En kom je plotseling tot het besef dat je de halte Brussel Centraal helemaal gemist hebt. Gelukkig was ik nog niet op weg naar Gent en zijn er vanuit Brussel Zuid veel treinen naar Centraal. En dat op de enige dag deze week dat ik erin geslaagd was de vroegere trein te nemen.
Enfin, het boek dat ik vandaag beginnen lezen ben, is dus ongemeen boeiend.
Normaalgezien zou ik de spelen met gezonde onverschilligheid naast me neer gelegd hebben en me beperkt hebben tot zo nu en dan online een artikeltje lezen en een filmpje bekijken. Meer aandacht zou ik er niet aan besteed hebben, maar dat was buiten de collega’s gerekend. Op het werk zitten een paar fervente supporters en we hebben de mogelijkheid om tijdens de lunchpauze op tv naar de spelen te kijken. En dus zit ik ‘s middags voor de gezelligheid mee te supporteren en maakte ik kennis met de mij onbekende sport Omnium, bewonderde ik de springkunsten van de badmintonmannen, vond ik roeien stiekem een beetje saai, supporterde ik mee voor onze 4×4 mannen, onze tienkamper en natuurlijk voor Tia.
En ik moet bekennen, het is knap om te zien hoe al die atleten zich tot het uiterste inspannen om het beste van zichzelf te geven. Jarenlang trainen om soms maar enkele seconden aan de Olympische competitie deel te nemen. De ontgoocheling, het bloed, het zweet, de tranen, de heroïek, een mens laat er zich gemakkelijker door meeslepen dan ik van mezelf verwacht had.
Dit weekend weer wat doopsuiker gescoord. De kraamafdeling, het blijft de enige plezante afdeling in GHB. Natuurlijk werd er getoost op het nieuwe leven. Een geboorte is op zich al reden genoeg om een flesje champagne open te doen, maar dit keer hadden we nog een extra reden om te vieren. Het baby’tje dat we bezochten woog maar liefst vier keer zoveel als haar grote zus bij de geboorte en kon gewoon bij de mama op de kamer liggen, zonder omringd te zijn door allerlei griezelige toestellen. En kleine zus mag na een paar dagen gewoon mee naar huis om vertroeteld te worden door mama, papa en grote zus. Als dat niet geweldig is!
Ik ben superblij dat alles zo goed gegaan is.
Tussen al dat Olympisch geweld door, is dit beslist een prestatie die evenveel, zoniet meer, applaus verdient dan het strafste Olympische record. Een prachtig staaltje van engineering, die landing. Benieuwd wat de experimenten opleveren die Curiosity zal uitvoeren!
Te volgen op http://www.nasa.gov/mission_pages/msl/index.html .
Opstaan douchen, fototoestel en fles cava in de rugzak steken en vertrekken naar het stadspark voor een picknick in de zon met vrienden K en T en hun twee stoere zonen. De prijs voor het origineelste gerecht niet gewonnen, maar lekker was die cava wel! Afscheid nemen van de stoere zonen en hun ouders en naar Hapje Tapje vertrekken, waar we afgesproken hadden met L en U en hun dochters. Onderweg nog kameraad Q opgepikt, bevriend koppel K en F tegen het lijf gelopen. Sms-gewijs met Goya en Ella afgesproken om naar de barmannenrace te gaan kijken en vervolgens in de Thomas Stapleton terecht komen omdat dit de enige plek was waar er nog plaats was in de buitenlucht. Gezellig terras, daar trouwens. Te onthouden. Een ander koppel wiens initialen ook K en F zijn tegen het lijf gelopen en te laat beseft dat het F’s verjaardag was vandaag en haar helemaal geen gelukkige verjaardag gewenst hebben (how rude!). Van het ene naar het andere kraampje slenteren en ons gezelschap kwijtspelen en dan weer tegen het lijf lopen. Zelfs die paar druppels (te tellen op twee handen) konden de pret niet drukken. Gewoonweg zalig.
Geproefd:
Onze laatste dag in Kopenhagen. Op zondag hadden we al afscheid genomen van onze vrienden, dus dit zou een dagje voor ons tweetjes worden. Nuja, half dagje, want om 20.00u vertrok onze vlucht naar Brussel. We hadden nog allerlei plannen voor onze laatste uren in Kopenhagen, maar de meeste daarvan konden we niet uitvoeren, omdat maandag in Kopenhagen alle musea gesloten zijn. Als alternatief dachten we de toren van de Marmorkirken te beklimmen, want we hadden nog geen enkel fabuleus uitzicht vanop grote hoogte gehad deze trip. Een schandelijk hiaat! De toren beklimmen kon echter maar op twee tijdstippen en daarvoor speciaal naar de kerk terugkeren zagen we niet zitten.
Volgens mijn reisgids konden we de Davids Samling wél bezoeken op maandag, dus trokken we daarheen. Helaas, natuurlijk hield ook dit museum zich aan de maandag=sluitingsdag conventie. Dan maar via Strøget, het winkelwandelgebied met de vele winkels (waaronder een fantastische Lego-winkel) in hartje Kopenhagen naar het Rådhus, het stadhuis van Kopenhagen, een fantastisch pompeus nepgotisch gebouw ontworpen door Martin Nyrop. Een megalomaan gebouw, maar echt de moeite om van binnen te bekijken.
En het geluk was aan onze kant. Want die donkere dreigende regenwolken die ons al drie dagen achtervolgden, besloten eindelijk hun lading te lossen in een heftige regenbui net op het moment dat we fijn binnen in het stadhuis zaten. Om de regenbui de gelegenheid te geven over te trekken, bekeken we, naast het gebouw zelf, ook de astronomische klok die een plek kreeg in een aparte kamer in het stadhuis. De klok werd in 1872 ontworpen door sloten- en horlogemaker Jens Olsen. Vijftig jaar moest die laatste wachten op financiering. In 1943 begon Olsen dan eindelijk te werken aan zijn magnum opus, maar hij overleed voordat de klok voltooid was. In 1955 werd de klok officieel in beweging gezet door zijn kleindochter. Het mechanisme bestaat uit 14.000 delen en is zo accuraat dat de klok maar één seconde per eeuw verliest. Eén seconde per eeuw, laat dit even inzinken.
In de namiddag besloten we het Tycho Brahe planetarium te bezoeken, een beetje bij gebrek aan alternatieven en ook omdat we schrik hadden nogmaals een regenbui over onze hoofden te krijgen. Maar eerst moest er iets gedaan worden aan onze rammelende maag. We vonden een schitterende plek om te eten in restaurant Cassiopeia, in hetzelfde gebouw als het planetarium met uitzicht op de meren van Kopenhagen. We gingen voor de verrassing van de chef, ons laatste middagmaal mocht wel een beetje bijzonder zijn, en beklaagden ons dit absoluut niet. We kregen vier kleine gerechtjes voorgeschoteld die een staal waren van de favorieten van de chef. Heerlijk.
Onze maaltijd was net op tijd geëindigd om de 3D-film in het planetarium mee te pikken. Een teleurstelling, ik moet daar eerlijk in zijn. De 3D-effecten waren zwak. De planeten waren eerder ellipsvormig dan bolvormig. De film was zo saai dat ik in het midden van de ontstaansgeschiedenis van de melkweg ergens wegdutte door de monotone uitleg in mijn oren. En de tentoonstelling in het planetarium zelf was niet veel beter. Neen, dan was de ruimtevaart-afdeling in het Museum of Science and Industry in Chicago toch van een heel ander kaliber. De hele opstelling voelde gedateerd aan. Met de nieuwe technologieën, die je toch verwacht in zo’n planetarium, kan je veel toffere interactieve manier bedenken om de mensen iets te laten bijleren over ruimtevaart, de planeten en de sterren.
Na het bezoek aan het planetarium vonden we dat we wel een vieruurtje verdiend hadden. Volgens mijn reisgids was La Glace, bekend om zijn heerlijke taarten, de beste banketbakker van de stad. Jammer genoeg, was mijn reisgids niet de enige waarin dit etablissement vermeld werd. Drommen mensen stonden aan te schuiven om hun bestelling te plaatsen, een volgnummer in de hand. Gelukkig zijn die Denen erg efficiënt en ging het bestellen en afrekenen vlotjes. Opgelet, je kan in La Glace niet met een credit card betalen, enkel met cash geld (euro’s namen ze gelukkig wel aan, maken ze lekker veel winst op, natuurlijk). Met het nummertje gingen we naar een tafeltje en kijk, na een korte wachttijd kregen we de beste chocoladetaart ever voorgeschoteld. Man, man, wat een genot.
En daarmee zat onze trip naar Kopenhagen erop. De saaie beschrijving van het ophalen van de valiezen en de tocht naar het luchthaven zal ik jullie besparen. De laatste Deense kronen werden in de tax free opgedaan aan chocolaatjes van de hofleverancier voor de collega’s en een smoothie. Aan alle mooie liedjes komt een einde.
Zoals jullie weten, hadden we nog wat drank over van het feestje vorige zaterdag. En omdat er weinig dingen gezelliger zijn dan op een zomeravond samen een glas (of twee) drinken, plaatsten mijn vriend en ik woensdagnamiddag een kleine oproep op Facebook en Twitter om ons te helpen de drankvoorraad te laten slinken.
En zo zaten we enkele uren later met z’n achten rond onze eettafel en mengde ik cocktails alsof mijn leven er vanaf hing. Ik maakte kennis met een collega van mijn vriend, die ook burgie bleek te zijn en toevallig in hetzelfde jaar als de andere burgie aan onze eettafel afgestudeerd was. Kleine wereld, ik val in herhaling. De collega bleek van het jolige, bourgondische type te zijn. Een ideale gast om het gesprek gaande te houden! We bewonderden de rode broek van goofball en niemand begreep waarom ik geen bier lust (ik denk dat het de hopsmaak is).
We gooide de terrasdeuren wagenwijd open en genoten van de bliksemflitsen in de verte. A pleasant evening, indeed.
Een mooie zondag voor een fietstochtje met een Christiana bike! Al zag de lucht er ‘s ochtends nogal dreigend uit. Dreigend als in: alsof de hemelsluizen elk moment konden geopend worden om de zondvloed te laten beginnen. We vertrokken toch en hoopten er het beste van.
Omdat we pas om elf uur hadden afgesproken met onze vrienden, brachten we eerst nog een blitzbezoekje aan de Royal Reception Rooms in Christiansborg Slot. Maar een stuk of negen kamers, daar zouden we, als we stipt op het openingsuur (10.00u) ons ticketje kochten, wel zo doorheen zijn. Kleine misrekening, we waren wel de allereersten die binnen gelaten werden in het verder verlaten paleis, maar die kamers bleken zalen te zijn volgestouwd met pracht en praal zodat je niet wist waar eerst kijken. Uiteraard mochten we geen foto’s nemen van al dat moois (gefinancierd met geld van het Deense volk) en moest de rugzak met ons fototoestel in een locker achtergelaten worden. Uit protest nam ik dan maar stiekem enkele iphone foto’s, uit naam van het Deense volk, uiteraard! (En ik was niet de enige, want ik zag een andere stiekeme vogel die er hetzelfde gedacht op na hield.)
Na ons blitzbezoek sprongen we gezwind op onze gehuurde fiets om op tijd op de afspraak te zijn. We made it! Gelukkig is Kopenhagen erg plat. We vertrokken op een mooie fietstocht langs groene plekjes in Kopenhagen en speeltuinen, veel speeltuinen. Volgens mij is Kopenhagen de stad met de hoogste concentratie aan speeltuinen per vierkante meter. Zo’n speeltuin is natuurlijk een ideaal excuus om even te pauzeren om de driejarige zijn benen te laten strekken. We zouden niet willen dat hij lui werd, in de bak van onze Christiana bike. We belandden in een erg bijzondere speeltuin met een openbare barbecue en allerlei straatmeubilair geschonken door steden over de hele wereld. Het gitzwarte speeltuig kwam zelfs helemaal uit Japan.
Oja, nog een illustratie van de fietsvriendelijkheid van Kopenhagen: overal vindt je in het openbaar fietspompen met geperste lucht om de banden van je fiets even op te pompen. Een ideetje voor Leuven?
