Girls only weekend

Niet dat ik iets tegen mannen heb, maar dit weekend had een uitgesproken vrouwelijk tintje. Na mijn date Overzee, trok ik op zaterdagavond met megasportieve Kato naar Dôme sur Mer. Alweer een bijzonder aangename culinaire ervaring (ik val in herhaling), want bestaat er een betere manier om een maaltijd te beginnen dan met een portie oesters?

We hadden het over Kato haar volgende sportieve uitdaging: de 100km-run ten voordele van kankeronderzoek. 40km lopen voor het goeie doel. Chapeau! Ik zou het haar niet nadoen.

We sloten de avond af met een drankje in de bar van het Lindner Hotel. Onze oorspronkelijke bedoeling was iets te gaan drinken in de Sky bar, maar blijkbaar waren we daar een paar maanden te vroeg voor. 😉 Nu, de bar zelf was lekker rustig en mijn vers geperste fruitsapje was de ideale afsluiter van een fijne avond.

Met twee Overzee

orige vrijdag had ik na het werk afgesproken met een goede vriendin (als in: vroeger hebben we ettelijke city trips samen gedaan) die ik al veel te lang niet meer gezien had. Zij was zo vriendelijk om na haar werk naar Antwerpen te rijden speciaal om met mij iets te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Overzee, het Thaise restaurant gelegen boven het immens populaire Zeezicht café, mij aangeraden door een collega.

We hadden veel om bij te praten, niet in het minst omdat we er allebei een lastige periode op hebben zitten. Waarbij mijn kleine akkefietjes uiteraard in het niets verzinken in vergelijking met haar grote verdriet. Chapeau voor de manier waarop ze haar verlies een plaats wist te geven in haar leven. Ik kan niet anders dan duimen dat haar grootste wens, against all odds, toch in vervulling gaat.

Ondanks de soms zware onderwerpen, was het een heel fijne avond. Het eten was om duimen en vingers van af te likken (letterlijk, want de rundsvleesblokjes mochten we, gewikkeld in een blaadje sla, met de vingers eten) en de margarithai (geen schrijffout) cocktail was bijzonder geschikt om dit alles door te spoelen. Een luisterend oor zo af en toe doet deugd. In beide richtingen.

Nachtelijke bezoeker

Gisteren kreeg ik om 23.42u een telefoontje. Met een half uur vertraging in Borgerhout aangekomen: mijn vriend. Met dank aan budgettaxi om hem toch nog op een min of meer deftig uur op mijn stoep te laten landen.

De Ultimas

Dinsdag had ik de eer en het genoegen om de prijsuitreiking van de Ultimas bij te wonen. Na de bijzonder onaangename rit van Brussel naar Antwerpen, kon ik op mijn gemak onderuitzakken in de Arenbergschouwburg en genieten van een streepje cultuur. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik lang niet alle laureaten kende. Zo’n avond is bijgevolg een ideale gelegenheid om je culturele horizon te verbreden.

Winnaars waarin ik mij volledig kon vinden:

Philippe Van Snick:

Johan Gimonprez:

En Leuvense trots Gijs Van Vaerenbergh:

Roloogmoment van de avond: de Ultima voor Femma (sorry naaiende medemensen):

Muzikaal intermezzo verzorgd door Coely, één van de talenten waarvan ik nog nooit had gehoord. Wellicht omdat haar muziek niet bepaald mijn ding is. Of misschien gewoon omdat ik oud begin te worden.

Alle winnaars op een rijtje:

In het algemeen vond ik dat de uitreiking te lang duurde: het geheel een half uur inkorten, zou de show zeker ten goede gekomen zijn. Al was deze editie gelukkig minder tenenkrullend dan vorig jaar. Helaas slaagde de receptie er niet in om de avond op een hoge noot te laten eindigen. Het self service systeem aan de bar zorgde voor een bottle neck en de veganistische hapjes waren 1. bijzonder onhandig om te eten en 2. niet geweldig lekker. Spijtig.

Vijf coole chicks en hun bodyguard in de Antwerpse Zoo

Deze zondag had ik afgesproken om iets leuks te doen samen met de nichtjes, zus en schoonbroer van mijn vriend. Na ons ietwat uitgeregend bezoekje aan Planckendael, waren de weergoden ons deze zondag een pak beter gezind. Hoewel het behoorlijk frisjes was, scheen de zon volop. En kijk, meteen ziet zo’n gevangenis voor wilde dieren er een stuk aangenamer uit. Al moet ik zeggen dat de Antwerpse Zoo er flink op vooruit gegaan is sinds mijn laatste bezoek. Er vallen nog amper échte kooien te bespeuren en de tuin zelf moet in de zomer ongetwijfeld zeer mooi zijn.

