Onze gasten zijn de deur uit. We zitten gezellig met z’n tweetjes in bad, nog een beetje te bekomen van het drukke weekend. Veel schuim, lekker warm water, de juiste stemming… Begint het koppel in het appartement boven ons met de volumeknop op maximum ruzie te maken. Een geweldig scheldconcert van bas en sopraan waar wij van mochten meegenieten. We hebben in het warme water zitten luisteren tot het bijna afgekoeld was. Goedmaakseksgeluiden hebben we echter níet gehoord. Dus hebben wij maar ons best gedaan voor vier. 😉
leuven
Studiedag gaming
Gisteren was een zware werkdag voor mij. Ik was namelijk verplicht om mijn afdeling te vertegenwoordigen op de Leuvense studiedag gaming. Jullie begrijpen ongetwijfeld dat ik zwaar tegen mijn zin de Wii-controller ter hand nam en enkel en alleen vanuit wetenschappelijk oogpunt mij opgeofferd heb om de EyeToy uit te proberen. En op die mat waar je in een paar minuten zoveel mogelijk stappen/sprongen moest verzamelen, stond ik te springen omdat dit conditiebevorderend werkt. En die X-box controller hield ik enkel en alleen vast om mijn collega een plezier te doen. En dat ik ‘s middags mij te goed deed aan de -overigens voortreffelijke- hapjes, had enkel tot doel mijn hersencellen van de nodige brandstof te voorzien. En dat glaasje wijn diende om de tong wat losser te maken om zo in de namiddag optimaal in vorm te zijn wanneer er gebrainstormd moest worden rondom beleidsaanbevelingen. Jullie merken het, een zware, zware dag.
Voor wie het nog niet wist: games zijn niet alleen leuk, ze kunnen ook dienen voor educatieve doeleinden, conditiebevorderend werken en sociaal contact stimuleren. Niet iedereen die shooters speelt, gaat vervolgens als een gek met een geweer zwaaiend de straat op. Neen, de meerderheid van de gamers zijn gewoon goed aangepaste mensen die heus wel het onderscheid kunnen maken tussen geweld in een spelletje en in de echte wereld. ‘t Is maar dat u het weet.
Blogdrink Leuven
Surf snel naar blogdrinkleuven.yab.be en schrijf in. Iedereen is welkom! Bloggers in ‘t bijzonder. 😉
Waarschuwing
Nog bijna vergeten. We zijn maandagavond gaan eten in Chef’s House ter gelegenheid van de verjaardag van een collega van mijn vriend. En het eten was niet lekker. De voorgerechtjes waren zelfs koud (niet lang genoeg gefrituurd) en het beloofde dessert werd omgetoverd in een koffie of een chai. Te mijden dus.
Plafondversiering
Willen jullie wel geloven dat er op dit moment nog steeds een twintigtal ballonnen hier tegen het plafond hangen? Benieuwd hoeveel er nog hangen als we terug zijn uit Parijs.
Verrast
Het was me het weekend wel. Vrijdag verjaarde ik en da’s altijd een goeie gelegenheid om te vieren. Niet dat ik mijn geboortedag zo bijzonder vind of dat ik erop sta te springen om alweer een jaartje extra op de teller te zien verschijnen (integendeel zelfs), maar ik sta nu eenmaal bekend als iemand die een feestje niet afslaat, tenzij voor een ander feestje. 😉
Mijn vriend had het één en ander in elkaar gestoken om mijn verjaardag op gepaste wijze te vieren en had mij vrijdag ook enkele hints gegeven over wat mij te wachten stond. Het restaurant waar we vrijdagavond gingen eten, had ik al meteen geraden. Zelfs zonder de hints want hij was iets te loslippig geweest door te zeggen dat ik er al eens binnen geweest was, maar er nog nooit gegeten had. Zoveel Leuvense restaurants vallen er niet in die categorie. De tip ‘Alexandre Dumas’ maakte het overduidelijk dat we restaurant D’Artagnan met een bezoek zouden vereren. De zaterdagnamiddagactiviteit had ik ongeveer juist, maar zaterdagavond bleef mij een raadsel. Mijn vriend had tickets gekocht voor iets, zei hij. Nuja, ik was benieuwd.
Vrijdagavond trokken we dus met ons tweetjes naar restaurant D’Artagnan. We lieten ons verleiden door de degustatiemenie met aangepaste wijnen. Als er één ding is waar ik ongelooflijk van kan genieten, dan is het een lekkere maaltijd onder ons tweetjes met een goed glas wijn erbij. De gangen die we voorgeschoteld kregen, waren om duimen en vingers af te likken. Met als uitschieter de hertenfilet. Boterzacht. De aangepaste wijnen waren allemaal zeer lekker en ons glas werd net genoeg bijgevuld, waardoor we na de maaltijd niet wankelend de uitgang moesten zoeken. Door zijn prijsklasse is restaurant D’Artagnan geen restaurant dat je elke dag bezoekt, maar wel een aanrader als je iets te vieren hebt.
Zaterdagochtend begaf ik mij naar de Russische les, terwijl mijn vriendje vanalles aan het bekonkelfoezen was. Hij zou me komen ophalen aan het CLT en we zouden onderweg een broodje eten. We begaven ons richting Limburg, de plek waar ooit mijn wiegje stond, voor een namiddagje monumenten fotografen. Klinkt saai, maar soms ben ik gewoon een beetje saai. 😉 Jammer genoeg waren er veel beschermde gebouwen slecht onderhouden. Zo zagen we oude vierkantshoeves waarvan de muren ingestort waren en die in erbarmelijke staat verkeerden. Jammer dat ons erfgoed zo verwaarloosd wordt.
Het avondmaal nuttigden we de Blue Olive in Hasselt. Het eten werd geserveerd in een modern decor opgevrolijkt door Halloweendecoratie. Beetje bizarre combinatie vond ik, maar het eten was wel lekker: eend in appelsiensaus met spruitjes (al van jongsaf mijn favoriete groente) en kastanjes. Tijdens het avondmaal heb ik een klein beetje (veel) zitten vissen naar de verrassing die mij ‘s avonds te wachten stond. Want het ticketsverhaal van mijn vriend rammelde een beetje. Het aanvangsuur was niet echt nauwkeurig bepaald en hij wist ook al niet goed te zegegn hoe laat het gedaan zou zijn. Verdacht! ‘k Heb zeker vier keer gevraagd of hij toch echt, echt geen verrassingsfeestje voor mij georganiseerd had. ‘k Heb zelfs een beetje gedreigd, maar hij gaf geen krimp.
Na het avondeten reden we terug naar Leuven. Op het gemakske, ons mooi aan de snelheidslimiet houdend (verdacht!), onderweg nog gestopt om te tanken en wat te flikflooien en toen waren we in Leuven. (Opvallend: de berichtjes die sms-gewijs bij mijn vriend aankwamen. Alweer iets verdachts in mijn wantrouwige ogen.) “Goh,” zegt mijn vriendje, “ik ben de tickets vergeten op ons appartement. Kan jij die even snel gaan halen. Ze liggen op mijn bureau onder mijn muismatje. Ik wacht wel in de auto.” Dus ik naar boven (soms doe ik gewoon de dingen die hij vraagt zonder morren). Ik steek de sleutel in het slot en mijn eerste gedachte is: “Hee, die deur is niet op slot. Hoe ontypisch voor mijn vriend om zoiets te vergeten.”
Ik stap het donkere appartement binnen en ja, daar stond een man of veertig op mij te wachten. Suprise! ‘k Moet zeggen dat ik, ondanks mijn vermoedens, toch een gilletjes van het verschieten geslaakt heb. Al dat volk dat speciaal voor mij gekomen was en zich de longen uit het lijf geblazen had om het appartement met meer dan honderd ballonnen te vullen. Zelfs mensen helemaal uit Gent (Joke, je hebt nog wat cocktails van mij te goed). Op zo’n moment voel je je wel bijzonder geliefd. Ik werd dan ook nog eens bedolven onder de leuke cadeaus: een externe flash voor mijn fototoestel, bongobonnen voor allerlei leuke activiteiten, dvd’s van House, de enige serie waarvan ik een aflevering meer dan één keer kan bekijken, chocolade, fnac-bonnen, parfumbonnen, boeken, een nieuw spelletje, drank, geldelijke bijdrages voor mijn nieuwe bureaustoel, bloemetjes, hopen kaartjes,… Ja, ik werd echt verwend.
