Nieuwjaarsreceptie nummer zoveel

Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.

Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.

40 = 2 x 20

En dat moest gevierd worden! Zaterdag waren we te gast bij één mijn van beste vrienden uit mijn studententijd. Denk aan samen practica doen, elkaars oplossingen kopiëren, feestjes afschuimen, nachtelijke avonturen en party crashen op doctoraatsrecepties. De zotste dingen hebben we uitgehaald in onze studententijd. Dat die memorabele  2 x 20 in stijl gevierd moest worden, stond bijgevolg als een paal boven water.

Mijn vriend en ik waren als allereerste van de partij, iets na vijven, het aanvangsuur van het feestje. De familie van onze vriend (moeder, broer, schoonzus en de tweeling nichtjes) waren druk in de weer met alle voorbereidingen van het feest. De hoeveelheid eten die onze vriend voorzien had, was werkelijk indrukwekkend en toen de eerste drie kwartier geen andere gasten kwamen opdagen, vreesde ik even voor het ergste. Gelukkig bleken de gasten van onze vriend niet al te stipt te zijn en druppelde er geleidelijk aan meer volk binnen. Onze magen werden alleszins gul van spijs en drank voorzien en voor mij was het een prettig weerzien met mensen die ik voor de laatste keer op het trouwfeest van onze vriend (nu helaas gescheiden) gesproken had. Leuk om te horen hoe het hen ondertussen vergaan was in het leven.

IMG_2600

IMG_2602

Naarmate de avond vorderde, werd het gezelschap zatter (ik pleit schuldig) en zakten we met de die hards naar een heuse 30+ fuif af. Dat moet toch ook alweer een tijdje geleden zijn. Van de fuif zelf herinner ik me slechts flarden. Ik kan duidelijk minder goed tegen alcohol dan vroeger. Spijtig genoeg eindigde de avond een beetje in mineur. Een van de party girls werd op het einde van de avond een beetje ziek. En het eindigde ermee dat ik haar op de stoep zat te troosten nadat ze haar maaginhoud had geleegd. Oh well, kan gebeuren. Mijn vriend en ik hebben haar daarna te slapen gelegd in de logeerkamer van onze kameraad. En laat ons hopen dat ze zich de dag nadien niet al te mottig voelde. Zelf was ik zondag alleszins ook niet in topvorm.

Een kermis is een geseling waard, zullen we maar denken.

Uitreiking Henry van de Velde Awards

Ieder jaar ontvang ik een uitnodiging voor de uitreiking van de Henry van de Velde Awards, maar alhoewel design mij zeker interesseert, woonde ik nog nooit een uitreiking bij. Mijn excuus was dat deze uitreikingen altijd in de examenperiode vallen en dat ik dan hoor te studeren. De realiteit leert dat ik echter veruit het beste studeer één dag voor het examen met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, dus dit jaar nam ik me voor mij niets aan te trekken van examens en dergelijke en gewoon de kansen die zich aandienen te grijpen.

En zo woonde ik gisteren in de Bozar voor de allereerste keer in mijn leven de uitreiking van de Henry van de Velde Awards bij. De uitreiking zelf was niet zo bijster spannend, al kon ik de muzikale omkadering door Domino zeer zeker smaken, maar de receptie achteraf maakte dat meer dan goed. Met gewokte noedels, burgers, bagels en cointreau cocktails (waarvoor ik helaas te laat was). Dik spijt dat ik voor de uitreiking nog snel iets te eten gehaald had. Ik hield aan het geheel ook een fijn souvenir over: een foto van mij en de partner van een collega. Een zeer toffe gast, met wie het heel goed klikt.

IMG_2587

Een fijne avond die ik niet blokkend achter mijn cursussen Spaans en Koreaans doorbracht. En een dikke proficiat trouwens aan de Maggie Shelter die na veel niet verzilverde nominaties toch met een award naar huis mocht gaan.

‘t Zal je maar overkomen

‘s Avonds laat geklop op de deur en vervolgens een baby voor de deur van je huis vinden. En da’s exact wat mijn collega is overkomen. Jawel, de “bewoner van het huis die gealarmeerd werd door geklop op de deur” zit twee bureaus van mij verwijderd. En zoals het een echte held betaamt, bleef hij, deze ochtend toen hij ons het verhaal deed, de bescheidenheid zelve. Een beetje overrompeld door de persaandacht, dat wel, maar hij bleef herhalen dat hij niets gedaan had wat een ander niet zou doen. En ik ben ervan overtuigd dat hij daarin gelijk heeft, maar toch, wat een ongelooflijk waanzinnig verhaal!

Tegen wil en dank, is hij op kantoor nu toch een beetje onze held!

Carta para quejarse

Estimado Sr. Alcalde:

 

Me pongo en contacto con usted para quejarme de la multa que me pusieron el fin de semana pasado. Le describo la situación para que comprenda mejor que absurdo es.

Como sabe, el fin de semana pasado nevaba muchisimo. Hacía muy frío (menos de cinco grados) y en la calle mucha gente se caía por el hielo que cubría las aceras. Yo vivo en las afueras de su ciudad Dendermonde donde hacía aún más frio que en el centro.

