Maandagavond hadden we een dinner date in de New Mexico met sexy ladies J en L. We genoten van het lekkere eten en dronken margarita’s. De avond vloog voorbij. Het gesprek rolde van het enige onderwerp in het andere en soms ontsponnen er zich parallelle gesprekken die de frustratie dat het niet mogelijk was alles tegelijkertijd te vertellen enkel verhoogden. Op het einde van de avond hadden we alle vier het gevoel dat we nog lang niet uitgepraat maken. En werd er afgesproken elkaar snel weer te zien.
Jammer genoeg verlopen gesprekken niet altijd zo vlot en gemoedelijk. Bij sommige vrienden die ik al jaren ken, vallen er steeds langere pijnlijke pauzes in het gesprek. De gemeenschappelijke grond die er eens was, lijkt verdwenen. Vervangen door twee continenten die in tegengestelde richting uit mekaar drijven. Vaak, maar zeker niet altijd, doet dit fenomeen zich voor bij mensen die kinderen gekocht hebben. De gezamenlijke interesses zijn weg, de gespreksstof op. En dat is uitermate pijnlijk. Want wat doe je daarmee? Hou je een langzaam uitdovende vriendschap in stand? Of knip je de banden door?
Het is pijnlijk als je je het echt aantrekt, denk ik. Ik heb ook zo van die vrienden, af en toe spreken we nog eens af en langzaam lijkt het dood te bloeden, ik heb me er bij neer gelegd, maar zelf de band door knippen zie ik niet zitten. Misschien laf, maar so be it
geef het een paar jaar en bij sommigen – wanneer de kindjes groter worden – komt er weer tijd en ruimte vrij voor andere dingen, waardoor de banden aanhalen weer mogelijk wordt. Maar bij sommigen groei je uit elkaar … en dat hoeft niet steeds noodzakelijk slecht te zijn.
Vriendschappen en mensen evolueren…..soms kan ik daar erg gefrustreerd en triest over zijn, soms voelt het ook wel wat bevrijdend en kan ik er me wel bij neerleggen.
@goofball: Bij mij neigt het meestal nogal sterk naar frustratie.
Kinderen of geen kinderen: het is een van de nogal fundamentele keuzes die gepaard gaan met een nogal substantiële tijdsbesteding voor enkele jaren aan ofwel kinderen ofwel aan andere interesses. De cliches liegen er niet om: omgeven door luiers, opvang, school, doet-mijn-kind-het-goed-vragen, … aan de ene kant en de frequente vakanties, de sportieve auto, de vele hobby’s, hard werken … aan de andere kant.
Veel vriendschappen steunen trouwens op gemeenschappelijke interesses (similarities) en eens die uit elkaar groeien blijft er enkel de mens tot mens band over. Die is zeker niet steeds even sterk/groot om die verschillen te overbruggen. Neen?
Lijkt me allemaal ook zeer natuurlijk. De tijd gaat enkel voorwaarts, verandering is niet tegen te houden. Relaties vormen een evoluerend web waar vervreemding schering & inslag is. Na verloop van tijd maait de tikkende klok het volledige web weg, tot we zelf aan de beurt zijn en een schaduw worden in iemand anders zijn web.
Dit lijkt eens te meer een oproep te zijn om te genieten van het hier & nu. Kritisch mag, melancholie mag, alles mag… maar frustratie lijkt niemand te helpen.
@Zot: Awel, je hebt honderd procent gelijk. Genieten van het hier & nu, ik ga er eens werk van maken. 😉