weekend

Een feestelijk weekend

We zetten het weekend in met een etentje bij een collega van mij. Een koppel kinderloze vijftigers die houden van reizen, jong van geest zijn en wonen in een prachtig huis. Enfin ja, ik zal niet kwaad zijn als mijn toekomst er ook zo uit ziet.

We werden alleszins goed in de watten gelegd, met caipirinha als aperitief, merguez als appetizer, meloen en parmaham als voorgerecht en een stuk heerlijke tonijn op de barbecue vergezeld van patatjes en zomerse groentjes. De tonijn was een tikkeltje te gaar gebakken (tonijn moet voor mij rosé zijn), maar smaken deed hij zeker nog. Bij dit alles hoorde uiteraard een glaasje wijn (of een flesje of drie). Als dessert waren er aardbeien met ijs. Wat nog maar eens bewijst: het zijn de klassiekers die het hem doen!

Na ons bezoek fietsten we naar huis met een iets hoger alcoholpromillage in ons bloed dan wettelijk toegestaan. Gelukkig worden fietsers zelden of nooit tegengehouden voor alcoholcontroles en is het risico dat je op de fiets een onschuldige doodrijdt niet zo groot. Enfin, lieve vriendjes, kruip nooit dronken achter het stuur van een gemotoriseerd voertuig!

Zaterdag stonden de wekelijkse boodschappen op het programma en kochten we pralines en bloemen om als cadeautje af te geven, want er stonden nog twee andere bezoekjes op het programma dit weekend.

Zaterdagnamiddag werden wij en nog een ander koppel bij vrienden verwacht voor, naar we dachten, een barbecue. Uiteindelijk kregen we een heerlijke koude schotel met een ruim assortiment aan vis (gerookt en gekookt) en garnalen voorgeschoteld. Daar doe je mij altijd een plezier mee!

De sterattractie van de dag was toch wel de trampoline. Na wat aandringen van de twee oudjes kinderen (vijf en zeven) liet ik mij overhalen om ook mee te springen. Ik leende een paar sokken van onze gastvrouw (de trampoline zou nogal zwart afgeven) en ik leefde mij uit terwijl ik probeerde mijn onderbroek uit het zicht te houden. Zelfs de driejarige in het gezelschap deed lustig mee. Al waren we natuurlijk extra voorzichtig als zijn mee kwam springen.

Laat me zeggen dat ik mij even het populairste meisje van de klas gevoeld heb, zo hard werd er gevochten om samen met mij op de trampoline te springen. Vooral de driejarige zag het niet zitten om mij te delen. Een mens heeft nu eenmaal maar twee handen. Bij het afscheid nemen, kwamen er zelfs bij de vijfjarige traantjes te voorschijn. Als ik ooit een radicale carrièrewisseling overweeg, kan ik het nog altijd als kleuterjuf proberen. 😉

We genoten alleszins van de mooie tuin van onze vrienden en bleven babbelen tot lang na de normale bedtijd van de kinderen.

Zondag stonden we voor ons doen vroeg op: de wekker stond om half negen, want om half elf werden we verwacht op de brunch bij mijn oud-collega. Altijd leuk om verhalen te horen over je vorige werkgever. 😉 We hadden op de markt in de Brusselsestraat een reusachtige blauwe hortensia gekocht, die we wonderwel heelhuids naar Opglabbeek vervoerd kregen. Onderweg werden we even opgehouden doordat de Limburgers twee rijvakken van de expresweg omgetoverd hadden in parkeerplaatsen voor de ‘Everts and Friends’ Charity Cross.

Op onze bestemming aangekomen genoten we van een heerlijke brunch op het terras met uitzicht op de tuin en het achterliggende natuurgebied. Ik mag mezelf dan al ettelijke jaren een trotse Leuvenaar noemen, ik moet toegeven dat mijn geboorteprovincie niet slecht bedeeld is op het vlak van natuurschoon.

