18 juli 2014 – Breidavik

Vroeg opgestaan, want we moesten een half uur voor het vertrek van de ferry (om 9u) in Stykkishólmur zijn. De overtocht naar Brjánslækur in de Westfjorden duurde 3 uur en het weer was opnieuw afschuwelijk slecht. Je zag gewoon niks omdat de ganse omgeving opgeslokt werd door laaghangende wolken. Gelukkig was er (weliswaar tegen betaling) wifi aan boord waar ik dan ook dankbaar gebruik van maakte.

Na de overtocht stopten we bij Flókalundur om te tanken en te lunchen. Na enkele IJslandse etablissementen bezocht te hebben, kan ik jullie meedelen dat hamburgers en pizza zowat het favoriete voedsel van de IJslander zijn. Gelukkig stonden er ook enkele slaatjes op de kaart. Mijn vriend bestelde uiteraard een hamburger, terwijl ik ging voor een slaatje met zalm en garnalen. Mijn slaatje was eerder een triestige bedoening, maar kom, ik had ermee gegeten.

Ik moet toegeven dat ik na het middagmaal even een serieuze dip had. Het ongetwijfeld schitterende landschap bleef voor ons verborgen achter grijze grauwe wolken die tot op de grond kwamen. Ze zeggen wel dat elk weertype voor de fotograaf zijn charme heeft, maar de grijsheid was voor mij niet bepaald inspirerend. Blijkbaar is zonnig en droog weer (mag gerust koud zijn, zo lang het maar niet regent) toch belangrijker voor mijn welbevinden dan ik zelf dacht. Ofwel voelde ik me gewoon niet optimaal omdat we zo vroeg moesten opstaan en speelde het tekort aan slaap mij parten.

Ergens onderweg in het grijze en grauwe landschap kon ik de drang der natuur niet langer meer negeren. Wat doet een mens die dringend zijn blaas moet ledigen in een landschap waar in de verste verte geen boom te bespeuren valt: op zoek gaan naar iets anders om achter weg te duiken. En zo plaste ik dus achter de historisch eerste ijzeren boot van IJsland, die nu in het landschap lag weg te roesten, terwijl mijn vriend op de uitkijk stond om me te waarschuwen voor de komst van eventuele andere toeristen.

Beetje bij beetje trokken de wolken weg en krikten de mooie uitzichten mijn humeur weer op. Vooral de prachtige roodbruine stranden van Rauðasandur en de haarspeldbochten met indrukwekkende uitzichten op Patreksfjördur maakten indruk.

We reden tot aan het meest westelijke puntje van Europa: Látrabjarg. Látrabjarg is een 440 meter hoge, 14 kilometer lange klif die bewoond wordt door zeevogels allerhande. We klommen een klein stukje naar boven om de vogelrotsen te bewonderen en wie kwam ons daar tegemoet gewandeld? Een puffin aka papegaaiduiker! Het beestje was helemaal niet schuw en wilde duidelijk graag op de foto, want het kwam tot bijna een meter afstand van mijn lens. Zeer geslaagde foto! Het lawaai van de vogels en de stank van guano maakten van dit bezoek een onvergetelijke ervaring.

Door het slechte weer en het rondrijden op onverharde wegen was de auto ondertussen met een dikke laag roodbruine modder bedekt. De nummerplaat was zelfs niet meer leesbaar. Gelukkig waren we niet het enige voertuig dat zo rondreed. Dat moet je in België niet proberen.

Dineren deden we in hotel Breidavik, het meest westelijk gelegen hotel van Europa. Het menu was beperkt: we hadden de keuze tussen kabeljauw en lamsvlees, met als voorgerecht aspergesoep. Naar goede gewoonte ging ik voor de vis en mijn vriend voor het vlees. Alles was met zorg bereid en het smaakte ons enorm.

We logeerden (o originaliteit) in hotel Látrabjarg, alwaar we een zeer ruime en aangename kamer mét uitzicht kregen toegewezen. Het was ondertussen tot mijn grote vreugde even gestopt met regenen, dus profiteerden we van de gelegenheid om ‘s avonds laat nog een korte strandwandeling te maken. De gezonde buitenlucht is goed voor de nachtrust, want ik lag in minder dan drie tellen in slaap.

IMG_7833

IMG_7835

IMG_7843

IMG_7846

IMG_7850

IMG_7860

IMG_7864

IMG_7866

IMG_7878

IMG_7890

IMG_7915

IMG_7920

IMG_7922

IMG_7930

IMG_7938

IMG_7945

IMG_7986

IMG_8014

IMG_8027

IMG_8035

IMG_8051

IMG_8064

IMG_8083

17 juli 2014 – Snæfellsnes

We startten onze ochtend in het Reykjavik Lights hotel (prima hotel, trouwens, aanrader) met een lekker ontbijt met vers brood, gekookte eieren, yoghurt en heerlijke opgelegde haring.

Vooraleer aan onze rondrit te beginnen, gingen we langs een winkel die ons door een kameraad werd aangeraden. Ik had namelijk een nieuwe regenjas nodig, eentje die de IJslandse weersomstandigheden (lees: heel veel regen) de baas kon. Bij Zo-on vond ik meteen mijn gading: een knalblauwe halflange regenjas. De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus die jas zou zeker van pas komen.

Onze reisbeschrijving bood ons de keuze tussen een tunnel onder het Hvalfjörður of de weg die er rondom liep. Uiteraard kozen we voor de weg die er rondom liep, want die beloofde ons langs de hoogste waterval van IJsland te brengen, de Glymur (noot: volgens de Engelstalige wikipedia is dit slechts de tweede hoogste waterval van IJsland, maar passons). 198 m (of 196 m, de meningen verschillen) hoog! Klonk indrukwekkend.

Wat niet zo duidelijk uit de reisbeschrijving naar voren kwam, was dat er ons nog een wandeling van 5,5 km (heen en terug naar de wagen) te wachten stond om de waterval te bereiken. 5,5 km daar draaien wij uiteraard onze hand niet voor om! Fleece trui aan, nieuwe regenjas erboven en klaar voor de tocht. Het was ongeveer 11.30u toen we vertrokken.

Het weer varieerde tussen zwaar bewolkt, motregen en nu en dan een fris buitje. Gelukkig werd de echte slagregen ons bespaard. Meteen een ideale gelegenheid om onze GoPro wat verder uit te testen. De wandeling begon makkelijk over een pad tussen wilde blauwpaarse lupinen, maar al snel stootten we op een eerste obstakel: een woest kolkende rivier die overgestoken moest worden met behulp van een touw en een boomstam. Alvorens de boomstam te bereiken moesten we balanceren over enkele gladde stenen die zich onder het wateroppervlak bevonden. We bereikten gelukkig allebei droog de overkant.

Na de oversteek moest het moeilijkste echter nog komen. Een steile klim langs modderige paadjes waar touwen en ijzers die in de rotsen geslagen waren de wandelaar moesten assisteren. Door de regen was alles erg glad, dus we moesten erop letten niet uit te glijden. We werden echter beloond met een adembenemend uitzicht over de waterval. Echt fantastisch!

Doordat we onderweg te veel gestopt waren om foto’s te nemen en GoPro filmpjes te maken (of misschien zijn we gewoon wel heel trage stappers) waren we pas rond 15.15u terug bij de auto. En dat zonder middagmaal achter de kiezen. De eerste de beste plek die we tegen kwamen na de Glymur waterval stopten we dan ook voor een snelle lunch/vieruurtje. Het aanbod in deze eetgelegenheid was eerder schaars te noemen. Ik koos voor een dagsoep met brood, mijn vriend voor een vettige hamburger. De champignonsoep was ok, maar het bijhorende broodje was nog bevroren vanbinnen. Geen groot succes.

We kochten wat proviand voor onderweg (lees: droge koekjes om de grote honger te stillen) en ik kocht nog een skyr (dikke IJslandse platte kaas die heel erg lekker is) om in de auto op te eten.

Het weer beterde er ondertussen niet echt op. Grijsgrauwe wolken bedekten tot mijn verdriet het mooie landschap. Onderweg stond normaal ook een wandeling naar de Eldborg explosiekrater op het programma, maar omdat het ondertussen al redelijk laat in de namiddag was en het weer verslechterd was, besloten we de wandeling van minstens twee uur te laten voor wat het was en enkel een foto te nemen van de ‘Vuurburcht’ vanuit de verte.

Dan maar een rondrit gemaakt op het schiereiland Snæfellsnes dat uit een langgerekte bergrug bestaat die in het westen zijn hoogste punt (1446 m) bereikt op de gletsjer Snæfellsjökull. Jammer genoeg bleef de gletsjer voor ons versluierd in de wolken en de meeste van de andere bergtoppen ook. Toch was de rondrit door het ruige vulkanische landschap echt de moeite. We kwamen onderweg zelfs een mooi ongerept zwart zandstrand tegen, nog een krater en prachtige kliffen en rotsen in Nationaal Park Snaefellsjökull. Ook het kerkje van Búðir (een dorp bestaand uit welgeteld één hotel en één kerk) was erg mooi.

Het rondrijden op onverharde wegen beviel ons wel, dus besloten we verder te rijden tot aan de vuurtoren Öndverdarnes op het uiterste westpunt van het schiereiland. De vuurtoren zelf viel wat tegen, wegens ocharme amper vijf meter hoog. Had me de toren toch wat indrukwekkender voorgesteld. De temperatuur was ondertussen flink naar beneden gegaan en onze fleece met regenjas erboven slaagde er maar nipt in ons warm te houden en onze magen begonnen ondertussen flink te grommen. Het was immers al bijna negen uur…

Gelukkig vonden we na nog een flinke rit restaurant Hraun in Ólafsvík alwaar we ons avondmaal nuttigden. Mijn lamsvlees was tot in de puntjes afgewerkt en heel erg lekker. Die IJslandse keuken is zo slecht nog niet…

Vanuit Ólavsvík reden we rechtstreeks verder naar hotel Framnes in Grundarfjörður. We waren zo laat in het hotel dat we geen tijd meer hadden om de hottub uit te proberen en enkel nog even voor het slapen gaan de laatste nieuwsberichten checkten. Dat hadden we voor onze gemoedsrust beter niet gedaan, want de berichten waren niet bepaald hoopgevend: Israël dat een grondoffensief startte in Gaza en vlucht MH17 die naar alle waarschijnlijkheid door pro-Russische rebellen boven Oekraïne uit de lucht geschoten werd.

Wat een wereld.

IMG_7624

IMG_7643

IMG_7654

IMG_7683

IMG_7716

IMG_7720

IMG_7764

IMG_7772

IMG_7777

IMG_7788

IMG_7806

IMG_7824

16 juli 2014 – Blue Lagoon

Wakker om fucking 6 uur ‘s ochtends door één of ander raar gebonk in ons appartementsgebouw. Voorzeker een klopgeest! Of een vrijend koppel dat zich niet kon inhouden om hun vleselijke lusten op een onmenselijk vroeg uur te botvieren. Natuurlijk kon ik daarna de slaap niet meer vatten, omdat ik wist dat we er om 7 uur alweer uit moesten. Geen uitgerust begin van onze reis naar IJsland…

Gepakt en gezakt vertrokken we iets voor acht naar het station van Leuven. Eerst de trein van Leuven naar Antwerpen en dan met de Thalys naar Schiphol. Valt weinig over te vertellen buiten het feit dat de wifi in de Thalys echt wel suckt.

Naar goede gewoonte waren we weer veel te vroeg op de luchthaven. We konden onze bagage zelfs nog niet eens afgeven. Nadat we dan eindelijk van onze bagage afgeraakt waren, lunchten we in een self service restaurant op de luchthaven en maakten dankbaar gebruik van het free wifi op Schiphol om nog wat achterstallige mails weg te werken.

De vlucht naar IJsland verliep zonder problemen. Ik las in onze reisgidsen over IJsland en deed een dutje, maar ‘t is niet dat ik me daarna zoveel beter uitgerust voelde.

Bij het afhalen van onze bagage bleek dat de valies die ik nog maar pas in Singapore had gekocht alweer kapot was. De wieltjes stonden scheef en het handvat dat je kan uitschuiven was gewoon in twee gebroken. ‘t Is toch triestig. Kan ik alweer een nieuwe valies kopen. Toch maar investeren in een duur model van Samsonite? Want aan het tempo waaraan ze bij de bagageafhandeling mijn valiezen om zeep helpen, kost het me evenveel.

Vervolgens begaven we ons naar Avis om onze huurwagen af te halen. We waren verheugd te vernemen dat we een upgrade gekregen hadden: geen Suzuki Jimny voor ons, maar een Grand Vitara. Fijn! We lieten ons  door de Avis-bediende overhalen om een gps te huren, alhoewel mijn vriend de kaarten van IJsland op zijn gsm had gezet. Nu, een echte gps is toch nog altijd handiger.

