Het woonvraagstuk

De knoop is doorgehakt. Mijn vriend zal ingaan op de hem aangeboden contractverlenging en bijgevolg nog minstens tot eind dit jaar in Genève blijven wonen. Dat maakt dat ik zo stilletjesaan zelf moet beginnen nadenken waar ik vanaf oktober zal gaan wonen. Mijn huurcontract voor de studio in Borgerhout loopt eind september af, terwijl het huurcontract met de huurders van ons appartement in Leuven half september afloopt.

De meest voor de hand liggende optie is dat ik terug naar ons appartement in Leuven verhuis. De studio in Borgerhout heeft immers wel wat nadelen en hoewel ik heel goed opschiet met mijn gastgezin, blijft het een feit dat ik altijd rekening met hen moet houden. Vrienden uitnodigen of feestjes geven zit er niet in, de was doen wanneer ik daar zin in heb ook niet.

Maar ik ben niet honderd procent zeker dat ik naar Leuven wil terugkeren. Hoewel ik me altijd heel goed in Leuven gevoeld heb, merkte ik dat ik wat uitgekeken ben geraakt op dit provinciestadje. Doordat ik nu in Antwerpen woon, heb ik de gelegenheid om een gans nieuwe stad te verkennen en dat bevalt me wel. Dus misschien is dit een opportuniteit om de terugkeer naar Leuven nog wat uit te stellen en mij in een nieuwe Belgische stad te vestigen?

Enfin ja, ik heb gelukkig nog wat tijd om eruit te geraken.

Op de thee bij Permeke

Ik stond vorige zaterdag net op het punt om naar de supermarkt te vertrekken om inkopen te doen (mijn toiletpapier was bijna op!), toen ik een berichtje van mijn neef kreeg met de vraag of ik zin had om samen iets te gaan drinken. Het was een prachtig zonnige dag, tot nu toe een zeldzaamheid in 2018, dus ik hapte toe.

Die boodschappen konden nog wel even wachten en had ik meteen een gelegenheid om mijn gloednieuwe velo-kaart uit te testen. Jaja, ik heb er eindelijk werk van gemaakt! De velofietsen zien er niet al te hip uit, maar zijn stevig en rijden verrassend goed.

En zo genoot ik zaterdagnamiddag van een kopje thee op het allereerste terrasje van het jaar samen met mijn neef en zijn cutie van een dochter (die naar het schijnt op mij lijkt, maar dat zie ik toch niet).

A rain check birthday dinner

Ter compensatie van het gemiste verjaardagsetentje, boekte ik twee zitplaatsen aan de eettoog van restaurant Jinza. Dat had mijn vriend wel verdiend na de teleurstelling van zijn afgelaste vlucht (hij wacht trouwens nog steeds op de terugbetaling van zijn tickets).

Vrijdagavond na het werk liep ik doorheen mijn favoriete Antwerpse straat naar de Dageraadplaats waar ik afgesproken had met mijn vriend. We waren een beetje te vroeg voor onze reservatie, dus toonde ik mijn vriend mijn favoriete huizen langs de statige Cogels-Osylei, alvorens ons naar de Draakplaats te begeven, een bijzonder, rond plein in twee gesneden door een spoorwegbrug en een collectie tramsporen.

Onze plek aan de toog was een schot in de roos, want we schepten er veel plezier in de chefkok aan het werk te zien in de smetteloze keuken. Omdat je niet elke dag een gemist verjaardagsdinertje in te halen hebt, bestelden we het extra signature gerecht: de pichanh van wagyu rund. Geen minuut spijt gehad, want zelden zo’n heerlijk vlees gegeten. De rest van de gerechten mochten er ook zijn, maar het rundsvlees kaapt moeiteloos de hoofdprijs weg.

Ik laat jullie meegenieten:

appetizer:

tonijn – tartaar – groene asperges – tofu – dashi – linzen:

zeewolf – tom gha kai – wolkoor – fregola – edamame:

sorbet:

picanha van wagyu rund – oosterse bereiding op de BBQ:

passievrucht – mousse – sesam – ijs van sanchopeper:

zoetighede:

En hoe bevalt het nu in Borgerhout?

Wel, best goed, eigenlijk. Al moet ik toegeven dat het aantal uren dat ik wakker doorbreng in mijn studio redelijk beperkt is.

Maar het is fijn om een goed werkende, ruime en moderne douche met mengkraan te hebben en een keukentje dat niet uit een vorig tijdperk afkomstig lijkt te zijn (al zou een microgolf wel handig geweest zijn). De dagen van slapeloosheid lijken ondertussen tot een ver verleden te behoren en ik geniet ervan het grote bed voor mij alleen te hebben: twee kussens én een groot tweepersoonsdonsdeken om me in te rollen (tot ongenoegen van mijn vriend die dit weekend meermaals liet weten dat ik ‘s nachts meermaals zijn stuk van het donsdeken afgepakt had). De straat is lekker rustig, er zijn voldoende winkels in de buurt en de hippe wijk Zurenborg met een aantal fijne culinaire adresjes ligt op wandelafstand.

Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje en ook deze woonst is niet perfect. De grootste nadelen van mijn nieuwe woonst zijn:

Het is hier ‘s avonds behoorlijk frisjes: als de chauffage af staat, koelt mijn studio sneller af dan je tot tien kan tellen. De warmte ontsnapt door de kieren en gaten en je voelt op bepaalde plekken de kou van buiten naar binnen sijpelen. Niet bepaald goed geïsoleerd, met andere woorden. En doordat de thermostaat ‘s avonds om 22u afspringt, moet ik me in meerdere lagen fleece hullen om de nachtelijke uurtjes op temperatuur te blijven. En dan te bedenken dat ik een ongelooflijke koukleum ben.
De afstand tot het station: hoewel ik de ongeveer vijftig minuten per dag wandelen heen en terug naar het station een goede lichaamsbeweging vind, zou het toch handig zijn om wat dichter bij het station te wonen. Nu moet ik bijna een half uur in calculeren om aan het station te geraken. En ja, ik zou beter een abonnement op de Antwerpse stadsfiets nemen, want ik weet dat me dat veel tijd zou besparen.
De tergend trage droogkast van mijn gastgezin. Laat ik zeggen dat ik tot voor ons verblijf in Genève me nooit gerealiseerd heb wat een luxe een eigen wasmachine en droogkast zijn. Nu, mijn situatie is er wel op vooruit gegaan: ik moet niet meer vier verdiepingen met mijn wasmand naar beneden om in kelder vast te stellen dat iemand anders de gemeenschappelijke wasmachine in gebruik heeft. Al moet ik nu wel meer rekening houden met mijn gastgezin: ‘s avonds na het werk nog een was in steken is uit den boze, want mijn gastgezin gaat heel vroeg slapen en ik wil hun slaap niet verstoren. Maar waar ik me tot nu toe het meest aan geërgerd heb is de droogkast: een superflashy machine die er werkelijk uuuuuuren over doet om de was te drogen. En dat terwijl het hippe display blijft aangeven dat je was over een paar minuutjes droog zal zijn. We kunnen maar hopen dat het ding tenminste energiezuinig is, want drogen is duidelijk niet de prioriteit.

Girls only weekend

Niet dat ik iets tegen mannen heb, maar dit weekend had een uitgesproken vrouwelijk tintje. Na mijn date Overzee, trok ik op zaterdagavond met megasportieve Kato naar Dôme sur Mer. Alweer een bijzonder aangename culinaire ervaring (ik val in herhaling), want bestaat er een betere manier om een maaltijd te beginnen dan met een portie oesters?

We hadden het over Kato haar volgende sportieve uitdaging: de 100km-run ten voordele van kankeronderzoek. 40km lopen voor het goeie doel. Chapeau! Ik zou het haar niet nadoen.

We sloten de avond af met een drankje in de bar van het Lindner Hotel. Onze oorspronkelijke bedoeling was iets te gaan drinken in de Sky bar, maar blijkbaar waren we daar een paar maanden te vroeg voor. 😉 Nu, de bar zelf was lekker rustig en mijn vers geperste fruitsapje was de ideale afsluiter van een fijne avond.

Met twee Overzee

orige vrijdag had ik na het werk afgesproken met een goede vriendin (als in: vroeger hebben we ettelijke city trips samen gedaan) die ik al veel te lang niet meer gezien had. Zij was zo vriendelijk om na haar werk naar Antwerpen te rijden speciaal om met mij iets te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Overzee, het Thaise restaurant gelegen boven het immens populaire Zeezicht café, mij aangeraden door een collega.

We hadden veel om bij te praten, niet in het minst omdat we er allebei een lastige periode op hebben zitten. Waarbij mijn kleine akkefietjes uiteraard in het niets verzinken in vergelijking met haar grote verdriet. Chapeau voor de manier waarop ze haar verlies een plaats wist te geven in haar leven. Ik kan niet anders dan duimen dat haar grootste wens, against all odds, toch in vervulling gaat.

Ondanks de soms zware onderwerpen, was het een heel fijne avond. Het eten was om duimen en vingers van af te likken (letterlijk, want de rundsvleesblokjes mochten we, gewikkeld in een blaadje sla, met de vingers eten) en de margarithai (geen schrijffout) cocktail was bijzonder geschikt om dit alles door te spoelen. Een luisterend oor zo af en toe doet deugd. In beide richtingen.

Nachtelijke bezoeker

Gisteren kreeg ik om 23.42u een telefoontje. Met een half uur vertraging in Borgerhout aangekomen: mijn vriend. Met dank aan budgettaxi om hem toch nog op een min of meer deftig uur op mijn stoep te laten landen.

De Ultimas

Dinsdag had ik de eer en het genoegen om de prijsuitreiking van de Ultimas bij te wonen. Na de bijzonder onaangename rit van Brussel naar Antwerpen, kon ik op mijn gemak onderuitzakken in de Arenbergschouwburg en genieten van een streepje cultuur. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik lang niet alle laureaten kende. Zo’n avond is bijgevolg een ideale gelegenheid om je culturele horizon te verbreden.

Winnaars waarin ik mij volledig kon vinden:

Philippe Van Snick:

Johan Gimonprez:

En Leuvense trots Gijs Van Vaerenbergh:

Roloogmoment van de avond: de Ultima voor Femma (sorry naaiende medemensen):

Muzikaal intermezzo verzorgd door Coely, één van de talenten waarvan ik nog nooit had gehoord. Wellicht omdat haar muziek niet bepaald mijn ding is. Of misschien gewoon omdat ik oud begin te worden.

Alle winnaars op een rijtje:

In het algemeen vond ik dat de uitreiking te lang duurde: het geheel een half uur inkorten, zou de show zeker ten goede gekomen zijn. Al was deze editie gelukkig minder tenenkrullend dan vorig jaar. Helaas slaagde de receptie er niet in om de avond op een hoge noot te laten eindigen. Het self service systeem aan de bar zorgde voor een bottle neck en de veganistische hapjes waren 1. bijzonder onhandig om te eten en 2. niet geweldig lekker. Spijtig.

Vijf coole chicks en hun bodyguard in de Antwerpse Zoo

Deze zondag had ik afgesproken om iets leuks te doen samen met de nichtjes, zus en schoonbroer van mijn vriend. Na ons ietwat uitgeregend bezoekje aan Planckendael, waren de weergoden ons deze zondag een pak beter gezind. Hoewel het behoorlijk frisjes was, scheen de zon volop. En kijk, meteen ziet zo’n gevangenis voor wilde dieren er een stuk aangenamer uit. Al moet ik zeggen dat de Antwerpse Zoo er flink op vooruit gegaan is sinds mijn laatste bezoek. Er vallen nog amper échte kooien te bespeuren en de tuin zelf moet in de zomer ongetwijfeld zeer mooi zijn.

Ik heb niet het gevoel dat we veel dieren gezien hebben, maar het was niet druk en het was gewoon fijn om met de meisjes bezig te zijn en wat te kunnen bijpraten met de volwassenen. Al had ik de indruk dat de enige man in ons gezelschap zich serieus in de minderheid voelde tussen al dat vrouwelijk getater. Ik weet niet hoe ze het doen, maar die meisjes slagen erin aan één stuk door te babbelen. En uiteraard had ik zelf ook wel het één en andere te zeggen. 😉

Mijn absolute favoriete plek was het paviljoen met de aquaria. De schoonheid van de onderwaterwereld blijft mij fascineren. En ik kreeg spontaan heimwee naar snorkelpartijen in lekker warm water.

Na een heel fijne voormiddag in de Zoo en gingen voor een late lunch (het was al 14u) bij Ellis Burger. Een goeie keuze, want de drie jongedames kregen meteen een kleurplaat en kleurpotloden aangereikt en de kindermenu viel dusdanig in de smaak dat er zelfs geen kruimeltje meer over bleef. Mijn eigen hamburger met zalm en spinazie smaakte me eveneens uitstekend. Blij dat de meeste hamburgerresto’s ondertussen voldoende alternatieven voor de klassieke hamburger aanbieden.

新年快乐 – Happy Newyear!

De zon stond stralend aan de blauwe hemel toen ik deze zaterdag naar de Chinese wijk wandelde om een stukje van het feest ter ere van Chinees nieuwjaar mee te pikken. Ik moet toegeven dat mijn kennis van China en de Chinese gebruiken vrij beperkt is, reden te meer om de kans te grijpen om mijn horizon te verruimen.

Ik was duidelijk niet de enige die er zo over dacht, want het was op de koppen lopen in de Van Wesenbeekstraat. De mensen verdrongen elkaar om een glimp op te vangen van de kleurrijke leeuwen die doorheen de straat dansten. Jammer dat het spektakel om de zoveel minuten onderbroken werd door iemand die luidkeels “Tram!” riep, waarop vervolgens het volk zich zo dicht mogelijk tegen de huizen aandrukte om de tram te laten passeren. Over millimeterwerk gesproken. Jammer dat de trams niet tijdelijk een andere route konden volgen, per slot van rekening is het toch maar één keer per jaar Chinees nieuwjaar

In het begin kostte het me moeite om ook maar iets te zien, maar aangezien het spektakel vrij repetitief was (leeuw danst onder begeleiding van percussie, leeuw verscheurt een krop sla, lange sliert voetzoekers gaat af onder oorverdovend lawaai, draak gaat dansend winkelpand binnen, komt weer buiten enzovoort), dunde het aantal toeschouwers langzaam uit en kreeg ik enkele mooie opvoeringen te zien. De symboliek achter het geheel ben ik moeten gaan opzoeken op wikipedia, maar ook zonder te begrijpen wat ik zag, kon ik van het spektakel genieten. De heerlijke zon en spotgoedkope dumplings (3 euro) waren een fijne bonus.

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen