Sombat

Ok, het rijmt op wombat, maar verder geen klagen over dit gezellige en lekkere restaurant in Antwerpen. Elke keer als ik in Antwerpen kom, maak ik me de bedenking dat dit toch wel een toffe stad is. Met mooie historische gebouwen, een majestueuze rivier, leuke restaurants en cafés,… Alleen jammer dat er na zo’n avondje Antwerpen steevast een lange en saaie nachtelijke rit naar Leuven volgt. Wanneer wil er iemand zo vriendelijk zijn om teleportation uit te vinden?

Op controle

Vandaag had ik een dagje verlof om een nieuwe identiteitskaart aan te vragen (waarom kan dat in godsnaam niet gewoon online? die pasfoto kan toch gewoon met de post of digitaal opgestuurd worden? die betaling kan via overschrijving gebeuren), wat aangetekende zendingen op te halen, wat bankzaken te regelen (waarom hebben banken zo’n rottige openingsuren?) en het allerbelangrijkste: om mijn ogen nog eens te laten nakijken. Mijn laatste bezoek aan de oogarts dateerde al van vijf jaar geleden en het werd tijd om mezelf nog eens nieuwe (harde) lenzen aan te meten. Ik zou meteen ook mijn netvlies laten controleren, want bij mensen die erg bijziend zijn, bestaat de kans dat het netvlies loskomt. En dat willen we liever niet.

De controle was een fluitje van een cent. Ik mocht twee regeltjes cijfertjes lezen met beide ogen en daarmee was de kous af. Wat dit meteen een historisch bezoek aan de oogarts maakte. De allereerste keer in mijn leven dat mijn ogen niet meer achteruit gegaan zijn. Mijn bijziendheid is eindelijk gestabiliseerd op iets meer dan min elf. Hoera! Daarna kreeg ik druppeltjes in mijn ogen om mijn pupillen te verwijden voor de netvliescontrole. Ook hier was alles prima in orde. Geen enkel probleem. Goedgekeurd voor een aantal jaren. Ik informeerde nog eens naar de mogelijkheid van lasik-chirurgie, maar mijn afwijking is simpelweg te groot om met deze technologie gecorrigeerd te kunnen worden. Enkel het inplanten van een nieuwe lens in mijn oog is een mogelijkheid, maar dat zie ik persoonlijk niet echt zitten. Met wazige blik door de druppeltjes en veertig euro lichter verliet ik de oogarts.

Nu nog een afspraak met de opticien maken om mijn ogen te laten opmeten voor nieuwe lenzen. Hiervoor zal ik twee dagen mijn lenzen moeten uitlaten (harde lenzen vervormen je oogbol) en kan ik dus twee dagen niet meer buiten komen, omdat mijn bril niet meer aangepast is aan de moderne samenleving. Ach ja, eens een weekendje rust zal me beslist geen kwaad kunnen.

Stapelbed

Na wat omzwervingen langs Australië en vervolgens Turnhout, zijn vrienden E en T opnieuw in Leuven beland. Ze kochten hier een huis en zitten momenteel volop in verbouwing. En zoals dat gewoonlijk gaat, wanneer men verbouwt, hadden de werken vertraging opgelopen. Wat redelijk vervelend was, want daardoor waren ze genoodzaakt met z’n vieren in een hotelkamer te kamperen. Gisteren (woensdag) kregen we een kort, verwarrend mailtje dat nogal op een noodkreet leek. De hotelkosten liepen op en het sanitair was nog altijd niet klaar. En of we wilden helpen het stapelbed ineen te steken? Na een telefoontje werd het één en ander me duidelijker. Na overleg met mijn vriend besloten we de daklozen aan te bieden enkele dagen bij ons door te brengen als het sanitair de volgende dag (donderdag) nog niet klaar was.

