegd, maar de omgeving is alleszins prachtig. En guess what? Je kan er koffie, rum en sigaren kopen. Wie had dat verwacht? Op de terugweg maken we nog een ommetje langs de Mirador van Valle del Silencio die uitkijkt over de omgeving waar we zonet gewandeld hebben. Mooi met de ondergaande zon.

IMG_2873

IMG_2874

IMG_2880

IMG_2882

IMG_2886

We komen volledig bestoft terug van deze wandeling en nemen onze tweede douche van de dag. Het water dat van mijn lijf stroomt ziet helemaal rood. Tijd voor het avondmaal! Origineel zijn we deze keer niet, we keren terug naar Cubar, waar we onze eerste dag in Viñales zulke heerlijke cocktails gedronken hebben. We gaan opnieuw voor tapas en genieten van de lekkere kroketjes, patatas bravas, brochettes, tortilla en bruschetta’s. En ik ontdek dat een banana daiquiri zo mogelijk nóg lekkerder is dan een gewone daiquiri.

IMG_2974

IMG_2975

IMG_2976

IMG_2977

IMG_2978

IMG_2979

We sluiten de avond af met een lekker glas rum en zijn het er allen over eens: Viñales is het voorlopige hoogtepunt van onze trip naar Cuba.

Paardrijden in Viñales – 24 april 2019

Goed geslapen in onze kleine kamer. Bij het ontbijt wachten ons de klassiekers: vers fruit, versgeperst fruitsap, wat brood, kaas, cake en een lekkere omelet. Het smaakt ons! Mijn broer is nog niet volledig de oude, maar het lukt hem om te eten en hij voelt zich goed genoeg om mee te gaan paardrijden. Hoera!

IMG_2893

IMG_2894

IMG_2896

IMG_2897

We hebben met onze ranchero afgesproken aan de kerk van Viñales. Vanaf daar is het een dik kwartier stappen naar de ranch. We voelen de zon al stevig branden. Dat belooft voor ons ritje straks!

Op onze bestemming aangekomen, krijgen we alle vier een paard toegewezen. Mijn vriend, die de meeste rij-ervaring heeft, mag de bruine hengst bestijgen die voorop gaat. Na hem komt mijn broer op een bruin paard, dan ik op Morro, een wit paard, daarna de vriendin van mijn broer op een bruin paard en onze cowboy sluit de stoet af.

De paarden zijn heel mak en blijven mooi in het rijtje lopen, al moet ik zeggen dat mijn paard er duidelijk wat minder zin in heeft dan de rest. Een paardrijtocht is dé ideale manier om de Viñales vallei te bezoeken. Het landschap is echt prachtig: de rode grond contrasteert met het groen van de Mogotes (kalkstenen heuvels met grillige vormen die willekeurig rondgestrooid lijken) en de blauwe lucht maakt het veelkleurig plaatje compleet.

Bij de eerste stop bij een tabaksplantage heeft mijn broer een klein accidentje: hij blijft bij het afstijgen met zijn schoen haken in de stijgbeugel en valt van zijn paard. Gelukkig heeft hij niets ernstigs, alleen een deuk in zijn zelfbeeld. 😉

IMG_2900

IMG_2572

IMG_2573

IMG_2577

Valle de Viñales heeft de reputatie de beste tabak ter wereld voort te brengen. Op de tabaksplantage krijgen we een rondleiding in de schuren waar de tabak te drogen hangt. Vervolgens krijgen we een uitgebreide uitleg over het ganse proces: het oogsten, drogen en fermenteren gebeurt in de vallei zelf, waarna het merendeel van de tabaksbladeren in fabrieken tot sigaren verwerkt worden. Een deel van de tabaksbladeren worden echter ter plekke verwerkt. De sigaren die op de plantage zelf gerold worden hebben een jaar gefermenteerd, versus drie maanden voor de sigaren van een fabriek.

IMG_2583

IMG_2585

IMG_2586

We zijn niet de enigen die deze plantage bezoeken. We krijgen gezelschap van een Frans koppel en een jonge vrouw. Ik merk al snel dat het voor de anderen niet zo eenvoudig is om de uitleg in het Spaans te volgen en ik vertaal vanuit het Spaans naar het Frans. Aangezien de jonge vrouw samen met het Franse koppel gearriveerd was, ging ik er automatisch vanuit dat zij ook Franstalig was. Blijkt ze een Londense te zijn die slechts één taal machtig is: het Engels. Dus dan maar de rest van de uitleg naar het Engels vertaald, want het Franse koppel verstaat gelukkig wel Engels.