Na wat gezoek op de parking (de Avis-jongeman had ons naar de verkeerde rij verwezen), vonden we dan toch onze Grand Vitara. Groot was onze verbazing toen bleek dat deze een ingebouwde gps had. Aangezien twee gps’en ons wat van het goeie te veel leek en we voor die huurprijs leukere dingen konden doen, brachten we de Garmin toch maar terug naar Avis.

Vanaf de luchthaven reden we rechtstreeks door naar de Blue Lagoon. Het weer zag er eerlijk gezegd vrij belabberd uit. Grijs en grauw miezerweer. Wel een beetje zuur dat de berichten van het thuisfront spraken over een stralend zonnige dag. Maar goed, wat relaxen in warm afvalwater van een geothermische krachtcentrale doet wonderen voor het humeur. We besloten ons eens goed te laten gaan en kozen voor de premium formule: slippers, handdoeken, badjas, korting voor het restaurant, gratis drankje en algenverzorging. Bring it on!

Ondertussen was het al een uur of vijf IJslandse tijd (voor ons zeven uur Belgische tijd) en de honger begon te knagen. We besloten dus eerst de inwendige mens te versterken in het bijhorende restaurant Lava. Ik moet daar eerlijk in zijn, op culinair vlak had ik me in IJsland op het allerergste voorbereid, maar hey, we kregen zowaar een uitstekende driegangenmenu voorgeschoteld waarbij elke gang een plaatje was en ook de espuma’s en de zalfjes niet ontbraken. Niet goedkoop, wel waar voor je geld.

Vervolgens begaven we ons naar het melkachtig blauwe water van de Blue Lagoon. Een woordje uitleg voor mensen die deze plek nog niet bezocht hebben: kleedkamers voor mannen en vrouwen zijn gescheiden. Je krijg een armbandje waarmee je een locker kan kiezen en waarbij alle uitgaven die je tijdens je bezoek doet worden opgeslagen. Je bergt je kleren op in de locker en begeeft je vervolgens naar de doucheruimte.

Vooraleer je het water in mag, moet je je douchen in de gemeenschappelijke doucheruimte. Uit voorzorg smeer je ook best conditioner in je haar (en laat dat erin, niet uitspoelen!), want het water droogt naar het schijnt je haar volledig uit. Ik smeerde dus een extra dikke laag conditioner op mijn haar, want ik ben het momenteel aan het laten groeien en kan uitgedroogde punten dus wel missen. Pas nadat je gedoucht bent, trek je je badpak aan. Klaar!

Het water van de Blue Lagoon was minder warm dan ik verwacht had: ik dacht dat de temperaturen vergelijkbaar zouden zijn met de Japanse onsens, maar dat kon natuurlijk niet, want in zo’n onsen houd je het maximaal een kwartier uit. En op sommige plekken waar het verse water van de centrale aangevoerd wordt, is het wel degelijk warmer.

Het water deed alleszins zijn werk: ik voelde me helemaal ontspannen. We maakten intensief gebruik van de reinigende modder met natuurlijk gewonnen silicium, mineralen, algen en zout uit het water van de Blue Lagoon. De lichtblauw gekleurde scrub deed onze huiden stralen als nooit tevoren. Omdat we nu toch gezond bezig waren, deden we er nog een andere scrub en een gelaatsverzorging op basis van algen bovenop, terwijl we een grasgroen drankje dronken dat onze inwendige mens een schoonmaakbeurt moest geven. Oja, we maakten ook enkel bijzonder grappige GoPro foto’s van onze met modder bedekte gezichten.

Enfin ja, een ontspannende namiddag/avond. Zo rond half tien hielden we het voor bekeken in het warme water, spoelden we de restanten van de modder van ons af en reden we verder naar ons hotel in Reykjavik. We kwamen zo rond elf uur ’s avonds in het Reykjavik Lights hotel aan, alwaar er even wat verwarring ontstond over op wiens naam de kamer geboekt was, maar alles viel in de plooi en wij kropen na een lange en vermoeiende dag in ons bed.

IMG_7596

Leuven in Scène 2014

Deze Leuven in Scène zal de geschiedenis ingaan als de eerste Leuven in Scène waarbij wegens het slechte weer voorstellingen afgelast moesten worden. Tot nu toe heeft elke editie het geluk gehad stralend zomerweer te hebben. Regen en openlucht theater zijn nu eenmaal geen goeie combinatie.

