Openingsavond kortfilmfestival

Doordat een eerder afspraak geannuleerd werd, konden mijn vriend en ik dit jaar naar de Openingsavond van het Kortfilmfestival. Ik ben persoonlijk een grote fan van het genre en ik was daarom extra benieuwd naar de Belgische premières. Een klein overzichtje van de kortfilms die we te zien kregen.

Neverlanding
Geen goed begin, wat mij betreft. Ik kon kop noch staart aan deze kortfilm krijgen. Een stilistische oefening van een Michael Jackson fan met een surreëel resultaat tot gevolg. In zijn interview gaf regisseur Wim Reygaert aan een film over tragische helden te willen maken hebben. Tragisch vond ik het zeker, de heldhaftigheid was echter ver te zoeken.

Patient zero
Deze kortfilm is eigenlijk de trailer voor een zombiefilm. Drie minuten lang krijg je de ene horror-scène na de andere te verwerken. Ideaal voor de liefhebbers van het genre, geen spek naar mijn bek echter. Wel leuk: de cameo van Adil El Arbi.

Downside up
Prachtig vormgegeven film met in de hoofdrol acteurs van theater Stap. In de wereld waarin deze film zich afspeelt, zijn mensen met het syndroom van Down de norm en ‘gewone’ mensen de afwijking. Tof idee dat tot leven werd gebracht in ronduit schitterende decors, die mij het nogal voorspelbare verhaaltje maar al te graag door de vingers lieten zien. Alleen jammer dat de film het nodig vond om een anti-abortusboodschap uit te dragen. Zonder dat vermanende vingertje op het einde was deze film zeker zo sterk geweest.

Perfect darkness
Een kortfilm van Maaike Neuville die bijna volledig in één take opgenomen werd. De cameravoering vanuit de losse pols maakte dat ik me een beetje onpasselijk begon te voelen. De muziek van Arnold Schönberg was prachtig, maar de film zelf wist me niet te overtuigen. Door de invallende duisterenis was het naar het einde van de film toe moeilijk om nog meer dan schimmen te onderscheiden. Nochtans is het verhaal van overspel en vergiffenis universeel genoeg om de kijker bij de keel te grijpen. Mij liet deze film echter ijskoud. Dat ik op het einde ook nog eens verblind werd door het felle licht van de zon op het strand, hielp er ook niet aan.

Two cars one night
Bijzonder mooie kortfilm uit Nieuw-Zeeland volledig in zwartwit gefilmd. Traag, maar beklijvend. Onder de indruk van deze ongewone love story.

Accidents, blunders and calamities
En een geweldige animatiefilm als uitsmijter. Dit cynisch beestenfilmpje was de ideale manier om de filmavond af te sluiten. Beestig grappig.

Na de voorstellingen zakten we af naar het STUK café voor de receptie. De door de Nieuw-Zeelandse ambassade gesponsorde receptie viel wat tegen (de wijn trok op niet veel en enkel het hapje met lamsvlees was lekker). Gelukkig liepen we wat bekenden tegen het lijf waarmee het gezellig keuvelen was. Altijd leuk om wat bij te praten!

Op babybezoek in Vilvoorde

Grappig, Vilvoorde is niet meteen een gemeente die hoog op mijn ‘te bezoeken’ lijstje pronkt en toch bracht het toeval mij maar liefst twee keer op één week naar het bouwvallige station van Vilvoorde.

Normaal gezien werden mijn vriend en ik zaterdag verwacht bij vrienden in Kumtich, maar deze afspraak werd verzet wegens conflicterende agenda’s en activiteiten. En zo kwam er tijd vrij om na de Koreaanse les naar Vilvoorde te sporen voor een babybezoekje. Mijn vriend pikte me op aan het station van Vilvoorde en samen reden we naar het AZ Jan Portaels. We troffen twee apetrotse ouders én grootouders aan. De baby bleek een flinke jongen die liever sliep dan at (de mama moest hem wakker maken om hem aan de borst te leggen). Het was fijn om te zien hoe gelukkig de ouders waren. De baby moest na 26 uur arbeid alsnog met een keizersnede gehaald worden, maar de moeder was al bijna helemaal gerecupereerd van deze ingreep. Sterke dame!

We dronken champagne, toastten op het nieuwe leven en maakten veel foto’s als herinnering voor de mama en papa. Blij voor onze vrienden! <3

London Baby!

Voor wie graag de Londense exploten van mijn vriend en mezelf erop naleest. Al de verslagen staan eindelijk online! Party!

London: Canary Wharf en Buckingham Palace – 23 november 2016

Mijn allerlaatste dag in Londen begonnen met een zwempartijtje, kwestie van genoeg ruimte te hebben voor een laatste English breakfast. Snik.

Na het ontbijt pakten we in sneltempo onze valiezen om nog zoveel mogelijk van deze dag en het mooie herfstweer te kunnen genieten. Jawel, de weergoden waren ons alweer goed gezind. Ditmaal trokken we naar Canary Wharf. Op zondagochtend was het er bijzonder rustig, maar ik kon me levendig voorstellen wat een mierennest Canary Wharf zou zijn op een werkdag. We genoten van de moderne architectuur en het water vlakbij.