El sabado pasado invité a unos amigos para cenar juntos. Como no soy una buena cocinera, preparé la comida (una paella de marisco) con gran cuidado y esfuerzo. En el mismo momento en el que estaba sirviendo el plato principal a mis amigos, sonó el timbre. Un hombre, funcionario de su ciudad, estaba en mi puerta para decirme que había demasiado carámbanos de hielo colgando de los aleros del techo.

Al principio pensé que me estaba haciendo una broma. No pude creer que fuera realidad. Pero el funcionario no rió y repitió que había un problema con los carámbanos. Aunque me disculpé y le dije que lo arreglaría más tarde, insistió en que quitara los carámbanos enseguida. Le expliqué que tenía invitados en casa, pero él no quería escuchar.

Por supuesto me enfadé, porque no tenía tiempo para tonterías. Resultó que el funcionario me puso una multa de cien euros por no quitar los carámbanos. Me quedé perpleja. Cuando volví con mis invitados después de ese incidente, naturalmente la paella estaba fría. ¡Qué desastre!

Me gustaría compartir con usted que no pagaré esta sanción administrativa municipal. Naturalmente la seguridad de los ciudadanos en invierno es importante y me encantaría vivir en una ciudad donde se toma la seguridad en serio, pero esta multa me parece excesiva. Los carámbanos en mi techo no habían supuesto un riesgo para la seguridad de mis vecinos o transeúntes. Antes de consultar con mi abogado, me gustaría hablar con usted. Espero que quiera remitir la multa.

Le agradecería que evalúe el problema presentado y además el sistema actual de las sanciones administrativas municipales, porque estoy convencida de que hay que cambiarlo.

Esperando su pronta respuesta, me despido.

 

yab
Ciudadana de Dendermonde

Inspiratie.

Diner bij Dumon

Het plan werd gesmeed tijdens de beste cocktailparty van het jaar: een groepje bereidwillige collega’s optrommelen om één van de eerste dagen van het nieuwe jaar te gaan dineren bij Dumon, het restaurant van de ouders van een collega. Het kostte mij een paar sms’jes om de initiatiefnemer zover te krijgen om de uitnodigingsmail te sturen, maar daarna was het smooth sailing.

Onze groep bestond uiteindelijk uit maar liefst achttien personen. Alhoewel het oorspronkelijk de bedoeling was dat ook partners zouden aansluiten, haakten die uiteindelijk één voor één af, zodat enkel mijn vriend overbleef als de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt. No worries, ondertussen is hij al zowat geadopteerd door mijn collega’s. 😉

Het diner was echt een overdonderend succes. We kregen een aparte ruimte toegewezen, een heuse rondleiding in de keuken (één van mijn collega’s mocht zelfs een levende kreeft uit de bak vissen) en het eten was zoals we dat gewoon zijn, uitstekend. Bij Dumon heb ik ondertussen niet meer het gevoel dat ik op restaurant ben, het voelt bijna aan als een familiebijeenkomst. Het gebeurt immers niet zo vaak dat je welkom gekust wordt door de uitbaters van een restaurant. En dat je grapjes maakt over de instagram account van de chefkok.

Vanaf de eerste tot de laatste minuut werden we bij Dumon omringd door de beste zorgen en gastvrijheid. Echt hartverwarmend. En dat ik deze fijne ervaring kon delen met mijn collega’s, maakte het nog eens dubbel zo bijzonder.

Voorwaar een memorabele avond.

IMG_5362

IMG_5363

IMG_5377

IMG_5397

IMG_5398

IMG_5418

Het Grote Nieuwjaarsbrievenweekend

Vorig weekend stond helemaal in het teken van de petekindjes, allez, toch twee van de drie, want het derde woont in Zwitserland en daar doen ze niet aan nieuwjaarsbrieven. Zaterdagmiddag werden we verwacht bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar we samen lunchten alvorens niet één, maar drie nieuwjaarsbrieven te mogen aanhoren. Na de zelfgeschreven (inclusief schattige schrijffouten) nieuwjaarsbrief van het oudste nichtje en petekindje van mijn vriend, konden de twee jongere zusjes natuurlijk niet achter blijven. Het middelste nichtje richtte haar voor de meter bedoelde nieuwjaarsbrief zelfs aan ‘tante yab’. Een hele eer, al blijf ik het moeite hebben met het voorvoegsel ‘tante’, ik voel mij al oud genoeg, de laatste tijd (het is dit jaar al twintig jaar geleden dat Lady Di verongelukte, terwijl het pas gisteren lijkt dat ik tijdens tweede zit samen met een kameraad op zijn studentenkot live naar de begrafenis zat te kijken).

Het werd verder een gezellige namiddag met een hoop spelletjes (UNO blijft mijn favoriet). Bij valavond keerden we terug naar Leuven. Mijn vriend bijzonder geconcentreerd achter het stuur, want op de heenweg naar Geel, waren we maar liefst drie wagens tegen gekomen die van de weg geslipt waren en zelf hadden we ‘s ochtends ook één keer een bocht gemist, gelukkig zonder erg, want we reden gewoon op het kruispunt rechtdoor een veldweggetje op. ‘s Avonds bleek het echter minder glad dan ‘s ochtends dus we bereikten zonder kleerscheuren ons appartementje in Leuven.

De zondag was het de beurt aan mijn petekindje. In tegenstelling tot de nichtjes de dag voordien, was er heel wat overredingskracht nodig om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te laten opzeggen. Hoe zeer de mama ook haar best deed, ik kon hem amper verstaan. Gelukkig kwam hij nadien los en na het avondmaal speelden we samen verstoppertje tot ik het beu werd en hem zei dat ik nog één keer zou meespelen, maar dat hij dan wel zijn nieuwjaarsbrief nog eens moest opzeggen. En zowaar, hij deed het nog ook (wel al roepend in de andere kamer, maar hey, I take what I can get).

En zo werden de spaarrekeningen van de jongste generatie ook alweer gespijsd.

La playa de los ahogados – Domingo Villar

Verplichte lectuur voor de Spaanse les. In het begin verliep het lezen nogal stroef, omdat ik veel termen gerelateerd aan de scheepvaart en de visvangst moest opzoeken. De roman ontrafelt immers stap voor stap de moord op een visser uit een klein dorpje aan de kust van Galicië. Naarmate het boek vorderde, kon ik mijn leestempo geleidelijk aan opvoeren en gisterenavond las ik dan de laatste honderd bladzijden in één ruk uit. Victory!

Wat me erg aansprak in het boek waren de beschrijvingen van de voor mij totaal onbekende Galicische kust. Meteen toegevoegd aan mijn lijstje met nog te bezoeken plekken. Het verhaal zelf vond ik nogal magertjes om uitgesponnen te worden op 450 pagina’s. Inspecteur Leo Caldas en zijn Aragonese side-kick Rafael Estévez (die naar mijn aanvoelen nogal karikaturaal werd voorgesteld) doen er nogal lang over om de ware toedracht van de moord te achterhalen. Terwijl het mij al snel begon te dagen wie de schuldige was en ik me de hele tijd zat af te vragen waarom er zo weinig onderzoeksdaden werden uitgevoerd. In Spanje gaat alles een beetje trager dan hier, zeker? En in Spanje hebben ze blijkbaar ook geen databanken om adresgegevens van personen op te zoeken. Lang leve ons Rijksregister!

Maar goed, het taalgebruik was mooi, de personages kregen de nodige diepgang mee en de sfeerschepping tilde het verhaal voor mij naar een hoger niveau. Me gustaría viajar a Galicia!

Karamna!

Tip voor liefhebbers van de Libanese keuken: twee maanden geleden opende op de Oude Markt een gloednieuw Libanees restaurant: Karamna. Dankzij Social Deal konden mijn vriend en ik dit restaurant voor een voordelig prijsje uitproberen. Aangezien ik een grote liefhebber ben van hummus en tabbouleh, keek ik uit naar deze nieuwe culinaire ontdekking. En ik werd niet teleurgesteld, vooral de warme en de koude voorgerechten waren subliem. Het hoofdgerecht was ok, maar niet uitzonderlijk en het dessert was mijn ding niet. De heerlijke thee maakte echter veel goed.

Ik zou er niet voor terugdeinzen om de volgende keer als we bij Karamna gaan eten, enkel voorgerechten te bestellen. Zo lekker! Aanrader.

IMG_2508

 

IMG_2509

IMG_2511

IMG_2520

The Handmaiden – 아가씨

Onze juffrouw Koreaans vreesde dat ons Koreaans helemaal zou verdwijnen na drie opeenvolgende weken zonder les. Daarom gaf ze ons een karrenvracht huiswerk mee. Eén van de opdrachten was het bekijken van een Koreaanse film. Gelukkig draait er momenteel een gloednieuwe film in de zalen: “The Handmaiden” van regisseur Park Chan-wook.

En wow, wat heb ik genoten van deze opdracht (zij het iets minder van de samenvatting die ik achteraf moest schrijven in het Koreaans). Wat een schitterende film! Het verhaal speelt zich af tijdens de Japanse bezetting van Korea, sowieso een historisch tijdperk dat mij enorm interesseert. De kostuums en de decors in deze film zijn ronduit schitterend. Elk frame is een plaatje. De erotische scènes van de twee hoofdrolspeelsters zijn een streling voor het oog en het verhaal zelf intrigeert vanaf de eerste seconde. De film is opgebouwd uit drie delen die telkens vanuit een ander standpunt verteld worden. Wat ervoor zorgt dat de puzzelstukjes van het plot beetje bij beetje in mekaar vallen. Zeer knap gedaan.

Het is moeilijk om een label op deze film te plakken, is het een thriller, een kostuumfilm, een psychologisch drama of een erotische film? Ik zou zeggen: ga en oordeel zelf!

“The Handmaiden” is geïnspireerd door de Victoriaanse roman Fingersmith van Sarah Waters. Meteen toegevoegd aan mijn nog te lezen lijstje!