Chocolade en circus

Vorige zaterdag was er eentje om in te kaderen. Het heetste moment van de dag bracht ik door in het gezelschap van zes dames en één heer, terwijl we samen ingewijd werden in de kunsten van het chocolade bewerken. De hitte maakte dat de chocolade moeilijk stolde en we, hoewel vocht een grote vijand van chocolade is, de pralines een tijdje in de frigo moesten stoppen om het stollingsproces een handje te helpen. Maar het resultaat smaakte er even lekker door.

Na de workshop trok ik met twee vriendinnen het stadspark in om daar te genieten van de optredens van Circus en Co. Het was gezellig druk in het park, we lieten ons graag betoveren door de acts, aten Indonesisch uit een kartonnen bakje, zaten in het gras en praatten over het leven. Na het laatste optreden dronken we een sangria op het Hooverplein waar de kraampjes van de Europese markt stonden. We sloten de avond af met een mojito op het terras van de Domus terwijl de warmte van de dag nog nazinderde. Magisch.

Een drink op een geslaagd jaar Spaans

Deze avond met de klasgenootjes van de Spaanse les een glaasje gedronken op de goede afloop van ons eerste jaar Spaans. We begonnen de avond op het terras van het Universum, maar werden door een forse regenbui naar binnen gejaagd. Ik was moe en nog een beetje onder de indruk van de begrafenis deze ochtend, maar het was fijn om op een toffe manier afscheid te kunnen nemen van de juf en de klasgenootjes. Veel klasgenootjes stoppen er immers mee of komen wellicht in een andere klas dan wij terecht. En onze juffrouw Spaans, die zullen we helaas moeten missen tot in het vijfde jaar. Als dát geen goeie motivatie is om nog een paar jaartjes verder te doen, dan weet ik het ook niet meer. 😉

Tip voor wie erover denkt om Spaans aan het CLT te volgen: Lily Devos is de beste leerkacht van allemaal!

Begrafenis

Vanochtend werd de vrouw van mijn collega begraven. De kerk zat afgeladen vol. Het was een mooie plechtigheid die het beeld schetste van een vrolijke vrouw die intens had liefgehad en heel erg gemist zou worden. Mijn collega en zijn drie zonen namen één voor één het woord. In heel persoonlijke zinnen namen ze afscheid. Het was prachtig, maar ook zeer emotioneel. De papieren zakdoekjes kwamen van pas, zelfs al kende ik de vrouw niet persoonlijk.

In de viering werd dit nummer van Jackson Browne gespeeld als eerbetoon aan de overledene. Het is de moeite om de tekst van het nummer te lezen. Kippenvel.

Ik hoop dat onze collega zich een beetje gesteund voelde door de grote opkomst van collega’s en dat hij erin slaagt zijn leven beetje bij beetje weer op te bouwen. Al weet ik niet goed hoe je daaraan begint als de partner wegvalt waarmee je al meer dan dertig jaar samen bent. Maar je moet verder, veel keuze heb je niet.

Grommel, grommel

De cursus landschapsfotografie waarvoor ik me een ganse tijd geleden op de wachtlijst had laten zetten, bleek niet meer ingericht te worden. Daar kwam ik achter toen ik zelf informeerde bij het secretariaat hoe het zat met de inschrijvingen voor die cursus. Niemand had het blijkbaar nodig gevonden de mensen op de wachtlijst daarvan op de hoogte te brengen. Maar er bleek een alternatief te zijn waarvoor ik, dankzij mijn half jaartje photoshop, in aanmerking kwam. En bijgevolg ging ik me vandaag inschrijven voor de cursus fotografie 1 (een splinternieuwe cursus die de belofte van een echt diploma inhoudt).

Vlak nadat ik van mijn werk thuiskwam, sprong ik op mijn fiets om als een wervelwind me op de allereerste dag van de inschrijvingen naar het CVO-secretariaat te begeven. Maar uiteraard, ik had het moeten weten: de twee enige avonden waarop de cursus fotografie 1 wordt gegeven waren al helemaal volzet. Volzet! Zware teleurstelling, want ik had echt mijn zinnen op een vervolgcursus gezet. En zodoende sta ik nu op een wachtlijst voor een eventuele cursus fotografie 1 die misschien, wie weet, op vrijdagavond georganiseerd zal worden.

Grommel, grommel.

Ontbijt in de Sportoase

Niet dat jullie mij moeten verdenken van sportieve inspanningen op een zondagochtend. De schoonbroer van mijn vriend woonde er één of andere conferentie bij over alweer een nieuwe fitnessrage (is Zumba al gepasseerd of is dat nog steeds in?). Dus sliepen we lang uit en sprongen we op de fiets voor een ritje naar de Sportoase en terug. Ontbijten met een slaatje van warme scampi en sinaasappel op een zondagmiddag, er zijn ergere dingen in de wereld. En ook het ritje naar de Sportoase langs het groene gedeelte van de Leuvense ring deed me deugd. Het viel me op dat Leuven er de laatste jaren alleen maar mooier op wordt. Vooral de stationsomgeving heeft een totale metamorfose ondergaan van een afgeleefd een vuil stukje stad tot een echt nieuw stadscentrum. Erg benieuwd hoe de Vaartkom zich verder zal ontwikkelen.

Iedereen in dit land heeft boter op het hoofd

Dixit HoReCa Vlaanderen. Uiteraard ook de consument, die (de schánde! hoe durft hij!) zomaar geniet van die lage prijzen die dankzij zwartwerk in stand gehouden worden. Beetje flauw om nu terug te komen op afspraken die in 2009 gemaakt werden. Ik ben benieuwd met welke argumenten er naar het Grondwettelijk Hof gestapt zal worden. Waarschijnlijk zal men discriminatie ten opzichte van andere sectoren, waar zwartwerk wel nog mogelijk is, aanvoeren. Af te wachten of het Hof hierin zal meegaan. Misschien zien we binnenkort ook bouwvakkers met een kassa die BTW-bonnetjes spuwt, rondsleuren. 😉

Wereldfeest

De donkere wolken van de ochtend maakten in de namiddag plaats voor een stralend zonnetje. En zo stond ik mijn ogen dicht te knijpen op de stoffige Bruul. Al een geluk dat we voor een prikje een zonnebril op de kop konden tikken aan één van de vele kraampjes. Het Wereldfeest is zo’n beetje een jaarlijkse afspraak voor mij en mijn vriend. In de namiddag stikt het er van de gezinnen met kinderen en hangt er een zalig ontspannen sfeertje. Ik hou er ook van te slenteren langs de kraampjes van allerlei organisaties die elk hun steentje willen bijdragen aan het verbeteren van de wereld. Het drukt me met de neus op het feit dat ik op dat vlak tekortschiet, zelfs al probeer ik mijn geweten te sussen met maandelijkse stortingen en hier en daar een handtekening onder een petitie.

We liepen op het wereldfeest T en haar oudste dochter tegen het lijf. We hadden beloofd deze zaterdag binnen te springen, want ze wonen niet ver van de Bruul. We spraken af om bij hen te gaan aperitieven zo rond een uur of vier. En zo zaten mijn vriend en ik in het charmante stadstuintje van E en T terwijl de stiefvader en de broer van T hard aan het werk waren om de houten poort die het tuintje moest afsluiten, te monteren. De zandbak werd gevuld met vers zand en een paar minuten later zaten mijn vriend en ik samen met twee kleine blonde meisjes met onze handen in het zand. Het kind in mij haalde haar hartje op.

We namen afscheid rond een uur of zes, want we hadden om half zeven afgesproken met Matthias (die trouwens opnieuw begonnen bloggen is, allen daarheen) om samen iets te gaan eten in Leuven. We belandden in Il Giardino d’Inverno, waar we na lang wachten en wat geknoei om de juiste bestelling op de juiste tafel te krijgen, uiteindelijk wel lekker aten.

Een goed gevulde dag.

M from Japan

Deze ochtend hebben we met een gezamenlijk ontbijt in La Royale een punt gezet achter de logeerpartij van onze Japanse vriendin M, met wie we samen Nara, Byodoin en Arashiyama verkenden een dikke maand geleden. Ze had deze reis naar Frankrijk en België al een tijdje gepland, en kijk, een gunstige wind blies haar vanuit Zavemtem onze richting uit. Het was allemaal nogal last minute (té last minute voor de controlefreak in mezelf), maar alles viel mooi op zijn pootjes. Dinsdagavond hielden we een kleine Japan-reünie in de Rode Loper, samen met mijn broertje en zijn vriendin en uiteindelijk bleef M twee nachtjes bij ons slapen. Fantastisch hoe M reist. De dag zelf beslissen in welke stad of land je de nacht doorbrengt en altijd wel iemand in de buurt kennen om mee af te spreken of om te blijven slapen. Doordat mijn vriend en ik gisteren moesten werken en ‘s avonds al plannen hadden, konden we haar niet rondleiden in Leuven, maar ze is er zo te horen prima in geslaagd haar eigen boontjes te doppen. And now she’s off to Paris. Lucky girl.

Hopelijk kunnen wij in de toekomst ook een keertje gaan logeren bij haar. 😉 It’s nice to have friends in foreign countries.