Afscheid

Vandaag afscheid genomen van maar liefst zes collega’s tegelijkertijd. Het project waaraan ze anderhalf jaar werkten, is afgerond en hun contract liep ten einde. Zes lege stoelen op de werkvloer. Het zal serieus wennen zijn. Uiteraard werd er met de nodige egards afscheid van hen genomen: er waren drank en hapjes en veel cadeautjes. Op een gegeven moment werden er tijdens de speeches zelfs wat traantjes weggepinkt. Na de afscheidsreceptie zakten we met een klein groepje af naar de Novo waar we samen iets aten en napraatten over de voorbije anderhalf jaar.

Eén ding is zeker, iedereen op het werk zal die zes vrolijke, hippe jonge dames hard missen.

PS: Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend, die mij, terwijl ik vrolijk op een terrasje zat, is gaan inschrijven voor de extra ingerichte cursus fotografie 1 bij het CVO. Thanks, baby!

Luxemburg

Mijn tweejaarlijkse (werk-)uitstapje naar Luxemburg zit er weer op. Toch vermoeiend, zo ‘s avonds na het werk drie uur sporen om in een hotel snel nog een kom soep te eten. Niet dat ik klaag, want ik hou wel van alleen overnachten in hotels. Een groot bed helemaal voor mij alleen en ik kan gaan slapen wanneer ik wil! En zo’n uitstapje geeft me ook een beetje een zakenvrouwgevoel. Al heb ik nog nooit van mijn leven een mantelpakje aangehad.

De vergadering was saai zoals altijd. Gelukkig stopten ze op tijd zodat ik al om twintig na vijf de trein richting Brussel kon nemen. Terwijl in Luxemburg de hemel stralend blauw was, pakten de donderwolken zich langzaam samen naarmate de trein het centrum van het land naderde. Al bleef ik een beetje op mijn honger zitten wat gigantische hagelbollen betrof. En dat terwijl ik op twitter de ene hagelmelding na de andere zag passeren. Een fiks onweer, ik vind dat geweldig fascinerend om naar te kijken.

Het kan geen kwaad om af en toe herinnerd te worden aan de ontembare kracht van de natuur.

Weekendje Libin

Het weekend was vorig jaar zo enorm goed meegevallen, dat we de week nadien al meteen de reservatie vastlegden voor dit jaar. De zon liet ons een beetje in de steek, vrijdag en zaterdag, maar dat weerhield ons er niet van in het zwembad te duiken. Door ervaring wijzer geworden, zorgde ik er dit keer voor dat we een kamer hadden in het gastenverblijf, dat wat apart stond van het hoofdhuis waar de gezinnen met kinderen sliepen. De herinnering aan de huilpartijen vanaf half zes met tussenpozen van een half uur (elk kind werd op een ander uur wakker), stond me nog levendig voor de geest. Dit jaar sliep ik echter zalig en werd ik gewekt door het vrolijke gefluit van vogeltjes.

Vrijdagavond maakte kameraad U pasta klaar voor de ganse bende. En dat verdient een dikke chapeau, want die bende bestond uit maar liefst 21 volwassenen en 7 kinderen. Als er nog wat kinderen bijkomen, zullen we ze in tenten te slapen moeten leggen. 😉 Op zaterdag maakten we nadat de regenbui was overgetrokken met een groepje van een tiental personen en één buggy (buggy’s bergop duwen, is goed voor de conditie) een wandeling van een kilometer of tien.

En kijk, bij thuiskomst stonden de groentjes voor de barbecue al klaar en kon het bakken beginnen. We eindigden de avond met een quiz. Snel in de namiddag in mekaar gestoken door S en F, terwijl wij wandelden. Maar het feit dat het snel moest gaan, had geen invloed op de kwaliteit gehad. Het was superleuk. Mijn favoriete ronde was de pictionary ronde. Altijd al eens mijn tekenkunsten op Eddy Wally willen uitleven. 😉 En daarna speelden we, zoals de traditie (en vriendin L) het vraagt, weerwolven. Waarbij niet alleen wolven en onschuldige burgers gelyncht werden, maar ook kemels geschoten. 😉 O.a. door onze charmante lime. 😉

Zondag had de zon wat goed te maken en verbleven we bijna de ganse dag in het zwembad. We sloten de dag af met de overgebleven mensen in een Chinees restaurant in Waver en maakten al meteen plannen voor het volgend jaar. We gaan voor het perfecte weekend!

PS: Ook plezant: S helpen met het verbeteren van zijn laatste lading examens. Altijd al eens stiekem iemand een nul willen geven met een rode balpen. 😉

Brunchen bij Sint-Gerardus

Vorige zondag hadden we een afspraak met oud-collega L en haar man en drie kindjes. Een weekje voor onze afspraak kreeg ik een mailtje van L met de vraag of we geen zin hadden om mee te gaan brunchen in Sint-Gerardus, waar pluimgewichtje een tijdje in de opvang was gebleven. Tuurlijk wilden we graag een kleine bijdrage leveren aan de school waar pluimgewichtje en andere kinderen met een functiebeperking zo goed werden opgevangen.

Veel had ik me er niet van voorgesteld, van die brunch: wat broodjes met hesp en kaas met koffie en thee. Bleek dat ik de omvang van Sint-Gerardus volledig verkeerd had ingeschat. Het bleek een zeer grote, moderne school te zijn waar hopen leerkrachten en vrijwilligers rondliepen in hippiekledij, volgens het thema van dit jaar. Alles was mooi versierd en we mochten aanschuiven aan een indrukwekkend buffet met eitjes, spek en worstjes, een ruime keuze aan beleg, yoghurtjes, perziken met tonijn, tomaat garnaal, tongrolletjes en veel groentjes. En dan was er ook nog eens een dessertbuffet. Bij dit alles kon natuurlijk het glaasje cava niet ontbreken. 😉

Terwijl we smulden, speelden we met de kindjes. Pluimgewichtje is al een flinke jongen en hij kan veel meer dan de dokters verwacht hadden. Hij hield zijn hoofd meestal mooi recht en keek je soms aan met die indringende blik van hem terwijl hij geluidjes uitstootte die ik niet kon interpreteren, maar waaruit zijn ouders wel konden afleiden of hij het comfortabel had of niet. En hij leert beetje bij beetje weer zelfstandig eten (zonder voedingspomp), al mag hij enkel eten krijgen dat bijzonder fijn gemixt is. Al de juffrouwen van de oppas kwamen hem bewonderen en over zijn krullenbol strelen.

Na het eten liepen we nog wat rond op de Vlaamse kermis. De jongste van het gezelschap (drie jaar) kon zijn geluk niet op toen hij even brandweerman mocht spelen met een echte brandslang. Verder werd er op eendjes gevist, trampoline gesprongen en liepen er cavia’s in genummerde holletjes. De kindjes hadden het naar hun zin. Bij elk spel dat ze deden konden ze bonnetjes verdienen, die op het eind ingeruild werden voor een speelgoedje.

Toen de ouders oordeelden dat het welletjes was geweest, trokken we naar hun huis, terwijl de vader afscheid nam om nog wat te werken. We speelden samen UNO (lang geleden, maar zoiets verleer je niet), een soort memory met krokodillen en een spelletje van Lego waarbij je verschillende magische voorwerpen moest verzamelen.

Tegen het avondeten namen we afscheid. Best wel vermoeiend, zo’n dag met drie kinderen op schok. Chapeau voor mijn oud-collega L die er door de drukke baan van haar man vaak alleen voor staat en altijd lief en geduldig is tegen de kinderen.

Holebihaat

Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij. Dat mensen in mekaar geslagen worden omdat ze toevallig verliefd worden op iemand van hetzelfde geslacht. Dat je niet zomaar op straat hand in hand kan rondlopen met je geliefde waar en wanneer je dat wil. Dat een zoentje de aanleiding kan zijn tot denigrerende en kwetsende opmerkingen. Dat je moet verstoppen wie je werkelijk bent.

En ik vind het vooral onbegrijpelijk dat zoveel mensen de andere kant op kijken. Haat kan en mag niet getolereerd worden. Nooit.

Een akelige ervaring

Terwijl ik dit schrijf, ben ik nog aan het bekomen van de schok. Mijn vriend en ik daalden gezellig pratend de trap van het perron naar de tunnel in het station van Leuven af, toen ik vanuit mijn ooghoek een oudere dame zag vallen op de trap. De meeste mensen in de menigte liepen door, maar ik zag direct dat de dame op eigen krachten niet recht kon. Ze zat op haar knieën op een trede.  Eerst dacht ik dat het nog wel zou meevallen. Maar toen we haar met vereende krachten rechthielpen (gelukkig was er nog een jonge kerel die meehielp), zag ik het bloed op haar scheenbenen. En toen stroopte ze haar kousen naar beneden en zag ik de echte omvang van de wonden. Haar hele scheenbeen was bijna ontveld. Het was gruwelijk. Ik wist meteen dat hier professionele verzorging nodig was. Dus ging mijn vriend op zoek naar de security van het station om een ambulance te bellen en bleven wij de de dame. Die volgens mij half in shock was, zo rustig. En nog keuvelen over haar zuster en dat ze normaal nooit viel en dat ze nog goed te been was. Terwijl de ander jonge kerel en ik probeerden ons goed te houden terwijl het bloed naar beneden drupte.

Gelukkig kwam er snel hulp van de security en verzekerde men ons dat de ambulance onderweg was.

En nu zit ik hier nog na te trillen. Want die wonden, dat zal maanden nodig hebben om te genezen. De kans op infecties is reëel en misschien zal deze dame nooit meer alleen de trein kunnen nemen en belandt ze voorgoed in een rolstoel. Ik ben er echt niet goed van.

Werkgerelateerd gezaag

Vandaag was zo’n dag waarvan je grijze haren zou krijgen (ware het niet dat ik dankzij de genen van mijn vader de zekerheid heb dat die grijze haren nog wel een jaar of twintig op zich zullen laten wachten). Rare beslissingen van het hoger management, foute communicatie, een onterechte terechtwijzing via mail, onrealistische deadlines, chaos ende verwarring,… The works.

Maar! Morgen heb ik een dagje verlof! En! Voor dit weekend geven ze goed weer. Hopelijk worden dat zwembad en die jacuzzi even goed gebruikt als vorig jaar.

The little things

  • Een namiddagje opfrissing van de cursus coachen. Heel nuttig om ervaringen te kunnen uitwisselen met de andere cursisten en de theorie nog eens opgefrist te krijgen.
  • Samen met mijn vriend de trein nemen en dik anderhalf uur vroeger thuis zijn dan normaal, met dank aan de cursus die mooi op tijd gedaan was.
  • Zin hebben in sushi, naar de Sushi Palace gaan en een sushiboot bestellen.
  • Als dessert langs de chocoladebar gaan voor een warme (te dure) chocomelk met kaneel.
  • Samen terug naar huis slenteren door zonnig Leuven en genieten van de schoonheid van de stad.

Een makkelijke vraag

Terwijl mijn vriend ik met de wagen onderweg waren naar hartje Limburg stelde ze gsm-gewijs de vraag. Of mijn vriend en ik peter en meter wilden worden van hun derde kindje. En dat we door de afstand (zij wonen in Den Haag) elkaar wel niet zoveel zien, maar dat ze het als een manier zagen om de vriendschapsband te bevestigen en te verstevigen. Over het antwoord hoefden we niet lang na te denken. Natuurlijk wilden we dat.

Het peterschap en meterschap heeft immers niks dan voordelen. Je mag ongegeneerd het kind in je loslaten terwijl je met de kleine speelt en pampers verversen kan je fijn overlaten aan de ouders. 😉 Je kan leuke uitstapjes maken, maar je draagt niet de zware verantwoordelijkheid van het ouderschap. Je blijft gespaard van slapeloze nachten. Je kan leuke speelgoedjes en kleertjes kopen (ik ben dol op de huidige generatie baby- en peuterboekjes, zo inventief). Als ze (want het wordt een meisje) wat groter is, dan koop ik een Fundels-boekje voor haar. En als ze nog wat groter is haar eerste digitale camera. En uiteraard zetten we een centje opzij voor als ze gaat studeren. Want het wordt ongetwijfeld een briljante meid, als ze de genen van haar ouders meekrijgt.

Alleen hoop ik stilletjes dat er geen doopviering van ons verwacht wordt.