En helaas was dit ook de eerste editie die mij niet wist te betoveren. Ok, het miezerig grijze weer was hierbij zeker een factor en ik had me natuurlijk al veel te lang op voorhand zitten verheugen op deze editie, maar toch, dat gevoel van verwondering dat ik bij andere edities wel had, bleef dit jaar uit.

Niet dat ik geen goeie acts gezien heb, maar zelfs de meest spectaculaire act op het Ladeuzeplein (met de koorddansact op de bus) bezorgde me geen echt waw-gevoel. Al te veel koorddansacts gezien, denk ik. En zoveel voegde die bus nu ook weer niet toe aan de act. Het probleem is natuurlijk dat Leuven in Scène al een paar echte topacts getoond heeft en dan wordt het moeilijk om dat bij een volgende editie te overtreffen. Ergens stopt dat en ik denk dat deze editie van Leuven in scène die grens bereikt heeft.

Was Leuven in Scène dan een tegenvaller? Neen, ik heb wel degelijk heel fijne acts gezien. De absolute topact (of eerder topervaring) was voor mij The Styx van het Leuvense collectief Skull Mapping. Ik had echt het gevoel dat ik even in een andere wereld vertoefde. Een andere favoriet was Circus Katoen, met een orginele en poëtische act bewezen zij dat spektakel niet altijd nodig is om een publiek te boeien. Ook onder de indruk van de jonge leeftijd van dit duo. Daar gaan we beslist nog van horen.

Ook Les Triplettes en Le Cirque du Platzak wisten me te bekoren. De trapezeact ‘De geur van Zaagsel’ had voor mij dan weer een te hoog déjà-vu gehalte. En de inleiding op de modeshow op de Grote Markt duurde zo lang, dat ik al verveeld was nog voordat het eerste model de catwalk betrad. Wel jammer dat ik de dansact op de Vismarkt miste, want ik heb van veel mensen gehoord dat deze echt fantastisch was. En ik ben nog wel zo’n fan van dans. ☹

Maar wat deze Leuven in Scène voor mij écht de moeite waard maakte, waren de toevallige ontmoetingen met bekenden. Het terrasje dat we samen met Goya, Lies, Ella en Lotta deden op het De Laeyensplein. Het diner samen met mijn oud-studiegenootje en haar gezin bij Il Peperoncino. De cocktail op het terrasje van Les Parisiennes met onze vriend de schaker. En al die andere gesprekken met mensen die we zomaar tegen het lijf liepen.

Leuven in Scène als ontmoetingsplaats, een ander perspectief.

Vakantie!

Gisteren mijn laatste werkdag voor mijn verlof in stijl afgesloten op café in het goeie gezelschap van mijn geweldige collega’s. En ja, daar mocht wel een cocktail (of twee of drie) op gedronken worden. Nu wacht er mij een weekendje Leuven in Scène (al schijnen de weergoden deze editie niet bepaald goed gezind te zijn) en dan het vliegtuig op naar IJsland, waar het momenteel ook absoluut rotweer is. Duimen dat er beterschap in zicht is!

Op een fantastische vakantie!

foto 2

foto 1

Vooruit plannen

Bij deze ligt ons eerste weekendje weg voor 2015 ook alweer vast, zie. Vanavond iets gaan drinken bij de vrienden met wie we tijdens het paasweekend naar de Westhoek getrokken zijn. Geheel spontaan ontstond tijdens het drinken van het glaasje wijn het idee om samen op weekend te gaan naar Zeeland. De agenda’s werden boven gehaald en het verlengde weekend van 1 mei leek bijzonder geschikt voor dit uitstapje. Et voilà, een paar minuten later lag de afspraak vast.

Ik kijk er al naar uit!

Een wervelend weekend

Vrijdag 4 juli: afhaalsushi gegeten in het Antwerpse samen met Lime en haar boyfriend en het schattige product van hun liefde bewonderd. Blij dat ik erin geslaagd ben de eerste glimlach van deze flinke brok baby op camera vast te leggen.

Zaterdag 5 juli: uitstapje naar het provinciedomein gepland met mijn petekindje en zijn ouders, helaas letterlijk in het water gevallen. Het lijkt wel alsof de zomer er de brui aan gegeven heeft en we rechtstreeks in de herfst beland zijn. De geplande barbecue bij de ouders van mijn petekindje werd dan ook wegens aanhoudende regenval geschrapt en vervangen door do-it-youself pizza’s. Ook lekker! De zelfgemaakte tiramisu was er echter te veel aan. Ik kon echt geen pap meer zeggen!

IMG_5145[1]

 

IMG_5146[1]

Zondag 6 juli: Verjaardagsfeestje van het petekindje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. Ook hier strooide de regen roet in het eten. Gelukkig stond er een weersonafhankelijk gerecht op het menu: balletjes met kriekjes. Omdat ik de kriebels krijg van al verschrikkelijk genderbevestigende roze speelgoed, kochten we een coole legoset. Waar ze uiteraard niet naar heeft omgekeken want de andere cadeaus waren wel roze. Gelukkig vielen onze andere cadeaus, een gloednieuwe outfit en een bellenblaasspul, wel in de smaak. Ik blijf het toch moeilijk hebben met heel die prinsessentrend. Lang leve de stoere meisjes!

 

Het rijk opnieuw voor ons alleen!

‘t Is altijd leuk om een vriend uit de nood te helpen en onze logeerkamer lag er toch nog helemaal opgeruimd bij na de doortocht van M, dus toen vriend T ons vroeg of hij een weekje mocht komen logeren voor zijn MBA, heetten we hem met open armen welkom. Niet dat we hem veel gezien hebben, want hij was de hele week opgeslorpt door een soort van business-spel. Hij vertrok altijd ‘s ochtends vroeg en kwam pas laat weer terug en ik denk dat hij elke nacht hoop en al een uur of vier geslapen heeft. De jongen draaide puur op adrenaline, denk ik, en buiten een paar biertjes heeft hij onze voorraden niet eens aangeraakt. Zelfs geen boterham gegeten! De makkelijkste gast ooit!

Maar het blijft toch een vreemde in je huis: iemand die ‘s nachts naar het toilet gaat (wat mijn vriend nooit doet), op goddeloos vroege uren (5.20u!) het huis verlaat en de voordeur wat harder laat dichtvallen dan je gewoon bent. En ja, mijn slaap heeft er toch ietwat onder geleden, om nog maar te zwijgen over het feit dat we niet meer naakt in ons huis konden rondlopen. 😉

Dus hoera: we hebben het huis opnieuw voor onszelf en onze vriend zijn team heeft het business game gewonnen. Iedereen tevreden!

Doctor++

Korte werkdag vandaag. Nochtans was het één van mijn favoriete dagen op het werk: trash day! Altijd leuk om overbodige rommel weg te smijten, al hoop ik van harte dat er niet opnieuw een verborgen archief van mijn oud-collega opduikt, want wat mij betreft heb ik nu écht wel het allerlaatste van haar erfenis doorploegd en uitgemest.

Omdat ik al om 17u in bij de bio-ingenieurs moest zijn voor het doctoraat van een vriendin, vertrok ik uitzonderlijk iets vóór 16u op het werk. Ik was zo slim om de trein naar Heverlee te nemen, wat me de kosten voor een taxi uitspaarde, want met de bus was ik er nooit op tijd geraakt. Het was een prachtige zomerse dag, beetje jammer om te moeten binnen zitten in een aula zonder ramen, maar ik was erg trots op mijn vriendin voor het afronden van haar werkstuk. En zelf heb ik weer wat bijgeleerd over gestresste bananen (musa)!

Na de uitreiking van het doctoraatsdiploma was het tijd voor de receptie. Ik had beloofd om wat fotootjes te maken tijdens de receptie, maar slaagde er toch in meer dan voldoende hapjes binnen te krijgen. Echt een superverzorgde receptie met erg originele hapjes. Mocht ik ooit zelf voor één of andere gelegenheid een receptie willen geven, weet ik meteen welke cateraar aan te schrijven. Het was erg gezellig en we bleven langer plakken dan oorspronkelijk gepland. Nochtans hadden we aan andere vrienden beloofd dat we rond negen uur bij hen zouden zijn voor een zomers drankje in hun tuin.

De uitgespaarde kosten voor de taxi kwamen dus van pas en de taxi bracht ons in een klein kwartiertje van Heverlee naar Kessel-Lo. Daar hadden we te voet zelfs niet aan moeten beginnen. 😉 Aangezien ik al redelijk wat schuimwijn had binnengekregen, hield ik het voor de rest van de avond op water en thee. Het koelde meer af dan verwacht, maar gelukkig waren daar fleece dekentjes en fijn gezelschap om ons warm te houden. <3

IMG_5131[1]