Muziek verzacht de zeden

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in mijn mailbox voor een feestelijke avond in Bozar ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van een bedrijf. Die uitnodiging had ik te danken aan mijn vorige job en wellicht zou ik er niet op ingegaan zijn, mocht ik die job nog uitgeoefend hebben. Maar hey, nu dacht ik: waarom niet? Een gratis concertje meepikken is pakken beter dan nog maar eens een avond overwerken.

Wat ik niet verwacht had, was dat ik letterlijk op het podium van de Henry Le Boeufzaal terecht zou komen, op nog geen meter van soliste en voor de gelegenheid ook aanvoerder van het orkest, Ning Kam. Fenomenaal. Ik kon bijna de muziekbladen op haar pupiter omdraaien.

Het programma was een fijne mix van klassiekers uit de filmmuziek en een streepje Vivaldi. I know, populair klassieke muziek, maar hey, laat ik nu toevallig goed gezind worden van Vivaldi. Ik genoot met volle teugen. De ideale manier om even mijn zorgen van me af te zetten.

Het concert duurde iets meer dan een uurtje, waarna ons een ongelooflijk rijkelijk buffet wachtte, verzorgd door cateraar Les Frères Debekker waaraan ik uit een vorig leven goeie herinneringen overhoud. Het was misschien te laat op de avond waardoor mijn grootste honger al over was, maar ik hield het bij één bordje koud en één bordje warm. Jammer, want op het eerste gezicht was er rijkelijk te veel eten voorzien. Misschien had ik toch een date moeten meebrengen. 😉

Het walking dinner werd opgeluisterd door Die Verdammte Spielerei. Altijd grappig om die gasten aan het werk te zien. Ik geraakte aan de praat met een regisseur-producer en zijn vrouw. Twee erg sympathieke mensen met wie ik gerust nog wat langer had kunnen praten. Alleen moest ik zorgen dat ik op een treffelijk uur in bed lag, want de volgende dag stonden er alweer een resem vergadering in mijn agenda gepland.

Batterie Todt en Ambleteuse – 1 april 2018

Alweer de dag begonnen met vers brood en daarop een sneetje Sablé de Wissant (plaatselijke kaas). Helaas, op deze paaszondag ziet het ontbijt er akelig hetzelfde uit als de vorige dagen. Geen extra chocolade eitje of paasgebak te bespeuren. Dat was in Schotland toch wel lichtelijk anders…

Het weer is eerder aan de grauwgrijze kant vandaag. Ideaal voor een bezoekje aan Batterie Todt, een privaat museum in Audinghen. Het museum is gehuisvest in de overblijfselen van één van de kustbatterijen die de Duitse Wehrmacht bouwden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Batterie Todt maakte onderdeel uit van de Atlantikwall en was uitgerust met vier kanonnen met een maximum bereik van 55 kilometer. Jawel, de granaten uit deze kanjers van kanonnen, staken moeiteloos het kanaal over om dood en vernieling te zaaien in de UK. Gelukkig is dit tijdens de oorlog niet al te vaak gebeurd…

Het museum in de voormalige kustbatterij is er eentje van de oude stempel: heel veel interessante voorwerpen bijeen gebracht, maar helaas op een ietwat stoffige manier gepresenteerd. Let op, ik vond het bezoek ongemeen boeiend, voornamelijk omdat ik niet veel afwist van het bestaan van dit soort oorlogstuig, maar een make-over zou geen kwaad kunnen.

Na ons bezoek aan Batterie Todt rijden we verder naar Ambleteuse, een ietwat vervallen aandoend, maar charmant stadje dat vooral bekend is om wille van Fort Mahon dat daar met de voetjes in het water staat. Het eerste wat we doen nadat we onze wagen op de dijk (!) geparkeerd hebben, is op zoek gaan naar iets om te eten. We komen terecht in Free Style, een volkse brasserie vlakbij de kerk van Ambleteuse. Het is er behoorlijk rustig op deze paaszondag. En zelfs na de mis druppelen er weinig dorpsbewoners de brasserie binnen. Ik bestel een portie Franse mosselen: piepklein, maar lekker. Het slaatje dat erbij komt, is minder mijn ding.

Na de lunch lopen we in de richting van Fort Mahon. Het is nog steeds ijskoud, maar dat verhindert ons niet om een vervallen bunker te beklimmen voor een mooi uitzicht op het fort en de omgeving. Het is vloed en het water staat zo hoog dat het over de toegangsweg naar het fort slaat. Wat de toeschouwers uitdaagt tot een spelletje golven ontwijken.

De kou is ondertussen zo diep in onze botten doorgedrongen dat we besluiten te bellen naar het hotel om de sauna te reserveren en eens goed op te warmen. En ik kan alleen maar zeggen dat dat uurtje afwisselen tussen de infraroodsauna en de bijzonder goed werkende hammam mij echt deugd deed. Ik zou niet geschikt zijn om in een koud klimaat te leven. Geef mij maar zon en warmte!

Na voldoende warmte opgenomen te hebben om er weer even tegen te kunnen, maakten we een mooie wandeling op het strand van Wissant in de richting van Cap Gris-Nez. De zon stond laag en het strand leek wel van zilver. Bijzonder rustgevend.

Als afsluiter van dit weekend had ik een tafeltje voor twee gereserveerd in sterrestaurant La Liégeoise. Tot mijn grote vreugde kregen we een tafeltje toegewezen vlak aan het raam met uitzicht op strand en zee. De avond had niet beter kunnen starten. Wat echter het hoogtepunt van ons tripje had moeten worden, eindigde in mineur. Ergens tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht werd ik getroffen door een acute voedselvergiftiging.

Nu had ik me in de wagen onderweg naar het restaurant al een beetje misselijk gevoeld, maar dat schreef ik toe aan het feit dat ik zo nu en dan last heb van wagenziekte. Meestal gaat die misselijkheid over van zodra ik uit de wagen stap. Helaas, nu was er duidelijk meer aan de hand, zoals een paar hoogdringende bezoekjes aan het toilet mij leerden. Ik kreeg met de beste wil van de wereld geen hap meer door mijn keel. De heerlijke sole op mijn bord smaakte opeens naar zand.

Hoe graag ik ook dit weekend op romantische wijze beëindigd had met een kopje thee met zicht op zee, ik kon echt niet meer. Ik zei tegen mijn vriend dat we de maaltijd moesten afbreken, ik kon me niet voorstellen nog een kaasdegustatie en dessert naar binnen te moeten wurmen. Mijn vriend vroeg de rekening (gelukkig kregen we korting) en we vertrokken.

Vanuit Wimereux was het nog een dikke twintig minuten rijden naar Wissant. Ik concentreerde me uit alle macht op de weg en probeerde mijn hoofd leeg te maken. De minuten gingen tergend traag voorbij en nét toen we de parking van het hotel opreden, besloot mijn maag dat het welletjes geweest was. Gelukkig was ik bijtijds uit de auto…

Doodzonde van het fantastische diner. Maar helaas niets aan te gaan. Geen flauw idee wat deze voedselvergiftiging veroorzaakt heeft. Misschien een slechte mossel tijdens de lunch? Plezant was het alleszins niet.

Afscheid van een collega

Na twaalf jaar in ons bedrijf gewerkt te hebben, vond mijn lieve collega M het tijd om andere oorden op te zoeken. Ik kan niet zeggen dat ik haar ongelijk geef. Ik zag dat ze wat worstelde met haar meest recente functie en had het afscheid al eerder verwacht. Kroniek van een aangekondigd afscheid, of zoiets. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder spijtig vind haar te zien gaan. Altijd jammer wanneer iemand met veel inzet en goeie ideeën vertrekt. Maar ik gun haar die nieuwe uitdaging uiteraard van harte.

Geen afscheid zonder feestje en ik denk dat we haar in stijl (even stijlvol als haar jurken en kleurrijke juwelen) hebben uitgewuifd. Het feestje begon met een drink op het werk en werd in beperkte kring (we waren met z’n achten) verder gezet in restaurant Al Barmaki met heerlijke Libanese mezze.

Of we elkaar zullen weerzien, dat betwijfel ik een beetje, maar het was alleszins een genoegen om met haar samen te werken.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In deSingel! Toegeven, niet de eerste keer dat ik deze Antwerpse kunstsite bezoek en voorzeker minder exotisch dan het Lijsternest. De architectuur van de site is niet helemaal mijn ding, maar het is opvallend hoe het enthousiasme van de heer die mij rondleidde me over de streep trok en ik opeens met geheel andere ogen keek naar wat voorheen voor mij een lelijke betonconstructie was.

A first for everything

Vandaag moest ik vijf sollicitatiegesprekken afnemen voor een vrij belangrijke functie binnen ons bedrijf. Het was de laatste etappe in wat toch een vrij intensieve procedure was geweest. Eén kandidaat was al gepasseerd in de voormiddag om 11u en we zaten met de jury stipt om 14u klaar te wachten op de tweede kandidaat.

Een kwartier passeert, twintig minuten,… Geen spoor van de kandidaat. Onze HR-dienst belt naar de kandidaat in kwestie, geen gehoor. Na ettelijke pogingen staat de klok ondertussen op 14.30u. Zonder bericht of telefoontje van de kandidaat. Ik begin me al allerlei ongelukken voor de geest te halen die onze kandidaat getroffen zouden kunnen hebben. Want zomaar niet komen opdagen voor zo’n belangrijke functie, dat doet niemand.

Maar kijk, de realiteit was, zoals altijd, veel prozaïscher: de kandidaat had zich simpelweg vergist van dag. Een pijnlijke afgang, er rekening mee houdend dat organisatie en planning één van de belangrijkste competenties voor deze functie was…

Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt

Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.

Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.

Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.

We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.

Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉

Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.

Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.

We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.

Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.

Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!

Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.

Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.

Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.

Ervaringsdeskundige

Hoe het komt, weet ik niet, maar ik ben blijkbaar een bijzonder aantrekkelijk doelwit voor dieven. Na een superfijne dag spoorde ik samen met een collega rond half negen in een Desiro rijtuig richting Antwerpen Berchem. Helaas strandde deze gezellig treinrit abrupt in het station van Mechelen.

Omdat ik een dag was blijven logeren in Brussel had ik mijn rolkoffertje bij met wat toiletspullen en een proberen outfit. Desiro treinen beschikken niet bepaald over veel beenruimte, en ik zat naast mijn collega aan het gangpad, dus legde ik het koffertje in het bagagerek vlak boven ons.

We waren gezellig aan het kletsen toen vlak voor het station van Mechelen een vrij jonge kerel opeens wat kleingeld over mij uitstrooide. Hij begon heel fanatiek te roepen: “My money, my money” terwijl hij zich over mij heen boog om het geld op te rapen. Ik voelde meteen dat er iets niet in de haak was, want wie maakt zo’n spel om een paar munten? En je gaat toch niet half over iemand heen hangen om dat geld te bemachtigen. Omdat ik mij bepoteld voelde, gaf ik hem een stevige duw en zei dat hij van mij af moest blijven. Hij gaf echter niet af en deed een tweede poging waarop ik hem opnieuw een flinke duw gaf.

Vlak na deze kleine schermutseling hield de trein halt in Mechelen en stapte de handtastelijke jongeman af. En op het moment dat ik de kerel zie afstappen, valt mijn eurocent. Ik richt mijn blik naar boven en wat ik vreesde, bleek effectief zo te zijn: geen spoor meer van mijn rolkoffertje. Terwijl de ene kerel mij en mijn collega had afgeleid, was een handlanger er met mijn koffer vanonder gemuisd. Ik kon alleen nog maar machteloos constateren dat ik (alweer) bestolen was.