Ik heb niet het gevoel dat we veel dieren gezien hebben, maar het was niet druk en het was gewoon fijn om met de meisjes bezig te zijn en wat te kunnen bijpraten met de volwassenen. Al had ik de indruk dat de enige man in ons gezelschap zich serieus in de minderheid voelde tussen al dat vrouwelijk getater. Ik weet niet hoe ze het doen, maar die meisjes slagen erin aan één stuk door te babbelen. En uiteraard had ik zelf ook wel het één en andere te zeggen. 😉

Mijn absolute favoriete plek was het paviljoen met de aquaria. De schoonheid van de onderwaterwereld blijft mij fascineren. En ik kreeg spontaan heimwee naar snorkelpartijen in lekker warm water.

Na een heel fijne voormiddag in de Zoo en gingen voor een late lunch (het was al 14u) bij Ellis Burger. Een goeie keuze, want de drie jongedames kregen meteen een kleurplaat en kleurpotloden aangereikt en de kindermenu viel dusdanig in de smaak dat er zelfs geen kruimeltje meer over bleef. Mijn eigen hamburger met zalm en spinazie smaakte me eveneens uitstekend. Blij dat de meeste hamburgerresto’s ondertussen voldoende alternatieven voor de klassieke hamburger aanbieden.

新年快乐 – Happy Newyear!

De zon stond stralend aan de blauwe hemel toen ik deze zaterdag naar de Chinese wijk wandelde om een stukje van het feest ter ere van Chinees nieuwjaar mee te pikken. Ik moet toegeven dat mijn kennis van China en de Chinese gebruiken vrij beperkt is, reden te meer om de kans te grijpen om mijn horizon te verruimen.

Ik was duidelijk niet de enige die er zo over dacht, want het was op de koppen lopen in de Van Wesenbeekstraat. De mensen verdrongen elkaar om een glimp op te vangen van de kleurrijke leeuwen die doorheen de straat dansten. Jammer dat het spektakel om de zoveel minuten onderbroken werd door iemand die luidkeels “Tram!” riep, waarop vervolgens het volk zich zo dicht mogelijk tegen de huizen aandrukte om de tram te laten passeren. Over millimeterwerk gesproken. Jammer dat de trams niet tijdelijk een andere route konden volgen, per slot van rekening is het toch maar één keer per jaar Chinees nieuwjaar

In het begin kostte het me moeite om ook maar iets te zien, maar aangezien het spektakel vrij repetitief was (leeuw danst onder begeleiding van percussie, leeuw verscheurt een krop sla, lange sliert voetzoekers gaat af onder oorverdovend lawaai, draak gaat dansend winkelpand binnen, komt weer buiten enzovoort), dunde het aantal toeschouwers langzaam uit en kreeg ik enkele mooie opvoeringen te zien. De symboliek achter het geheel ben ik moeten gaan opzoeken op wikipedia, maar ook zonder te begrijpen wat ik zag, kon ik van het spektakel genieten. De heerlijke zon en spotgoedkope dumplings (3 euro) waren een fijne bonus.

Culinair Antwerpen: El Warda

Bestaat er een betere manier om te werken aan mijn integratie in grootstad Antwerpen, dan op culinaire ontdekkingsreis te gaan? Ik ben alvast overtuigd van niet.

Vorige dinsdagavond had ik samen met drie andere collega’s (waarvan twee uit het Antwerpse en eentje uit Brussel) afgesproken om te dineren met een collega die wegens ziekte al een tijdje out is. Een zeer tragisch verhaal: na het verlies van haar ongeboren kindje werd er borstkanker bij haar vastgesteld. We waren allemaal in shock toen we het nieuws vernamen. Hoeveel ellende kan één mens verwerkt krijgen?

Maar onze collega vocht terug en deze dinsdag konden we in El Warda klinken op het feit dat de kanker overwonnen is. De behandeling was succesvol en hoewel de littekens van de operatie nog aan het helen waren en een pruik de gevolgen van de chemo moest maskeren, zag onze collega er goed uit. Blij dat deze zware periode achter haar lag en voorzichtig hopend op een terugkeer naar het werk en de normaliteit. Ik gun het haar van harte.

En oja, het eten bij El Warda was de perfect combinatie van warme huiselijkheid met een toets exotisme om er een geslaagde avond te maken. Bonuspunten voor de kaneellikeur.

Faust in de Stadsschouwburg van Antwerpen

Uit verschillende bronnen had ik vernomen dat het Opera Ballet Vlaanderen een fenomenale opvoering van Faust bracht. Aangezien ik ervan uit ging dat zo’n succesnummer al lang op voorhand uitverkocht zou zijn, legde ik me erbij neer dat ik dit spektakel zou missen. Toen ik het zoveelste berichtje via sociale media zag passeren waarin de lof van deze voorstelling gezongen werd, besloot ik toch even naar de website te surfen. Misschien was er toch nog ergens een plekje voor mij.

En jawel, er bleken tot mijn eigen verbazing nog best veel vrije zitplaatsen te zijn voor de voorstelling van zondagnamiddag om 15u. Ik aarzelde niet en kocht me een ticketje. Een mooie gelegenheid trouwens om de Antwerpse Stadsschouwburg met een bezoek te vereren. Kwestie van zoveel mogelijke Antwerpse cultuurtempels te bewonderen tijdens mijn korte verblijf hier.

En ik heb het me niet beklaagd. De voorstelling was inderdaad fenomenaal. Alleen had ik spijt dat ik beknibbeld had op de kostprijs van de tickets, een zitplaats dichter bij het podium, zou me de gelegenheid gegeven hebben om ook de gelaatsuitdrukkingen van de dansers te zien. Nu genoot ik van de prachtige elegante danspassen, maar de mimiek van de dansers kon ik vanaf mijn hoge plekje moeilijk zien.

Ik moet toegeven dat ballet (en bij uitbreiding dans in het algemeen) één van mijn favoriete kunstvormen is, een waar genot voor het oog. Al heb ik er geen traan om gelaten toen mijn eigen balletcarrière na een aantal weken strandde, wegens pijnlijke voeten en onoverkomelijke saaiheid. Ik zal wel passief genieten van al dat moois.

Op verkenning in de buurt

Zondag was het weer niet al te slecht (al zou een stralend winterzonnetje nog beter geweest zijn) en besloot ik een wandeling te maken in het provinciaal domein Rivierenhof. In het algemeen lag het park er nog een beetje kaal bij, maar hey, hier en daar ontwaarde ik de eerste sporen van de komende lente. Een lente waar ik na al die grauwe dagen echt naar snak. Wat een kwakkelwinter, zeg. Geef mij maar temperaturen ver onder het nulpunt en stralend blauwe luchten.

Maar wel fijn om vlakbij zo’n prachtig domein te wonen. Ideaal om even te ontstressen na een drukke werkweek.

Culinaire ontdekkingen in het Antwerpse

Vrijdagavond had ik afgesproken met een oud-collega uit het Antwerpse om samen iets te gaan eten. Ik had de locatie volledig aan hem over gelaten. Op culinair vlak word ik graag verrast.

Ik zorgde dat ik op tijd de deur van mijn werk achter me dicht trok en was op een paar minuten na (tja, de NMBS zorgde voor de obligate vertraging) op tijd op de afspraak. Cuichine bleek een erg sympathiek fusion restaurant dat een heerlijke mix van West en Oost serveerde. Geen compliceerde gerechten, maar gewoon eerlijke ingrediënten, perfect bereid en lekker gekruid.

Mijn oud-collega en ik gingen uiteraard voor de verrassingsmenu: 40 euro voor drie gangen, daar kan een mens niet voor sukkelen. Het voordeel is dat ik sinds mijn terugkeer uit Genève alles geweldig goedkoop vind in België. Wat misschien voor een culinaire enthousiasteling als mezelf, bij nader inzien nogal gevaarlijk is, want voor je het weet, zit je elke dag op restaurant.

Ik genoot alvast van het eten (die perfect gebakken kip was om duimen en vingers af te likken) én het gezelschap. Uiteraard blikten we terug op mijn mislukt Genève-avontuur, maar we keken ook vooruit naar de toekomst. En het deed me veel plezier om te vernemen dat mijn oud-collega na een paar verkeerd afgelopen relaties, eindelijk de ware gevonden heeft en dat er nu een dochter op komst is. Dat mijn oud-collega een geweldige papa zal zijn, daar twijfel ik geen moment aan.

We sloten de avond af op de Dageraadplaats. De eerste twee cafés die we aandeden, zaten helaas stampvol maar in de Zurenborger vonden we nog een plekje voor twee aan de toog. En dat de wereld ook in Antwerpen klein is, bleek toen de broer van mijn oud-collega een half uur na ons binnen kwam. 😉

Een zeer geslaagde avond.

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen