Party @Dumon!

Na het bijzonder fantastische feestje vorig jaar sprak ik het voornemen uit om over te vliegen vanuit Genève voor de volgende editie. Toen had ik er uiteraard nog geen vermoeden van dat mijn avontuur in Genève op een mislukking zou uitdraaien. Maar hey, Antwerpen is een pak minder ver dan Genève. 😉

Geleerd uit mijn ervaringen vorig jaar, zorgde ik dat ik een hotelkamer in Leuven gereserveerd had en nam ik de voormiddag vrijaf, kwestie van letterlijk tot ‘s middags in mijn bed te kunnen liggen. En dat bleek een uitstekende beslissing te zijn, want uiteindelijk lag ik pas rond vier uur in bed.

Samen met mijn collega fietste ik van het station van Leuven naar restaurant Dumon in Wakkerzeel. Lang leve mijn blue bike abonnement!

En jawel, het werd zoals verwacht een memorabele avond. Al dreigde de nakende uitschakeling van de Rode Duivels heel even roet in het eten te gooien. Je voelde de gemoedsbarometer van de aanwezigen met de minuut dalen. De gelaatsuitdrukking op het gezicht van de broer van Dries Mertens, die naast mij zat, kan ik niet anders omschrijven dan als gepijnigd. Gelukkig tartten de laatste twintig minuten van de match alle verbeelden en kwamen de Rode Duivels terug vanuit een quasi verloren positie. Goed gespeeld jongens, bedankt om de avond te redden!

En oja, het eten was ook lekker, al ging de meeste aandacht helaas naar dat tv-scherm om de match te volgen. 😉

En naar goede gewoonte sprong ik in het zwembad. De collega waarmee ik vorig jaar in het zwembad sprong, wilde dit jaar haar kapsel sparen, gelukkig vond ik een andere collega bereid met mij het ruime sop te kiezen. 😉

Na mijn verfrissende zwembadduik worden de herinneringen ietwat vager. We hebben gedanst, geapplaudisseerd voor mijn geweldig collega die zo mooi kan zingen en heel veel (te veel) wijn gedronken. Hoe ik erin geslaagd ben die blue bike terug in het station af te leveren, het is mij eerlijk gezegd een raadsel, maar ik zag de dag nadien bij het uitchecken van het hotel nergens een verfrommelde blue bike liggen, dus ik neem aan dat hij veilig naar zijn standplaats is terug gekeerd.

Misschien de volgende keer toch maar een taxi terug nemen. 😉

Op de fiets naar Mechelen en terug

Zondag was ik uitgenodigd op de babyborrel van het tweede zoontje van mijn ex-squashpartner. De derde keer al dat ik het genoegen had te mogen mee feesten in zaal De Kettinghe in Heffen. Er was prachtig weer voorspeld, dus besloot ik me, na mijn tochtje naar Aartselaar, aan een iets langere afstand te wagen. Gewapend met voldoende zonnecrème en water, fietste ik met mijn Blue Bike naar Mechelen. De heenweg was een beetje saai, want ik fietste het grootste stuk van de route langs de niet echt gezellige N1. Gelukkig werd ik op het einde van mijn tocht beloond met een mooi stukje fietsen langs Nete, Dijle en Zenne (het water stond erg laag, zoals jullie kunnen zien).

Ik had ook de combinatie van fietsen met de warmte wat onderschat, waardoor ik met een knalrood hoofd arriveerde op de babyborrel. Mijn eerste daad ter plekke was dus mij naar de toiletten spoeden om terug een iet of wat normale kleur te verkrijgen. Buiten dat voelde ik mij prima, al was ik wel blij dat ik een fietsbroekje had aangedaan.

Het concept van de babyborrel was hetzelfde als de vorige keer: frietjes met een kaaskroketje. Enkel de desserts waren vervangen door ijs. Iets waar niemand van de talrijke aanwezigen een probleem mee had. Het was er het weer voor!

Na afscheid genomen te hebben van de feestvierders vertrok ik voor de rit terug naar Antwerpen. Eén van de andere gasten had mij een gouden tip gegeven om op de terugweg de N1 te vermijden: ze raadde mij aan een beetje verder te fietsen langs de Beneden-Nete en in Duffel de fietsostrade langs de spoorweg naar Antwerpen te nemen. En jawel, een veel fijnere route dan die op de heenweg. Een beetje een omweg, maar veel aangenamer dan te moeten fietsen langs voorbij razende auto’s.