Onze laatst lunch in Londen aten we bij Sticks’N’sushi. Niets beter dan sushi om een fijne vakantie in stijl af te sluiten, nietwaar? Sticks’N’sushi is blijkbaar een concept dat uit Kopenhagen is komen overwaaien en dat een moderne twist geeft aan de klassieke sushi. Meestal ben ik nogal behoudsgezind als het op sushi aankomt, maar ik moet zeggen dat deze maaltijd, inclusief de edamame en de yakitori mij enorm smaakte. En de Japans geïnspireerde Nippon 75 cocktail (met shochu, vlierbloesem en prosecco) die we erbij dronken, mocht er ook wezen!

Van Canary Wharf spoorden we naar Green Park om een bezoekje aan de Queen te brengen. Helaas wilde ze ons niet ontvangen voor de high tea en moesten we ons beperken tot wat fotootjes van de buitenkant van Buckingham Palace. We wandelden via Hyde Park terug van ons hotel en werden onderweg belaagd door honderden eekhoorns. Helaas hadden we al onze notenrepen en koekjes de dag voordien uitgedeeld aan de vogels en hadden we niks om hen te voederen. Dat hield één van deze brutale wezentjes alvast niet tegen om langs mijn benen omhoog te klimmen op zoek naar wat lekkers. Andere wandelaars hadden wel lekkere nootjes meegenomen voor de eekhoorns en op de één of andere manier slaagde ik erin een eekhoorn een nootje af te pakken, waardoor ik een andere eekhoorn kon lokken. Volgende keer zorg ik dat ik een grote zak noten bij heb!

Na een allerlaatste herfstwandeling door (alweer) een mooi park was het definitieve afscheid nabij. We haalden onze valiezen op in het hotel, namen de metro naar St Pancras en vervolgens de Eurostar naar België terug. Omdat we door het uurverschil pas rond half twaalf ‘s avonds in Leuven zouden aankomen, hadden we een eersteklas ticket voor de Eurostar geboekt met de maaltijd inbegrepen. Kostte niet zo heel veel meer en de maaltijd was best wel ok, met een simpele quiche kan je mij altijd blij maken. En daar hoorde zelfs een glaasje wijn bij! Dankzij de vertragingen van de NMBS konden we na aankomst in Brussel-Zuid rechtstreeks op de trein naar Leuven stappen. Meevaller!

Bye bye London, we’ll meet again!

Afscheid nemen is moeilijk

En mijn sinds 1 juli 2016 officieel op pensioen gestelde baas is daar het perfecte voorbeeld van. Sinds oktober zien we hem regelmatig op de werkvloer verschijnen en neemt hij zijn oude vertrouwde plekje aan zijn (nog steeds lege) bureau opnieuw in. Met engelengeduld doorbladert hij bladzijde voor bladzijde elk dossier in zijn persoonlijk archief om te triëren wat bij te houden en wat weg te gooien. Het vriendelijke aanbod van mijn kant om alles wat hij het laatste jaar niet meer bekeken had in de papiercontainer te kieperen, werd op een ongelovige blik onthaald. Wat een ketterse woorden!

Een beetje surreëel om terug te komen uit middagpauze en hem daar achter zijn bureau te zien zitten. Alsof de tijd teruggedraaid is.

Chocolade overdosis

Deze middag hadden mijn collega’s en ik nog een gaatje na een behoorlijk fletse spaghetti bij de Monk. Op aanraden van één van mijn collega’s trokken we naar Frederic Blondeel voor een chocoladedessert. Jawadde, lang geleden dat ik nog zo’n fenomenale chocolademelk gedronken heb. Dik en smeuïg van de échte chocolade (en wellicht ook wat room). De brownie die ik daarbij at, was eveneens hemels. Toegegeven, de combinatie was misschien wat van het goede teveel, wat een fameuze namiddagdip tot gevolg had. Maar wat een genot!

En zo heb ik dankzij mijn collega’s alweer een nieuwe Brusselse hotspot leren kennen. Ik ga zeker nog eens terug gaan om een doosje pralines te kopen.

Brandjes blussen

Vorige woensdag moest ik in Vilvoorde zijn voor een opleiding. Niet zomaar een opleiding, maar een heuse cursus brand blussen. Sinds een tijdje ben ik zonevrijwilliger op het werk, wat inhoudt dat ik bij evacuatie mijn collega’s en andere aanwezigen in het gebouw naar de dichtsbijzijnde nooduitgang begeleid, controleer of er niemand is achter gebleven en achteraf op het verzamelpunt de namen van de aanwezigen noteer. Als zonevrijwilliger is deze opleiding een verplicht nummer. Niet dat je mij hoorde klagen: als kind had ik wat pyromane trekjes (die één keer uit de hand liepen waardoor ik per ongeluk onze wei heb afgebrand) en ik keek er dus geweldig naar uit voor de eerste keer in mijn leven een brandblusser ter hand te kunnen nemen.