Zaten in de koffer in kwestie:

mijn toiletzak met allerlei toiletspullen, mijn haarborstel, al mijn haarspelden en mijn dure bril met verdunde glazen (ramp, want nu zit ik zonder bril en mijn mijn oogafwijking van -13,5 ben ik letterlijk blind vanaf het moment dat ik mijn lenzen uit doe)
mijn portemonnée
een paar donkerblauwe zomerschoenen (één van de twee paren waarover ik hier in België beschik, de rest staat in Genève)
mijn donkerblauw lievelingsgolfje
één van de laatste nieuwe outfits die ik kocht voordat ik naar Genève verhuisde
een gigantische hoeveelheid papieren zakdoekjes, want ik sukkel al een tijdje met een hardnekkige verkoudheid
een exemplaar van The Netwerk Always Wins en Las Luces de Septiembre
mijn werklaptop
mijn externe batterij om mijn iphone op te laden
mijn oortjes
de brillendoos van mijn zonnebril
de sleutel van het huis in Borgerhout

Mijn collega en ik stapten daarop uit in het station van Mechelen om ter plekke te informeren aan het loket wat het juiste nummer van de trein was en om aangifte te doen. Mijn collega bood heel vriendelijk aan om mee te gaan naar het politiekantoor, maar ik bedankte haar. Uit ervaring weet ik dat zo’n aangifte wel even kan duren en uiteindelijk kan ik zelf nog altijd het beste beschrijven welke bezittingen gestolen werden. Het heeft geen zin dat mijn collega daar haar broek zit te verslijten.

Een geluk bij een ongeluk: in mijn iphone hoesje is plaats voor vier kaarten: mijn identiteitskaart, mijn kredietkaart, mijn identiteitskaart, mijn NMBS-abonnement en mijn Velo-kaart. Ik was dus niet helemaal hulpeloos en verloren.

Omdat het politiekantoor een flink eind van het station verwijderd was en ik het niet zag zitten omdat stuk helemaal te voet te gaan in mijn dunnen zomerkleedje, nu zonder golfje, nam ik een taxi. De taxichauffeur accepteerde uiteraard geen kredietkaart, dus kon ik ook nog eerst cash geld gaan afhalen. Jongens toch.

Eens bij het politiekantoor aangekomen, duurde het even voordat ik mijn verhaal kon vertellen. Ik was net op het moment van een shiftwissel in het kantoor aangekomen. Aangezien ik ook geen externe batterij meer had, kon ik mijn iphone die nog maar een tiental procent batterij had ook niet opladen. Uiteraard was in dat ganse politiekantoor nergens een oplaadkabel voor een iphone te bekennen. Damn you, Apple!

Ik moest dus extreem zuinig zijn met mijn batterij. Gelukkig verbruikt Whatsapp niet zoveel en kon ik mijn vriend inschakelen om mijn huisbazen te bellen, want zonder sleutel moest ik zeker weten dat ik zaterdagavond niet in het holst van de nacht voor gesloten deur zou staan. Gelukkig kreeg ik vrij snel bericht dat ze thuis waren en mij konden binnen laten.

Het afnemen van mijn verhoor duurde tergend langzaam en om de één of anderen reden moest ik nadat ik mijn verhaal gedaan had alles nog eens herhalen. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik nog nooit zo lang in een politiekantoor gezeten heb om aangifte te doen van een diefstal. Na ongeveer twee uur op het politiekantoor doorgebracht te hebben, begon ik lichtelijk wanhopig te worden. Ik moest immers nog van Mechelen in Borgerhout geraken en het was ondertussen al na 23u.

Gelukkig bood de schoonbroer van mijn vriend, zelf politieagent en net met een collega op patrouille in Boom, aan om mij te komen halen in het politiekantoor van Mechelen. Anders had ik nog een taxi moeten betalen om mij naar Borgerhout terug te brengen. Rond 23.30u arriveerde de schoonbroer van mijn vriend in zijn politiecombi en nam meteen het heft in handen. Als lid van de spoorwegpolitie heeft hij makkelijker toegang tot camerabeelden van de NMBS en hopelijk kan hij zo de dader op het spoor komen. Al ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat ik het merendeel van mijn dierbare spullen wellicht nooit meer terug zal zien.

Rond 24u was ik in Borgerhout, na een ritje met een politiecombi (wat, toegegeven, best wel cool was). Met mijn iphone die welgeteld nog 3% batterij had, belde ik mijn huisbaas uit bed om mij binnen te laten en daarmee zat deze Janus-zaterdag erop.

Voor de volledigheid een overzicht van al de vorige keren dat ik bestolen werd:

Bestolen worden sucks.

Een dagje faciliteren

Toegegeven, de opkomst voor ons evenement zaterdag was niet bepaald overweldigend te noemen. Het aantal inschrijvingen op zich viel al wat tegen en dan stak het stralende lenteweer nog bijkomend stokken in de wielen. Wie wil nu een dag binnen brainstormen als het buiten zomert? Ik kon de afwezigen dus geen ongelijk geven.

Gelukkig waren de aanwezigen dubbel en dik gemotiveerd. Tot mijn verbazing haakte er na de middagpauze zelfs bijna geen enkele deelnemer af. Chapeau voor iedereen die op zaterdag om 9.30u present tekende! Ik weet niet of ik in hun plaats de lokroep van een terrasje had kunnen weerstaan.

Alhoewel ik gans de methodiek behoorlijk complex vond en naar mijn aanvoelen de resultaten van de dag wat tegen vielen (écht originele voorstellen heb ik niet gehoord), moet ik zeggen dat ik me enorm goed geamuseerd heb in mijn rol als facilitator. Ik moest er alleen voor waken de deelnemers niet te zeer in een bepaalde richting te duwen. Neutraliteit boven alles.

Wat me alleszins het meest zal bijblijven is de deelname van een groepje maatschappelijk kwetsbare jongeren met een laag IQ. Fantastisch om te zien hoe ook hun mening een plek kreeg en iedereen zijn best deed om complexe begrippen op een verstaanbare manier uit te leggen, zodat echt iedereen aan tafel het begreep.

Mijn absolute favoriet was Daniel, een schat van een jongen van gemengd Spaans-Belgische komaf. Telkens wanneer we iemand nodig hadden om de resultaten van ons groepswerk te presenteren, ging de hand van Daniel de lucht in. En ondanks een paar keer op voorhand geoefend te hebben, haperde de verslaggeving telkens weer van zodra het moment suprême daar was. Maar niemand die lachte om zijn gehakkel, in tegendeel hij kreeg de ruimte om zijn ding te doen. En trots dat hij was!

Daniel jongen, als je ooit je grote droom waarmaakt om als verleider aan Temptation Island mee te doen, richt ik hoogstpersoonlijk een fanclub op. De kussen die ik op het einde van de dag als afscheid van hem kreeg, deden me oprecht deugd.

Na al dat harde werk sloten we de dag af in het zonnetje op het terras van Café Caberdouche. Het was zo gezellig dat we met vier van de vrijwilligers bleven plakken en een ronduit geweldig tapasbord bestelden. De whisky sour mocht er trouwens ook zijn!

Spijtig dat deze fijne dag een bijzonder onaangenaam staartje zou krijgen…

Een avond op stap in Brussel

Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.

De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.

Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.

Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Kasteel van Gaasbeek! Toegegeven, niet makkelijk te bereiken vanuit Borgerhout. Helaas faalde mijn plan om de blue-bike te nemen vanuit Brussel-Zuid. Volgens het blue-bikestation waren er immers geen blue-bikes meer beschikbaar. Wat bijzonder vreemd was, want er stonden een stuk of zes blue-bikes vlak naast het station te blinken. Enfin ja, gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en bracht de bus mij stipt op tijd op mijn afspraak.

Uiteindelijk bleef ik een uur langer dan gepland in Gaasbeek. Je krijgt immers niet elke dag de kans om door de directeur zelf rondgeleid te worden. De Vanity Fair tentoonstelling is trouwens een dikke aanrader. Ik was voorheen niet bekend met het werk van Thomas Lerooy, maar na deze rondleiding mag je mij gerust fan noemen. Niet te geloven hoe levensecht sommige van zijn sculpturen waren (die kapotte voetbal met dood vogeltje!).

Allen daarheen!

Yet Another Blog

Life on my side

Muziek verzacht de zeden

Batterie Todt en Ambleteuse – 1 april 2018

Afscheid van een collega

In de reeks: waar was yab vandaag?

A first for everything

Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt

Ervaringsdeskundige

Een dagje faciliteren

Een avond op stap in Brussel

In de reeks: waar was yab vandaag?