Vorige zondag hadden we een afspraak met oud-collega L en haar man en drie kindjes. Een weekje voor onze afspraak kreeg ik een mailtje van L met de vraag of we geen zin hadden om mee te gaan brunchen in Sint-Gerardus, waar pluimgewichtje een tijdje in de opvang was gebleven. Tuurlijk wilden we graag een kleine bijdrage leveren aan de school waar pluimgewichtje en andere kinderen met een functiebeperking zo goed werden opgevangen.

Veel had ik me er niet van voorgesteld, van die brunch: wat broodjes met hesp en kaas met koffie en thee. Bleek dat ik de omvang van Sint-Gerardus volledig verkeerd had ingeschat. Het bleek een zeer grote, moderne school te zijn waar hopen leerkrachten en vrijwilligers rondliepen in hippiekledij, volgens het thema van dit jaar. Alles was mooi versierd en we mochten aanschuiven aan een indrukwekkend buffet met eitjes, spek en worstjes, een ruime keuze aan beleg, yoghurtjes, perziken met tonijn, tomaat garnaal, tongrolletjes en veel groentjes. En dan was er ook nog eens een dessertbuffet. Bij dit alles kon natuurlijk het glaasje cava niet ontbreken. 😉

Terwijl we smulden, speelden we met de kindjes. Pluimgewichtje is al een flinke jongen en hij kan veel meer dan de dokters verwacht hadden. Hij hield zijn hoofd meestal mooi recht en keek je soms aan met die indringende blik van hem terwijl hij geluidjes uitstootte die ik niet kon interpreteren, maar waaruit zijn ouders wel konden afleiden of hij het comfortabel had of niet. En hij leert beetje bij beetje weer zelfstandig eten (zonder voedingspomp), al mag hij enkel eten krijgen dat bijzonder fijn gemixt is. Al de juffrouwen van de oppas kwamen hem bewonderen en over zijn krullenbol strelen.

Na het eten liepen we nog wat rond op de Vlaamse kermis. De jongste van het gezelschap (drie jaar) kon zijn geluk niet op toen hij even brandweerman mocht spelen met een echte brandslang. Verder werd er op eendjes gevist, trampoline gesprongen en liepen er cavia’s in genummerde holletjes. De kindjes hadden het naar hun zin. Bij elk spel dat ze deden konden ze bonnetjes verdienen, die op het eind ingeruild werden voor een speelgoedje.

Toen de ouders oordeelden dat het welletjes was geweest, trokken we naar hun huis, terwijl de vader afscheid nam om nog wat te werken. We speelden samen UNO (lang geleden, maar zoiets verleer je niet), een soort memory met krokodillen en een spelletje van Lego waarbij je verschillende magische voorwerpen moest verzamelen.

Tegen het avondeten namen we afscheid. Best wel vermoeiend, zo’n dag met drie kinderen op schok. Chapeau voor mijn oud-collega L die er door de drukke baan van haar man vaak alleen voor staat en altijd lief en geduldig is tegen de kinderen.