Lunchen deden we in Café Væksthuset, bij de botanische tuin Landbohøjskolens Have, onderdeel van de faculteit biologische wetenschappen. De collectie rozen alleen al is een bezoek waard. We bestelden allevier de brunch en boy, dat hebben we ons niet beklaagd. Wat een overvloed werd er voor onze neus neergezet. En ja, fietsen verbrandt de calorieën, maar om die muffin eraf te fietsen, zouden we ons tempo toch wat moeten optrekken… Ik kreeg het gevaarte zelfs niet helemaal op.
Na de brunch fietsten we verder naar Frederiksberg Have, het prachtige park dat hoort bij Frederiksberg slot. We genoten van het uitzicht, maar bezochten het park zelf niet, omdat fietsen niet toegelaten waren. Spijtig! Gelukkig hadden de donkere wolken van de voormiddag ondertussen plaats gemaakt voor witte exemplaren en brak er zo nu en dan een zonnetje door. Wat het fietsen des te aangenamer maakte.
We fietsten op ons gemak verder tot de cirkel rond was. Vlakbij de woonplaats van onze vrienden maakten we even tijd voor een uitgebreide fotoshoot, gevolgd door een flesjes cava in La Esquina, een gezellig wijnbar met schappelijke prijzen, voor Kopenhagen dan toch. Terwijl vriend Q de bakfiets terugbracht naar de verhuurder, gingen wij met z’n allen naar de speeltuin. De mooiste speeltuin van Kopenhagen: alle speeltuigen waren er gebaseerd op de beroemde torens van Kopenhagen.
We maakten kennis met alweer een bijzonder Deens gebruiken: de tutjesboom. Een echte boom waar kindjes naartoe komen om hun tutje achter te laten. Al had het kindje dat wij er zagen duidelijk moeite met het afscheid.
Het avondmaal nuttigden we op het appartementje met onze vrienden, want zeg nu zelf, wat is er meer Deens dan sushi!
Onze vrienden die voor enkele maanden in Kopenhagen woonden, vertelden ons honderduit over het leven daar en de soms rare gewoontes die de Denen erop na houden. Dit verhaal stak er voor mij met kop en schouders bovenuit en wil ik jullie beslist niet onthouden.
Waar in België baby’s als tere poppetjes behandeld worden en met de allerbeste zorgen omringd zijn, gaan de Denen iets minder zorgvuldig met hun kroost om. Zo gebeurt het regelmatig dat een nieuwe mama of papa gaat shoppen en de kinderwagen (met de baby erin!) gewoon onbeheerd op straat voor de winkel laat staat. Of als de mama in kwestie terug komt en haar baby slaapt nog, laat ze de kinderwagen, baby inbegrepen, gewoon in de voortuin van haar appartementsblok staan (in Kopenhagen wonen de meeste mensen in appartementen). Zomaar, alleen, slechts van de boze buitenwereld gescheiden door wat dekentjes en een netje. Winter of zomer, blijft gelijk. Als de baby te veel huilt, gebeurt het vaak dat de krijsende baby gewoon op het balkon geplaatst wordt. Ja, ook als het vriest (ok, enkel als het licht vriest). Een extra donsdeken erop, en hup, de kleine wordt blootgesteld aan de elementen.
Eerst reageerden we nogal lacherig op dit verhaal. Eerlijk, dat kon toch niet waar zijn? Wie in België een kind in zijn of haar voortuin laat staan, moet opletten dat hij niet opgepakt wordt voor kinderverwaarlozing. En lag het ontvoeringscijfer van pasgeborenen dan niet schrikbarend hoog in Denemarken? Maar kijk, op onze tocht door Kopenhagen spotten we inderdaad eenzame kinderwagens, kind inbegrepen. Die Denen moeten nogal een vertrouwen hebben in hun medemensen.
Dur dur d’être bébé! In Kopenhagen, althans.
Vreemd dat het er nog niet eerder van gekomen was, maar gelukkig was daar de vriendelijke schoonfamilie om ons te vergasten op de eerste mosselen van het seizoen. De mosseltjes werden door mij met veel smaak (en door mijn vriend, de niet-mosselliefhebber, met beleefde welwillendheid) naar binnen gewerkt. Want, al zijn de kookkunsten van de vader van mijn vriend op z’n zachtst gezegd soms nogal “experimenteel”, mosselen klaarmaken kan hij als de beste!
‘t Was lekker!