zon
Een zonnige zondag in de Kruidtuin
Na de Parkabdij zaterdag, trokken mijn vriend en ik zondag naar de Kruidtuin. Kwestie van zoveel mogelijk van dit prachtig, zonnige lenteweer te profiteren, zonder de regels van de social distancing uit het oog te verliezen. Vreemd om op zo’n zonnige dag de Oude Markt over te steken zonder ook maar één terrasje te zien. Surreëel. Deze periode zal mij alleszins nog lang bijblijven. En ook: lang leve Hanami (花見)!
En als uitsmijter, een stukje oude stadsomwalling:
Impressie van zonnig Leuven
Amai, zalig weertje vandaag! Wat een verademing na die bijzonder deprimerende en donkere maand januari. Genoten van de zon op mijn gezicht!
Zomer in Genève
Het lijkt erop dat we net op tijd Leuven ingeruild hebben voor Genève. Hier laat de zomer zich nog altijd van haar beste kant zien. Wat maakt dat ik, als werkloze, al veel buiten met een boekje in het zonnetje gezeten heb. Mijn goodreads profiel kan er maar deugd van hebben. 😉 Ervan profiteren zolang het duurt, he! Gisteren haalden we zelfs temperaturen tot 28 graden! Reden te meer om erop uit te trekken voor een wandeling door de stad.
Na de ochtend doorgebracht te hebben met dozen uitpakken, ging ik op zoek naar een leuke lunchplek. Mijn oorspronkelijk idee was een vegetarisch restaurant op te zoeken, maar onderweg werd ik afgeleid door een restaurant met een leuk terras dat Japanse ramen serveerde. (Valt het op dat ik de laatste tijd nogal into noedelsoepjes ben?) Yukiguni stelde niet teleur. Vrij authentieke ramen in een heerlijk hartige bouillon. Wat geslurp later, bleef er niets meer over.
Vervolgens wandelde ik op mijn gemak verder langs de Rhône richting het meer van Genève. Ik weet niet of jullie dit ook zo ervaren, maar voor mij heeft een stad aan het water altijd een streepje voor. De majestueuze Rhône zorgt voor een rustpunt in de stad (en afkoeling op een warme dag). Ik liep een beetje mij neus achterna en kwam zo per ongeluk terecht in een kunstgalerij op het Place de l’Île, waar een tentoonstelling van striptekenaar Léo Quievreux liep. Ik was de enige bezoeker en kreeg prompt een kleine privérondleiding van de uitbater van de bijhorende stripwinkel én een uitnodiging voor de eerstvolgende vernissage.
Mijn wandeling bracht me verder naar de hoger gelegen oude stad om vervolgens te eindigen met een boekje op een bankje van de Jardin Anglais. Dikke aanrader, trouwens: Wil van Jeroen Olyslaegers. Bijna in één ruk uitgelezen. Al is het niet meteen een boek waar je vrolijk van wordt.
Van al dat lezen wordt een mens dorstig, dus besloot ik te verhuizen naar het terras van La Potinière alwaar ik genoot van een Hugo en ondertussen de werkmensen observeerde die er iets kwamen drinken na hun werk.
Omdat het zo’n mooi weer was, vervoegde mijn vriend mij na zijn werk. We kochten een broodje en een wrap in de Coop en peuzelden dit op gezeten op de trappen bij de Rhône. De warme stenen gloeiden nog na van de mooie zomerdag. Al snel kregen we gezelschap van een zwerm mussen die graag een graantje (of stukje brood) meepikten. Het lukte me zelfs een paar mussen (duidelijk haantjes-de-voorste) te verleiden om een stukje wrap uit mijn vingers te pikken.
Na ons avondmaal wandelden we op ons gemak naar huis, genietend van de laatste zonnestralen.
Een warme lenteavond
Bij vrienden in de tuin, genietend van een glaasje champagne terwijl de laatste zonnestralen van de ondergaande zon onze gezichten een rode tint gaven en de baby met een brede glimlach haar flesje melk dronk.
Spijtig dat het morgen alweer gedaan is met het goeie weer. 
Het eerste lenteweekend van 2013!
We hebben er lang op moeten wachten, maar dit weekend stegen de temperaturen dan toch eindelijk boven het vriespunt uit. Gelukkig maar, want ettelijke maanden geleden hadden we, ervan uitgaande dat april wel mooi weer zou brengen, afgesproken om met Goya, Lies, Karel, Eveline en de kindjes om naar Planckendael te gaan. Helaas moesten Goya en Lies verstek laten gaan wegens ziekte. Gelukkig waren Karel, Eveline, Kobe en Lore wel van de partij. Ook van de partij: kleine F, het oudste petekindje van mijn vriend. Drieënhalf en een brok vol energie. Mijn vriend is speciaal vroeg opgestaan om haar op te halen bij haar ouders in de verre Kempen, terwijl ik nog wat lag te soezen in bed (ja, opstaan, het is nooit mijn sterkste punt geweest). Terwijl ik op mijn gemak in de trein naar Planckendael zat, moest mijn vriend onderweg stoppen voor een kleine plaspauze, de zielepoot. Gelukkig hebben zowel kleine F als mijn vriend deze uitdaging glansrijk doorstaan.
Buiten het feit dat het voor mij gerust een paar graden warmer had mogen zijn, was het een heel geslaagde dag. We klommen in bomen, zagen olifanten, reigers, zebra’s, bizons, gazelles en nog veel meer. We bewonderden het nieuwe huis van Kai-Mook in het prachtig aangelegde nieuwe stuk van het park. De kinderen beleefden nog meer plezier aan elkaar dan aan de beestjes. Vooral tussen Kobe en kleine F bleek het buitengewoon goed te klikken. Een boomstam om op te balanceren of enkele schoolbanken, meer is er niet nodig om de kinderlijke fantasie te activeren. Ook bootjes of andere dobberende tuigen geschikt om van de ene naar de andere oever te varen, vielen in de smaak. En Kobe kan zo aan een carrière als schoolmeester beginnen.
We eindigden de dag in de souvenirshop en brachten kleine F ongeschonden weer naar huis. Al kan datzelfde helaas niet van Kobe gezegd worden die onzacht in aanraking kwam met mijn hele zware lens en daar een flinke blauwe plek aan over hield.
Om de dag helemaal mooi te laten eindigen, aten we Thais bij Siam, een klein maar fijn restaurantje in Heverlee. Blijkt trouwens dat zo’n dag achter kinderen aanhollen behoorlijk vermoeiend is. Lang geleden dat we nog zo vroeg in bed lagen op een zaterdagavond. Chapeau voor al die mensen met kinderen!
De zondag was er van uitslapen geen sprake, want in de voormiddag stond een fotoshoot met een communicantje op het programma. Aangezien de jongen nogal een fan van treinen is, leek het station van Leuven een goeie locatie om wat stoere foto’s te maken. Het was een beetje zoeken naar een toffe achtergrond, maar het resultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf.
In de namiddag gingen we nog eens langs het rusthuis voor een bezoekje aan mijn bomma wiens geest steeds verder wegzinkt. We houden onze bezoekjes altijd kort, want vrolijk wordt een mens daar niet van.
Waar ik wel vrolijk van word, zijn zomerse temperaturen en barbecues. Zalig, die zon op mijn gezicht. Het oudste neefje van mijn vriend vierde zondag zijn derde verjaardag en de ouders hadden kosten nog moeite gespaard om er een geslaagd feest van te maken. Het manneke kreeg voor één verjaardag meer speelgoed dan ik tijdens mijn hele minderjarige levensloop verzameld heb. Er moesten zoveel pakjes van hun verpakking ontdaan worden dat er assistentie moest ingeroepen worden. Die jeugd van tegenwoordig, verwend!
Eten was er ook meer dan voldoende, want nadat alle aanwezigen hun uiterste best gedaan hadden om hun wekelijkse portie vlees tijdens één avondmaal naar binnen te werken, bleef er nog genoeg vlees over voor een tweede barbecue. De taart liet ik dan ook wijselijk aan mij voorbij gaan.
Laat ons hopen dat na dit geweldige weekend de lente nu echt uit de startblokken geschoten is!
Valiezen maken…
Het wordt zo’n beetje routine, tegenwoordig, want vanaf morgen zijn we er weer voor enkele dagen tussenuit. En laat ons hopen dat de zon een aangename metgezel is op onze roadtrip.
Zon
En dan, geheel onverwacht, komt de zon er toch door en blijkt een kwartiertje wandelen na een lunch met collega’s (in Barbik, een aanrader) voldoende om het zweet op je voorhoofd te laten parelen. Niet dat ik klaag, mind you, ik zou niet durven. Elk straaltje zon is een welgekomen afwisseling tussen de regendruppels van deze druilerige zomer door.
Een schitterende herfstdag?
Vandaag waren de weergoden ons nog eens gunstige gezind. Zonde om op zo’n mooie dag binnen te blijven zitten, dus trokken we onze zomerkleren aan voor een wandeling richting Abdij van ‘t Park om daar de ikonen te bekijken. We waren niet de enigen die dit prachtige domein hadden uitgekozen voor een wandeling. Jong en oud genoten zichtbaar van de zon en de herfstkleuren. Een herinnering aan de mooie zomer die ons beloofd werd, maar er nooit kwam.
Op zo’n schitterende dag valt het moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die zo diep in de put zitten, dat ze geen andere uitweg zien dan een overdosis pillen slikken in combinatie met overdadig alcoholgebruik. Dit weekend is het nog goed afgelopen, maar het had anders kunnen eindigen. Er zijn ook dagen dat ik mij slecht voel en misschien komt er onnadenkend al eens het zinnetje: “ik wou dat ik dood was” uit. Maar ik kan mij moeilijk inbeelden hoe zwart het gat moet zijn waarin iemand zich bevindt die werkelijk tot uitvoering overgaat.
Ik hoop dat niemand die deze blog leest, met gedachten aan zelfdoding rondloopt. Mocht dit toch het geval zijn, zoek alsjeblieft hulp. Praat erover. Neem iemand in vertrouwen. Ga in therapie. Het leven is heus de moeite waard, al lijkt dat even niet zo.
Iedereen gaat naar de kust!
Zo lijkt het althans. Vandaag legde de NMBS voor de tweede dag op rij een extra trein in naar de kust. Gisteren maakte ik de grote fout om ‘s ochtends voor mijn dagelijkse rit naar Brussel de trein naar Oostende te nemen. Het ding zat stampvol met gezinnen met kinderen, voorzien van emmertjes, schopjes, strandmatjes, kinderwagens, frisbees en koelboxen. De pendelaars konden rechtstaan in de halletjes en in de gangen tussen de zetels. Er heerste een leuk vakantiesfeertje in de trein. Wie houdt er niet van zon, zee en zand? Helaas eindigde voor mij de rit in Brussel.
Deze ochtend heb ik wijselijk een andere trein genomen.