Sushi with friends

Lieve Goofball had al een aantal keer aangeboden om samen afhaalfood te eten, maar omdat ik het zo druk had met mijn Grote Afscheidstournee, was het er nog niet van gekomen. Maar hey, uitstel is geen afstel, zondagavond had ik nog geen plannen en ik wist dat Goofball en haar gezin die dag zouden terugkeren na een weekje Waimes. Hét ideale moment om samen sushi te eten, dacht ik zo. En gelukkig zat Goofball helemaal op dezelfde golflengte.

Ik nam wat flesjes wijn mee (hoe zeer ik ook mijn best doe, onze wijnvoorraad lijkt maar niet te slinken) en fietste naar Goofball. Kabouter was niet helemaal in topvorm, wegens een gemene hoest, maar dat nam niet weg dat hij, zoals gewoonlijk, de vrolijkheid zelve was. De sushi (van Saki Sushi, geleverd door Deliveroo) smaakte heerlijk en zelfs Beertje waagde zich aan een maki sushi met komkommer. Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn. 😉

Uitstapje naar Luik met de Franse les

Deze zaterdag stond er een (niet verplichte) uitstap naar Luik op het programma. Aangezien ik deze twee weken zomercursus wil gebruiken om mijn Frans zo snel mogelijk terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen, kon ik deze uitstap moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Daarnaast was het al geleden van het middelbaar dat ik Luik nog eens bezocht. Al dan niet gewilde uitstapjes naar Liège-Guillemins buiten beschouwing gelaten. In mijn hoofd zweefde nog ergens een vaag beeld van een stad aan een stroom, een zeer mooie doopvont, smalle straatjes en heel veel trappen.

Dat beeld bleek nog min of meer accuraat te zijn, al moet ik zeggen dat het beeld in mijn hoofd veel grauwer was dan de realiteit. Ik vermoed dat er de voorbije jaren heel wat investeringen gedaan zijn om van Luik een aangenamere plek te maken. Ik was alleszins aangenaam verrast.

Na een busrit van ongeveer een uur, waarin ik gezellig babbelde met een klasgenootje, stond eerst een wandeling met gids op het programma. De gids nam ons mee op een boeiende en gevarieerde tocht door Luik en mixte geschiedenis met archeologie en andere fijne weetjes. De gids deed extra moeite om zo duidelijk en verstaanbaar mogelijk te praten, waardoor het voor mij soms een beetje te traag ging. Maar in onze groep zaten ook leerlingen van een lager niveau, dus fijn dat iedereen kon volgen.

‘s Middags gingen we lunchen bij A Pilori. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar wat kan een mens verwachten voor de prijs van 15 euro (inclusief een glas warme witte wijn)? Hoe ouder ik word, hoe meer de combinatie van pasta en room mij trouwens begint tegen te steken.

IMG_4970[1]

Na de lunch splitste onze groep op. Eén groep zou een bezoek brengen aan de Curtius brouwerij, een tweede groep zou een korte wandeling maken en de echt stoere mensen zouden een lange wandeling maken. Drie keer raden tot welke groep ik behoorde. 😉

Die lange wandeling bleek trouwens helemaal niet zo lang te zijn. Het moeilijkste gedeelte was de beklimming van trappen van de Montagne de Bueren in het begin, daarna kwamen we (met wat verloren lopen, onze gids kon niet zo goed kaart lezen) terecht in een bijzonder verrassend stukje Luik: Favechamps, een stukje platteland in de stad, met een boomgaard en grazende koeien. Echt heel bijzonder.

Twintig minuten voor vier waren we terug op de plek van afspraak. Aangezien de bus die ons terug zou brengen naar Leuven pas om vier uur vertrok, hadden we nog net genoeg tijd om in een galerie vlakbij een Australian Ice Cream te gaan kopen en op te smikkelen. Een smakelijk einde van een fijne dag.

Tijdens de busrit naar huis zag ik veel knikkebollende hoofden, maar zelf voelde ik me verrassend fit en wakker. De herontdekking van Luik had me duidelijk wat extra energie gegeven.

