Gisterenavond had ik afgesproken om met een vriendin samen te gaan dineren bij één van mijn favoriete Leuvense restaurants: Taste. Het was lang geleden dat we elkaar gezien hadden, dus stof genoeg om over bij te praten. En ook fijn om te kunnen vooruitblikken op ons beider vakanties. Mijn vriendin vertrekt exact een week later dan mijn vriend en ik.
De ontvangst was zoals gewoonlijk zeer hartelijk en de gerechten zelf waren om duimen en vingers af te likken. De chefkok was er opnieuw in geslaagd prachtig gepresenteerde gerechten met originele smaakcombinaties op ons bord te toveren. Omdat ik vandaag op het vliegtuig stap, hield ik het wijselijk bij de bob-formule: ideaal om te proeven van alle wijntjes zonder een overdaad aan alcohol binnen te krijgen.
De avond vloog voorbij en we waren bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat. Ik kijk al uit naar onze volgende afspraak om vakantieverhalen uit te wisselen!
Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.
Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.
Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!
Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.
Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉
‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.
Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.
Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.
Mijn laatste werkdag op kantoor voordat mijn vriend en ik op reis vertrokken, lunchte ik ‘s middags samen met drie collega’s op het terras van Frank. Gewoon spontaan, zonder dat die afspraak weken op voorhand in de agende gepland moest worden en vervolgens een drietal keer verzet. Zo kan het dus ook! En mijn savoury pancakes smaakten me geweldig!
Zaterdag vlak voor onze vakantie naar Puglia hadden mijn vriend en ik geen plannen gemaakt. Kwestie van genoeg tijd te hebben om de laatste loodjes weg te werken. Maar hey, een mens moet eten, he. Dus reserveerde ik voor ‘s middags een tafeltje bij Barba, het restaurant met de beste prijs-kwaliteitsverhouding van heel Leuven.
En ja, onze verwachtingen werden ruimschoots voldaan. Genoten van de heerlijke nieuwe zomermenu!
Wat doe je als je uitgenodigd wordt om het Nationaal Defilé bij te wonen vanaf de tribune tegenover het Koninklijk Paleis? Gaan, natuurlijk! Niet dat ik zo koningsgezind ben, verre van eigenlijk, want ik vind het koningschap een totaal achterhaald concept, maar hey, het is wel eens bijzonder om zo’n defilé mee te maken vanaf een bevoorrechte plaats. En zeker na twee jaren corona.
De namiddag begon met een beetje stress omdat mijn trein vertraging had en het door de nadarhekken en het vele aanwezige volk niet zo makkelijk was om de ingang aan het Paleizenplein te bereiken. Maar gelukkig kon ik een groepje volgen dat ook een uitnodiging had. De veiligheidscontrole bij de security verliep vlot en ik zocht me een plekje uit op de tribune.
De koningskinderen namen eerst plaats op de koninklijke tribune, gevolgd door de zus, broer en halfzus (Go Delphine!) van onze koning. De koning en de koningin arriveerden onder begeleiding van de koninklijke escorte te paard. Het defilé startte stipt op tijd met eerst het militaire gedeelte, gevolgd door het civiele defilé. Van al de deelnemers kregen de oudstrijders, de jonge kadetten en de helden van de zorg en de brandweer duidelijk het meeste applaus.
Het was boeiend om dit eens mee te maken, maar op den duur had ik het wel gehad met al die marcherende mensen. En de dynamische demonstratie door de militaire en civiele onderdelen van defensie werkte soms een beetje op de lachspieren (en die van mijn buren op de tribune). Al vermoed ik dat dit op tv heel cool overkwam. Ik zag de cameramensen hollen om de demonstratie zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Wel cool: de gasten die met een helicopter op het koninklijk paleis gedropt werden en vervolgens zich aan touwen via het dak naar beneden lieten zakken.
Van de overvliegende helicopters en vliegtuigen zag ik helaas niet zoveel, daarvoor zat ik te ver naar achter op de overdekte tribune. Te onthouden voor een eventuele volgende keer.
De dynamische demonstratie van Defensie:
Wat coole voertuigen en een hond:
Het civiele defilé:
Applaus voor de federale politie:
Onze brandweerlieden:
Eigenlijk vond ik de afsluiter het mooiste: muziek gebracht door de koninklijke muziekkapellen van de Marine en van de gidsen:
Het Europese volkslied, een klassieker van Beethoven die me altijd weet te raken:
En het Belgisch volkslied waarvan duidelijk echt helemaal niemand (inclusief mezelf) de tekst kent:
Na het defilé bedankte de koninklijke familie de muzikanten en wuifden ze beleefd naar de aanwezigen op de tribunes.
Het moment waarop Mathilde bijna tegen de grond ging omdat naaldhakken en kasseien nu eenmaal geen ideale combinatie zijn:
Deze middag trok ik met de collega’s van mijn voormalige team naar het schaduwrijke terras van restaurant Cabardouche op de Vrijheidsplaats in Brussel om afscheid te nemen van een fijne collega. De collega in kwestie heeft een tijdje ad interim mijn job over genomen toen ik afdelingshoofd werd en we op zoek waren naar een vervanger. En ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor de inzet en verantwoordelijkheidszin die hij toen getoond heeft. Ik zie hem dan ook met lede ogen vertrekken. Maar goed, een beter betaalde job, dicht bij huis. Daar valt iets voor te zeggen, natuurlijk.
Het was zeer aangenaam zitten onder de mooie bomen op de Vrijheidsplaats en het team was voltallig, op een paar collega’s na die met vakantie waren in het buitenland. Jammer genoeg viel het eten tegen. De dagschotel: een Thaise curry met scampi was echt desastreus. In de waterige en smaakloze currysaus dreven met moeite een drietal scampi en de rijstnoedels in dat waterige goedje waren niet lang genoeg gekookt. Zo’n maaltijd zou ik mijn gasten nooit durven voorschotelen… Bovendien had ik een whisky sour als aperitief besteld die pas ná mijn hoofdgerecht arriveerde. Echt, abominabel.
Gelukkig maakte het gezelschap veel goed en was onze collega heel blij met zijn afscheidscadeau: een bon voor AS Adventure (hij is nogal een fan van kamperen met zijn gezin).
Na de lunch hadden we nog meer dan plek genoeg voor een ijsje van Bargello, Italiaanse gelato in het hartje van Brussel. Ik koos voor twee klassieke smaken: de crema fiorentian en de crema vespucci. Zoveel beter dan mijn miezerige curry!
Ik wens mijn collega veel succes met zijn nieuwe uitdaging, maar we houden zijn stoel warm voor het geval hij zou willen terugkeren. 😉
Op de warmste dag van het jaar waren mijn collega’s en ik te gast bij onze vrienden van de Nederlandse ambassade in Sint-Pieters-Woluwe voor een zeer lekkere business lunch. We hadden een stevige agenda af te werken, maar de sfeer zat goed en de voorzitter hield er het tempo in.
Het aperitief werd geschonken op het overdekte terras van de mooie tuin. Al werd het ons daar snel te warm en vluchtten we opnieuw naar binnen om te ontsnappen aan de hitte. Tot onze grote opluchting kregen we geen broodje kroket voorgeschoteld, maar een heerlijke driegangenmaaltijd. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de chefkok een Franstalige Belg was. Vandaar ook het Franstalige menu hieronder. De vertaler zal met vakantie geweest zijn. 😉
Les tomates anciennes en gaspacho, framboises, vinaigre de riz, tomate cerice plurielle, saumon fumé, billes de mozzarella, micro herbes:
Filet de lotte, cuisson à basse température, carottes, nouvelles, petits pois en feuilles de brick, gnocchi, crème de poisson à la chlorophylle:
Panna cotta, parfumée aux râpures de citron et au yaourt bio, éventail de fruits d’été, telle une salade de fruits, lemon cress:
Met dank aan mijn collega die me ‘s ochtend is komen ophalen aan Diegem station en me na de lunch ook mooi weer daar afgedropt heeft.
Omdat mijn vriend en ik op het Martelarenplein altijd op het terras van Van de Weyer belanden, besloten mijn vriend en ik vanavond de Kosmopol nog eens een kans te geven. Vorige bezoeken waren niet echt toppers geweest, maar hey, misschien hadden ze zich ondertussen herpakt.
