Afscheid nemen

Deze voormiddag spoorde ik onder een stralend zonnetje richting Deinze. Het was de allereerste keer dat ik deze stad aan de Leie bezocht. Helaas was de reden dat ik naar Deinze spoorde bijzonder triestig: vandaag namen Goofball en haar gezin afscheid van haar vader, de grootvader van haar twee zonen. Een afscheid dat ondanks alles toch nog onverwacht kwam.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk zat goed vol en de viering was prachtig. Heel mooi dat ook de twee jongste kleinkinderen hun steentje konden bijdragen door een kaars aan te steken en een witte roos op de kist van hun grootvader te leggen. Erg onder de indruk van de mooie, persoonlijke teksten die voorgelezen werden. Het is duidelijk dat de vader van Goofball in zijn leven veel mensen geraakt heeft. En hoewel elke afscheid moeilijk is, ben ik er zeker van dat al die mooie herinneringen langzaam de overhand zullen nemen en de laatste wat moeilijkere jaren naar de achtergrond zullen verdringen.

IMG_4767

IMG_4768b

Rum tasting bij TastToe

Gisteren ging ik nog eens op stap met mijn broertje voor een tasting. Na uitgebreid kennis gemaakt te hebben met de whisky van Arran vonden we het na onze reis naar Cuba tijd om onze kennis over Jamaicaanse rum te verdiepen. Alhoewel verdiepen niet meteen het juiste woord is. Ik denk niet dat ik al ooit een glas Jamaicaanse rum gedronken heb.

Mijn broer en zijn vriendin kwamen met de wagen naar Leuven. Mijn broer en ik lieten zijn vriendin achter op mijn appartement (ze is niet zo’n fan van sterke drank) en vanaf het station van Leuven de bus naar Boortmeerbeek. Een iet of wat ongezellige busrit, want de Leuvensesteenweg is sowieso al geen prettige straat en de buschauffeur stopte bij elke halte erg bruusk, waardoor ik op het einde van de rit zelfs een beetje misselijk was.

Ter plekke moest ik dus even van de busrit bekomen, gelukkig waren we een dik kwartier te vroeg. Dat gaf ons de gelegenheid de prachtige winkel van TasTToe te bewonderen. Ik denk niet dat ik al ooit zoveel sterke drank bij mekaar gezien heb in mijn leven. De winkel heeft zelfs een geklimatiseerde walk-in wijnkast en een humidor om sigaren te bewaren. Indrukwekkend.

IMG_4755

IMG_4756

IMG_4758

In het midden van de winkel waren een paar lange tafels neergezet en de flessen rum die we deze avond zouden proeven stonden al klaar. Ik keek ernaar uit, want ik drink al eens graag een lekker glas rum na een goede maaltijd. Helaas, deze proeverij leerde mij dat Jamaicaanse rum niet zo mijn ding is. Veel te scherp van smaak en de geur (van nagellakverwijderaar) was soms zo overweldigend dat ik bijna geen zin meer had om te proeven. Sommige proevertjes heb ik zelfs laten staan: ik kon me er echt niet toe brengen het glas volledig leeg te drinken. Ook mijn broer was niet overtuigd. Aan de andere kant vond ik het wel interessant om bij te leren over het proces van het rum maken. Alhoewel het duidelijk is dat Jamaica erg trots is op hun exportproduct, blijf ik stevig in het kamp van de heerlijk zachte, zoete, donkerbruine rum.

Dit proefden wij:

  1. Appleton Estate Rare Blend 12y – 42%
  2. Monymusk Kintra 14y – 52,5%
  3. Worthy Park Road Rummers 11y – 53,7%
  4. Worthy Park Virgin Oak 5y – 55%
  5. Hampden Overproof 7y – 60%
  6. Jamaica 2008 11y – 62,8%
  7. Long Pong Velier 11y – 62,5%

IMG_4759

Mijn persoonlijk top 3 (waarvan ik eerlijk gezegd zelf nooit een fles in huis zou halen):

  1. Worthy Park Road Rummers 11y – 53,7%
  2. Appleton Estate Rare Blend 12y – 42%
  3. Long Pond Velier 11y – 62,5%

Opvallende vaststelling: er waren slechts twee vrouwen aanwezig op een totaal van zo’n dertig aanwezigen. Wellicht wisten al de andere vrouwen dat de rum die geschonken zou worden naar nagellakverwijderaar stonk. 😉

Fijne babbel gehad trouwens met een sympathieke kerel uit Antwerpen bij ons aan tafel. Niet echt een groot rumkenner, maar wel een hobbyist die zijn eigen bier brouwt. Voor de liefhebbers: Galea Craft Beers.

Na het evenement kwam de vriendin van mijn broertje ons ophalen bij TasTToe, want op dat uur waren er geen rechtstreekse bussen meer naar Leuven. Een veel aangenamere rit dan de heenrit. 😉

 

Afscheidsfeestje

Na de lunch in beperkte kring eergisteren, vond gisteren het officiële afscheidsfeestje van mijn lieve collega C plaats. Omdat ik zelf pas in de vroege voormiddag terug zou zijn van een werkbezoek in Gent, moest ik de voorbereidingen van het feest noodgedwongen outsourcen. Maar hey, mijn team deed superprofessioneel en bijzonder economisch boodschappen (de dure kaas van kaaswinkel Catherine niet meegerekend), zodat alles mooi op tijd klaar was voor het feest.

IMG_4745

IMG_4746

In totaal kwam er zo’n vijftig man langs om afscheid te nemen, die er met zijn allen in slaagden om al de flessen schuimwijn die we voorzien hadden soldaat te maken! Indrukwekkend! Gelukkig hadden we nog een paar flessen rode en witte wijn achter de hand. 😉

Het was alleszins duidelijk dat mijn collega van haar feestje genoten heeft. Hopelijk koopt ze leuke boeken voor haar en haar gezin met de boekenbons die we haar cadeau deden en kan ze nog eventjes nagenieten van de bloemetjes en de mooie woorden.

Afscheidslunch bij Jour de Fête

Het moest er eens van komen natuurlijk: na anderhalf jaar teamverantwoordelijke geweest te zijn, verlaat een eerste medewerker mijn team. De medewerker in kwestie werkte het laatste half jaar samen met een ander bedrijf aan een bijzonder moeilijk project. Uiteraard bleef haar talent daar niet onopgemerkt en jawel, het bedrijf deed haar een aanbod dat ze niet kon weigeren: een boeiend takenpakket in combinatie met een locatie op fietsafstand. Geen NMBS-pendelpret meer voor haar.

Het is met spijt in het hart dat ik haar zie vertrekken, niet alleen omdat ik haar zelf vijf jaar geleden heb gerekruteerd, maar vooral omdat het zo’n topcollega met een gouden hart is. Dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt, bleek uit het feit dat een aantal collega’s spontaan een afscheidsetentje georganiseerd hadden.

Terwijl we herinneringen ophaalden aan vroeger, genoten met z’n achten van het lekkere eten van Jour de Fête (voor mij: een bordje met drie tapas als voorgerecht en een heerlijke salade met forel, appeltjes en radijsjes als hoofdgerecht). Ik kan het niet genoeg herhalen: grote fan van de autovrije Anspachlaan. Heerlijk dat je nu op een terrasje van de zon kan genieten op een plek waar het vroeger stikte van de auto’s. Een mooie herinnering om in te kaderen.

IMG_4717

IMG_4725

Boterhammen in het Park

Maandag begaf ik me tijdens de middagpauze met twee collega’s uit mijn team naar het Warandepark voor de dertigste editie van Boterhammen in het Park. Niet dat ik een grote fan ben van de Ertebrekers, Lenny & de Wespen en Eva De Roovere, ik zou geen enkel nummer van hen kunnen opnoemen, maar we hadden een uitnodiging voor de VIP-backstage en dat kan een mens niet laten liggen, nietwaar? Het eten in de backstage was heerlijk (en volledig veganistisch!), het was fijn onder collega’s wat te kunnen bijpraten en we liepen er nog een aantal bekenden tegen het lijf. Heel gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.

En! Tegen alle verwachtingen in, hoorde ik toch één nummer dat me bekend voorkwam: ‘Fantastig toch’ van Eva de Roovere:

Keizer Kriek

Zondag spoorden mijn vriend en ik opnieuw naar Herentals. Ditmaal waren de weergoden ons beter gezind en reden we onder een stralend zonnetje met onze blue-bike naar het huis van zijn ouders voor de jaarlijkse familiebijeenkomst met zijn ouders, het gezin van zijn broer en het gezin van zijn zus. In totaal waren we met zes volwassenen en vijf kinderen. We aten eerst samen een pistolet en vertrokken dan naar Olen voor het gratis kinderfestival Keizer Kriek.

Het was zo’n prachtig weer dan mijn vriend en ik bedankten voor een lift en met onze blue-bikes tot ginder fietsten. Dankzij de fietsknooppunten werd het een aangename tocht die ons langs de toeristische highlights van Herentals, de Kleine Nete en het kanaal bracht. Echt genoten van dit fietstochtje met z’n tweeën, al waren de temperaturen met meer dan dertig graden misschien net iets minder fietsvriendelijk.