Na de uitleg is het eindelijk zover: we mogen een sigaar proeven die hier ter plekke gerold is. De tabaksboer toont hoe hij het uiteinde van zijn sigaar in honing dopt en er dan aan trekt. Ik ben niet echt een fan van roken, dus ik laat de sigaar passeren. Mijn broer (die zo nu en dan na een barbecue al eens een sigaar boven haalt) is in zijn nopjes en toont maar al te graag dat dit niet zijn eerste sigaar is. Voor mijn vriend is het daarentegen wél zijn eerste sigaar. Het lukt hem niet echt om rook uit het ding te krijgen. Nog werk aan zijn techniek dus. 😉 Ondanks het feit dat noch mijn vriend noch ik sigaren roken, kopen we toch een bundeltje sigaren. Leuk om iets bijzonders te kunnen aanbieden aan onze toekomstige gasten.

IMG_2588

IMG_2627

De Londense is trouwens erg in haar nopjes met haar eerste sigaarervaring. Ze vraagt me te filmen en neemt een berg selfies met de sigaar om op haar instagram account te zetten. Ze vertelt ons dat ze in de city werkt en dat dit de eerste reis is die ze helemaal alleen maakt, tot groot ongenoegen van haar vader. Aan haar trekken te zien, vermoed ik dat ze van Middenoosterse afkomst is. Ze moet nog vrij jong zijn, maar ze heeft al stevig aan haar gezicht laten prutsen: opgespoten lippen en haar onbeweeglijke voorhoofd verraad botox-gebruik. Oh well, zo lang ze maar gelukkig is, niet?

Vervolgens krijgen we uitleg over de Cubaanse rum en koffie. Als didactisch materiaal hebben de uitbaters van de ranch een paar miezerige koffiestruiken geplant, nuja struiken, het zijn eerder takjes die zich duidelijk niet in hun nopjes voelen in de droge, stoffige omgeving.

Na dit bezoek bestijgen we opnieuw onze paarden. Morro, mijn paard is niet al te enthousiast. Van zodra we in draf gaan, laat hij het afweten. Hij draaft een paar meter en dan valt hij terug op een stapsvoets tempo. Mijn caballo automatico heeft een stevige eigen wil.

Op de terugweg lassen we een drankpauze in bij een soort cafetaria met picknicktafels onder een rieten dak. Mijn vriend en ik nemen het risico een bestellen een coco loco: een verse kokosnoot met rum. Lekker! We zullen later wel zien welk effect die keuze op onze darmen heeft.

IMG_2635

IMG_2636

IMG_2642

Na de drankpauze tsjokken we, nog steeds in dezelfde volgorde, terug. Morro geeft er ongeveer de brui aan en laat een steeds grotere afstand vallen tussen hem en het paard van mijn broer. Wanneer we op het einde van de rit afstijgen zien we alle vier rood van het stof. Maar het was wel een unieke ervaring. En mijn broer is niet ziek geweest!

Van zo’n paardrijtochtje krijgt een mens honger: tijd voor het middagmaal! Op goed geluk stappen we één van de restaurants in de hoofdstraat van Viñales binnen. Restaurant 1920 serveert tapas. Ideaal! En blijkbaar hebben ze ook daiquiri’s. 😉 Wat een verrassing. 😉 Alvorens te eten, gaan we één voor één naar het toilet om ons een beetje op te frissen, het kost me stevig wat moeite om al het rode stof van mijn handen en mijn gezicht te wassen.

IMG_2914

IMG_2915

IMG_2916

Onze volgende uitstap is iet of wat minder poëtisch. Aangezien de immodium er hier aan een schrikwekkend tempo doorgaat, gaan we naar de farmacía om wat extra geneesmiddelen. In mijn beste Spaans omschrijf ik al de symptomen van mijn broertje en we krijgen een Cubaans geneesmiddel mee dat vergelijkbaar is met immodium en wat in water oplosbare zakjes die de maag zouden moeten kalmeren. De vriendelijke dame in de farmacía geeft een zeer uitgebreide uitleg over hoe de geneesmiddelen te gebruiken die verrassend verstaanbaar is. Ze benadrukt eveneens dat mijn broer best een dokter raadpleegt als de symptomen verergeren. Aangezien ik ooit zelf met een bacterie van onze reisje naar Tunesië ben terug gekomen, ben ik er vrij gerust in. Toen ik een bacterie had opgedaan, hielp zelfs immodium niet. Bij mijn broer lijken de ongemakken min of meer onder controle.

Trouwens: niets dat de bacteriën zo snel onschadelijk maakt als een beetje alcohol. We stappen een staatswinkel binnen en kopen een fles Cubaanse rum. Een fijn souvenir om later nog eens aan deze reis terug te denken.

Het is nog wat vroeg voor het avondmaal, dus besluiten we nog wat de toerist uit te hangen. We laten ons van het centrum van Viñales door een taxi naar Los Jazmines brengen, waar we een mooi uitzicht hebben over de vallei. Wel jammer dat de ondergaande zon voor tegenlicht zorgt. Niet ideaal om foto’s te maken van een landschap.