Niet dus. Op onderstaande foto zien jullie een tomaat garnaal van 28,5 euro! Het enige positieve dat ik over dit gerecht kan zeggen, is dat de tomaat ontveld was zoals het hoort. Maar verder: dit moet wel de meest fantasieloze versie ooit van deze Belgische klassieker zijn. Dit kan ik thuis zelf beter maken…
Ik zweer dat dit effectief ons laatste bezoek ooit aan de Kosmopol geweest is.
Omdat mijn broertje en zijn vriendin begin juli getroffen werden door COVID-19 en daardoor hun geplande trip naar Ierland ter gelegenheid van hun twintig jaar samen zijn, moesten afzeggen, spoorden we zondag naar Limburg om hen een hart onder de riem te steken.
Een lekker aperitiefje, gevolgd door een copieuze barbecue met als afsluiter een paar glazen goeie whisky, dat helpt om het verdriet te verdrinken (en te vereten). In tegenstelling tot onze vorige poging scheen de zon nu volop en kon de partytent dienst doen om ons van schaduw te voorzien ipv ons te beschermen tegen regen. Extra pluspunten voor het marshmellow dessert, met dank aan de Albert Heijn, natuurlijk. (Ik vind het nog altijd spijtig dat de Albert Heijn vestiging in Leuven moest sluiten na de beslissing van mededingsautoriteiten).
Laat het ons erop houden dat mijn vriend en ik een behoorlijk vrolijke reisgezelschap waren op de trein terug naar Leuven. 😉
Normaal stond er gisteren een zwembadparty op het programma bij onze vrienden in Zichem. Helaas werd hun ganse gezin getroffen door COVID-19 en konden we kruis maken over onze plannen.
Gelukkig heb ik altijd een plan B. 😉 Mijn vriend en ik probeerden al een maand of twee af te spreken met onze kameraad-filmliefhebber en zijn vrouw, maar tot nu toe was dat nog niet gelukt. Ik stuurde onze kameraad een berichtje, en jawel, mirakel: hij had deze zaterdag nog geen plannen. Zijn vrouw kon er wel niet bij zijn, want die zat een paar weken voor haar werk als sportpsycholoog in Manchester. (Superblij voor haar dat ze na een toch moeilijke zoektocht een toffe job heeft gevonden.)
Onze kameraad stelde voor om ‘s avonds samen naar het foodtruckfestival in zijn thuisbasis Kampenhout te gaan. Snel een cambio gereserveerd, want Kampenhout is niet bepaald vlot bereikbaar met het openbaar vervoer.
De zaterdag zelf kregen we rond de middag telefoon van onze vriend. Of we eventueel geen zin hadden om een beetje vroeger te komen om op deze zonnige dag te genieten van het zwembad van zijn ouders. Da’s maar een woord, snel onze zwemkledij en wat handdoeken in de rugzak gegooid, de cambioreservatie vervroegd en klaar!
Bij aankomst bij zijn ouders maakten we meteen kennis met het hondje Lou, die zeer nieuwsgierig aan ons kwam snuffelen. Normaal heb ik het niet op witte honden, maar voor Lou maak ik graag een uitzondering.
Na uitgebreid van het zwembad genoten te hebben, trekken we naar het foodtruckfestival in het centrum van Kampenhout. Het is er gezellig druk, maar de wachtrijen vallen over het algemeen wel mee. Ik bestel een pornstar martini die me spijtig genoeg wat tegenvalt. De Australian pie met bloemkool en Indian curry daarentegen is erg lekker. Als hoofgerecht bestel ik een Etiopische vegetarische schotel met hartige pannenkoeken. Ondanks de vrij beperkte wachtrij moet ik even geduld uitoefenen voordat ik bediend wordt. Gelukkig smaakt de schotel uitstekend. We sluiten ons bezoek aan het foodtruckfestival af met, hoe kan het ook anders, een ijsje. Daarna keren we terug naar het huis van onze vriend, want ik begin het wat koud te krijgen.
