Mijn vriend en ik ontbijten opnieuw samen met zijn collega’s. Gelukkig verloopt het ontbijt ditmaal veel minder chaotisch dan gisteren. Misschien heeft de bediening onze opmerkingen gehoord en hebben ze een verbeterplan geïmplementeerd. 😉
Ook vandaag heb ik een Teams meeting om 9.30u om de beslissing van de managementmeeting van woensdag aan de betrokken collega te communiceren. Ditmaal vloeien er wel traantjes. Lastig, want ik had zelf graag een andere uitkomst voor deze collega gezien.
Ik begin dus met een bezwaard gemoed aan mijn laatste volledige dag in Valencia. Al neem ik me voor er het beste van te maken. Ik wandel naar de Torres de Serranos die gisteren gesloten waren. Tot mijn grote verbazing is de beklimming van de torens gratis, je moet enkel een toegangsticketje halen aan de balie en meegeven van welk land je bent. Ik geniet van het mooie uitzicht en het zonnetje dat ook vandaag zich weer van haar beste kant laat zien.
Mijn volgende bestemming is het Museu de la Seda, de laatste plek die ik kan bezoeken met mijn combiticket. Onderweg passeer ik de Església de Santa Caterina Màrtir. Ik wandel de sobere kerk binnen en merk op dat je de toren kan beklimmen voor twee euro. Da’s geen geld en zoals jullie weten, ben ik een liefhebber van het beklimmen van torens. Ik kan deze beklimming alleen maar aanraden. Het uitzicht op de kathedraal van Valencia is prachtig en er zijn amper andere toeristen te bekennen. A lucky find.
Ook Museu de la Seda blijkt een schot in de roos. Het museum is gevestigd in een prachtig historisch gebouw met als topstukken een schitterende mozaïekvloer en een prachtige oude kapel. Ook de mooie zijden gewaden spreken mij aan. De uitleg over de weefgetouwen vat ik niet helemaal, dit specifieke Spaanse jargon is toch net iets te hoog gegrepen voor mij. Ik zie ook voor de eerste keer in mijn leven echte, levende zijderupsen.
Jammer genoeg ben ik net op hetzelfde moment in het museum als een heel grote, luidruchtige Spaanse groep die een rondleiding met een gids krijgt. Het is duidelijk dat het merendeel van de groep helemaal niet geïnteresseerd is in wat de gids te zeggen heeft. Met hun luid gebabbel verstoren ze wel mijn bezoek. Spijtig. Ik zet de audioguide die ik via mijn smartphone kan consulteren op maximum, maar zelfs dat kan het storende gebabbel niet uitsluiten.
Na het bezoek aan het museum is het tijd voor de lunch. Het is ondertussen al 14u. Een paar dagen geleden had mijn vriend me een fotootje doorgestuurd van een restaurant dat hij op zijn fietstocht was tegen gekomen en waarvan hij dacht dat ik dit wel leuk zou vinden. Tijd om dit uit te proberen dus. Ik neem plaats aan één van de tafeltje op het terras van Manãw wine bar met zicht op de Mercat Central. Ik start mijn lunch met een glaasje cava en een oestertje. Vervolgens bestel ik het gerecht met octopus dat Manãw bereidt met een Aziatische toets (pulpo a la brasa con puré de boniato braseado y chimichurri asiático). En ja, graag een glaasje witte wijn daarbij. It does not get any better than this.
Ik gebruik de lunch om diep na te denken over mijn laatste activiteit in Valencia. Ik besluit een gokje te wagen en trek naar het Museu de Bellas Arts. Het gebouw op zich is al prachtig en ik moet zeggen dat ik bijzonder aangenaam verrast ben door de prachtige kunstcollectie. Mij spreekt voornamelijk de religieuze kunst aan en ik neem de tijd om de pracht en praal tentoongesteld in de eerste zalen in me op te nemen. Na de impressionante eerste zalen is het te volgen parcours echter heel slecht aangegeven. Ik wandel op goed geluk wat rond en stoot op een paar tijdelijke tentoonstellingen die helemaal niet goed zijn aangegeven. Het concept van dit museum is duidelijk dat je maar wat moet ronddwalen en alles zelf ontdekken. Dat kan beter, zou ik denken.
Na mijn dagelijkse portie cultuur keer ik terug naar het hotel om te douchen en me op te tutten voor ons laatste fancy diner van de vakantie. Voor de gelegenheid heb ik een tafeltje voor twee gereserveerd in sterrenrestaurant RIFF. We besluiten niet te gek te doen en kiezen ‘maar’ voor de zevengangenmenu. Met aangepaste wijnen uiteraard. Terwijl wij genieten van een heerlijke culinaire verkenningstocht, laten de twee collega’s van mijn vriend ons weten dat ze een vettige hamburger aan het verorberen zijn. Tja, zo heeft iedereen zijn voorkeuren, nietwaar? 😉
Ik ben alleszins bij dat we ons tripje met een hoogtepunt kunnen afsluiten. Dikke aanrader, restaurant RIFF.