Wij wonen niet bepaald groot en het appartement is niet echt voorzien op vier volwassenen en twee kinderen, maar als het echt nodig was, zou het wel gaan. We hebben een stapelbed in de logeerkamer en in de leefruimte kunnen we matrassen op de grond leggen. Tot mijn grote opluchting kreeg ik vandaag het bericht dat ons aanbod niet nodig was. Het sanitair was klaar en ze konden naar het toilet gaan en zich wassen, zij het enkel met koud water. Dus trokken we vanavond naar hun nieuwe huis om te helpen het stapelbed voor de dochters in mekaar te steken. Het was geen IKEA-product en de handleiding liet erg te wensen over. Maar met de verzamelde brains van twee ingenieurs en één informaticus zijn we eruit geraakt. 😉

Benieuwd of de meisjes morgen blij zullen zijn met hun nieuwe bed.

Teambuilding

Deze ochtend krabbelde ik al morrend uit bed. De gerechten van de Soirée Saveur bleken toch wat van het goede te veel en hadden wat op mijn maag gelegen. Komt daar nog eens bij dat ik vroeger moest opstaan dan normaal voor het jaarlijkse teambuilding event van ons bedrijf. En als er iets is dat van mij een knorrig mens maakt, dan is het wel slaapgebrek. Bovendien was er op voorhand heel erg geheimzinnig gedaan over de exacte inhoud van de dag en had ik er niet zo heel veel zin in.

Mijn gemor bleek echter nergens voor nodig te zijn. Op de trein trof ik een grote meute collega’s (nooit beseft dat er zoveel collega’s in Leuven woonden) en zo spoorden we allemaal samen naar Gent en verdeelden we ons vervolgens over bussen en trammen om ons naar de Watersportbaan te laten rijden. Daar aangekomen werden we verdeeld in groepjes van vier personen. De hele voormiddag zouden we samen blijven met hetzelfde groepje. Per spel sloot er zich een andere groep bij ons groepje aan, zodat er een team van acht personen gevormd werd die samen het spel of de proef tot een zo goed mogelijk einde moesten brengen.

Het was echt geweldig tof. De spellen waren een leuke mengeling van strategie, actie en kennis. Blijkt dat bieren herkennen met een blinddoek op toch niet zo voor de hand liggend is en kruiden herkennen aan hun geur al helemaal niet. We probeerden ons team aan de andere kant van een mijnenveld te krijgen, speelden aangepaste versies van memory en twister, balanceerden op een gigantisch grote bal en vingen weggekatapulteerde tennisballen op in een grote zak. Iedereen deed zijn best en het was fijn om met collega’s in het team te zitten die ik nog nooit gesproken had. De voormiddag vloog om.

Na al die inspanningen werden we onthaald op een glaasje cava en lekkere hapjes. Om vervolgens heel decadent de benen onder tafel te schuiven voor een buffet van vis, vlees en een overdonderend dessertenbuffet (die chocomousse, die crème brulée!) Iedereen had zich geweldig geamuseerd en de belangrijkste les die we meenamen was de volgende: iedereen heeft zijn eigen talenten en door die te combineren kan je als team meer realiseren. Als dat niet mooi is! Een geslaagde teambuilding.

Soirée Saveur in de Voltaire

Het was voor ons de allerlaatste keer in 2010 dat we nog eens een fijnproeversavond in de Voltaire konden meepikken, dus lieten we die kans niet liggen. Het werd een gezellige avond met lekker, maar te veel (vele kleine porties maken één heel grote) eten.

Voorgerechten
carpaccio van eend met aardappelsla
Mosseltjes met Provençaalse groenten
Tartaar van zalm met mousse van wasabi
Gebakken scampi met tomaat mozzarella
Parmaham met meloensorbet en portogelei

Hoofdgerechten
Kangoeroe met portosaus en rösti
Gegrilde hoevekip met truffelrijst en groene curry
schartongfillet met rode paprikarisotto en tomatensaus
speenvarken met oesterzwammen en wortelpurree
Gebakken zalmhaasje op purree van koriander en blanke botersaus

Nagerechten
Nougat glacé
Stratiatellamousse
Mokka-ijs met knetterparels
Crème brulée van advokaat
Tiramissu met gekarameliseerde appeltjes

Margarita’s en vriendschap

Maandagavond hadden we een dinner date in de New Mexico met sexy ladies J en L. We genoten van het lekkere eten en dronken margarita’s. De avond vloog voorbij. Het gesprek rolde van het enige onderwerp in het andere en soms ontsponnen er zich parallelle gesprekken die de frustratie dat het niet mogelijk was alles tegelijkertijd te vertellen enkel verhoogden. Op het einde van de avond hadden we alle vier het gevoel dat we nog lang niet uitgepraat maken. En werd er afgesproken elkaar snel weer te zien.

Jammer genoeg verlopen gesprekken niet altijd zo vlot en gemoedelijk. Bij sommige vrienden die ik al jaren ken, vallen er steeds langere pijnlijke pauzes in het gesprek. De gemeenschappelijke grond die er eens was, lijkt verdwenen. Vervangen door twee continenten die in tegengestelde richting uit mekaar drijven. Vaak, maar zeker niet altijd, doet dit fenomeen zich voor bij mensen die kinderen gekocht hebben. De gezamenlijke interesses zijn weg, de gespreksstof op. En dat is uitermate pijnlijk. Want wat doe je daarmee? Hou je een langzaam uitdovende vriendschap in stand? Of knip je de banden door?

Sushi

Dit weekend werd er naast goed gefeest, ook veel sushi gegeten. Vrijdag probeerden we na de feestelijke opening van Leuven kermis een nieuwe sushizaak uit. Restaurant Sakura stelde niet teleur. Al was het spijtig dat er zo weinig mensen in de zaak waren. Zeewier is lekker en rauwe vis is gezond, mensen!

En zondag bleek dat de ouders van mijn vriend voor ons bezoekje het afhaalmenu van de plaatselijke Japanner wilden uitproberen. En wie zijn wij om daar neen tegen te zeggen? De sushi was van mindere kwaliteit dan de Leuvense, maar wel aanvaardbaar. Er was alleszins meer dan genoeg om onze buikjes rond te eten.

Trouwfeesten

Je zou denken dat we ondertussen de meeste trouwfeesten in onze vriendenkring al achter de rug hebben, maar niets is minder waar. Niet dat ik daarom rouwig ben, er kan naar mijn bescheiden mening nooit genoeg gefeest worden.

En zo begaven we ons gisterenavond naar het verre Vremde. De bruid en de bruidegom hadden ervoor gekozen om de huwelijksviering te houden op de plaats van het feest zelf, zodat alle genodigden dit moment konden meemaken. De rent-a-priest-priester had er echt een heel persoonlijke viering van gemaakt. De ontroerde bruid pinkte een paar traantjes weg bij de persoonlijke verhalen en kreeg het bij het uitwisselen van de huwelijksbeloften even niet meer gezegd van ontroering. Erg mooi.

Het was prachtig weer, wat toeliet om de eerste twee gangen aan staantafeltjes buiten te serveren. Het concept van het feest was een “walking dinner”, maar ik moet toegeven dat ik toch blij was dat ons groepje een tafel kon vastkrijgen om de rest van de menu zittend te nuttigen. Walking dinners en ik, we zijn nooit grote vrienden geweest.

Na een overvloedig dessertenbuffet werd het tijd om de beentjes los te schudden. Spijtig genoeg begonnen er al veel aanwezigen naar huis te trekken. Mensen met jonge kinderen, he, die kunnen niet meer feesten tot in de late uurtjes, want ze worden ‘s ochtends ongenadig uit hun bed gezet. De dansvloer bleef, op ons groepje na, akelig leeg. Al had dit ook voordelen. De dj heeft elk nummer dat ik aangevraagd heb, gespeeld en we hadden ruimte zat om eens goed uit de bol te gaan.

Uiteraard sloten we het feest af om in het holst van de nacht tegen de slaap vechtend terug naar Leuven te keren.