‘t Is officieel: ons huurcontract is getekend! Over een dikke twee weken trekken twee sympathieke jonge mannen in ons appartement. Ik hoop dat ze er goed voor zullen zorg dragen.
appartement
Bijna leeg
Dat is de huidige toestand van ons appartement na een week dozen inpakken en afstand doen van heel veel overtollige zaken. Ik moet toegeven dat ik de ganse operatie ietwat onderschat had, ervan uitgaande dat er wel niet zoveel rommel in zo’n klein appartement zou geraken. De realiteit bleek lichtelijk anders te zijn en dat terwijl ik van mezelf dacht niet zo’n verzamelaar te zijn.
Helaas geraakte niet alles wat we nog naar Genève moesten meenemen in één keer in de wagen. Dat wil zeggen dat mijn vriend volgend weekend nog eens over en weer zal moeten rijden. Niet veel aan te doen, maar wel vervelend.
Aan de andere kant is het goede nieuws dat ons appartement nu volledig schilderklaar. Net op tijd voor de komst van de schilder, die ik morgen met een brede glimlach zal binnen laten.
Wat een service!
Dinsdag kwam de sanitaire specialist op ons appartement langs om te bespreken welke herstellingen er in onze badkamer gedaan moesten worden. Tergelijktijd bekeken we ook of het mogelijk was een ontkalker en een ventilatiesysteem voor de badkamer te installeren. Na overleg bleek echter dat de installatie van een ontkalker technisch erg moeilijk zou zijn en het ventilatiesysteem zou ons wellicht problemen met de buren opleveren, omdat dit zou uitkomen op de gemeenschappelijk schacht en dus ons vocht bij de buren zou binnen blazen. Iets waar ik persoonlijk niet aan gedacht had. Altijd fijn om te kunnen samenwerken met een vakman die je niet in ‘t zak tracht te zetten, want op zich zou het hem meer geld opleveren om die (dure) toestellen te plaatsen en zijn mond te houden over de mogelijke nadelen.
Ik had tijdens ons gesprek aangegeven dat de huurders op 15 september in ons appartement zouden trekken. De vakman zei dat hij graag vóór die tijd de kleine werkjes (nieuw douchescherm en kranen in de badkamer) zou willen afronden. Ik was het daar uiteraard roerend mee eens, maar ging er al maar voor de zekerheid vanuit dat dit op zo’n korte tijd niet meer zou lukken. Maar kijk, vrijdagochtend kreeg ik telefoon met de vraag of de werkmannen over een half uurtje mochten langskomen om de werken uit te voeren. Ik kon niet snel genoeg ja zeggen!
Op in totaal één uur en een kwartier was alles gedaan: nieuwe kraan in de lavabo, nieuwe kraan in het bad, nieuw douchescherm en wat afkitten met siliconen. Ik was behoorlijk onder de indruk van de efficiëntie waarmee die mannen hun werk hadden gedaan.
Dus als je op zoekt bent naar een specialist verwarming, sanitair of elektriciteit, bij Jacobs Verwarming moet je zijn.
Bye, bye stapelbed
Ons stapelbed is, na wat nachtelijk schroefwerk (die lattenbodems bleken toch niet in zijn geheel in de wagen te passen) momenteel onderweg naar de provincie West-Vlaanderen. Blij dat het een ongetwijfeld fijn nieuw leven tegemoet gaat in het huis van onze vrienden. Gelukkig kan dat bed niet praten, want anders zouden we heel wat smakelijke anecdotes te horen krijgen over al die zatte mensen die in dat bed gecrasht zijn na één van onze feestjes. Jammer dat de huurders het niet wilden houden en we er noodgedwongen afstand van moesten doen, maar het zal ongetwijfeld op zijn nieuwe bestemming nog meer leuke dingen beleven.
