De opwindvogelkronieken

Het eerste boek van Haruki Murakami dat ik gelezen heb, is een bizar beestje. Deze magisch-realistische roman valt uiteen in drie delen, waarvan het derde deel enkele jaren later geschreven is dan de eerste twee. En dat merk je aan het verschillende tempo van de delen.

Ik moet zeggen dat ik wat moeite gehad heb met dit boek. Ergens midden in het tweede deel begon de passiviteit van de hoofdfiguur Toru Okada mij verschrikkelijk tegen te steken en heb ik het boek terzijde gelegd. Omdat er onder mijn collega’s echter een hele hoop Murakami-fans zijn, heb ik het opnieuw ter hand genomen tijdens onze Europareis.

En daar heb ik geen spijt van gehad. Ronduit briljant zijn de passages over de spanningen tussen Japan en Rusland in Mantsjoekwo tijdens de tweede wereldoorlog. De scène waarin Murakami beschrijft hoe een Japanner levend gevild wordt door een Mongool behoren tot de grootste horror die ik ook gelezen heb (en ik heb in mijn jonge jaren heel wat horror gelezen). Ik krijg al kippenvel als ik er aan terugdenk. Ook het verhaal van de dierentuin werd op een zeer aangrijpende manier verteld.

In het derde deel laat het hoofdpersonage Toru Okada zijn passiviteit achter zich (hoera!) en gaat hij actief op zoek naar zijn vrouw die op een dag zomaar uit zijn leven verdween. Uiteindelijk wijst alles erop dat ze een duister geheim met zich meedraagt, waar haar broer, een sluwe politicus mee te maken heeft. De rode draad die door het boek loopt, is dat alles met elkaar verbonden is, hoe ver gezocht dit soms ook lijkt. En de hoofdfiguur moet proberen de weg te vinden in dit doolhof van verhalen dat zich in een parallelle werkelijkheid lijkt te bevinden.

Het verhaal van de man die zijn vrouw kwijt speelde, dient enkel als een kapstok om allerlei bizarre personages aan het woord te laten, die allemaal hun verhaal aan Toru Okada vertellen. Het zijn die personages die voor mij het boek het lezen waard maakten. Want of de relatie van Okada en zijn vrouw echt het redden waard was, dat betwijfel ik. Voor mij is het feit dat ik door dit boek te lezen meer te weten kwam over de duistere Japanse geschiedenis tijdens de tweede wereldoorlog een extra reden om tevreden te zijn dat ik dit boek gelezen heb.

Pakistan

‘t Was u wellicht ontgaan, maar het heeft de voorbije periode nogal hard geregend in een land dat voor velen onder ons synoniem is met terrorisme. Toch ben ik ervan overtuigd dat de meeste Pakistani mensen zijn die er, net als wij, het beste van proberen te maken. Mensen die hun kinderen gelukkig willen zien worden en gezond oud willen worden.

Surf daarom naar http://www.overleefjijpakistan.be/ en stel je voor dat jij in de schoenen van een ontheemde Pakistani zou staan, dat jij alles kwijt was en nu in een tentenkamp op water en voedsel zat te wachten. Een gift via sms is snel gedaan.

1 september

Voor mij al lang niet meer synoniem met de eerste schooldag, maar sinds vorig jaar wel met een nieuw begin. 1 september 2009 is de dag waarop ik de leiding kreeg over een klein maar fijn team van acht personen. Het was een boeiend jaar waarin ik de knepen van het leiding geven met vallen en opstaan onder de knie kreeg. Een jaar waarin ik tot mijn spijt één zeer waardevolle medewerker zag vertrekken. Je kan mensen nu eenmaal niet verbieden een geweldige opportuniteit aan te nemen. Een jaar waarin ik het gevoel had dat ,okm team gegroeid is en beter op mekaar ingespeeld raakte. Een jaar dat sneller dan ik ooit had kunnen denken, voorbij gevlogen is.

Op naar het volgende!