Deze fietstocht smaakte alvast naar meer!

De Zomerfabriek

Deze zaterdag had ik niets gepland: ik moest mijn vuile was van veertien dagen wegwerken en dringend naar de winkel om mijn proviand aan te vullen. Het was de voorbije dagen al druk genoeg geweest dus ik keek wel uit naar een rustig dagje.

Dat was echter buiten mijn huisbazin gerekend die op de terugweg van een tweedaagse aan zee vroeg of ik geen zin had om samen te aperitieven rond een uur of vijf. Wel ja, waarom niet, eigenlijk? Van zodra ze terug was in Borgerhout bracht ik een flesje witte wijn naar beneden om samen van te genieten in de tuin (veel te warm op mijn dakterras). It was an all women affair, want haar echtgenoot zat ergens op een festival in Nederland.

Omdat we geen van beide plannen hadden, besloten we een uitstapje te maken naar de Zomerfabriek, één van de vele plekken waar je kan genieten van de Zomer van Antwerpen, vlakbij onze woonst. De kleinste van het gezelschap in de buggy en wij met z’n drietjes op stap. Het was pas een uur of zes, dus nog behoorlijk rustig. Geen probleem om een plekje in de schaduw te bemachtigen. We gingen voor Thais street food (voor amper 9 euro kan een mens niet sukkelen) en dronken daar nog een glaasje bij.

Onze anderhalf jaar oude meid bleek toch nog wat honger te hebben. Zonder schroom nestelde ze zich op mijn schoot en at ze gretig van de stukjes kip en broccoli die ik haar aanreikte. Al een geluk dat de curry helemaal niet pikant was! Ik moet zeggen dat het dochtertje van onze huisbazen echt mijn hart gestolen heeft met haar prachtige glimlach in combinatie met een pittig karaktertje. Echte girl power!

Een onverwacht fijne avond!

Babybezoek

Tweede keer, goeie keer, zoals ze dat zeggen. Na het akkefietje met de stenengooiende jongeren dinsdagavond, was er niets dat vrijdag het bezoekje aan mijn oud-collega en zijn kersverse dochter in de weg stond. Ik fietste op mijn Velo naar een deel van Antwerpen waar ik nog nooit geweest was. Gelukkig had mijn vriend mijn gsm-houder meegenomen naar België en wees googlemaps mij zonder problemen de weg.

In het prachtige appartement van mijn oud-collega en zijn vriendin maakte ik kennis met hun schattige dochter, voorzien van bolle wangetjes om in te bijten. Ik was een beetje verbaasd dat de baby donker haar had (mijn collega is blond, net als ik), maar die kleur kan natuurlijk nog veranderen. Mijn collega was alleszins apetrots op zijn dochter. En terecht! Een stevige brok girl power!

We brachten samen een heel fijne avond door. Gewoon gezellig kletsend op de zetel met een glaasje schuimwijn en vertrok pas nadat de zon al een tijd onder was gegaan. Meer moet dat echt niet zijn.

Mijn persoonlijke missie

De tweede dag van de opleiding viel me minder goed mee dan de eerste. Vooral de voormiddag viel tegen met een managementspel waarvan ik het nut niet echt inzag, gevolgd door een veel te lange uitleg over de interpretatie van onze persoonlijke rapporten gebaseerd op de vragenlijsten die we op voorhand hadden moeten invullen. Enfin, jullie kennen mijn mening over persoonlijkheidstesten en het feit dat de testen zichzelf leken tegen te spreken, hielp me niet direct mijn scepticisme te overwinnen.

Gelukkig zat de sfeer in de groep goed, waardoor ik me vooral focuste op het teambuilding aspect van deze opleiding. De namiddag ging me beter af met nuttigere oefeningen. We eindigden de dag met het formuleren van een heuse persoonlijke missie. Die van mij luidt als volgt:

Ik inspireer mijn medewerkers om het beste van zichzelf te geven in hun job door zelf het goede voorbeeld te geven, in moeilijke omstandigheden doortastend op te treden en dit alles overgoten met een sausje van humor.

Honderd procent tevreden ben ik niet over mijn missie, maar op het einde van een vermoeiende week was mijn inspiratie zowat opgedroogd. Ik kan er later nog altijd wat aan sleutelen, nietwaar?

PS: Vandaag at ik een rhum raison en passievruchten ijsje!