Na het dozen inpakken
Smaakt die aan huis geleverde sushi eens zo lekker! Het wordt leger en leger op ons appartement, dus ons verblijf hier begint steeds meer op kamperen te lijken. Maar het doet me veel plezier dat dingen die ik als rommel beschouw, enthousiaste nieuwe eigenaars vinden via GIFT|Leuven! Leuk, zo’n beetje Sinterklaas kunnen spelen! Misschien moet ik mij een nep-baard aanschaffen. 😉
![IMG_5446[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/08/IMG_54461-e1503517287263.jpg)
IKEA en afhaalchinees
Omdat wij ons appartement gemeubeld verhuren, was het nodig om de eetkamerstoelen en de bureaustoelen te vervangen. Onze eigen (dure) bureaustoelen verhuizen mee naar Genève en de eetkamerstoelen waren zo tot op de draad versleten dat de vulling zichtbaar was. Naar de IKEA dus! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo’n fan ben van de IKEA (te druk, te groot, te lang en bochtig parcours doorheen gans de winkel), maar goed, ze verkopen hun meubilair tegen een redelijke prijs en we willen ook geen al te dure meubelen in ons appartement zetten, aangezien we er zelf niet het comfort van zullen hebben.
Uiteindelijk kochten we twee Millberget bureaustoelen en zes Volfgang eetkamerstoelen en nog wat opbergdozen om onze verhuis te vergemakkelijken. Het was nog een heel puzzelwerkje om alle dozen in de auto te krijgen, maar het paste net. Ik had zelfs nog riant veel plaats op mijn autostoel in vergelijking met een voorgaand bezoek aan de IKEA.
Aangezien het ondertussen bijna middag was, besloten we die befaamde balletjes van de IKEA eens te proberen. Ik ging voor de vegetarische versie, mijn vriend hield het op de klassieke köttbullar met vlees. Best wel een lekkere maaltijd voor de prijs die we betaalden. Ik was ook onder de indruk van de verzorgde slaatjes van de salad bar. Heel erg lekker.
‘s Avonds hadden we afgesproken om naar Limburg te rijden voor een bezoekje aan mijn broer en zijn vriendin, die ondertussen opnieuw zijn ingetrokken bij mijn vader, omdat het huis van mijn bomma waar ze woonden tegen de grond is gegooid. Na heel veel, zeer onplezante verwikkelingen met hun originele stuk bouwgrond, beslisten ze hun nieuwe woonst op te trekken op de plek waar het huis van mijn bomma stond.
Het was een vreemd zicht, het oude huis dat er al stond sinds de negentiende (!) eeuw en waaraan in de loop de jaren zoveel gesleuteld en geknutseld was (de originele woonst had nog lemen muren), was er niet meer. Alleen een paar houten balken restten nog. Het huis zal nu voortleven in onze herinneringen en daar langzaam vervagen tot we ons de specifieke geur, de houten balken en de rare vloeren niet meer zo goed voor de geest zullen kunnen halen.
Ik moet zeggen dat de afbraak een heel mooi stuk bouwgrond opgeleverd heeft. Ben erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat van de bouwwerkzaamheden die starten in september. We zullen nog wel een paar keer terugkomen uit Genève om de vorderingen te aanschouwen. Toch wel spannend allemaal!
Omdat het maandagavond niet echt geweldig barbecueweer was, besloten we het ons gemakkelijk te maken en afhaalchinees te bestellen. Eeuwen geleden voor mij, maar mijn mihoen smaakte wel!
Na de maaltijd ruimden we nog wat oude dozen op, toch ongelooflijk wat een mens allemaal verzamelt in de loop der jaren. Er lijkt geen einde aan te komen. En jawel, ook nu doken er weer een aantal schatten op.
Een duidelijk teken dat ik ooit naar de bergen zou verhuizen:
Waar is de tijd dat we met de hand (!) liedjesteksten neerpenden voor onze vriendinnen?
Back in Leuven
Na een lange rit door verschrikkelijk slecht weer, waarbij we alweer dezelfde wegrestaurants aandeden als de vorige keer (het lijkt wel alsof er zich op gans de route van Genève naar Leuven maar drie wegrestaurants bevinden), zijn we aanbeland in Leuven. Klaar om ons appartement volledig leeg en verhuurklaar te maken. Wat Indisch afhaalfood achter de kiezen, zodat we er morgen met frisse moed kunnen invliegen!
The day after
Toegeven, echt fris voelde ik me niet toen ik zaterdagvoormiddag uit bed rolde. Gelukkig had mijn schoonzus goed geslapen en de rest van de nacht nergens meer last van gehad. Mijn broer ging naar de bakker en de express GB zodat we gezellig samen konden ontbijten (met de verhuis in het vooruitzicht had ik niets anders dan drank en yoghurt in huis).
Terwijl wij aan het ontbijten waren, arriveerde mijn vriend, die dezelfde ochtend met het vliegtuig vanuit Genève naar Brussel gevlogen was. Net op tijd om een pistolet mee te eten en kennis te nemen van de heroïsche verhalen over het feestje de dag voordien. Na het ontbijt namen we afscheid van mijn broer en zijn vriendin en begonnen we met het inpakken van onze spullen en het kuisen van ons appartement.
Rond half twee zouden immers de eerste geïnteresseerde huurders langskomen om ons appartement te bezichtigen. We konden hen wel niet zelf rondleiden, want op datzelfde moment werd ik in het CLT verwacht voor het in ontvangst nemen van mijn certificaat en een kleine receptie (niet dat ik op dat moment echt stond te springen om alcohol). Op het moment dat mijn vriend en ik vertrokken, stond de makelaar reeds buiten op de stoep te wachten om de potentiële huurders rond te leiden.
Tot mijn grote tevredenheid stond er ‘grootste onderscheiding’ op mijn certificaat. Als dat niet mooi is om aan mijn CV toe te voegen, dan weet ik het ook niet meer… We dronken nog een glaasje samen met de leerkracht en de andere leerlingen, namen afscheid en wensten iedereen een fijn leven toe. De kans dat deze mensen ooit nog mijn pad zullen kruisen, acht ik niet groot. Maar je weet nooit natuurlijk, ik ben in het verleden al op de gekste plekken bekenden tegen het lijf gelopen.
Après-examen feestje
Vrijdag was de laatste dag dat ik nog vrienden kon ontvangen op ons appartementje in Leuven. Omdat ik in de namiddag examen Frans had (mondeling en schriftelijk), had ik wel zin in een klein feestje ‘s avonds. De respons op mijn facebook-oproep was echter nogal mager. Veel van onze vrienden zijn momenteel al met vakantie en als je kinderen hebt, is het natuurlijk niet zo evident om je last minute ‘s avonds vrij te maken.
Maar niet getreurd, mijn lieve schoonzusje had wel zin om ‘s avonds iets te komen eten en drinken. Yep, u raadt het, alweer afhaalfood. Ditmaal werd het Thais. Omdat mijn broer de late had, zou hij pas later aansluiten. Een andere vriend had ook nog toegezegd om even binnen te wippen in de late uurtjes.
Zo hadden mijn schoonzus en ik de ganse avond voor ons alleen. Ideaal om wat bij te praten. En een flesje wijn te kraken. 😉 De eerste fles Chardonnay die ik opende was een schot in de roos, helaas viel de tweede fles (nochtans ook een Chardonnay) zwaar tegen. De wijn rook al wat vreemd en de smaak die daarop volgde, viel eerder als zurig te omschrijven. Na wat twijfelen, besloten we de fles in zijn geheel door de gootsteen te kappen. Ik ben te oud om nog slechte wijn te drinken. 😉
De uren vlogen voorbij en toen mijn broer aanbelde, waren we al goed aangeschoten. Zo rond 23u kreeg ik een bericht van onze kameraad of we nog wakker waren en of hij nog welkom was. Uiteraard! Het feestje was nog maar pas goed begonnen! ‘t Was allemaal superleuk tot de maag van mijn vriendin besloot dat haar alcohollimiet bereikt was en zij zich noodgedwongen moest neervlijen naast mijn (gelukkig) pas opgeblonken wc-pot. Meteen werden de noodtroepen ingeschakeld en offerde onze kameraad zich op om naar de nachtwinkel om wat cola te gaan, terwijl mijn broer zich om zijn ietwat misselijke vriendin bekommerde. Na de cola-heldendaad nam ik afscheid van onze kameraad en kon ik me verder bezig houden met het troosten van mijn schoonzus. 😉
Niet bepaald de manier waarop ik me voorgesteld had dat mijn feestje zou eindigen, maar alleszins wel een memorabele afsluiter. 😉 Omdat het geen goed idee leek om met mijn schoonzus nog helemaal naar huis te rijden in deze toestand, bood ik mijn broer en zijn vriendin aan om te blijven slapen. Een klein bezoekje aan de nachtwinkel later om wat tandenborstels te kopen, konden we allemaal in bed kruipen. Ondertussen was het klokslag vier uur. Een goed uur om een feestje af te sluiten!
Stressmoment
Laat me deze post beginnen met toe te geven dat ik gisterenavond te laat ben gaan slapen, wat, in combinatie met de geconsumeerde alcohol, ervoor zorgde dat ik me deze ochtend niet zo fris voelde. Ik momenteel ook erg uit naar een moment dat ik wat kan bekomen van de stresserende laatste weken op het werk. Helaas is een cursus Frans volgen in combinatie met de afhandeling van een hele hoop praktische zaken voor de verhuis naar Genève wellicht niet de beste remedie. Zeker niet als je weet dat ik al twee middagpauzes na mekaar in een rotvaart terug gefietst ben naar ons appartement. Gisteren om de fotograaf van de makelaar binnen te laten die ons appartement op een zo aantrekkelijk mogelijke manier in beeld heeft gebracht en vandaag omdat ik met enkele mensen van GIFT Leuven had afgesproken om wat spullen te komen ophalen.
‘k Was dus al niet helemaal in mijn goeie doen en toen ik in de les om 11.50u een berichtje kreeg dat er al iemand voor de deur van ons appartement stond, was ik daar niet zo blij mee. De persoon in kwestie had gezegd dat ze om 12.30u zou langskomen en ik had aangegeven dat ik ‘s middags maar beperkt thuis zou zijn. Ik laat dus via facebook messenger weten dat ik pas ten vroegste rond 12.15u op het appartement kan zijn en spring na de les in zeven haasten op mijn fiets. Gelukkig was het geen probleem voor die dame om nog eens een twee keer langs te komen.
Natuurlijk zat ik nog op het toilet toen de bel ging. Snel mijn kledij gefatsoeneerd en geïnformeerd wat de persoon in kwestie kwam ophalen (kwestie van zeker te zijn dat ik het juiste mee zou geven). Blij dat ik van mijn collectie glazen pottekes vanaf geraakt was, griste ik de sleutel van de tafel en liep de trap naar beneden om mijn rinkelend cadeau te overhandigen.
Helaas, op terugweg naar boven stelde ik vast dat ik in mijn haast de sleutel van mijn fiets van de tafel had gegrist en niet die van de deur van het appartement. Nu moeten jullie weten dat er een veiligheidsdeur in ons appartement staat. Heel goed om je te beschermen tegen inbrekers, maar een merde als je jezelf hebt buiten gesloten. In mijn hoofd begon ik al allerlei scenario’s te overlopen om binnen te geraken. Ik zag me in een flits via het balkon achteraan het terras op klimmen. Maar wat dan verder? Enkel het kleine raampje stond open en dat is vanaf het terras niet bepaald makkelijk te bereiken. Met alleen een fietssleutel in de hand springt een mens helaas niet ver. Al de rest van mijn spullen (iphone, portemonnée) lagen nog op het appartement. En eigenlijk werd ik over een dik uur alweer op het CLT verwacht. Het meest voor de hand liggende scenario was naar de makelaar in Heverlee fietsen die de voorbije zaterdag een reservesleutel van ons ontving.
Maar kijk, het geluk was aan mijn kant: in mijn haast had ik de deur van ons appartement niet achter me dicht getrokken en kon ik dus gewoon via de openstaande deur binnen wandelen. Ik moet jullie niet vertellen dat ik een gigantische zucht van verlichting geslaakt heb, zeker?
Nochtans ben ik sinds mijn vriend naar Genève vertrokken is extra voorzichtig als ik de deur van ons appartement achter me dichttrek. Buiten gesloten worden, is nu zowat mijn grootste angst. En even zag ik die angst bewaarheid worden. Wat zeggen ze ook alweer? Haast en spoed is zelden goed?