Wonder Woman

Na een vermoeiende cursusweek Frans had ik vanavond zin om naar de film te gaan. Ik kocht me een kaartje en een uurtje later zat in onderuitgezakt in de zetels van de Kinepolis. Wonder Woman was een film die al lang op mijn lijstje stond. Films waarin vrouwelijke superhelden de wereld redden komen nu eenmaal niet zo vaak voor en aangezien Wonder Woman al een tijd speelde, vreesde ik dat ik er snel bij moest zijn, wilde ik hem nog op groot scherm zien. Te oordelen aan het zeer beperkt aantal mensen in de zaal, was ik er inderdaad maar nét op tijd bij.

En oh boy, die beslissing heb ik me niet beklaagd. Wat een geweldige film! Wat een fantastische heldin! De interactie met de mannelijke love interest is heel geloofwaardig gebracht en de keuze om de film te laten afspelen tijdens de Eerste Wereldoorlog kon eveneens op mijn goedkeuring rekenen. Ik heb echt genoten van begin tot einde. Een film die alle meisjes ter wereld zouden moeten zien om te beseffen dat ze geen prins nodig hebben om hen te redden, ze zijn perfect in staat om dat zelf te doen! Alleen tijdens de grote finale trok ik heel even een wenkbrauw op, wetende dat de film eindigt om een moment dat WOII al om de hoek gluurt.

PS: Fantastisch dat de filmmakers de moeite deden om een paar acteurs Vlaams te laten spreken (de film speelt zich gedeeltelijk af aan het IJzerfront), maar hadden ze daar beter geen acteurs voor gecast met Nederlands als moedertaal? Het dikke accent deed pijn aan mijn oren.

Nationale Feestdag

Jaja, zelfs op de Belgische Nationale Feestdag, gaan de zomercursuslessen aan het CLT gewoon door. Niet dat ik dat erg vond, want veel affiniteit met België heb ik toch niet en de cursus Frans bevalt me bijzonder goed. Omdat één van onze medestudenten (een Spaanse die net de middelbare school achter de rug had) voor het eerst in België was en nog nooit Belgische frietjes gegeten had, besloten we tijdens de middagpauze ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag frietjes te gaan eten. Niet dat ik zo dol ben op frietjes van ‘t frituur, maar enfin, onze frietcultuur is wel immaterieel erfgoed, he!

Helaas, blijkt dat op de Belgische Feestdag verrassend veel frietkoten gesloten zijn. Ook frituristen hebben recht op een vaderlandslievend dagje vrijaf. En om nu frieten te gaan eten bij een kebabzaak, dat is er toch ook wat over. We stonden wat besluiteloos te draaien op het kruispunt van de Muntstraat en de Naamsestraat toen iemand voorstelde om naar de Domus te gaan. Op zich een goed idee, de Domus serveert typisch Belgische brasseriekeuken én ze serveren zelfgebrouwen bier op hun mooie binnenkoer. Behoorlijk Belgisch als je het mij vraagt.

Het onthaal bij de Domus was echter allesbehalve hartelijk. De ober trok een lelijk gezicht toen we vroegen of we wat tafels bij elkaar mochten schuiven voor onze groep van een tiental personen. Of we gereserveerd hadden? Uiteraard hadden we dat niet. De ober zuchtte eens diep en legde uit dat zulk een verzoek onmogelijk kon ingewilligd worden. Ik had geen zin om een scène te maken, ik kan me voorstellen dat dit lastig voor hen zijn tijdens een drukke lunch, maar ik stoorde me wel aan de allesbehalve vriendelijke manier waarop hij die boodschap overbracht.

We verdeelden ons dus noodgedwongen over een aantal tafels. Terwijl een aantal studenten in ons groepje afhaakten, wellicht wegens het prijskaartje van een brasserielunch. Uiteindelijk bestelden mijn tafelgenoten weinig echt typisch Belgische gerechten (een hamburger met frieten kan je amper Belgisch noemen, nietwaar?) en was ik de enige die de moeite nam om een Belgische klassieker te bestellen: tomaat garnaal.

Ons eten kwam gelukkig vrij snel, want de juffrouw begon al wat zenuwachtig te worden dat onze middagpauze te lang zou uitlopen. Het humeur van de ober verbeterde er echter niet op. Hij kwakte de schotels zowat neer en de glazen die moesten we zelf maar verdelen over tafel. Hij deed wel de moeite om te komen vragen of het smaakte, maar op een toon die insinueerde dat je het vooral niet moest wagen om negatief te antwoorden.

Gelukkig scheen de zon en was ik in het gezelschap van fijne mensen. Maar mij zal je alleszins niet snel meer terugzien bij de Domus, mooie binnenkoer of niet.

Bierbeekse barbecue

Toen mijn collega vernam dat ik na mijn laatste werkdag nog twee weken in Leuven zou vertoeven, liet hij er geen gras over groeien. Hij drong er ten stelligste op aan dat ik nog een laatste keer bij hem en zijn vrouw zou dineren. Kon ik meteen ook zijn nieuwe aankoop bewonderen: een splinternieuwe mobilhome.

Mijn collega kan nogal overtuigend zijn, bijgevolg stond de afspraak in mijn agenda voordat ik twee keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Gisterenavond was het dan zover en begaf ik me op mijn krakkemikkige fiets naar Bierbeek, alwaar de tuintafel klaarstond voor het aperitief.

We dronken een heerlijk flesje prosecco en genoten van de zachte avond in de tuin. Ondertussen vooruitblikkend op mijn tijd in Genève. Mijn collega is een begenadigd kok en en bakte voor het voorgerecht sint-jacobsvrachten en scampi op de barbecue. Smaakte heerlijk vergezeld van een slaatje uit de eigen tuin. Meer is er alleszins niet nodig om mij in de feeststemming te krijgen.

Voor het hoofdgerecht verkasten we naar de afgeschermde eettafel buiten, omdat het ondertussen wat begon af te koelen. De heerlijk dikke eendenfilets zagen er bijzonder smakelijk uit, al moesten we het nodige geduld uitoefenen voordat ze helemaal gaar waren. Uiteindelijk zat er weinig anders op dan de eend in stuken te snijden en deze apart op de barbecue te leggen. Ik moet zeggen dat ik zelden zulke lekkere eend gegeten heb. Het sausje naar grootmoeders recept dat de vrouw van mijn collega bereid had, maakte het gerecht helemaal af. Zalig! We klonken op de mooie zomeravond.

Toen was het eindelijk tijd voor een rondleiding door de mobilhome. Ik was echt onder de indruk van de moderne inrichting in zwart-wit. Paste helemaal bij mijn collega en zijn vrouw. Ze waren duidelijk apetrots op hun nieuwe aanwinst. Nu ze zo’n fantastisch rijdend huis hebben, houdt niets hen tegen om mijn vriend en mij te komen opzoeken in Genève!

Om de mobilhome in te wijden, aten we er samen het dessert op: heerlijke chocoladetaartjes. Een perfecte afsluiter van een perfecte avond. De lichte kater deze ochtend nam ik er graag bij.

Europeade in Genève

Vandaag moesten we een presentatie geven in de Franse les (voor wie het nog niet wist, ik volg momenteel twee weken een zomercursus aan het CLT). De opdracht bestond erin in groepjes van drie een project uit te werken dat moest plaatsvinden in een bepaalde stad. Een beetje geïnspireerd op de kandidaatstelling van steden voor het organiseren van de Olympische spelen of de Wereldexpo. De groepjes werden willekeurig ingedeeld door het uitdelen van briefjes met de naam van een land erop. De stad waar het event zou plaatsvinden, mochten we zelf bepalen.

En jawel, het toeval zorgde ervoor dat ik het briefje ‘Suisse’ trok. De keuze voor Genève was bijgevolg een no-brainer. Het project dat we uitwerkten was een soort Olympiade voor de grote Europese talen Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans. Een Europeade, dus. Ik was zelf niet echt overtuigd van het project (een beetje saai, naar mijn mening), maar bij gebrek aan inspiratie en niet veel zin om mijn vermoeide hersencellen in gang te zetten, sloot ik me aan bij dit voorstel. Uiteraard haalde onze presentatie het niet. Daarvoor was het te weinig sprankelend. Gent won overtuigend met het projectvoorstel voor de organisatie van een Groene Week (mét Elon Musk!).

Maar toch: een bijzonder grappige toevalligheid.

Stressmoment

Laat me deze post beginnen met toe te geven dat ik gisterenavond te laat ben gaan slapen, wat, in combinatie met de geconsumeerde alcohol, ervoor zorgde dat ik me deze ochtend niet zo fris voelde. Ik momenteel ook erg uit naar een moment dat ik wat kan bekomen van de stresserende laatste weken op het werk. Helaas is een cursus Frans volgen in combinatie met de afhandeling van een hele hoop praktische zaken voor de verhuis naar Genève wellicht niet de beste remedie. Zeker niet als je weet dat ik al twee middagpauzes na mekaar in een rotvaart terug gefietst ben naar ons appartement. Gisteren om de fotograaf van de makelaar binnen te laten die ons appartement op een zo aantrekkelijk mogelijke manier in beeld heeft gebracht en vandaag omdat ik met enkele mensen van GIFT Leuven had afgesproken om wat spullen te komen ophalen.

‘k Was dus al niet helemaal in mijn goeie doen en toen ik in de les om 11.50u een berichtje kreeg dat er al iemand voor de deur van ons appartement stond, was ik daar niet zo blij mee. De persoon in kwestie had gezegd dat ze om 12.30u zou langskomen en ik had aangegeven dat ik ‘s middags maar beperkt thuis zou zijn. Ik laat dus via facebook messenger weten dat ik pas ten vroegste rond 12.15u op het appartement kan zijn en spring na de les in zeven haasten op mijn fiets. Gelukkig was het geen probleem voor die dame om nog eens een twee keer langs te komen.

Natuurlijk zat ik nog op het toilet toen de bel ging. Snel mijn kledij gefatsoeneerd en geïnformeerd wat de persoon in kwestie kwam ophalen (kwestie van zeker te zijn dat ik het juiste mee zou geven). Blij dat ik van mijn collectie glazen pottekes vanaf geraakt was, griste ik de sleutel van de tafel en liep de trap naar beneden om mijn rinkelend cadeau te overhandigen.

Helaas, op terugweg naar boven stelde ik vast dat ik in mijn haast de sleutel van mijn fiets van de tafel had gegrist en niet die van de deur van het appartement. Nu moeten jullie weten dat er een veiligheidsdeur in ons appartement staat. Heel goed om je te beschermen tegen inbrekers, maar een merde als je jezelf hebt buiten gesloten. In mijn hoofd begon ik al allerlei scenario’s te overlopen om binnen te geraken. Ik zag me in een flits via het balkon achteraan het terras op klimmen. Maar wat dan verder? Enkel het kleine raampje stond open en dat is vanaf het terras niet bepaald makkelijk te bereiken. Met alleen een fietssleutel in de hand springt een mens helaas niet ver. Al de rest van mijn spullen (iphone, portemonnée) lagen nog op het appartement. En eigenlijk werd ik over een dik uur alweer op het CLT verwacht. Het meest voor de hand liggende scenario was naar de makelaar in Heverlee fietsen die de voorbije zaterdag een reservesleutel van ons ontving.

Maar kijk, het geluk was aan mijn kant: in mijn haast had ik de deur van ons appartement niet achter me dicht getrokken en kon ik dus gewoon via de openstaande deur binnen wandelen. Ik moet jullie niet vertellen dat ik een gigantische zucht van verlichting geslaakt heb, zeker?

Nochtans ben ik sinds mijn vriend naar Genève vertrokken is extra voorzichtig als ik de deur van ons appartement achter me dichttrek. Buiten gesloten worden, is nu zowat mijn grootste angst. En even zag ik die angst bewaarheid worden. Wat zeggen ze ook alweer? Haast en spoed is zelden goed?

Cozy afternoon tea party

De dag na ons Grote Afscheidsfeest waren we uitgenodigd op een cozy afternoon tea party ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de moeder van mijn favoriete Chicago-inwoner. Normaal gezien nemen mijn vriend geen afspraken aan The Day After, maar aangezien ik N, de moeder van onze vriend, zo’n geweldig toffe madam vind, zag ik het helemaal zitten om in de namiddag naar een gezellig feestje af te zakken.

Gelukkig viel de kater de dag nadien heel erg mee. Zowel mijn vriend en ik waren erg moe, maar verder voelden we ons eigenlijk prima. Ik verwachtte van het verjaardagsfeestje een informele bijeenkomst in de tuin met wat thee, koekjes en taart. Boy, was I wrong! Er ging al een klein belletje branden toen aan de inkom een groene loper uitgerold lag en grote ballonnen in roze en wit de inrit opfleurden. We werden welkom geheten door een vriendelijke jongedame die onze jassen, tassen en geschenken in ontvangst nam. Opeen voelde ik me een beetje onnozel met mijn haastig mee gegrist flesje champagne. Al een geluk dat we de fles in een feestelijk zakje hadden gestoken. Uiteraard stond er helemaal nergens onze naam op, maar de jongedame verzekerde ons dat ze onze naam op het geschenk zou schrijven.

We liepen verder en werden zowaar onthaald op rustgevende klassieke muziek, live gebracht door een violiste en een celliste. De tafels waren prachtig versierd met geborduurde tafelkleedjes en bloemstukjes van échte rozen. We feliciteerden uitgebreid de jarige, die er stralend bij liep. Ze kon gerust voor tien jaar jonger doorgaan. Toen ik zag hoe feestelijk al de andere gasten uitgedost waren, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik uit gemakzucht mijn favoriete havaianas had aangetrokken. Al een geluk dat deze zilverkleurig zijn en afgewerkt met een steentje, zodat ze nog enigszins een feestelijke uitstraling hebben. Wat niet wegneemt dat mijn vriend en ik ons verschrikkelijk underdressed voelden. En dat overkomt mij werkelijk uiterst zelden.

Zo’n schitterend feest dat vraagt natuurlijk om champagne. En alhoewel ik de dag voordien al meer dan genoeg alcohol verzet had, kon ik het niet laten een glaasje (of twee) te drinken. Daarnaast werden we in de watten gelegd met hapjes geïnspireerd op de Engelse high tea. Hét hoogtepunt van het feest moest echter nog komen: de witroze taart in drie verdiepingen, waarvan N de kaarsjes uitblies samen met haar oudste kleinkind. Echt een prachtig moment.

En laten we dan vooral de professionele fotograaf niet vergeten, die zowaar zijn drone bovenhaalde om luchtfoto’s te maken van het feest. Alleszins inspiratie genoeg opgedaan voor mijn eigen zestigste verjaardag (die uiteraard nog veertig jaar in de toekomst ligt). 😉

Oja, er was ook nog een klein akkefietje met een door de wind in brand gevlogen tafelkleedje, maar dat euvel was snel verholpen door oplettende omstaanders die het vuur uittrapten en de emmer water die over het nog smeulende tafelkleed uitgegoten werd door de toesnellende gastheer.

Het Grote Afscheidsfeest

Zaterdag 15 juli stond al een tijdje aangestipt in onze agenda. Die dag organiseerden mijn vriend en ik het Grote Afscheidsfeest voor onze vrienden op ons appartementje in Leuven. Of de traditie van de jaarlijkse zomerse feestjes ook in de toekomst zal voortgezet worden, dat houden we voorlopig nog onder beraad. Logistiek voorzie ik alvast enkele problemen. 😉

In de aanloop naar ons feestje, tekenden we rond een uur of half zes het contract met de makelaar. Binnenkort komt ons appartement officieel te huur te staan en hopelijk vindt onze makelaar snel een huurder die zorg zal dragen voor de plek waar we meer dan tien jaar gewoond hebben. Na de ondertekening fietsten we in een rotvaart terug naar ons appartement omdat we afgesproken hadden met een vriendin om vóór de start van het feestje samen afhaalfood te eten. Onze vriendin gaat momenteel door een wat moeilijke periode en het leek me belangrijk om even onder mekaar te kunnen spreken.

Helaas viel dat voornemen een beetje in duigen doordat één bevriend koppel anderhalf uur te vroeg kwam opdagen. Ze hadden per ongeluk 18u ipv 20u in hun agenda gezet. Normaal gezien zou ik daar geen probleem van maken, maar nu kwam hun te vroege komst op een bijzonder ongelegen moment, net toen onze vriendin haar hart aan het uitstorten was. Enfin ja, het was een beetje awkward en ik ben er zeker van dat onze vrienden dat gemerkt hebben, maar niet veel aan te doen. Ik kon onze vrienden toch moeilijk terug naar Mechelen sturen?

Ondanks het ietwat ongemakkelijke begin was het feestje zelf een groot succes. En zelfs al hadden mijn vriend en ik geen druppel alcohol extra gekocht, zijn onze gasten er niet in geslaagd zelfs maar de helft van de drank op te krijgen. Ik zal nog wat after-parties moeten organiseren. 😉 De give-away van onze overbodige spullen was daarentegen wel geslaagd, we zijn zelfs van onze twee zakken potgrond afgeraakt!

Ik vond het wel jammer dat veel van onze vrienden er niet bij konden zijn, maar dat viel te verwachten: iedereen heeft kinderen en moet dus noodgedwongen tijdens de zomervakantie op reis. Laat ons hopen dat de gelegenheid zich voordoet om ons te komen bezoeken in Genève. We hebben nog wat drank over. 😉

Mission Vantage B2.2: success!

Vandaag startte ik met mijn twee weken durende zomercursus Frans aan het CLT. Op voorhand had ik een test moeten afleggen om te bepalen wat mijn niveau was. Ik was zeer blij dat ik meteen in de hoogste groep terecht kwam. Uiteindelijk heb ik mijn Frans jaren aan een stuk verwaarloosd en werd ik slechts zeer sporadisch aan deze taal blootgesteld. Met dank aan mijn leerkracht Frans, ongetwijfeld, die de grammatica en de woordenschat er bijzonder goed heeft in gedrild. Er is een reden waarom ik vriendjes ben met de man op facebook. 😉

Deze ochtend werden dan onze mondelinge en schriftelijke vaardigheden getest. Na die testen mochten we naar huis en om 12.15u werden dan de definitieve groepsindelingen bekend gemaakt. Ik heb gisterenavond nog een halfslachtige poging gedaan om wat grammatica te herhalen, maar veel verder dan een paarwerkwoordsvormen ben ik niet geraakt. (Al heb ik de vorige week wel de moeite gedaan om een paar Franstalige podcasts te downloaden.) Ik was dus behoorlijk onzeker over mijn kennis. Gelukkig vielen die testjes veel beter mee dan verwacht en vond ik ergens in mijn achterhoofd nog wat lang vergeten woordenschat terug. En jawel, tot mijn vreugde mocht ik in de hoogste groep (Vantage B2.2) blijven.

De hoeveelheid stof op mijn Frans blijkt trouwens nog gigantisch mee te vallen, want tijdens de eerste serieuze les deze namiddag vond ik dat het tempo eerder aan de lage kant lang. En blijkt dat mijn passieve woordenschat en pak groter is dan die van het merendeel van mijn medestudenten. Zal wel te maken hebben met al die jaren Spaans studeren. 😉

Yet Another Blog

Life on my side