Maïssoep met witte vis en bloemkool (beetje flets van smaak, maar niets wat niet te fiksen viel met wat sriracha):
Winterse tajine met kip, pruimen (correctie: wij vonden slechts één pruim terug in onze foodbag) en pastinaak:
Eenpanscurry met kalkoen, broccoli en groene linzen:
En dit was meteen ook de laatste Foodbag oogst van het jaar. Benieuwd wat 2022 op culinair vlak te bieden heeft.
Gisteren was niet alleen mijn laatste werkdag van het jaar, maar ook de dag dat ik mijn boosterprik kreeg. Hoera! Ik sprong letterlijk een gat in de lucht toen de uitnodiging in mijn mailbox binnen viel en ik reserveerde meteen een tijdslot. Spijtig genoeg vinden de Leuvense vaccinaties ondertussen weer plaats in de Brabanthal en niet meer in de Kinepolis. Zou fijn geweest zijn had ik op een paar passen van mijn voordeur mijn derde vaccinatie kunnen krijgen.
Helaas, er wachtte mij een bijzonder onaangename fietstocht naar de Brabanthal op een fiets met te platte banden. Achteraf bezien had ik beter een blue-bike uitgeleend, ipv mijn eigen tot op de draad versleten fiets te gebruiken, maar op het moment dat ik mij die bedenking maakte, was ik al te ver gevorderd om nog terug te keren. Dus zuchtte en pufte ik en beet ik door en kwam ik ondanks de letterlijke weerstand stipt op tijd aan in de Brabanthal. Na een klein akkefietje met het apparaatje dat mijn lichaamstemperatuur moest meten, maar dat weigerde mij als een mens te herkennen, meldde ik mij aan en kon ik vlotjes rechtstreeks het vaccinatiehokje binnen wandelen voor mijn prik. Amper twee minuten later mocht ik al plaatsnemen in de wachtruimte voor de verplichte vijftien minuten wachten. Smooth!
Mijn vreugde over het zo vlot verkrijgen van mijn boostershot kreeg zelfs maar een licht deukje toen op de terugweg naar huis mijn fietsketting er vlak voor Park Belle-Vue afviel. Aangezien ik niet de minste ambitie had om in het donker te proberen die ketting er terug op te leggen, stuurde ik een berichtje naar mijn vriend, die bezig was met het avondmaa, dat ik iets later thuis zou zijn en legde de rest van de weg naar huis te voet af.
Eind goed, al goed!
Vandaag spoorde ik voor de laatste keer dit jaar van Leuven naar Brussel. Niet zozeer om werkredenen, thuiswerk leent zich nu eenmaal beter voor een eindeloze opeenvolging van Microsoft Teams vergaderingen, maar wel om afscheid te nemen van een collega wiens tijdelijk contract vandaag afliep. Voor deze gelegenheid gingen we met een handvol collega’s lunchen bij Balls & Glory, het favoriete restaurant van de afscheidnemende collega. Zelf ben ik minder een fan, maar voor één keertje wil ik wel eens een bal of twee eten. En ik moet eerlijk toegeven dat zowel de arancini als de kerstbal met veenbessen mij goed smaakten. De klassieke bal met kaas kon mij minder bekoren.
Na de lunch maakte ik kort een ommetje in Brussel om al die ballenoverdaad te laten zakken en wat van de kerstsfeer in onze hoofdstad op te snuiven. Vervolgens nam ik de trein terug naar Leuven om te beginnen aan de laatste werkuren van het jaar 2021. Een bijzonder pittig jaar dat voor mij in volle coronacrisis de start in een nieuwe functie betekende, ontelbaar veel overuren en (te) veel hoofdbrekens op het vlak van personeel. Maar als ik terugkijk op het werkjaar 2021, kan ik niet anders dan tevreden zijn. Zeer trots op het harde werk en de goeie resultaten die mijn afdeling heeft neergezet in moeilijke omstandigheden.