Gelukkig duurde de nacht van zaterdag op zondag een uurtje langer dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur en kan ik zeggen dat we het feestje op een deftig uur (half drie nieuwe tijd) afgesloten hebben.
Moraal van het verhaal: ik heb het beste vriendje van de hele wereld.
Flickren
Gisteren was ik op stap met een bende amateur-, semi-amateur- en professionele fotografen (‘k wil niemand meer voor het hoofd stoten) in het Leuvense. De bijeenkomst was op alle vlakken een succes. We waren met exact het maximale aantal voor de gidsbeurt (dus de backupplannen die mijn vriend en ik bedacht hadden voor het geval de gids moeilijk zou doen omdat we met te veel waren, konden in de kast blijven). Het klikte goed binnen de groep die uit heel vriendelijke en aangename mensen bestond, die helemaal niet neerkeken op mijn minitoestelletje dat een beetje opviel tussen de grote fotokanonnen. 😉
De gids Annick paste zich perfect aan aan onze wensen. Niet té veel uitleg en ze zorgde ervoor dat iedereen genoeg tijd had om foto’s te nemen. Ze bracht ons op plekjes die zelfs doorgewinterde Leuvenaars niet kenden. Je kon haar eender wat vragen, ze wist overal iets over te vertellen. Zo heb ik een heel interessant gesprek met haar gehad over de vikingen en de manier waarop dit volk volledig verkeerd wordt voorgesteld in de geschiedenis. We waren zo tevreden over onze gids dat we er nog een uurtje extra rondleiding aan vastknoopten.
Leuven is een bijzonder fotogenieke stad. Ik meen te mogen zeggen dat de aanwezige fotografen zeker genoeg interessant fotovoer voorgeschoteld kregen. Voor de ene was dat een mooi detail in het begijnhof, voor de andere een knappe Spaanse die bereidwillig voor de lens poseerde. 😉 Na de gidsbeurt was iedereen een beetje moe en verkleumd, dus besloten we iets te gaan drinken in de Domus. Er werd veel lekker warme glühwein besteld om een beetje op te warmen. (En ik heb een paar koekjes afgesnoept van enkele sympathieke mensen.)
We sloten de avond af in de Notre Dame, alwaar tot onze grote spijt, zowel de lamskoteltjes als de mixed grill volledig uitgeput waren. Gelukkig werd onze bestelling na de initiële problemen snel verwerkt en konden onze hongerige magen gevuld worden. Tijdens de maaltijd werden er wat lenzen, flitsers en fototoestellen uitgewisseld. Amai zo’n grote zoomlens weegt nogal. Na het eten gingen we op pad om wat foto’s van Leuven by night te nemen, maar door het druilerige weer was het aanvankelijke enthousiasme snel weggeëbd. We namen afscheid van elkaar en spraken af dat er zeker een volgende editie komt.
24-urenloop
Volgende week is het weer zover: de jaarlijkse 24-urenloop. Al meer dan tien jaar een vaste afspraak in mijn agenda. Dit jaar echter, twijfel ik of ik wel zal gaan. Toen ik nog de site van de 24-urenloop maakte, vond je mij op elk vrij moment in de teltent of de tent van mijn (ex-)studentenvereniging. Omdat mijn tijd steeds schaarser werd, moest ik de site noodgedwongen uit handen geven, maar ik was tot en met vorig jaar steeds paraat om foto’s te nemen.
Dit jaar stel ik echter bij mezelf vast dat mijn interesse voor hét studentenevent van het jaar sterk afgenomen is. Misschien is het tijd om dat hoofdstuk of te ronden? Men heeft mij gezegd dat je niet eeuwig student kan blijven, al ben ik strikt genomen wel goed op weg. 😉 Naar het schijnt moet je afscheid kunnen nemen. Niet achteruit kijken, maar vooruit kijken. Al kan ik mezelf niet van de indruk ontdoen dat de mensen die dit zeggen niet zo’n geweldige, formidabele, fantastische, memorabele studententijd als ik gehad hebben. 😉
Misschien ga ik toch nog even een kijkje nemen. Wie weet helpt mijn aanwezigheid VTK wel aan de overwinning.
Bezoek (II)
Zondag was het dag van de architectuur. De helicoptervluchten en de bezoeken aan architectonische hoogstandjes hebben we echter aan ons voorbij laten gaan. We hadden namelijk bezoek van bevriend koppel X en N met hun twee kindjes. Als jullie weten dat het vinden van een geschikte datum om elkaar nog eens te zien ongeveer vier maanden in beslag heeft genomen, dan snappen jullie waarom verzetten geen optie was. Ach, de vriendschap gaat voor. Er zullen nog dagen van de architectuur komen.
Het was gezellige zondag. We hadden taart gehaald, koffie gezet (voor de gasten, ik ben geen koffiedrinker) en de zon scheen volop binnen in ons appartementje. We genoten met de terrasdeuren wagenwijd open. Het leek wel zomer. De kindjes waren gegroeid als kool (geen wonder, we hadden ze al zo lang niet meer gezien). De oudste jongen, S, kon zich al goed uitdrukken. Soms iets té goed. “Oh, mama, kijk, eendjes!” “Mag ik de eendjes hebben?” Discrete mensen als we zijn, gaven we S de twee roze eendjes om mee te spelen. Jullie raden al welk eendje hij ab-so-luut moest hebben om mee te spelen en dat toch veel, veel, veel interessanter was dan die twee saaie roze eendjes. Yep, het gele. S heeft er de ganse tijd mee rondgelopen. ‘k Moet toegeven dat mijn vriendje en ik regelmatig binnenpretjes hadden. 😉
Bezoek (I)
Ik weet niet hoe ik het nog origineel moet inkleden, maar ja, dit weekend hadden we dus bezoek.
Zaterdag kwamen de studievriendinnen M en M samen met hun echtgenoten C en C op bezoek. (Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de vrouwen als de mannen dezelfde initialen hebben.) Ster van de avond was ongetwijfeld X, het zoontje van M en C. Nog geen jaar, maar lopen kon hij al als de beste. Hij heeft daarvoor nog wel een vinger van mama of papa nodig, maar lang zal dat ongetwijfeld niet meer duren. Ik had beloofd te proberen wat mooie foto’s van X te nemen. En dat was niet zo gemakkelijk, want stilzitten stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Al bij al is het met toch gelukt een paar leuke foto’s te nemen. Hopelijk zijn M en C er blij mee.
‘k Had zin om wat te experimenteren in de keuken. Anders is er geen uitdaging meer aan. Dus koos ik zowel voor het voorgerecht als voor het nagerecht een gerecht dat ik nog nooit gemaakt had. Het voorgerecht was redelijk simpel: gevulde champignos met krab en walnoten (en nog wat ingrediënten). Voor het hoofdgerecht speelde ik op safe: een wokschotel met kip, paprika, spinazie en hoisinsaus die we al eens eerder uitgeprobeerd hadden. Voor het dessert was mijn oog echter op iets heel speciaals gevallen: bananenclafoutis. Nog nooit van gehoord, maar het klonk wel lekker. Omdat het toch wel een beetje een ingewikkeld recept was, hadden we voor de zekerheid ijs gekocht. Beter een backupplan hebben voor het geval de clafoutis mislukte.
Even zag het er niet zo goed uit: ik had geen weegschaal om de bloem af te wegen, dus was ik genoodzaakt een beetje te gokken wat betreft de hoeveelheid toe te voegen bloem en mijn eiwit raakte niet opgeklopt omdat ik wat eigeel gemorst had. Mijn stresslevel steeg gevoelig. Even dacht ik halverwege de bereiding te stoppen. De bananen hadden al in de oven gestaan en roken overheerlijk. Warme banaan met ijs zou ongetwijfeld ook smaken. Maar ik heb toch doorgebeten en het recept helemaal afgemaakt. En daar heb ik geen spijt van gehad. De bananenclafoutis was heel lekker. En het bolletje vanilleijs paste er perfect bij. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. En dat vonden de gasten ook.