De ochtend liep naadloos over in de namiddag, de gastheer kwam terug van het Te Deum in Hasselt, de temperaturen stegen gestaag, de frisse wind en het kinderzwembadje boden afkoeling. Mijn vriend veroverde twee kinderharten door zijn zwembroek aan te trekken en mee in het zwembadje te duiken terwijl ik met mijn oud-collega bijbabbelde. Pluimgewichtje vond al die heisa maar niets en speelde liever binnen met zijn speeltjes.

Rond een uur of drie trokken we naar het Thor Park in Waterschei om de installatie Harmonic Fields te bewonderen. Spijtig genoeg was er te weinig wind om alle instrumenten in beweging te krijgen, want ik kan me voorstellen dat het geluid dat een stevige wind produceert werkelijk overweldigend moet zijn. Het zeer zachte briesje tokkelde beloftevol, maar onze verwachtingen werden niet ingelost. Heel jammer. Bovendien was het echt veel te heet, daar op die zandvlakte zonder schaduw. De kinderen (behalve pluimgewichtje dan, die trok er zich niet al te veel van aan) begonnen al snel te zagen dat ze terug naar huis wilden. En eerlijk, zelfs ik die zo van de zon hou, had het op een gegeven moment te warm.

We beëindigden de wandeling en keerden terug naar de tuin, waar het frisser was en ik mijn voeten in het zwembad kon steken. Terwijl onze vrienden een barbecue voorbereidden, sprong ik nog wat op de trampoline (ik had de dag voordien toch al goed geoefend) en entertainden we de kinderen.

We genoten van de mooie zomeravond en dronken een glas wijn op ons weerzien. Bij het afscheid was vooral de kleinste verdrietig. Een kinderhart is snel geraakt. Mooi vind ik dat.

Een weekend waarin het kind in mij verwend werd!

Oja, dit weekend werd er ook een koningswissel doorgevoerd. Mijn mening over het koningschap veranderde echter niet: een totaal ondemocratisch instituut dat geen plaats meer heeft in een moderne samenleving.

Het laatste weekend van juni

Het weekend na onze Schotlandreis had ik bewust niet te vol gepland. Kwestie van een beetje te recupereren van deze toch wel vermoeiende reis, want zowel mijn vriend als ikzelf zijn de maandag na onze terugkomst meteen weer het werkleven ingedoken.

Vrijdagavond hadden we afgesproken met mijn squashpartner en zijn nieuwe vriendin om samen sushi te gaan eten. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig zijn nieuwe verovering te leren kennen. Mijn squashpartner is nogal een lady’s man, maar echt veel geluk in de liefde heeft hij, na een mislukt huwelijk, nog niet echt gehad. De nieuwe vriendin bleek een jonge, sympathieke leerkracht te zijn met wie het meteen klikte. Een opluchting, want dat was bij sommige van zijn vorige vriendinnen niet het geval.

We keuvelden gezellig terwijl we ons best deden de reusachtige Titanic sushiboot van de Inari leeg te eten. Het lukte ons bijna, maar we strandden een paar sushi’s voor de finish. Wel jammer dat het zo druk was in de Inari waardoor we wat geluidsoverlast hadden van de andere tafeltjes die te dicht bij de onze stonden.

Na het diner trokken we naar Les Parisiennes in de Schrijnemakersstraat, een vrij nieuwe zaak die ik graag eens wilde uitproberen. Ik dronk eerst een theetje, maar toen ik de cosmopolitan zag die mijn squashpartner besteld had, moest ik niet lang twijfelen over mijn volgende drankje. Een cosmopolitan voor mij, alstublieft! De cosmopolitan was echt perfect, een beetje zuur, zoals ik dat graag heb. Heerlijk!

We namen nog vóór middernacht afscheid om op tijd in bed te liggen.

Zaterdag sliepen we uit en gingen we de stad in om wat boodschappen te doen, al onze eetvoorraden waren uitgeput en dienden dringend aangevuld te worden. Ik ging ook op zoek naar een rood strikje voor mijn vriend. Het eerste weekend van juli worden we namelijk op een huwelijksfeest verwacht waar de dresscode “a touch of red” is. Voor mij niet zo’n probleem, voor mijn vriend nét iets meer. Na een zoektocht langs verschillende winkels vond ik een prachtig rood zijden strikje voor de fabelachtige prijs van 65 euro. Slik, dat is nu wel heel veel geld voor iets wat mijn vriend één keer zal dragen. Dat geld geven we dan toch liever cadeau aan de bruid en bruidegom. Gelukkig leverde een facebookoproep een rode das op. Problem solved! (En dat ik daar niet eerder aan gedacht had.)

‘s Avonds trokken we naar de film en zondagmiddag schoven we met onze Leuvense vrienden en hun twee schattige blonde dochters de voeten onder de Langste Tafel. Het eten was wat minder dan andere jaren, maar het gezelschap maakte veel goed. De jongste dochter is een spring-in-‘t-veld en voordat ik het wist stond ik samen met haar rondjes te draaien op de muziek van het live orkest. Ik voelde me weer kind!

Na afscheid van onze vrienden genomen te hebben, reden we naar het rusthuis om in beperkte kring mijn grootmoeder haar drieënnegentigste verjaardag te vieren. Het is cru om te zeggen, maar ik hoop van harte dat er niet meer te veel verjaardagen zullen volgen. Van de vrouw die mijn grootmoeder eens was, is geen spoor meer te bekennen en ze komt soms echt agressief  uit de hoek. Alleen de taart, daar is ze verzot op. Maar liefst drie stukken speelde ze naar binnen. En wie kan  haar dit kleine pleziertje misgunnen?

Op de terugweg van mijn grootmoeder gingen we nog even langs bij mijn zalig slapend petekindje om een paar souvenirs die we in Skye gekocht hadden af te geven. De mama en papa van mijn petekindje werden het volgend weekend verwacht op de babyborrel van een meisje dat Skye heette, vandaar dat het hen wel leuk leek om een paar items met Skye op cadeau te geven aan de kersverse ouders.

Een fijn, ontspannen weekend.

 

Pinksterweekend

Een leuk en ontspannen Pinksterweekend achter de rug, waarbij we met volle teugen genoten van het Leuvense circusfestival (ja, ook op vrijdag, toen de meeste mensen het af lieten weten wegens het slechte weer). Zaterdag bijna de ganse dag door Leuven gelopen en heel veel bekend volk tegen het lijf gelopen die allemaal door het zonnetje en de festiviteiten naar buiten gelokt werden. We profiteerden optimaal van het aanbod op Fiesta Europa om zo weinig mogelijk tijd te verliezen en zo veel mogelijk circusacts mee te pikken, zonder ons overdreven te moeten haasten van punt A naar punt B.

Zondag en maandag hadden we bewust vrij gehouden om de bergen achterstallige administratie en foto’s weg te werken. Uiteraard slaagden we daar niet in, maar mijn vriend deed wel enkele interessante archeologische vondsten in dozen die al een paar verhuizen ongeopend waren gebleven. En de stralende zon was een goed excuus om zondagmiddag nog wat te gaan rondhangen op Fiesta Europa. Soms is er niet meer nodig dan een een lekkere bratwurst om iemand gelukkig te maken. 😉

Helaas is zo’n verlengd weekend altijd veel te snel voorbij en moest er vandaag weer hard gewerkt worden!

Het tweede weekend van mei

Speelden we twee keer gastheer en gastvrouw. Zaterdag hadden we onze vrienden van over de taalgrens over de vloer. We grepen terug naar onze vertrouwde succesformule: hapjes van De Walvis, een simpele wok met peultjes, babymaïs, groene asperges, pepertjes en rundsvlees als hoofdgerecht en aardbeien in balsamico met mascarpone (een recept van Jamie Oliver) als dessert. Alleen de wok vond ik wat tegenvallen. Er zaten naar mijn smaak verhoudingsgewijs te veel peultjes in de wok en de peultjes waren niet op het juist moment geplukt, waardoor ze draderig waren en er al erwtjes in zaten. Maar gezond was het wel! We keuvelden gezellig bij onder het genot van een glaasje wijn en klaagden wat over het slecht weer (dat blijkt de laatste tijd zowat een constante te zijn).

Zondag hadden we mijn jongste petekindje over de vloer met de mama en de papa. We maakten er een heuse moederdagbrunch van met taartjes van House of Taste. En ja, we hadden weer veel te veel gekocht. Onze gasten zulle nooit met honger buiten gaan! Tussen de flesjes door organiseerden we een heuse fotoshoot met mijn petekindje. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de witte muur van de living “uit te branden” om een echt studioresultaat te bekomen. Het lukte bijna, maar net niet helemaal. Misschien mij eens wat extra goedkope flitsen aanschaffen. Maar het belangrijkste was dat de mama van mijn petekindje heel blij was met het resultaat.

En mijn petekindje? Die kan zo in een catalogus voor professionele fotomodellen gaan staan. 😉

Het eerste weekend van mei

Vrijdagavond naar de openingsfilm van Docville geweest. De documentaire The Imposter zette mij door de vele re-enactments voortdurend op het verkeerde been, waardoor ik na de film met het gevoel bleef zitten zelf in het ootje genomen te zijn. Na de film bleven we plakken op de receptie alwaar ik een collega en zijn vriendin tegen het lijf liep. We dronken samen een glaasje en genoten van de heerlijk verzorgde hapjes. ‘t Was zo plezant dat we ongeveer tot het allerlaatste bleven plakken. Dat belooft voor de zomeravond die we prikten op samen te genieten van hun mooie tuin!

Zaterdag deden we boodschappen voor het diner met mijn broertje en zijn vriendin (foto’s van Singapore en Maleisië,  hoera!) later op de dag en de brunch die we op zondagochtend gepland hadden. We gingen langs bij onze favoriete Leuvense kleinhandelwinkels: beenhouwerij Rondou, De Walvis en Saha en kochten fruit, geitenkaas, brood en heerlijk gebak van De Kers op de Taart  Ik kocht twee mooie witte orchideeën op de bloemenmarkt en smulde van een ijsje van Decadenza.

Het diner ‘s avonds was een groot succes door de lekkere hapjes en de heerlijke vis van De Walvis. Mijn vriend maakte een recept van Jamie Oliver klaar met kabeljauw, mozarella en héél véél kerstomaatjes. Omdat ik nu eenmaal dol ben op die kleine tomaatjes die zo heerlijk knapperig openspringen in je mond. Tussen hoofdgerecht en dessert haalden we de projector van onder het stof en bewonderden we de prachtige reisfoto’s van mijn broertje en zijn vriendin. Voor het dessert had ik fruitsla en chocoladegebak voorzien. Uiteraard had ik weer veel te enthousiast fruit gesneden en hebben we ons nog tot ver in de werkweek van de fruitsla kunnen bedienen.

De volgende ochtend sliepen we lekker lang uit en maakten we alles klaar voor de brunch. We hadden naar goede gewoonte veel te veel eten voorzien. Alleszins veel meer dan wat vier personen en twee peuters kunnen opkrijgen tijdens een uitgebreide brunch. De eieren en het gebak van De Kers op de Taart hebben we zelfs niet eens aangeraakt (niet dat ik dat erg vond, heb ik er de rest van de week nog van kunnen genieten). De peuters hielden zich bezig met alle knuffels te verzamelen die zich in ons appartementje bevonden. Altijd een hit bij de kleinsten!

Na de overvloedige maaltijd maakten we een wandelingetje naar de Centrale Werkplaatsen om alles wat te laten zakken. Het zonnetje scheen, we liepen wat bekend volk tegen het lijf en we probeerden ons voor te stellen hoe deze site eruit zou zien wanneer de (toch wel ambitieuze) plannen volledig gerealiseerd zouden zijn.

Een fijn weekend met iets meer ademruimte voor onszelf, want op zondagavond slaagden we er zelfs in nog wat werk te verzetten na de rommel opgeruimd te hebben die de kindjes van L en J hadden achtergelaten. Morsen dat zo’n kinderen kunnen, ik sta er altijd weer versteld van. 😉

 

Weekend

Mijn weekend startte zo rond een uur of vijf op vrijdagavond toen ik in de Wetstraat uit de auto met mijn collega’s stapte, mijn spullen vliegensvlug uit de koffer haalde en mijn vriend en zijn internationale collega’s aantrof in een brasserie in de buurt van Schuman. Toch handig die smartphones, gewoon een adres doorgestuurd krijgen en de gps volgen tot in de brasserie. Hoe deed een mens dat vroeger, vraag ik mij soms af.

Zaterdag was er een afspraak weggevallen uit onze agenda, dus kwam er tijd vrij om onze kleerkast aan te vullen (wat nodig was, want hier en daar vielen er (letterlijk) gaten in onze garderobe te bespeuren). ‘s Avonds spoorden we naar Gent om in een studentencafé de nieuwe voordeur van een charmante jongedame te vieren en dronk ik een Mr. Pi-Nuts. Omdat treinen nu eenmaal veel te vroeg stoppen met rijden, moesten we het hoogtepunt van het feestje spijtig genoeg aan ons voorbij laten gaan.

Zondagmiddag lunchten we met vrienden en hun zoontje in een Aziatisch restaurant om vervolgens verder te rijden naar het kasteel van Horst. Spijtig genoeg is een groot deel van het kasteel niet meer toegankelijk om wille van de restauraties, maar we konden toch nog een gedeelte van het stucwerk van Hansche bewonderen.

En daarna was het tijd voor de jaarlijkse receptie en prijsuitreiking van onze favoriete Rome-vereniging, alwaar we met toffe mensen babbelden terwijl we ons te goed deden aan heerlijke Italiaanse hapjes en veel te lekkere prosecco (wat we ons de dag nadien uiteraard beklaagden).

The weekend that was

Het voorlaatste weekend van maart werd vrijdagavond ingezet met sloten alcohol. We hadden twee oud-collega’s van mijn vriend samen met hun lieftallige echtgenotes over de vloer. Omdat de pasta vorig weekend zo’n succes bleek te zijn, hoefden we niet lang te twijfelen over wat we onze gasten zouden voorschotelen. Pasta van Dolce & Piccante it was. (Ok, ok, we zijn nogal culinair lui de laatste tijd, maar ik heb nog niemand horen klagen.) De pasta werd zoals dat hoort, vergezeld van enkele glaasjes wijn. Of enkele flesjes wijn. Acht flessen wijn voor zes personen in totaal. Yeah, het was erover. Zelfs de chocoladefondue als dessert betekende niet het einde van het drinkgelag. Na het dessert werd er vrolijk verder gepraat tot in de vroege uurtjes. Met als afsluiter een glaasje Vana Tallinn. Deze overdadige drankinname heb ik mij de ochtend nadien uiteraard erg beklaagd. Maar als een vrolijke zestiger het voortouw neemt, dan weet je nooit waar en wanneer de avond zal eindigen.

Oja, ik weet niet hoe mijn vriend het klaargespeeld had, maar de hoeveelheid pasta die hij meegekregen had, daar hadden we makkelijk twaalf personen van kunnen te eten geven. Gelukkig was er nog plek in onze diepvriezer om de helft van de pasta in te vriezen voor toekomstig gebruik. Altijd handig om in huis te hebben als noodvoorraad in het geval de Russen ons land binnen vallen!

Zaterdagochtend (eerder middag) voelde ik mij niet echt fris (understatement). Gelukkig hadden we pas om vier uur in de namiddag een afspraak, waardoor ik na een eerste poging om op te staan, het mij kon permitteren om opnieuw in bed te kruipen. Een wijze beslissing. Drank, het is des duivels!

Na een douche voelde ik me al veel beter en trokken we de stad in om cadeautjes te kopen. We hadden in de stad afgesproken met onze vrienden uit Duitsland. Tegen dan was ik voldoende gerecupereerd om ten volle te kunnen genieten van een heerlijke warme chocolademelk en bijhorend gebakje bij Young Amadeus – House of Taste. Ik was blij dat mijn keuze van etablissement ook bij onze vrienden in de smaak viel. En zo praatten we gezellig bij onder het genot van een overdaad aan zoetigheid.

We namen afscheid van onze vrienden, die op doortocht waren naar zijn ouders (en haar schoonouders) en vertrokken zelf richting Zottegem, alwaar ons een gastronomisch onthaal ten huize Renneboog-Latré te wachten stond. Een stoet van maar liefst twaalf (het dertiende hapje werd wijselijk geschrapt, wegens risico op overdaad) verschillende hapjes marcheerden aan ons voorbij. Het contrast met onze eigen kookinspanningen van de dag voordien kon haast niet groter zijn. Zo lekker allemaal! Hapjes met haring, zalmtortilla, met honing ingestreken wortels, lams, gehaktballetjes, spiesjes van tomaat, mozarella, basilicum en ham, kippenboutjes, zelfgemaakt ijs en vlaai en dan vergeet ik er nog.

De prijs voor het beste hapje werd wat mij betreft met vlag en wimpel gewonnen door de met honing ingestreken wortelen. Zalig gewoon. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer de halve schotel wortels soldaat gemaakt heb. Ga ik zelf zeker ook eens proberen klaar te maken.

Naarmate de avond vorderde, begon de gestaag vallende sneeuw ons echter zorgen te baren. Zottegem ligt niet bepaald vlakbij Leuven en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Het dessert werd dus in een versneld tempo genuttigd en zo rond kwart voor twaalf ‘s nachts namen we afscheid. Onze auto was ondertussen al onder een flinke sneeuwlaag bedolven geraakt en we hielden ons hart vast voor de conditie van de wegen.

De rit naar huis verliep al bij al vrij vlot. We deden er wel dubbel zo lang over dan in normale omstandigheden, maar avontuurlijk was het wel. Op een gegeven moment werden we zelfs ingehaald door twee limousines.

Voor de tweede avond op rij veel te laat in bed, een mens moet iets over hebben voor zijn sociaal leven. 😉

Zondag stond het doopsel van het jongste nichtje van mijn vriend op het programma. Daarvoor moesten we in de Kempen zijn. Het katholieke doopritueel, ik blijf het er moeilijk mee hebben, en de priester moet dat beslist van mijn gezicht hebben afgelezen, want toen het aan mij was om een stukje voor te lezen tijdens de voorbeden, deed hij dit geheel onverwacht zelf. Oh well, ik lag er niet van wakker en ik heb toch enkele geslaagde foto’s kunnen maken als aandenken voor de ouders en grootouders.

Na de doopviering werd er gefeest in het huis van de ouders. De plannen voor de nieuwbouw van het jonge gezinnetje werden besproken (respect om na een gans verbouwproject opnieuw vanaf nul te starten met drie kleine kinderen in huis, zelfs al is het een sleutel op de deur project). Daarna gingen we nog even langs bij de oma en opa van mijn vriend, die er hoe langer hoe breekbaarder beginnen uit te zien. De ouderdom komt helaas met erg veel gebreken.

Een goed gevuld weekend, alweer.

Yet another weekend

Voorbij gevlogen. Zaterdag te gast bij vrienden in Limburg (die geheel toevallig in dezelfde straat wonen als onze andere Limburgse vrienden) en hun schattige, zij het over-actieve kroost. De drie kinderen waren alweer flink gegroeid en zo mogelijk nóg mondiger geworden. Dat belooft! Net als op vrijdag, lagen we ook op zaterdag later dan twee uur ‘s nachts in bed. Op zich geen probleem, want op zondag sliepen we lekker lang uit, alleen vrees ik dat het opstaan maandag weer zwaar zal tegenvallen.

Zondag beperkten we ons tot een namiddagje wijn proeven in de business lounge van OHL in het gezelschap van onze Leuvense vrienden.  Heel fijn om nog eens bij te babbelen, want we hadden hen al lang niet meer gezien. En ja, we konden het niet laten om weer een paar flesjes wijn in te slaan. Komt altijd van pas!

Het laatste weekend van 2012…

Vormde een waardige afsluiter. Zaterdag deden we het rustig aan. In de namiddag spraken we af in De Dry Coppen met een bevriend koppel voor een warme chocomelk, een kopje koffie, een prosecco en een gezellige babbel. Het was er druk, maar we vonden nog net een plaatsje voor vier (een heel hoogzwangere buik inbegrepen). De rest van de zaterdag ging op aan opruimen en het afronden van het alweer veel te snel voorbij gevlogen jaar 2012.

Zondag kwamen onze vrienden uit Duitsland logeren. We brachten de namiddag door in M, onze Leuvense trots. Het was leuk om het museum door ogen van anderen te zien, want ik herinner me nog goed hoe zeer ik onder de indruk was van de architectuur tijdens mijn allereerste bezoek (in gezelschap van twee koninklijke hoogheden dan nog wel). Ondertussen ben ik M-bassadeur en ben ik er al zo vaak geweest dat de initiële betovering weggevallen is. Het deed deugd om te zien dat onze vrienden even hard van het museum genoten als ik die eerste keer. Al was onze vriend niet echt een fan van de moderne kunst die getoond werd, zelfs niet van de enig over gebleven Sol LeWitt kamer. Snikje.

‘s Avonds kookten we op ons appartementje. Onze Duitse vriendin is vegetarisch, een goeie reden om nog eens een oud receptje van onder het stof te halen: mie met paddenstoelen en paprika’s. Een verrassend eenvoudig, maar zeer lekker gerecht dat we vroeger wel vaker maakten. Voor het voorgerechtje hielden we het sober met wat groentjes en humus en voor het nagerecht had ik fruitsla gemaakt. Kwestie van ons de dag voor oudjaar al niet te overeten. Spijtig genoeg bleek onze vriendin wat allergisch te zijn aan appels en laat ik nu net heel veel appels in de fruitsla gedaan hebben. Gelukkig was er als backup ijs met chocoladesaus. En zo hadden we toch nog allemaal een dessert. En het overschot van de fruitsla kan wellicht nog dienen voor Oudejaarsavond of als ontbijt de komende dagen. Kwestie van een tegengewicht te bieden aan al die culinaire overdaad.

What a weekend!

Het weekend begon op vrijdag met een bezoekje aan de Colruyt, we moesten nog een stuk of vijftien opplooibare en niet-opplooibare bakjes en vier bakken leeggoed terugbrengen die al een week lang onze gang versmald hadden en daarnaast het geld voor onze niet-geleverde pizza’s opeisen. Maar boy, de Colruyt is toch echt geen winkel voor mij. Ik mis de bordjes die aanduiden waar welk soort koopwaar te vinden is en vindt de opstapeling in de kale rekken behoorlijk deprimerend. Om maar te zwijgen van de ijzige kou in het koelvak. Ik denk elke keer weer dat ik van onderkoeling ga sterven. Les geleerd: enkel nog Collect&Go gebruiken om winkelwaren uit de Colruyt te bekomen.

Enfin, de belangrijkste ingrediënten voor ons diner van zaterdagavond werden ingeslagen en op zaterdagochtend aangevuld met etenswaren vanop de markt (dat marktje in de Brusselsestraat is geweldig, echt waar) waaronder de heerlijke desserts van de Kers naast de Taart. Een dolle kuisbeurt later, lag ons appartement er proper genoeg bij om volk te kunnen ontvangen.

Om zes uur stipt belden onze gasten aan en begonnen we aan het aperitief met een glaasje champagne. De voorgerechtjes bestonden uit een assortimentje van olijven, wasabinootjes, cashewnoten, gevulde pepers en kant-en-klare hapjes uit de oven. Voor het hoofdgerecht hadden we ons er minder makkelijk vanaf gemaakt: een wokgerecht met varkensvlees, limoen, spinazie en nectarines, geserveerde met witte rijst. Gemakkelijk om te maken en overheerlijk, ik zweer het jullie. Alleen liet ik door mijn onhandigheid één van onze mooie grote glazen borden vallen. Waardoor onze set nu nog maar uit zeven exemplaren bestaat. Zonde, want ik vrees dat ze dit model borden niet meer verkopen in de Casa.

We genoten alleszins van een prachtige zonnige avond met de terrasdeuren wagenwijd open. En de twee koppels die we te gast halen, genoten tegelijkertijd van een avond zonder kinderen. Voor één koppel was het zelfs de eerste keer dat ze de kleine thuis achter lieten en je kon zien dat de mama het er toch wat moeilijk mee had. We praatten om te beginnen wat over de kinderen (tja, dat moest natuurlijk eerst uit hun systeem) en dan over het werk. Ojee, het lijkt wel alsof we echt volwassen geworden zijn! Vooral de dames hadden enkele minder prettige werkgerelateerde stories, wat me deed beseffen dat het overal wel iets is en dat ik het op mijn werk best goed getroffen heb.

Als dessert aten we verrukkelijke chocoladetaart zonder geraffineerde suikers met een glaasje rode bubbels als dessertwijn. Zalig!

Eén koppel bleef slapen, dus werd na het afscheid van het andere koppel the heavy stuff boven gehaald: de wodka en de Vana Tallinn. We hielden het beschaafd en kropen rond half twee in bed. En er werd niet gekotst!

Het tijdelijk kinderloze koppel maakte van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen. Iets wat mij jammer genoeg niet lukte door die vervelende verkoudheid die me al hindert sinds ons weekend in de Ardennen. We ontbeten samen met onze gasten en wuifden hen uit rond een uur of elf, want om kwart voor twaalf hadden we met een bonte bende afgesproken om samen aan de Langste Tafel in de Bondgenotenlaan ons middagmaal te nuttigen. Ons gezelschap bestond uit twee Leuvense koppels (waarvan er één een tijdje in Australië woonde waar ook hun jongste dochter werd geboren), één Australisch koppel dat we leerden kennen toen we in Sydney waren en de meegereisde van oorsprong Schotse grootmoeder van het Australische koppel, aangevuld met vier meisjes tussen twee en vijf en één superbrave jongeheer van drie maanden.

We smulden van een voortreffelijke driegangenmenu in het teken van Griekenland (het thema werd gekozen om wille van de Olympische spelen, niet om wille van de aldaar heersende crisis), terwijl we nu en dan zorgelijk een blik op de dreigende wolkenhemel wierpen. Maar L stelde ons gerust, buienradar had gezegd dat het drie uur droog zou blijven. Buienradar had zich duidelijk vergist, want ons dessert was nog maar half binnen toen een kletterende plensbui alle etende mensen van hun stoelen verdreef. We schuilden onder luifels en moesten op een nogal chaotische manier afscheid nemen van het Australische koppel, hun schattige dochter (tweetalig: chinees-engels, knap!) en de grootmoeder.

We bleven nog met vier volwassenen en twee kindjes over en schuilden voor de regen in de Notre Dame. Toen de hemel wat opgeklaard was, assisteerden we kameraad L in zijn soldenzoektocht naar een mooi nieuw hemd (hoera voor het roze gestreepte hemd!). De resterende bonnetjes voor de desserts werden ingeruild voor negen (!) baklava’s en nog wat Chardonnay Meerdael.  We slenterden langs de Bondgenotenlaan naar ons appartementje, met de schaal met baklava in de buggy. De zon toonde zich van haar beste zijde en de baklava werd met koffie en fruitsap verorberd op ons balkon.