wijn

Kaas en wijn

Een uur te laat waren ze en even vreesden we dat ze in het station van Louvain-la-Neuve in plaats van Leuven uitgestapt waren. Maar die vrees bleek ongegrond te zijn. Gelukkig maar, want ik begon al flink honger te krijgen, zo rond een uur of acht. Drie mannen, één vrouw en een kind van zeven betraden in een wolk van enthousiasme en talen ons appartement. Het gezelschap bestond uit vier Italianen en één verdwaalde Pool en de rest van de avond werd en voortdurend schakelen tussen Frans, Engels en een paar woordjes Italiaans. We spraken zelfs even Japans met onze Italiaanse gaste die ooit nog Japans aan de unief gestudeerd had.

Omdat ik gisterenmiddag al een afspraak had met mijn vader, hadden we het ons gemakkelijk gemaakt met een kaasschotel vergezeld van een glaasje wijn. Dat concept is blijkbaar niet bekend in Italië en Polen, want de gedekte tafel met kaas, druiven, noten en gedroogd fruit werd op heel wat ooh’s en aah’s onthaald. De rest van de avond verliep gezellig, maar bijzonder chaotisch. Italianen blijven nu eenmaal niet braaf op hun stoel zitten en moeten zich overal tussen wringen. Best wel vermoeiend.

We eindigden de avond met een paar glaasjes wodka. En ik vernam tot mijn grote verbazing van onze Pool dat Polen wodka helemaal niet lekker vinden. Blijkbaar drinken ze alleen maar wodka om dronken te worden. Kunnen ze in dat geval dan niet beter iets drinken wat ze wel lekker vinden?

Bij het afscheid (de laatste trein naar Brussel moest immers gehaald worden) kreeg ik nog een hoop complimenten en heel veel dikke knuffels. Ik ging er zowaar een beetje van blozen.

Kaas en wijn

Waaraan herken je een geslaagde kaas en wijn-avond? Aan de houten kop de dag nadien en de overweldigende kaaswalm die je ‘s ochtends overrompelt als je de koelkast open trekt. De collega’s van mijn vriend hebben hun best gedaan, maar zijn er niet in geslaagd alle kaas weg te werken. Door een ongelooflijk toeval bleek bovendien dat we voor ons feestje net de dag hadden uitgekozen dat het bedrijfje van mijn vriend en zijn collega’s tien jaar bestond. Het staatsblad werd erbij gehaald als bewijs. Een extra reden om de glazen nog eens vol te doen.

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

Kaas en wijn

Gisteren was het een bijzondere dag. Niet alleen door het bezoek van Sinterklaas en de cadeautjes die hij achterliet, maar ook omdat mijn nonkel en tante uit Antwerpen met hun kroost voor het eerst op bezoek kwamen. Ja, ik weet het, ondertussen wonen we al bijna twee jaar op ons appartement. Schandalig dat mijn nonkel en tante er nog niet geweest waren, maar echt, het is bijna onmogelijk om hun vier zonen tegelijkertijd op dezelfde plaats samen te krijgen. Ook nu ontbrak er eentje, spijtig genoeg.

Met mijn broer en zijn vriendin erbij, waren we in totaal met negen personen. En dat vond ik net te veel om voor te koken. Ik had niet veel zin om de ganse avond in de keuken te staan. We kozen voor een gemakkelijk alternatief: een kaastafel. Geen werk aan en heel erg lekker. Voor de zekerheid had ik wel even geïnformeerd of iedereen kaas lustte. Ik had beter moeten weten, want scouts eten alles. 😉

Het was een heel geslaagde avond. Lekkere kaas vergezeld van goeie wijn om de tongen los te maken. We vertelden over onze reis naar Australië en de wonderbaarlijke dingen die we daar zagen. Informeerden nogmaals wanneer de jonge heren het ouderlijke huis zouden verlaten. Nog niet al te snel blijkbaar, ze hebben het veel te goed bij de mama. 😉 We zijn er niet in geslaagd alle kaas op te krijgen, maar dat lag zeker niet aan onze gasten. We kunnen dus nog een paar dagen nagenieten…

Rode wijn

Mijn vriendje maakte vandaag de brug. Een schitterende gelegenheid om een tweede poging te wagen om voor mij te koken (jaja, we zijn ons leven aan het beteren). De eerste keer was hij er nogal gemakkelijk vanaf gekomen, maar tweede keer, goeie keer, zoals ze zeggen. De voorbereidingen liepen vlotjes totdat opeens een ijselijke kreet weerklonk: hij had in zijn duim gesneden. Veel bloed en bloed gaat niet zo goed samen met eten maken. Onhygiënisch, weet u wel. Snel een plakker erop geplakt om het bloed te stelpen en een kusje om het weer beter te maken.

‘k Vond hem zo zielig dat ik de rest van het werk op mij heb genomen. Maar ere wie ere toekomst, buiten de paprika’s die aan de oorsprong van het accidentje lagen, waren alle groenten mooi in stukjes gesneden. En het voorgerechtje heeft hij helemaal alleen gemaakt. Het enige wat ik nog moest doen was één paprika snijden en alles bij elkaar gooien in de wok.

En gesmaakt heeft het.

Voorgerechtje: spiesjes van tomaat, fetakaas en basilicum met een pestosausje.

Hoofdgerecht: roergebakken tofu met groenten en rijst (op de foto zien jullie de paprikasnoodaards rechts bij de rijst).

Mijn vriendje was echt in een onhandige bui, want toen we na het eten nog wat aan het nagenieten waren met een glaasje gedecanteerde wijn, een geschenk van mijn broertje, vond hij het nodig mezelf en het takenlaken te dopen met diezelfde wijn. Wat een verspilling van een lekker glas rode wijn! En natuurlijk waren er wijnspetters op mijn nieuwe rok terechtgekomen. :-( Enfin, rap rap uitgewassen en gelukkig valt de schade nog mee. Mijn vriendje mompelde iets van: “Haha, zo rap heb ik u nog nooit uit de kleren gekregen.” Ik vond hem meteen al een pak minder zielig. 😛

Say cheese

Impressie van de kaastafel gisterenavond:

Regal de Bourgogne aux raisins was mijn persoonlijke favoriet. Natuurlijk had mijn vriendje weer veel te veel in huis gehaald (niet alle kazen staan op de foto). We zullen nog een tijdje kaas en druiven mogen eten. 😉 Het avondje was alleszins een groot succes: de kazen waren zeer lekker, de wijn vloeide rijkelijk, het gezelschap was uitmuntend (ik heb mijn Frans nog wat kunnen oefenen, hoera!) en we hebben als cadeautje een overnachting in een kasteel gekregen. Wat wil een mens nog meer?