Het kinderfestival Keizer Kriek werd geafficheerd als een dag waarop kinderen ook grote-mensen-dingen mochten doen. En bij het eerste standje dat we aandeden, leek dat ook effectief zo te zijn: de kinderen mochten plaatsnemen aan een heuse draaischijf en zelf een potje boetseren. Leuk! Daarna ging het echter steil bergaf met de knutselactiviteiten. Sambaballen knutselen met plastic lepels en rijst in van die plastic Kinder-eitjes en daar dan gigantisch veel plakband rond; houten lepels met lijm insmeren en vol met glitter hangen, waarbij de helft van de glitter op de grond terecht kwam;… In tijden dat er zoveel wordt gediscussieerd over het risico van microplastics, vond ik het een beetje confronterend dat de meeste knutselactiviteiten in meer of mindere mate gebruik maakten van plastic. Waar is de tijd dat ik hele schilderijen knutselde met harde pasta in allerlei vormen en kleuren? Of keukenrolletjes versierde met wol? Enfin ja, niet goed over nagedacht, denk ik zo.

Voor volwassenen zonder kinderen viel er bitter weinig te beleven, buiten iets drinken op een terrasje. In de schaduw dan wel, want wie zich in de volle zon durfde neerzetten, werd bijna levend geroosterd, zo warm. Konden mij wel bekoren: de rope skipping demonstratie (zo jammer dat deze sport niet tijdens mijn jonge jaren bestond, zou ik beslist geweldig gevonden hebben) en de X-treme rock ‘n roll, man, man die konden er wat van! Ook cool: de death ride van de mannen van het leger.

Rond vijf uur vingen mijn vriend en ik de terugtocht naar Herentals aan, alwaar bij aankomst ons de grootste verzameling Chinese gerechten ooit opwachtten. Uiteraard hadden zijn ouders weer lichtelijk overdreven… Ik ga ervan uit dat ze de rest van de week op de overschotjes alleen hebben kunnen overleven. 😉

IMG_4706

IMG_4707

 

Die luttele calorieën die we tijdens onze fietstocht verbrand hadden, werden alvast dubbel en dik aangevuld door dit copieuze avondmaal. Ik had zelfs geen plek meer voor het dessert! Tijdens de treinrit naar huis, zat er bijgevolg niet veel energie meer in ons. 😉

Kotsende baby in toilet

Normaal gezien stond zaterdag een babyborrel in onze agenda. Helaas, de babyborrel werd van zaterdag verplaatst naar zondag en die dag hadden wij al een familiebijeenkomst in Herentals op het programma staan. Maar! De ouders van de baby toonden zich bereid om, tussen de babyborrelvoorbereidingen door, met ons af te spreken in Leuven. Mijn vriend had immers de baby nog niet live kunnen bewonderen.

We troffen onze vrienden met hun drie zonen rond het middaguur op het Ladeuzeplein. De twee oudste jongens (8 en 4 jaar oud) hadden al stevig honger. Aangezien hun favoriete eten spaghetti is, lag de keuze voor de hand: Bavet in de Tiensestraat. Helaas, mijn niet zo geweldige ervaring van de vorige keer werd bevestigd. Ditmaal was ik wel zo verstandig om gewoon de Bavet special te nemen en niet één of andere combo. Maar eerlijk: zo geweldig lekker vind ik die sauzen van Bavet niet (de special was niet eens pikant…) en er blijft altijd een plasje kookvocht achter nadat je je bord hebt leeggegeten. Om de één of andere reden moesten we ook erg lang wachten op ons eten, terwijl dat bij een restaurant zoals Bavet nochtans heel snel zou moeten gaan: al die sauzen zijn op voorhand klaargemaakt, ze hoeven alleen maar een beetje pasta te koken en daar de saus over te gieten. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik nog vaak bij Bavet zal gaan eten.

IMG_4655c

IMG_4679

Doordat we zo lang hadden moeten wachten op ons eten kwamen onze vrienden in tijdsnood. De twee oudste jongens moesten namelijk in de namiddag naar een verjaardagsfeestje in Rotselaar. Dus vertrok de papa halsoverkop om zijn zonen tijdig naar het feestje te brengen, terwijl zijn spaghetti nog niet eens halverwege was. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om de pasta opzij te houden zodat ze hem later konden opwarmen als onze kameraad terug was.