IMG_2654

IMG_2659

IMG_2663

IMG_2664

IMG_2665

IMG_2666

Van Los Jazmines nemen we dezelfde taxi naar El Balcón, dat volgens onze reisgidsen ook een mooi uitzicht zou bieden. De taxichauffeur biedt aan om op ons te wachten en we gaan zonder nadenken in op dat aanbod. Bij nader inzien hebben we een sterk vermoeden dat we veel te veel betaald hebben voor deze taxirit en dat we de taxichauffeur beter hadden laten vertrekken om een goedkopere taxi aan te houden. Persoonlijk heb ik een hekel aan afdingen en helaas geldt dat ook voor de rest van mijn gezelschap. We zijn collectief slechte onderhandelaars. Enfin ja, het is niet dat de modale Cubaan het zo breed heeft.

Wanneer onze dure taxi ons afzet bij El Balcón vraagt de chauffeur opnieuw of hij op ons moet blijven wachten. We bedanken hem echter en zeggen dat we ons wel zullen redden. Hij geeft ons zijn kaartje en dringt erop aan hem zeker terug te bellen voor de terugrit naar het centrum. Wij knikken beleefd van ja, maar geen haar op ons hoofd dat erover denkt hem terug te laten komen. Bij El Balcón treffen we een prachtig terras aan waar het verrassend rustig is. We bestellen een drankje en genieten van het mooie uitzicht.

IMG_2669

IMG_2673

We hebben geluk, op het moment dat wij terug willen naar het centrum, treffen we een taxi die net klanten heeft afgezet bij El Balcón. Voor slechts 4 CUC bengt deze taxi onze naar het centrum. Wat ons eerdere vermoeden bevestigt dat we veel te veel voor de vorige rit betaald hebben.

Terug in het centrum van Viñales, gaan we iets eten bij El Olivo, dat aangeraden wordt door onze reisgids. Iedereen in mijn gezelschap beperkt zich tot Europese gerechten, behalve ik, ik waag mij aan één van de suggesties van de chef: cabrito asado al vino blanco con romero fresco (een jong geitje met witte wijn en rozemarijn). We hebben allemaal een beetje schrik om ziek (of zieker) te worden, maar aan de andere kant zou ik het jammer vinden om nergens meer van de plaatselijke specialiteiten te kunnen proeven. Het geitenvlees, afkomstig van de biologische boerderij van het El Olivo, is heel erg lekker en supermals!

IMG_2939

Na het avondeten nemen mijn vriend en ik afscheid van mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is nog steeds herstellend en wil graag wat slaap inhalen.

Mijn vriend en ik vinden een leuk dakterras om de avond af te sluiten met een lekkere canchánchara. Dat we ook nog eens een paar vuurvliegjes spotten, is de kers op de taart. Ik heb nog nooit een vuurvliegje in het echt gezien!

Een waardige afsluiter van een prachtige dag.

Yet another sushi date

Vrijdag belandde ik (alweer) in restaurant Kintsugi. Ditmaal in het gezelschap van mijn oud-klasgenootjes Spaans. Jarenlang heb ik uitgekeken naar een sushirestaurant in de stationsbuurt en nu er eindelijk zo’n restaurant geopend is, op loopafstand van mijn appartement, vrees ik dat het er niet lang zal blijven. Spijtig genoeg is het altijd behoorlijk kalm in deze best wel grote zaak, zelfs op vrijdag- en zaterdagavond zit het er niet vol. En hoewel ik erg mijn best doe, ik kan er moeilijk elke dag sushi afhalen… Dus mensen: er is een nieuwe sushizaak geopend vlakbij het station van Leuven en de sushi is er echt geweldig! Allen daarheen! (Afhalen kan ook, uiteraard, en ze zitten ook op Deliveroo.)

Fotografisch bewijsmateriaal:
IMG_4622[1]

Nadat we met z’n drieën genoten hadden van deze heerlijke Friendship Boat (hoe toepasselijk), zakten we af naar mijn appartement voor een slaapmutsje. Ik moet toch een beetje stoefen met mijn eigen persoonlijke whisky, he. 😉 Uiteindelijk werd het nog bijna 1.00 uur. We hadden duidelijk veel om over bij te praten. 😉

Barbecue in de regen

Gisterenavond was ik uitgenodigd in Bierbeek om bij mijn sympathieke collega en zijn geweldige vriendin te genieten van een lekker stukje barbecuevlees. Allez, eigenlijk had ik hen willen uitnodigen om op mijn appartementje iets te komen eten, want ik ben al zo vaak bij hen te gast geweest. Maar het was duidelijk dat mijn collega liever voor het comfort van zijn eigen huis en barbecue koos. En ja, ik vind het natuurlijk helemaal niet erg om te proeven van de kookkunsten van een ander. Mijn eigen kookkunsten zijn immers quasi onbestaande!

