Author: yab

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

Stressy

Traditiegetrouw is december op mijn werk de allerdrukste maand van het jaar. Ik probeer daar elk jaar op te anticiperen door al zoveel mogelijk op voorhand te doen, maar traditiegetrouw vallen er die laatste maand nog allerlei lijken uit de kast en is het pompen of verzuipen. Nu ik verantwoordelijk ben voor een groter team ligt de werkdruk nog hoger. Meer mensen = meer dossiers.

Wat ik extra lastig vind, is dat mijn tolerantiegrens lager ligt in deze maand. Ik ben sneller geprikkeld, kan moeilijker tegen fouten, en durf mijn stem al eens te verheffen. En dan ben ik achteraf boos op mezelf vanwege mijn niet zo professionele handelswijze.

Eén ding is zeker: er wordt hier erg uitgekeken naar die paar daagjes vrijaf tussen kerst en nieuwjaar.

Geen goesting

Maar toch naar de Russische les geweest en er achteraf helemaal geen spijt van gehad. De juf was net begonnen met een nieuw thema, dus ik kon gemakkelijk inpikken en de woordenschat lag me wel. Wie praat er niet graag over het weer? En we kregen nog een extra bonus: vuurwerk tijdens het laatste half uur. Ok, ok, dat was wel voor de opening van de kerstmarkt, maar toch.

De magie van een handpop

Zondag speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje, de oudste dochter van zijn zus. We hadden een dubbele reden om te feesten, want de goedheilig man had niet alleen veel leuke cadeautjes gebracht voor flinke F, het gezinnetje was een paar dagen voordien uitgebreid met een derde zusje. Het was alleszins een drukte van belang in hun huis. De twee oudste zusjes hadden energie te veel en holden op en neer. De baby daarentegen liet zich van haar braafste kant zien, een modelbaby, zeg maar. Gelukkig slaagde ik erin beide zusjes stil te krijgen met een simpel truukje: een handpop in de vorm van een paardje. Als betoverd keken ze naar het lapje stof dat ik met een piepstemmetje liet praten. Grappig om te zien hoe ze erin opgingen en het paardje voor hen echt tot leven kwam. De grenzeloze fantasie van een kind, het is iets prachtigs. Alhoewel de oudste (drieënhalf jaar) duidelijk wist dat ik het stemmetje produceerde, richtte ze zich rechtstreeks tot het paardje, dat ook talrijke knuffels mocht ontvangen.

Heel grappig. Alleen was het moeilijk om het spel te stoppen, want de zusjes wilden nog meer paardje, nog even paardje, paardje, paardje, paardje. En dat terwijl ik  nog serieus last had van de naweeën van een nacht monsters bevechten. Enfin, ik voelde me nogal vaatdoekachtig, om eerlijk te zijn. Gelukkig bracht de tv redding en kon ik paardje te slapen leggen.

En zo blijkt eens te meer: je hebt geen duur speelgoed nodig om een kind te entertainen (al helpt een iphone of ipad natuurlijk wel).

Vroeg kerstdiner

Ok, ik geef toe, stiekem ben ik dol op kerstlichtjes en kerstsfeer. Ik ben alleen te lui om zelf een kerstboom te zetten. En na eens rondgekeken te hebben in de AVEVE winkel, serieus geschrokken te zijn van de kostprijs van bomen en ballen, heb ik beslist dat een paar brandende kaarsjes genoeg kerstsfeer zijn voor ons appartementje.

Maar ik wijk af. Ik wilde het hebben over een fijne jaarlijks weerkerende traditie: het kerstdiner met de vriendenkliek die ontstaan is uit mijn momenteel zieltogend IRC-kanaal. Met 21 personen waren we. Een mooie groep, al zeg ik het zelf. We aten net als vorig jaar in D’Artagnan. Het prachtige zaaltje in combinatie met het heerlijke eten, de mooie kerstboom en de lekkere wijn, why change a winning formula?

De avond vloog voorbij en het eten was nog lekkerder dan ik me van vorig jaar herinnerde. Die everzwijn, zo’n zalig zacht vlees!

Rond middernacht zakten we met een beperkt groepje volgelingen af naar ons appartement. Tot een uur of twee was het luchtig en gezellig, maar daarna sloeg de sfeer om, maar daarover meer in een andere post.

Dit aten wij:

Carpaccio van Gebraden Hert met Qumquats en Pas de Bleu
Of
Sint-Jacobsvrucht met een Fondue van Kerstomaat

Medaillon van Everzwijn met Groene Kool en Poivrade
Of
Filet van Red Snapper met Venkel en Gevogeltejus

Kaasbordje
Of
Exotisch Fruit met Sorbet van Lychee

Nekpijn

Al een paar dagen last van nekpijn, maar hopelijk komt daar nu verandering in, want ik heb een gloednieuw kussen! De latex van het vorige kussen bleek bij nadere inspectie aan het desintegreren geslagen. Enfin, het oude kussen belandde in de vuilnisbak en nu maar hopen op een goede nachtrust.

Babygeluk

Vrijdagavond op babybezoek geweest bij een paar vrienden die we helaas wat uit het oog verloren waren. De laatste twee jaren hadden mijn vriend en ik nog wel kaartjes gestuurd, maar daar bleef het bij. We waren dan ook aangenaam verrast om een geboortekaartje in onze brievenbus te vinden. Het kaartje had ons enkele weken te laat bereikt, wegens een fout huisnummer, maar een barmhartige Samaritaan postte het in onze brievenbus. Bleek dat de vrienden in kwestie consequent al hun communicatie naar het foute adres gestuurd hadden, gelukkig raakte dit wel heel bijzondere kaartje wel bij ons. Als dat geen goeie reden was om de banden weer wat nauwer aan te halen, dan wist ik het ook niet meer.

Dus spraken we af om hun kersverse dochter te bewonderen. Terwijl we vingertjes en teentjes telden stonden we even stil bij het wonder van het leven, zo bijzonder, zo kostbaar, zo breekbaar. Want hun eerste kindje kwam na een voldragen zwangerschap dood ter wereld. Een leven dat afbrak nog voor het begon, maar wel herdacht werd bij deze nieuwe geboorte.

Ik ben zo blij voor hen en in de toekomst zullen we er beslist niet meer zoveel tijd over laten gaan om mekaar terug te zien.