Terwijl mijn vriend en ik gezellig aan het keuvelen waren met de mama, spuwde de baby opeens gans zijn maaginhoud (broccolipap) over het mooie kleed van zijn mama uit. De rest van zijn maaginhoud kwam op de grond terecht. Wij maakten het personeel hierop attent, maar ze vonden het duidelijk niet nodig om een emmer met wat water te halen om het ongelukje weg te spoelen. Na dit akkefietje leek de baby aan de beterhand en aangezien de mama niet ongerust was, wij ook niet. Tot de baby voor de tweede keer het nog in zijn maag resterende gedeelte van de broccolipap overgaf. Opnieuw op het kleed van zijn mama. De baby begon nu toch iet of wat pips te zien. Slechte timing, de dag voor zijn feestje!

Niet lang na het tweede overgeefincident kwam de papa terug van zijn tochtje heen en weer naar Rotselaar. Hij kreeg meteen de update over de gezondheidstoestand van zijn jongste zoon, maar vond gelukkig nog de tijd om rustig zijn spaghetti op te eten. Mijn vriend zorgde voor de baby, terwijl de mama naar het toilet was om haar jurk een beetje af te wassen. Toen de mama terug kwam van het toilet en de pips kijkende baby zag, besloot ze hem wat borstvoeding te geven. Ik dus samen met de mama naar het toilet, want ze had niet meteen borstvoedingsvriendelijke kledij aan. Gelukkig was het toilet van Bavet meer dan ruim genoeg voor twee personen en een baby.

De baby had net gedaan met drinken, toen alles er weer uit spoot. Dankzij een geweldige sprong kon ik mezelf spatvrij uit de gevarenzone verwijderen, maar de mama had, alweer, minder geluk. Daarop volgde een iet of wat slapstickachtige scène waarbij ik de baby naar buiten droeg om hem over te dragen aan de papa, hem zo ver mogelijk van mij afhoudend, terwijl de mama het toilet min of meer presentabel maakte. Daarop besloten de ouders toch maar langs te gaan bij de dokter van wacht, maar niet zonder eerst nog een koffietje te drinken. 😉

Na het koffietje wandelden met onze vrienden mee naar de wachtpost en namen voor de deur afscheid. Mijn vriend en ik keerden op onze stappen terug, want we moesten nog een cadeautje kopen voor zijn ouders. Onze keuze viel op twee flessen Chardonnay Meerdael bij Magnus. Altijd lekker. Terwijl mijn vriend naar ons appartement terug wandelde om de flessen daar achter te laten, schoof ik aan voor een ijsje van Dedadenza. Een sorbet zou me helpen die Bavet-pasta te verteren.

Na opnieuw herenigd te zijn, begaven we ons naar bar Nine op de Oude Markt om daar een bijzonder lekkere cocktail te drinken (de chilly mango frozen daiquiri die ik de vorige keer zo lekker vond) en een glaasje champagne om het af te leren. We sloten de avond af op het straatbuffet op de Bruul, alwaar ik een heerlijke japchae van Table d’Ho verorberde. Kwestie van de dag te eindigen met lekkere pasta.

IMG_4684

IMG_4689

Verdrinken in de tandartstoel

Deze ochtend bracht ik net iets meer dan twee uur door in de tandartsstoel, met dank aan dat ongeval dat ik lang, lang geleden had. Op zich ben ik wel het één en ander gewoon. Die keer dat de tandarts door mijn metalen kroon moest heen boren was ook niet prettig en per slot van rekening heb ik bijna twee jaar een beugel gedragen. De uren die ik voor die beugel met mijn mond opengesperd in een tandartsstoel gelegen heb, kan ik niet op twee handen tellen. Maar het is echt lang geleden dat ik meegemaakt heb dat twee uren zo traag voorbij gingen.

De tandarts moest een tijdelijke kroon installeren op mijn kies. Dus moest ze rond de voorlopig opgebouwde tand (bestaande uit dat materiaal waarvan vullingen gemaakt zijn en waarvan ik ondertussen al een paar stukjes was kwijtgeraakt) rondom rond afslijpen om plaats te maken voor de kroon. De kies in kwestie bevindt zich helaas helemaal achteraan linksboven in mijn kaak. Eén van de moeilijkst bereikbare plekken dus. Zowel de tandarts als ikzelf hebben afgezien en ik ben een paar keer bijna gestikt doordat het water van dat slijpding in mijn keelgat liep. En hoezeer de tandarts ook haar best deed, het was een geduw en getrek om bij de juiste plaats te geraken, waardoor ik nu een gescheurde mondhoek heb.

Nu, gelukkig was dit de vervelendste (en langste) behandeling van allemaal. Nog twee keer en ik kan er hopelijk weer voor een jaar of vijftien tegen. 😉