Ondertussen hadden mijn collega en zijn vriendin hun Oman reis achter de rug en kon ik de foto’s bewonderen die ze tijdens hun trip gemaakt hadden. Prachtig die desolate woestijnlandschappen, maar ik weet niet of dit een bestemming voor mij zou zijn. Ik herinner mij nog al te goed hoe zeer ik bomen miste in IJsland. Enfin ja, aan de andere kant, als je naar Oman gaat, heb je honderd procent kans op goed weer!

Het eten was zoals altijd weer top. Heerlijk voorgerechtje met scampi, geweldig sappig varkensvlees met een moderne variatie op de klassieker worteltjes en erwtjes en een lekker ijsje om af te sluiten. De tijd vloog voorbij en opeens realiseerden we ons dat het twee uur ‘s nachts was. Hoog tijd om de berg naar beneden te bollen en in mijn bed te kruipen! Al een geluk dat ik deze ochtend kon uitslapen!

IMG_4613

IMG_4614

IMG_4615

IMG_4618

Kasteelfeesten in het Kasteel van Horst

Zondag fietste ik samen met een bevriend koppel en hun vier zonen (11, 9, 8 en 6 jaar) van Leuven naar Horst. We volgden de prachtige, maar pittige Horstroute tot aan het Kasteel van Horst. Zo’n bluebike is duidelijk te zwaar om de steile hellingen van de Kesselberg op te fietsen, maar uiteindelijk moest ik me maar één keer gewonnen geven en afstappen om boven te geraken. De route bracht ons langs prachtige vergezichten en smalle boswegeltjes. Heel fijn en afwisselend. En dikke chapeau voor de zesjarige die heel dat stuk van Leuven naar het Kasteel van Horst maar een paar duwtjes nodig had om er te geraken. Knap.

Bij het Kasteel van Horst aangekomen, bleken de Kasteelfeesten voor het eerst niet meer gratis te zijn. Tien euro per volwassenen en vijf euro per kind, dat was meteen een flinke hap uit onze rekening. En als ik heel eerlijk moet zijn, zo’n fantastisch spektakel zijn die feesten nu ook weer niet. Op mij maakte het allemaal een beetje een amateuristische indruk met toiletten die niet goed werkten en attracties (een mini-avonturenparcours, katapultschieten,…) die eigenlijk niet al te veel voorstelden. Maar goed, de jongens vonden de riddergevechten geweldig en ik was vooral geboeid door de demonstratie schapendrijven.

IMG_4599

Op culinair vlak viel er, buiten wat fastfood, niet veel te rapen op de feesten, dus vertrokken we na het laatste tornooi rond 18u terug naar Leuven. We besloten op de terugweg het andere stuk van de Horstroute te nemen, in de hoop zo aan de Kesselberg te ontsnappen. We moesten die zesjarige op zijn fiets nog helemaal tot in Leuven krijgen, nietwaar? We kortten de route een beetje in door van knooppunt 43 naar 82 te fietsen. Ondanks heet feit dat de route op de heenweg veel mooier was, was het gebrek aan steile hellingen op de terugweg zeker een pluspunt.

De magen begonnen onderweg steeds harder te grollen. Tijd om uit te kijken naar een plek om iets te eten. Ons oog viel op Bistro Bo-Bonne in Holsbeek, een brasserie die er een beetje te chique uit zag om daar bezweet van een fietstocht met vier jongens binnen te stappen. Maar hey, ze hadden er mosselen én een redelijk uitgebreide keuze voor kinderen. Ons bezoek startte niet al te goed. Het leek eerst alsof we onzichtbaar waren en vervolgens deelde de dienster doodleuk mee dat we maar uit drie gerechten konden kiezen. We waren met een groep van zeven personen en ik heb er alle begrip voor dat het soms moeilijk is om veel verschillende gerechten tegelijkertijd te serveren, maar het was niet eens druk in het restaurant. En sorry, een curryworst of een fishstick met frietjes voor de kinderen, dat gooi je toch gewoon in de friteuse? Wij bestelde dus vijf verschillende gerechten en deelden mee dat als dat niet mogelijk was voor de keuken, we wel elders zou gaan eten. Uiteindelijk kregen we toch onze zin én stond die dampende pot mosselen verrassend snel voor mijn neus. Bizarre ervaring.

IMG_4604

IMG_4610

Met volle magen was dat laatste stuk van de route een eitje. De kasteelfeesten zelf maakten niet veel indruk op mij, maar ik heb oprecht genoten van de fijne fietstocht.