De laatste managementsvergadering van het jaar was er eentje om U tegen te zeggen. Mijn collega’s en ik zaten maar liefst van 9.30u tot 14u in vergadering omdat we er vlak voor het jaareinde nog een loodzware agenda door te jagen hadden. Gelukkig waren er ‘s middags broodjes voorzien om onze hersenen van brandstof te voorzien, want ik weet niet of ik het anders overleefd zou hebben. 😉
Even overwogen we voor het avontuur te gaan en iets anders te laten leveren, maar hey, tradities er zijn om in ere te houden en door de drukte van de voorbije werkweken had ik weinig bandbreedte om een alternatief te bedenken. Dus genoten we alweer van een heerlijke sushischotel, gezeten bij de feestelijk versierde kerstboom van Goofball en haar gezin. Een iets indrukwekkendere kerstboom dan die van ons, dat moet ik toegeven. 😉
Nog net op de valreep van het werkjaar de derde en laatste teamactiviteit van het jaar meegepikt. Helaas wegens de alom gekende omstandigheden een activiteit via Microsoft Teams, maar ondanks deze handicap had de nieuwe teamverantwoordelijke haar best gedaan om er een toffe namiddag van te maken. Hapjes en drank kwamen we alvast niet te kort.
We startten de namiddag met een quiz waarbij we moesten raden wiens bureau we te zien kregen (hieronder die van mij). Amai, ik zat er keer op keer naast. Echt moeilijk. Mijn mensenkennis dient duidelijk bijgeschaafd te worden. 😉
Vervolgens begonnen we aan dé hoofdactiviteit van de namiddag: het samen versieren van de kerstboom. Jawel, dit jaar arriveerde er zowaar een heuse kerstboom met de post. Kan me eerlijk gezegd zelfs niet meer voor de geest halen wanneer ik voor het laatst een kerstboom gezet heb in ons appartement, want ik ben zelfs nog last minute om versiering moeten gaan. Gelukkig kon ik voor amper 11 euro wat lichtjes en kerstballen op de kop tikken bij de Chinese prullariawinkel vlakbij. Véééél goedkoper dan die dure pop-upwinkel Christmas World in de Diestsestraat, waar ik voor datzelfde bedrag letterlijk geen bal kon krijgen.
Hieronder het eindresultaat. Toegegeven, niet de meest kunstzinnige kerstboom, maar hey, hij brengt toch gezelligheid in huis.
Alleszins genoten van de fijne babbels en de inkijk in het interieur van mijn collega’s. 😉
Zondagnamiddag spoorden mijn vriend en ik opnieuw richting Antwerpen. Ditmaal hadden we een bezoekje aan het lichtfestival in de zoo gepland met zijn zus en haar gezin. Aangezien onze trein wat vroeger aankwam dan het uur waarvoor we tickets hadden, dronken mijn vriend en ik nog een glaasje in de bar van het Lindner hotel, want verder zijn er niet veel toffe drinkgelegenheden in de buurt van Antwerpen Station. Of ik ken ze althans niet.
Al snel kregen we bericht dat de zus, schoonbroer en nichtjes van mijn vriend ook aangekomen waren. We dachten in eerste instantie nog tijd te hebben om samen iets te drinken, maar de tijd gaat altijd sneller dan je denkt, dus ontmoetten we elkaar in het station en overhandigden mijn vriend en ik meteen onze lekker ruikende cadeaus aan de drie jongedames.
We liepen meteen verder naar de inkom van de zoo, waar eerst onze CST gecontroleerd werd en vervolgens ons toegangsticket. Beide controles verliepen vlotjes en al snel konden we ons onderdompelen in de wondere wereld van Alice, de Mad Hatter, de Queen of Hearts, de Cheshire Cat en vele anderen.
Voor mijn vriend en ik was dit de tweede keer dat we het lichtfestival in de zoo bezochten. De eerste keer genoten we van China Lights samen met mijn broer en zijn vriendin. En als ik heel eerlijk moet zijn, ik denk dat ik de eerste editie indrukwekkender vond. De Chinese figuren lenen zich natuurlijk uitstekend voor dit soort lichtsculpturen. Of misschien ben ik gewoon niet zo’n grote Alice in Wonderland fan. Want alhoewel ik het boek gelezen heb, moet ik bekennen dat er blijkbaar niet veel van het absurde verhaal was blijven hangen. Gelukkig vonden de nichtjes het geweldig.
We hadden allemaal honger gekregen na ons bezoekje aan de zoo. Vooruitziend als ik ben, had ik gereserveerd bij Tibetaans restaurant Kunthun in de Chinese wijk van Antwerpen. Dat bleek een goede keuze te zijn. De jongedames smulden van de gebakken rijst en de met gehakt gevulde gestoomde broodjes en ze waagden zich zelfs aan een authentiek Tibetaans dessert, zoete gestoomde broodjes! Ik koos uiteraard voor een noedelsoepje en momo’s. 😉
Na het eten wandelden we samen terug naar het station alwaar we afscheid namen. Mijn vriend en ik moesten nog even wachten op onze trein, dus dronken we nog een glas in de bar van (verrassing) hotel Lindner.
Om het met de woorden van de nichtjes te zeggen: ‘Dat moeten we vaker doen!’
De afspraak om samen met onze sympathieke vrienden uit Wijgmaal bij Dumon te gaan eten, stond al sinds begin november in mijn agenda. Onze vrienden houden net als wij van lekker eten en bij Dumon weten we dat we op dat vlak altijd in de watten gelegd worden. Helaas… Het mocht niet zijn. Zaterdagochtend kregen mijn vriend en ik bericht dat hun jongste zoon positief getest had en dat het hele gezin dus in quarantaine moest. Zeer spijtig, want ik had erg uitgekeken naar een avondje bijpraten met hen.
Nu was de vraag: wat met onze reservatie? In coronatijden zijn de agenda’s minder vol dan gewoonlijk, dus probeerde ik last minute nog twee vrienden op te trommelen om ons ‘s avonds gezelschap te houden. En jawel, ik had geluk: onze vrienden in Zichem hadden nog geen plannen. Ze vroegen of het eventueel mogelijk was om de reservatie uit te breiden naar zes personen, zodat hun zoon en dochter ook konden meegaan. Mocht dat niet lukken, geen probleem, de kinderen zijn ondertussen oud en verstandig genoeg om een avond alleen te kunnen thuisblijven. Dumon is dicht op zaterdagmiddag, dus het lukte me niet meteen om hen telefonisch aan de lijn te krijgen, maar in de namiddag kreeg ik bevestiging via mail: we waren welkom met zes. Hoera!
Dus fietsten mijn vriend en ik ‘s avonds met onze blue-bikes naar Wakkerzeel om aldaar te genieten van het uitstekende eten en al even uitmuntende gezelschap van onze vrienden. Die afspraak met onze vrienden uit Wijgmaal halen we graag op een ander moment in!
Appetizers:
Cappuccino van grondwitloof, sint-jacobsvruchten en zure room:
Grietbotfilet, gekonfijte aardappel, gestoofde prei soufflé spinazie en sausje van dragon:
Lamsfilet met mosterddragon gepersilleerd, structuren van wortel, tijm-honingmarinade en aardappel:
Jingle bells: chocolade, mandarijn, cremeux van petit-beurre koekjes en melkchocolade:
Zoetigheden voor bij de thee:
Ik weet niet of het aan de lekkere wijn lag, maar de terugtocht naar Leuven voelde maar half zo lang aan als de heenweg. 😉
Toen ik deze middag terug kwam van boodschappen doen in de stad, merkte ik dat ik een gemiste oproep had. Fun fact about me: in mijn privétijd bel ik amper. Ik vind communicatiemiddelen als whatsapp en messenger veel handiger en minder invasief dan een telefoontje. Kameraad J is echter volledig het omgekeerde: hij belt altijd, met als gevolg dat hij meestal op mijn antwoordapparaat terecht komt, omdat ik niet heb gemerkt dat mijn iphone trilde.