PS2: Nog nooit zo vlotjes in Brussel geraakt. En dat op een stakingsdag!

De ondernemer uitgebeeld

Vandaag was het de eerste dag van een tweedaagse opleiding voor de nieuwe teamverantwoordelijken binnen onze organisatie. De timing had amper slechter kunnen zijn, in deze gigantisch drukke junimaand volgepropt met teambuilding activiteiten allerhande. Aan de andere kant ben ik natuurlijk blij dat mijn organisatie wil investeren in zijn kersverse teamverantwoordelijken en ik ben er mij maar al te zeer van bewust dat het ideale moment niet bestaat.

De opleiding vond plaats op de zolderverdieping van het ViaVia Café in Brussel, een charmante plek om in groep aan onze leiderschapskwaliteiten te werken. De lesgeefster gaf ons ook de gelegenheid om voor sommige oefeningen een andere plek op te zoeken en we mochten ons zelfs buiten op een bankje op de Vismarkt zetten om te brainstormen.

Zo kreeg mijn groepje van drie dames de opdracht om de rol van de ondernemer uit te beelden. Het duurde even voordat we tot een goed idee kwamen, maar uiteindelijk denk ik dat we het er niet slecht vanaf brachten. Ziehier het resultaat van mijn allereerste volledig zelf-getekende stopmotion filmpje:

PS: Nog een voordeel van opleiding volgen op deze locatie: ijsjes van Gaston als dessert!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie:

De Vieze Taart
De taart voor de overledenen zonder graf
De Barbarataart (vooral het middelste stuk dat de likeur had geabsorbeerd

Taart voor de deportatie van Joodse vluchtelingen

Daniëlle gebak

Ford Genk taart

RAF crash taart

Taart voor de overledenen zonder graf

Verzetstaart

Barbarataart

Vieze taart

DOVO choco sleutel

Hét bewijs dat kunst ook lekker kan zijn. Alleen spijtig van die stenengooiende jongeren die mijn terugkeer naar Borgerhout serieus vertraagden.

Stenengooiende jongeren – bis

Mijn eerste reactie toen ik in Brussel-Centraal de vrouwelijke computerstem exact dezelfde boodschap hoorde herhalen als gisteren, was er één van ongeloof. Misschien had een verstrooide NMBS-medewerker per ongeluk op het verkeerde knopje geduwd. It happens. Maar al gauw volgde de bevestiging van de twitter-account van de NMBS: jawel, er waren weer stenengooiende jongeren gesignaleerd tussen Brussel-Noord en Schaarbeek.

Serieus, kunnen die gasten geen andere hobby zoeken? Ik wed dat ze het fantastisch vinden dat ze met hun kinderachtig gedrag al twee dagen na mekaar het nieuws haalden. En de vakantie is nog niet eens begonnen…

IMG_8344[1]

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Wiels! Voor onze afdelingsdag (allez ja, een halve dag, want het is nog steeds razend druk op het werk). Op die halve dag organiseerden we een speed date, luisterden we naar presentaties over zes belangrijke projecten binnen de afdeling en genoten we van een lekkere lunch en het mooie weer op het dakterras van Wiels. We hadden ook toegangstickets voor de tentoonstelling, maar de tijd vloog zo snel dat ik er gewoon niet aan toe gekomen ben de tentoonstelling te bezoeken. Ofwel was het te fijn in het zonnetje, dat kan ook zijn. 😉

yab en het gefnuikte babybezoek

Het was te denken, voor die ene keer dat ik eens op een deftig uur het werk verliet, omdat ik afgesproken had de pasgeborenbaby van een collega te bewonderen, stak de NMBS stokken in de wielen. Of beter gezegd: gooiden een aantal jongeren stenen vanaf een brug naar een voorbijrijdende trein. Waarom het meer dan een uur duurde om vervolgens de sporen tussen Schaarbeek en Brussel Noord weer vrij te geven, geen idee. De jongeren in kwestie zijn zelfs niet eens opgepakt. Feit is dat mijn afspraak jammerlijk de mist in ging. Je kan moeilijk om kwart na negen nog komen aanzetten bij een koppel dat pas hun gezin heeft uitgebreid.

IMG_8315[1]

IMG_8316[1]

Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want enkele andere collega’s bleken ook her en der vast te zitten. En in Centraal liep ik een kameraad tegen het lijf die in hetzelfde schuitje zat. Konden we wat tegen elkaar zuchten ende klagen.

Tja.

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab