Wat is de beste manier om na drie weken vakantie in het mooie Puglia er weer in te vliegen op de werkvloer? Een businesslunch bij de Samouraï, uiteraard. Al viel de bentobox deze keer iets minder smakelijk uit dan we gewoon waren. Niet dat het niet lekker was, maar de tonijn was een beetje te hard gebakken.
Tot zover mijn voornemen om na de culinaire uitspattingen in Puglia alleen nog maar slaatjes te eten. 😉
Een hotelontbijt in het weekend starten mijn vriend en ik graag met een glaasje bubbels. Op dat vlak stelde Van der Valk ons niet teleur! Gelukkig werd het roerei vandaag wel aangevuld zoals het hoort. De zon was duidelijk ook in weekendstemming want de grauwe winterdag van gisteren had plaats gemaakt voor een stralende lentedag.
We kochten een ticketje voor de bus aan het onthaal van het hotel en lieten de buschauffeur ons naar hartje Groningen voeren. We stapten af op de Grote Markt, vlakbij hét symbool van Groningen, de Martinitoren. Ideaal! We liepen meteen door naar de Martinitoren en informeerden bij de vriendelijke jongeman die op wacht stond aan de ingang waar we tickets voor een bezoek konden bemachtigen. De jongeman zei dat je deze ofwel online ofwel bij het Forum vlakbij kon kopen. Meestal ben ik een fan van online tickets kopen, maar aangezien het Forum toch vlakbij was, besloten we de tickets daar te gaan halen.
Wat een goeie beslissing! Het Forum bleek een heel bijzonder modern gebouw dat verschillend functies combineert. De hoofdfunctie is de bibliotheek, maar je kan er ook allerlei multimediatoepassingen uitproberen en 3D-printen. Er is een filmzaal, een toeristenonthaal en -shop en nog veel meer. Doorheen het gebouw, waarvan de verdiepingen open zijn opgebouwd en met roltrappen verbonden, zijn er verschillende cafés en zelfs een restaurant. Hét letterlijke hoogtepunt is het gratis te bezoeken dankterras met een prachtig uitzicht op de Martinitoren en Groningen.
Leve de Samouraï!
Mijn favoriet bentobox–restaurant in Brussel is verhuisd naar een nieuwe locatie, vlak tegenover de oude en kreeg voor deze gelegenheid een total make-over. Hoewel ik altijd een boon heb gehad voor de bentobox-lunch, moet ik toegeven dat het restaurant een iet of wat afgeleefde indruk gaf. De indeling was daarenboven onlogisch met veel trapjes en trappen waarbij je moest opletten je hoofd niet te stoten. Duidelijk voor verbetering vatbaar. En deze verbetering is er nu gekomen met een prachtig en stijlvol ingericht nieuw pand. Wat een verademing ten opzichte van de vorige locatie.
En ja, het eten is nog altijd even lekker! Met dank aan mijn collega-teamverantwoordelijke om mij te voorzien van uitstekend lunchgezelschap.
![IMG_3740[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/06/IMG_37401-e1560603053124.jpg)
In wat zo langzamerhand een traditie begint te worden, trokken mijn collega en ik naar ons volgende sterrenrestaurant in de rij. Japans restaurant Kamo stond al een paar jaar op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, maar om de één of andere reden kwam een bezoek er maar niet van. Wellicht omdat het restaurant niet echt op wandelafstand van mijn werk lag. Gelukkig zag mijn collega mijn voorstel (en de bijhorende tramrit) helemaal zitten en lieten we ons een avond lang meevoeren op de heerlijk verfijnde golven van de Japanse keuken.
Moloukhiya shitaké carrote oeuf au sésame, mousse d’asperges vertes, tempura d’eryngi farci aux dorades hachées, coque à la vapeur, poulet fermier sauce prune salèe:
Sashimi du jour:
Pigeonneau cuit à basse température:
Dessert:
Matcha!
Absolute topper!
Het was een beetje spijtig dat het zomers slaatje van ‘s middags nog op mijn maag lag, want anders had ik zeker meer uit mijn bezoek aan restaurant Ichi gehaald. Omdat het veel te lang geleden was dat mijn vriend en ik nog eens Japans gegeten hadden, boekte ik een beetje op goed geluk een tafel bij Ichi. Ik was een beetje sceptisch, want een all you can eat concept staat meestal niet garant voor de beste kwaliteit, maar hey, Ichi bleek zowaar de uitzondering op de regel te zijn.
Voor slechts dertig euro konden we genieten van high quality sushi en zeer verzorgde teppanyaki gerechten. Mijn vriend en ik bestelden telkens een verschillend gerecht zodat we zoveel mogelijk gerechten konden proeven. En elk gerecht was bijzonder lekker. Dikke aanrader voor liefhebbers van de Japanse keuken.
En ik had als afsluiter nog net genoeg plek voor een rodebonenijsje. 😉
PS: Helaas totaal niets gezien van de bloedmaan. Het wolkendek was gewoon té dik.
Een afspraak met Kato en Dieter staat altijd garant voor nieuwe culinaire ontdekkingen in Antwerpen en dankzij de NMBS moeten we niet discussiëren over wie BOB is én kunnen we genieten van het mooiste station ter wereld.
Ditmaal stond een bezoek aan restaurant Ko’uzi op het programma. Ik had ooit tijdens een event van de Japanse ambassade al eens kennis gemaakt met de creatieve sushi van Ko’uzi, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Gelukkig werden deze probleemloos ingelost. Wat een sushiweelde! Natuurlijk gingen we voor de creatieve sushi’s. Hoewel ik in principe een sushipurist ben (nooit een echte fan geweest van de Amerikaanse sushivarianten), kan ik zo’n creatief uitstapje bij tijd en wijlen zeker appreciëren. Het moet gezegd, de sushi die Ko’uzi serveert is werkelijk een kunstvorm. Fenomenaal lekker. (Bij het schrijven van deze blogpost komt het water me alweer in de mond.) En de perfecte wagashi als dessert was de heerlijke kers op de taart.
Zoals de traditie het wil, sloten we met ons vieren de avond af in een Antwerpse cocktailbar. De uitgebreide kaart van Cocktails at Nine maakte kiezen moeilijk, maar uiteindelijk slaagden we er allemaal in een drankje naar onze smaak te vinden. En als iedereen een andere cocktail neemt, kan je natuurlijk bij elkaar proeven en vergelijken. We zakten gezellig weg in de zeteltjes van Cocktails at Nine en babbelden tot het tijd werd de laatste trein naar Leuven te halen.
Heerlijke avond.
Moest je je hele leven nog maar het eten uit één land mogen eten (de cuisine, voor de vrienden), welke cuisine zou dat dan zijn en waarom?
Ik veronderstel dat dit voor trouwe lezers van dit blog niet als een verrassing zal komen: de Japanse keuken staat bij mij afgetekend op nummer één. En dan heb ik het heus niet alleen over sushi en ramen, want bij ons in het Westen wordt de Japanse keuken jammer genoeg al te vaak vereenzelvigd met deze twee gerechten. Niet dat ik iets tegen sushi en ramen heb, integendeel, ik vermoed dat ik gerust de rest van mijn leven op ramen en sushi alleen kan leven, maar de Japanse keuken is zoveel rijker dan dat. Je hebt sukiyaki, teppanyaki, teriyaki, tempura, okonomiyaki, yakitori, udon noedels, soba noedels, onigiri (serieus, waarom verkopen ze dat nergens in België?), de fantastische bentoboxen en nog zoveel meer.
En mocht Japan ooit verzwolgen worden door een reusachtige tsunami, dan kan ik mij ook wel neerleggen bij de rest van mijn leven alleen nog maar Koreaans eten. Of Thais, of Indisch,… Zie, ik ben een gemakkelijke als het op eten aankomt!
Deze middag had ik een lunchafspraak met een oud-collega bij Japanse restaurant Samouraï. De bento-lunch was naar goede gewoonte uitstekend, maar het gesprek liep niet geheel zoals ik gehoopt had. Ik had wat dieper willen ingaan op wat me de laatste maanden dwars zit, maar ik slaagde er niet in om de juiste woorden te vinden. Nochtans had ik gehoopt beroep te kunnen doen op de inzichten van mijn vriendin. Het is blijkbaar moeilijk om juist de vinger te leggen op mijn algehele gevoel van malaise. ‘t Zal wel liggen aan de donkere dagen voor Kerstmis, zeker?
![IMG_2374[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/12/IMG_23741-e1482185047981.jpg)
![IMG_2376[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/12/IMG_23761-e1482185038740.jpg)
Je moet er niet gaan voor de gezellige atmosfeer of de vriendelijke bediening (hell, het zijn niet eens Japanners), maar Anata in Brussel serveert wel een lunch die qua prijs-kwaliteit en snelheid moeilijk te overtreffen is. Met dank aan mijn collega’s voor de suggestie om er samen te gaan lunchen.
![IMG_0080[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/05/IMG_00801.jpg)
Gisterenmiddag was gereserveerd voor de nieuwjaarslunch met mijn teamleden in de Samourai en vandaag genoot ik met één van de weinige collega’s die de treinstaking had durven trotseren van een heerlijk noedelsoepje. En als het aan mij ligt, eet ik morgen opnieuw Japans! (Maar dat zit er helaas niet in, want morgen werk ik thuis. Of wacht, ik kan natuurlijk altijd sushi bestellen via Just eat of Pizza.be.)
Nog een interessante discussie gehad met mijn collega die ook al twee keer in Japan geweest is: dat ze altijd blij was als ze ergens een McDonalds of zo tegen kwam. En een andere collega beaamde dat hij na een reis in Azië altijd blij was om bij zijn moeder stoofvlees met frieten te kunnzn eten. Dat gevoel is mij dus volkomen vreemd. Ik zou er niets mee inzitten om voor de rest van mijn leven drie keer per dag rijst te eten. Afgewisseld met nu en dan noedels, natuurlijk!
![IMG_9240[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/01/IMG_92401-e1452122793213-300x300.jpg)