Van zodra ik de gemiste oproep zag, belde ik uiteraard terug. Bleek dat hij deze namiddag wat tijd te verdrijven had in Leuven terwijl zijn vrouw rijlessen volgde. Een heel verhaal, want eigenlijk rijdt zijn vrouw al jaren, maar haar rijbewijs van Trinidad was onlangs vervallen, waardoor ook haar internationale rijbewijs niet meer geldig was. En in coronatijden is het alles behalve evident om zomaar even op en af naar Trinidad te vliegen om een rijbewijs te laten verlengen. Conclusie: om rechtsgeldig achter het stuur te mogen plaatsnemen, moest ze opnieuw rijexamen afleggen in België. En helaas voor haar, kreeg ze twee keer een onvoldoende voor de praktijktest en was ze daarom nu verplicht om rijlessen te volgen.
Mijn vriend en ik hadden geen plannen deze namiddag, dus spraken we af samen iets te gaan drinken. Het was behoorlijk druk in de Leuvense winkelstraten en ook de terrassen zaten goed vol. Gelukkig slaagden we erin nog net een vrij tafeltje bij madmum te bemachtigen, alwaar ik genoot van een lekkere warme chocolademelk met Baileys (de taart was voor onze kameraad die nog niet gegeten had). Al mocht de chocomelk wel een tikkeltje warmer zijn voor mij. We brachten een dik anderhalf uur al keuvelend door en namen toen opnieuw afscheid, want mijn vriend en mij wachtte nog een klein fietstochtje naar restaurant Dumon.
Gisterenavond hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze kameraad en zijn twee dochters om samen te genieten van het lichtkunstparcours (un)Holy Light. We haalden ons polsbandje op bij het standje op de Grote Markt en wandelden op ons gemak van het ene naar het andere kunstwerk.
Onze eerste stop was het kunstwerk Cypress Trees van Anna Ridler & Caroline Sinders geprojecteerd op de muren van M Leuven. De spookachtige projecties van cipressen werden gegenereerd op basis van duizenden foto’s van échte cipressen. Met dit werk vragen de kunstenaars aandacht voor een duurzaam klimaat. Cipressen kunnen maar liefst vijfhonderd jaar oud worden, maar worden bedreigd door de klimaatverandering. De kust van de Amerikaanse staat Louisiana, waar ze groeien, wordt steeds meer geteisterd door orkanen. Hoe meer cipressen er verdwijnen, hoe meer de kustlijn er afbrokkelt.
Verder naar de Sint-Michielskerk voor mijn favoriete kunstwerk van de avond: Blueprint van Joanie Lemercier. De projectie van bijzondere via de computer gegenereerde patronen in combinatie met de bezwerende contrabas en elektronische muziek, maakte dat ik naar dit kunstwerk wel de ganse avond kon blijven kijken.
In de Kruidtuin konden we het poëtische werk Remnant Ecologies van Jony Easterby bewonderen. Zo’n botanische tuin is natuurlijk een ideale plek om met licht te spelen. Ook dit werk vestigde de aandacht op de klimaatverandering. Remnant Ecologies toont een tiental lege vogelkooien: de vogels zijn gevlucht, wat overblijft zijn hun liedjes en hun schaduw.
Onze volgende stop was de Sint-Jacobskerk, maar het werk daar leende zich minder tot foto’s of video’s en sprak me ook wat minder aan dan de vorige werken.
Laatste halte (pas achteraf beseft dat we de Predikherenkerk overgeslagen hadden): de Velodroom, alwaar we konden genieten van de vurige kunstwerken van de Vuurmeesters. Heel sfeervol! De ideale plek om even te blijven plakken met een drankje en ons op het terras te wikkelen in een warm dekentje.
Om weer op te warmen, sloten we de avond af met een lekker glas whisky op het appartement van onze kameraad.