Boterhammen in de stad

Deze middag trok ik samen met wat collega’s naar Boterhammen in de stad, dat sinds vorig jaar plaatsvindt in Gare Maritime. Net als in 2019 hadden we een VIP-uitnodiging. Omdat ik het eten in 2019 zo lekker vond, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Te hoog natuurlijk, want na twee zware jaren voor de cultuursector was het geheel begrijpelijk dat er bespaard werd op catering. Na een kleine zoektocht vonden we de, naar mijn persoonlijke mening, nogal vreemd geplaatste VIP-ruimte. Alwaar we één bakje zoete aardappelfrietjes kregen per persoon in ruil voor een gigantisch grote voucher die je aan de ingang van de VIP-ruimte kreeg. Blijkbaar volstond het VIP-bandje niet. We zouden zo maar eens twee frietjes durven eten! Enfin, ik vond één klein bakje friet nu toch wel een beetje zielig. En voor de drank kon je enkel kiezen uit limonade of bier. Niets anders. Bovendien bevond het podium zich helemaal aan de andere kant van Gare Maritime, waardoor je in de met touwen afgebakende VIP-ruimte, simpelweg niets van de muziek kon horen.

Lang bleven we dus niet rondhangen in de tegenvallende VIP-ruimte. We wandelden door de enorm leeg aandoende Gare Maritime om aan de overzijde de officiële inkom en keurige rijen stoelen aan te treffen. Toch allemaal veel minder charmant dat het vroegere Boterhammen in het Park. En viel de muziek dan mee? Helaas, ook hier niets dan teleurstelling: ik ben sowieso al geen fan van de muziek van Filip Kowlier, maar zijn optreden deze middag vond ik gewoonweg slecht. Al kan dat ook aan de abominabele klankkwaliteit gelegen hebben.

Conclusie: volgend jaar laat ik dit evenement graag aan mij voorbij gaan.

Een bezoek aan de Beeldentuin in Geel

Deze zondag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals voor de jaarlijkse familiebijeenkomst. We hadden afgesproken om eerst samen een boterhammetje te eten bij zijn ouders en van daaruit dan samen met de wagen naar de Beeldentuin in Geel te rijden. Kwestie van onze ecologische voetafdruk onder controle te houden.

Bij de beeldentuin vervoegden de broer en zus van mijn vriend met hun gezin onze groep. Na het fijne bezoek aan Art Center Hugo Voeten, een klein jaar geleden, was ik erg benieuwd om de buitenbeelden collectie van deze gepassioneerde kunstverzamelaar te ontdekken.

En er stond heel wat moois in de beeldentuin. Mijn persoonlijke favoriet was het kunstwerk ‘Dump Truck’ van Wim Delvoye. Met een eervolle vermelding voor Panamarenko uiteraard. Ook in de beeldentuin werden veel beelden van Bulgaarse kunstenaars getoond, wat de bijzondere band die Hugo Voeten met de kunstenaars van dit land had, nog eens extra in de verf zette.

Wat de ontbrekende uitleg bij de kunstwerken betreft, kan ik bijna letterlijk herhalen wat ik in mijn blogpost over het Art Center schreef: de meerwaarde van een bordje met minstens de naam van de kunstenaar en het kunstwerk wordt je pas duidelijk als dit ontbreekt. Wat opnieuw leidde tot een vervelende zoektocht in het bijgeleverde boekje.

Verder erg genoten van de mooie dag en het weerzien met de schattige nichtjes van mijn vriend.

Continue reading →

Geocaching rond de Gempemolen

Zaterdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met onze vrienden uit Heverlee te gaan geocachen. Een afspraak die al een dikke twee maanden in mijn agenda stond, maar die toch wat onderhandeling vergde om geconcretiseerd te raken. Een eerste voorstel om naar Borgloon te trekken, zag ik niet direct zitten. We hadden tijdens onze vakantie in Puglia al veel in de wagen gezeten en ik wilde liever ergens naartoe met het openbaar vervoer of de fiets. En zo kwamen we terecht bij de Gempemolen, op fietsafstand van Leuven.

Mijn vriend en ik zijn niet bepaald de beste fietsers en die bluebikes fietsen wel goed, maar zo’n zware stadsfiets is niet bepaald ideaal om hellingen te beklimmen. We vertrokken dus ruim op tijd (11.45u) om op ons gemak te kunnen fietsen langs een fietsknooppuntenroute. Twee hellingen heb ik effectief moeten afstappen, maar verder genoot ik van de mooie fietstocht. Een route die ons trouwens niet onbekend was, want verschillende keren langs gekomen tijdens de coronacrisis.

We waren een kleine tien minuten te vroeg voor onze afspraak van 13u, dus besloten we nog iets te gaan drinken op het mooie terras van de Gempemolen. Uiteindelijk waren onze vrienden zelf een kwartier te laat, maar geen erg, die limonjito (een mojito met limoncello) smaakte!

De namiddag brachten we al wandelend door op plekken die mijn vriend en ik herkenden van onze vele coronawandelingen. De mannen focusten zich op het zoeken van caches, terwijl ik en mijn vriendin wat bijpraatten over de vakantie en haar zoontje zich uitleefde op zijn loopfiets. Tot hij op een steile bergaf keihard tegen de grond smakte en de fun gedaan was. Resultaat: geschaafde knieën en armen en een dikke lip. Ocharme het manneke. Tot mijn grote verbazing raakte hij nog vrij snel getroost na die heftige smak tegen de grond, maar de rest van de wandeling zat hij toch vooral in de buggy.

We sloten de fijne namiddag af waar we begonnen waren: op het terras van de Gempemolen. Ik ging voor een aantal klassiekers: tonijncarpaccio, steak tartaar en als dessert lauwwarme rijstpap met kinnekessuiker een gouden lepeltje. OMG, die rijstpap was hemels. Daarvoor alleen al zou ik opnieuw naar de Gempemolen fietsen.

Wij bleven eigenlijk iets te lang op het terras plakken, want tegen dat mijn vriend en ik aan onze terugtocht begonnen was de zon al bijna onder. Dapper besloten we ons alsnog aan de knooppuntenroute te wagen die ik op voorhand had opgezocht. En ja, het was een heel mooie route doorheen velden en bossen, maar sommige stukken doorheen het bos waren zo donker dat ik amper kon zien waar ik reed. Niet helemaal verantwoord, dus. We deden over dit stuk van de route een uur en twintig minuten. Nog langer dan ons heenrit, dus.

De knooppuntenroute die wij gevolgd hebben: 80 – 5 – 83 – 29 – 99 – 98 -97 – Gempemolen – 96 – 22 – 66 – 20 – 84 – 11

Het drama van Afghanistan

Let’s keep walking

Kwestie van mijn gemiddeld aantal stappen per week op peil te houden na onze vakantie in Puglia. En het was nog een mooie avond ook!

Goed begonnen is half gewonnen

Wat is de beste manier om na drie weken vakantie in het mooie Puglia er weer in te vliegen op de werkvloer? Een businesslunch bij de Samouraï, uiteraard. Al viel de bentobox deze keer iets minder smakelijk uit dan we gewoon waren. Niet dat het niet lekker was, maar de tonijn was een beetje te hard gebakken.

Tot zover mijn voornemen om na de culinaire uitspattingen in Puglia alleen nog maar slaatjes te eten. 😉

Afscheid van Valencia – 21 mei 2022

Om 8.30u zitten mijn vriend en ik op het dakterras voor ons laatste ontbijt. Een half uur later dan gepland, wat we geraakten simpelweg ons bed niet uit.

Omdat mijn vriend door zijn conferentie niet echt de gelegenheid heeft gehad om veel van Valencia te zien, heb ik een soort ‘best of’ voor hem samengesteld van mijn favoriete plekken.

We starten met een bezoek aan de San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir, het barokke wonder dat zich wat mij betreft gerust kan meten met de Sixtijnse kapel. Vervolgens wandelen we naar La Llotja. De dame aan de balie van La Llotja blijkt me tot mijn grote verbazing te herkennen: “Was jij hier eergisteren ook al niet? En heb je gisteren niet het zijdemuseum bezocht?” Mijn eurocent valt: de dame in kwestie was de gids van de luidruchtige groep in het het Zijdemuseum. Grappig. De dame informeert mij dat het combiticket dat ik een paar dagen geleden kocht, recht geeft op een gratis audiogids. Nice!

Dankzij de audiogids ontdek ik een pak nieuwe details die me tijdens mijn vorig bezoek ontgaan waren. De afbeelding van de heks met het duiveltje bijvoorbeeld had ik helemaal niet opgemerkt. In totaal duurt de rondleiding met audiogids een half uurtje en zijn we terug in het hotel om 11.30u. We moeten immers om 12u uitchecken.

Continue reading →

Torres de Seranos, Museu de la Seda en Museu de Bellas Arts – 20 mei 2022

Mijn vriend en ik ontbijten opnieuw samen met zijn collega’s. Gelukkig verloopt het ontbijt ditmaal veel minder chaotisch dan gisteren. Misschien heeft de bediening onze opmerkingen gehoord en hebben ze een verbeterplan geïmplementeerd. 😉

Ook vandaag heb ik een Teams meeting om 9.30u om de beslissing van de managementmeeting van woensdag aan de betrokken collega te communiceren. Ditmaal vloeien er wel traantjes. Lastig, want ik had zelf graag een andere uitkomst voor deze collega gezien.

Ik begin dus met een bezwaard gemoed aan mijn laatste volledige dag in Valencia. Al neem ik me voor er het beste van te maken. Ik wandel naar de Torres de Serranos die gisteren gesloten waren. Tot mijn grote verbazing is de beklimming van de torens gratis, je moet enkel een toegangsticketje halen aan de balie en meegeven van welk land je bent. Ik geniet van het mooie uitzicht en het zonnetje dat ook vandaag zich weer van haar beste kant laat zien.

Mijn volgende bestemming is het Museu de la Seda, de laatste plek die ik kan bezoeken met mijn combiticket. Onderweg passeer ik de Església de Santa Caterina Màrtir. Ik wandel de sobere kerk binnen en merk op dat je de toren kan beklimmen voor twee euro. Da’s geen geld en zoals jullie weten, ben ik een liefhebber van het beklimmen van torens. Ik kan deze beklimming alleen maar aanraden. Het uitzicht op de kathedraal van Valencia is prachtig en er zijn amper andere toeristen te bekennen. A lucky find.

Ook Museu de la Seda blijkt een schot in de roos. Het museum is gevestigd in een prachtig historisch gebouw met als topstukken een schitterende mozaïekvloer en een prachtige oude kapel. Ook de mooie zijden gewaden spreken mij aan. De uitleg over de weefgetouwen vat ik niet helemaal, dit specifieke Spaanse jargon is toch net iets te hoog gegrepen voor mij. Ik zie ook voor de eerste keer in mijn leven echte, levende zijderupsen.

Continue reading →

San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir en la Llotja de la Seda – 19 mei 2022

Vandaag loopt er om de één of andere reden vanalles mis bij het ontbijt. Moeilijk te zeggen waarom, want ‘t is niet dat de menu elke dag verandert. We krijgen een fruitsap te weinig, ze vergeten het spek bij de scrambled eggs en alles duurt veel langer dan zou moeten. Net alsof het personeel allemaal aan hun eerste werkdag bezig is.

Wanneer we terug komen van het ontbijt, is de kuisploeg net bezig in onze kamer. Dat verbaast ons een beetje, want ze zijn ettelijke uren vroeger dan de voorbije dagen. Gelukkig moeten we niet lang wachten tot we onze kamer opnieuw ter beschikking hebben.

Omdat er een aantal dringende mails zijn die ik moet afhandelen, blijf ik een tijdje werken. Uiteindelijk verlaat ik pas na 11u de kamer. De timing van dit weekje weg had echt niet slechter kunnen vallen, maar goed, ik ben al blij dat ik de kans heb om deze mooie stad te verkennen. Dat ik tussendoor wat moet werken, neem ik er graag bij.

Vandaag staat een bezoek aan de zogenaamde Sixtijnse kapel van Valencia op het programma, de San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir. En amai, echt blij dat ik me maandag heb laten overhalen tot het kopen van die combitickets. Wat een ongelooflijk prachtig stukje barok. Ook de audioguide, die te consulteren valt via mijn smartphone, is zeer goed. De vele details in de kerk worden uitgebreid beschreven, maar dat zijn er zoveel dat ik moeite heb om alles op te kunnen nemen. Ik blijf dan ook veel langer in de kerk rondkijken dat ik oorspronkelijk van plan was. Het voordeel van alleen op stap zijn: je kan zo lang blijven als je wil.

Ondertussen heb ik een klein hongertje gekregen en besluit ik te gaan kijken of er plaats is aan de enige bar in de Mercat Central. Helaas, er staat een vrije lange rij aan te schuiven en daar heb ik niet het geduld voor. Ik koop me een vers fruitsapje om de honger wat te onderdrukken en besluit naar la Llotja de la Seda te gaan. Tot mijn grote verbazing is een bezoek aan deze prachtige vijftiende-eeuwse zijdebeurs (UNESCO werelderfgoed) gewoonweg gratis. Voor het gebruik van een audioguide is het wel bijbetalen. Ik besluit de audioguide links te laten liggen.

Ik ben erg onder de indruk van dit statige gebouw dat getuigt van indrukwekkend vakmanschap. Architect Pere Compte wist duidelijk waar hij mee bezig was. Ik ben vooral onder de indruk van de handelshal met de ranke, spiraalvormige pilaren. Prachtig! Het filmpje dat in één van de zalen getoond wordt, geeft wat meer context bij de geschiedenis en de functie van dit gebouw. Echt de moeite van een bezoek waard.

Continue reading →

Vergaderen en een namiddag aan het strand – 18 mei 2022

Samen met mijn vriend en zijn collega’s geniet ik van ons derde ontbijt op het dakterras van ons hotel. Gelukkig is het enthousiasme van de mannen om supervroeg op de conferentie te zijn al wat afgenomen, dus vandaag zitten we op een iets redelijker uur aan het ontbijt. Kan ik alleen maar blij om zijn.

De voormiddag en middag breng ik door op de hotelkamer, omdat ik een belangrijke managementmeeting heb, die ik niet wil missen wegens een aantal belangrijke beslissingen op de agenda. Over één van de (lastige) beslissingen moet ik deze week nog terugkoppelen aan de betrokken personen. Ik besluit zo snel mogelijk door de zure appel heen te bijten en boek een Teams-overleg in met mijn collega om 13.45u.

Uiteraard klopt om 13.30u de kuisploeg op de deur, maar ik vraag hen vriendelijk in het Spaans om over een uurtje terug te komen. Het brengen van de vervelende boodschap verloopt beter dan verwacht. De ontvanger nam het tot mijn grote opluchting goed op. Wat maakt dat ik om 14u eindelijk de deur van de hotelkamer achter mij kan dichttrekken.

Ik besluit het middagmaal te skippen en koop mezelf een ijsje bij Llinares: roodkapjes-ijs en rumrozijnen. Het prijswinnende roodkapjes-ijs is wat te zoet naar mijn goesting. Misschien had ik toch het bloedworst-ijs of het gazpacho-ijs of het ansjovis-in-azijn-ijs moeten uitproberen…

Na mijn ijsje opgesmikkeld te hebben, loop ik naar een drukke straat vlakbij ons hotel en hou een taxi aan om mij naar het strand te brengen. Een dik kwartier later kom ik aan bij Playa de las Arenas. Mijn eerste missie: een strandhanddoek kopen. Ik vind een mooie, grote vierkante handdoek in Ale-Hop, een prullariaketen die je zowat overal in Spanje vindt.

Ik zoek een plekje op het brede strand en nestel me op mijn handdoek. Na een tijdje ben ik toe aan wat verkoeling en spreek ik in mijn beste Spaans drie oudere dames aan om te vragen of ze even op mijn rugzak met mijn smartphone willen letten. Aan het onbegrip in hun ogen te zien, begrijpen ze er niets van. Blijkt dat de drie dames afkomstig zijn uit de UK en geen woord Spaans spreken. En ik had nog zo’n mooie Spaanse zin gebrouwen! Gelukkig willen ze op mijn rugzak passen. Ik geniet met volle teugen van mijn zwempartijtje in de Middellandse Zee!

Rond 17u neem ik een taxi terug naar het hotel om een uitgebreide douche te nemen. Iets voor 18u vervoegt mijn vriend mij en trekken we samen met zijn twee collega’s naar het dakterras van ons hotel voor het aperitief. De twee collega’s moeten hun bon voor een gratis agua de Valencia nog omruilen. Mijn vriend en ik houden het op een glaasje cava (of twee). Het is aangenaam vertoeven op het mooi terras en we hebben fijne gesprekken. Tot ik erachter kom dat het verhaal van de lispelende koning Koning Ferdinand die in zijn eentje verantwoordelijk zou zijn voor de Spaanse uitspaak van de ‘z’ en de ‘c’, een urban legend is. Onze leerkracht Spaans heeft ons dus gewoon iets voorgelopen toen ze dat verhaal vertelde. En ik heb dat verhaal jarenlang geloofd en zelf tegen talloze mensen verteld. Wat een ontgoocheling!

Voor het avondmaal trekken we met ons vieren naar Orio, een Baskisch restaurant in de buurt van ons hotel. De Baskische oestertjes vallen wat tegen, maar de pintxos en de marmitako (een stoofpotje van tonijn) zijn erg lekker. Hoogtepunt van de avond is het feit dat ik van de ober zelf de cider mag uitschenken. De fles is van zo’n speciale schenktuit voorzien, waardoor ik vanaf een kleine halve meter zonder veel problemen de cider in het glas kan mikken. Leuk! Ik sluit de maaltijd af met een lekker kaasbordje.