Alvorens ik aan het brand blussen kon beginnen, moest ik eerst nog ter plekke geraken. De cursus vond plaats op een godverlaten plek in Vilvoorde. Dat betekende overstappen in het ijskoude Schaarbeek, ongelooflijk veel vertraging (het treinverkeer lag volledig in de knoop door problemen met de seinen in Brussel Zuid) trotseren, vanaf Vilvoorde station een bus naar de Medialaan nemen en vervolgens in de ijzige kou nog een kwartier stappen om de brandweerkazerne te bereiken waar de opleiding plaats vond. Uiteindelijk was ik een dikke tien minuten te laat voor de opleiding. Mijn mede-cursisten, gezellig op elkaar gepropt in een klaslokaaltje in een vrachtwagen (!) waren net begonnen aan de theorielessen. Gelukkig druppelden er na mij nog volk binnen.

Na de theorie (erg interessant en eigenlijk basiskennis die iedereen zou moeten beheersen ), volgde de praktijk en mocht ik een frietketelbrandje blussen met een natte dweil en een poederblusser uitproberen. Ik kon mijn geluk niet op. We eindigden de opleiding met een beetje spektakel, want dit gebeurt er dus als je water op een frietketel gooit:

Toppunt van ironie: terwijl ik in Vilvoorde samen met vijf collega-zonevrijwilligers brandjes bluste, vond in ons gebouw de jaarlijkse brandoefening plaats. In de twee jaar dat ik zonevrijwilliger ben, heb ik bijgevolg nog geen enkele keer een evacuatie-oefening meegemaakt. In 2015 werd de oefening afgelast wegens de terrorismedreiging en dit jaar zat ik dus in Vilvoorde. Hopelijk volgend jaar beter!

Eén ding staat vast: dit was de beste en meest relevante cursus in járen!

Fiesta en la clase de español

Vandaag zag de Spaanse les er een tikkeltje anders uit dan gewoonlijk. Eén van onze compañeras de clase trakteerde ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag met een glaasje cava en wat hapjes. Het laatste anderhalf uur hadden we bijgevolg rechtstaand rond een tafel met hapjes les. Iedereen weet immers dat met een glas cava in de hand de Spaanse les eens zo vlot gaat. 😉

Que cumpla muchos años más y que nosotros lo veamos!

Wanneer woorden tekort schieten

Gisteren kregen we bezoek van onze vrienden. Hoewel ik altijd blij ben bezoek over de vloer te krijgen, was het ditmaal een samenzijn in mineur. Onze vrienden waren al een tijdje aan het proberen om zwanger te worden en na een zware behandeling was dat eindelijk gelukt.

Helaas, door een gruwelijke speling van het lot bleek na verder onderzoek dat hun zoontje een zware genetische afwijking had. Mocht hun kindje al levend ter wereld komen, dan zou zouden de overlevingskansen erg beperkt zijn en het kindje zelf zwaar gehandicapt zijn. Er restte hun dus geen andere keuze dan de zwangerschap af te breken.

Mijn hart brak toen ik het nieuws vernam en het kaartje van hun zo hard gewenste zoontje in de brievenbus vond. Een piepklein jongetje dat voor eeuwig en altijd een onvervulde wens zou blijven en nooit zou opgroeien in een gezin omringd door alle liefde van de wereld.

Onze vrienden zijn nuchtere mensen en spraken heel rationeel over wat er hen overkomen was. Toch was de pijn die zich verschuilde onder hun woorden voelbaar en wenste ik dat ik meer kon doen dan enkel een glas en een luisterend oor aanbieden.

Spelletjes spelen

Het idee ontstond op ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin: waarom organiseren we niet eens een spelletjesnamiddag om ons geheel ende volledig te wijden aan het elkaars legers vernietigen op het Risk-spelbord? Zo gezegd, zo gedaan. Ik prikte 27 november in mijn agenda en verzamelde elf spelletjesliefhebbers om er een gezellige namiddag van te maken. Zelfs onze vrienden uit Milaan waren van de partij!

Omdat het Risk-spel nog niet gearriveerd was, startten we met een spelletje Jenga. Altijd leuk! In parallel werd er aan de andere kant van de tafel chapeau gespeeld. We slaagde erin een prachtig bouwwerk te fabriceren totdat het onevenwicht niet meer te vermijden was en de blokjes tegen de vlakte gingen.

Daarna was het tijd voor het serieuze werk: Risk! Met een gloednieuw Risk-spel! De eerste keer in mijn leven dat ik zelf eigenaar ben van een Risk-Spel!

De spelregels waren wel grondig veranderd ten opzichte van de tijd dat ik nog een frequente speler was, wat maakte dat ik het spel tactisch niet altijd even goed speelde. Vooral de nieuwe regels voor de aanval met maximaal drie legers en het inwisselen van de kaarten creëerden een heel nieuwe dynamiek. Het feit dat ik verloor is dan ook geheel en al aan de combinatie vernieuwde spelregels met domme opdracht (ik moest 24 landen veroveren, omdat ik toch moeilijk mezelf kon uitroeien) te wijten. Maar nu ik de spelregels onder de knie heb, zal niets of niemand mij van een toekomstige overwinning kunnen afhouden! Ha!

risk

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab