In Z33!
Waarna ik met de collega’s ging lunchen bij La Bottega, alwaar de legendarische Limburgse gastvrijheid ver te zoeken was, maar het eten gelukkig wel lekker was.
hasselt
Een mislukte uitstap naar Hasselt
Zondag had ik afgesproken met een kameraad die ik al lang niet meer had gezien (verhuizen naar een ander land is niet bevorderlijk voor je sociaal leven). De bedoeling was dat we elkaar zouden treffen in het station van Hasselt, samen zouden lunchen en dat ik daarna een rondleiding zou krijgen in zijn nieuwe woonst. Helaas besloot de NMBS stokken in de wielen te steken: door een personenongeval (triestig eufemisme) lag het treinverkeer tussen Brussel en Leuven volledig plat. Druppelsgewijs reden er treinen Leuven station binnen en toen er eindelijk een trein opdaagde met twee en een half uur vertraging die richting Hasselt reed, deelde de conducteur doodleuk mee dat de trein maar tot Tienen zou rijden. Geen zin om ergens in Tienen te stranden, dus liet ik deze trein vertrekken zonder mij.
Na anderhalf uur tevergeefs wachten in Leuven station gooide ik de handdoek in de ring en liet ik aan mijn kameraad weten dat het niet zou lukken om in Hasselt te geraken. Waarop hij zo vriendelijk was om aan te bieden met de wagen naar Leuven te rijden zodat onze afspraak toch nog kon doorgaan. Dat vond ik knap van hem, in de wetenschap dat hij de dag nadien onder het mes zou moeten voor een operatie om zijn gebroken middenrif te herstellen en zijn maag omhoog te duwen. Maar goed, wellicht is een uitstapje naar Leuven beter dan de ganse dag aan zo’n operatie te moeten denken. Ik duim alleszins dat alles vlot gaat en hij na de operatie terug na 18u kan eten zonder last van reflux te hebben.
We lunchten samen in een nieuwe zaak in de Parijsstraat: Life Bar. Gezond, betaalbaar én lekker. Een goeie combinatie! Al was de nogal harde en plakkerige chocolate caramel slice gezien mijn aanhoudende tandpijn wellicht niet het meest ideale dessert. Mijn kameraad is erg bezig met zijn gezondheid (begrijpelijk natuurlijk, want hij is al een ganse tijd op de sukkel) en eet sinds kort volledig vegetarisch. Een keuze waarvoor ik hem alleen maar kan bewonderen. Intellectueel zie ik de voordelen van deze levenswijze zeker in, maar ik vrees dat ik toch mijn stukje vlees en vis zou missen (een zwak excuus, ik weet het, maar ik probeer elke week enkele vegetarische dagen in te lassen ter compensatie).
Na de lunch wandelden we samen door Leuven. De herfstzon was ons goed gezind en we hadden veel om over bij te praten. Ik geniet altijd erg van de gesprekken met deze kameraad omdat hij intellectueel op een zeer hoog niveau functioneert en hij een erg bijzondere kijk op het leven heeft. Het geeft me zuurstof om zelf op een iets objectievere manier naar mijn eigen situatie te kijken. Onze omzwervingen door de Leuvense straten brachten ons bij De Smidse (voor de tweede keer al dit weekend) alwaar we een heerlijke warme chocomelk dronken (mét een scheut rum voor mij). We sprongen ook nog even binnen bij de Belgian Woodworker, want mijn kameraad volgde in het verleden een cursus als meubelmaker met als resultaat een prachtige tafel.
We sloten de namiddag af met een vroeg diner (noodzakelijk voor de spijsverteringsproblemen van mijn kameraad) bij brasserie Van De Weyer. Van De Weyer kwam in de plaats van het vroegere Café Charly’s en kreeg een total make-over die ietwat kitscherig aandeed, maar die ik desondanks best wist te smaken. En de garnaalkroketten mochten er ook zijn!
Een dag die anders liep dan verwacht, maar die ik met een goed gevoel afsloot.
Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt
Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.
Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.
Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.
We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.
Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉
Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.
Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.
We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.
Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.
Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!
Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.
Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.
Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.
Terug naar Hasselt: Taratata
Eén voor één strepen we namen van ons lijstje. Gisterenavond was het de beurt aan mijn vader om ons Grote Nieuws te vernemen. We hadden speciaal voor de gelegenheid een fijn restaurant met een behoorlijk domme naam uitgezocht in Hasselt. Een gesprek verloopt immers zoveel vlotter onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. Zijn reactie was, tot mijn grote opluchting, erg positief. De rest van de avond konden we dus zonder zorgen genieten van het eten en plannen smeden voor de toekomst.
Oja, grote fan van het nieuws pand van Taratata, een leuke mélange van historisch erfgoed met moderne toetsen. Heel erg geslaagd. Wat de gerechten betreft was de absolute uitschieter de gerookte paling met groene asperge en ei. Ik moest me inhouden om het bord niet af te likken, zo lekker! Echt blij dat we deze extra vijfde gang besteld hadden.
Appetizers:
Aubergine | pompoen | quinoa:
Schelvis | knolselder | gele biet:
Gerookte paling | groene asperge | ei:
Kalfsentrecote | bloemkool | gnocchi:
Cheesecake | peer | dragon:
Aan Tafel bij Luc Bellings
Toen ik in de krant las dat Luc Bellings, in wat ondertussen een traditie onder sterrenchefs begint te worden, binnenkort de deuren van zijn restaurant zou sluiten, stuurde ik meteen een berichtje naar mijn broer en zijn vriendin. Zij hadden mijn vriend en ik immers al zoveel goeds over dit restaurant verteld en waren echte fans van de kookkunsten van Luc Bellings. Jammer genoeg, waren mijn vriend en ik nog nooit in dit Hasseltse restaurant geraakt. Hoog tijd dus om nog snel een tafeltje te reserveren, en, voordat de deuren definitief dicht gaan, te proeven van de culinaire lekkernijen van deze Hasseltse topkok. Mijn broer en zijn vriendin zeiden meteen toe en zo konden we de voorbije vrijdag genieten van een heuse topmaaltijd.
Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd erg verwend ben op culinair gebied, maar Aan Tafel bij Luc Bellings speelt toch in een hogere klasse. Elk gerecht was een festijn voor de zintuigen, prachtig gepresenteerd, sublieme smaakcombinaties, gewoon helemaal af. Helaas liet ik de aangepaste wijnen noodgedwongen aan mij passeren. Het leek me niet zo’n goed idee mij in de alcohol te storten alvorens ettelijke uren op een vlucht richting Seoul te moeten zitten. En we hadden toch een bob nodig om ons gezelschap veilig thuis te brengen, nietwaar? Dus hield ik het na de overheerlijke huisaperitief met champagne en rozenwater bij een glaasje water.
Dit diner was voor mijn vriend en ik ook de ideale gelegenheid om mijn broer en zijn vriendin op de hoogte te brengen van onze plannen (waarover jullie heus binnenkort meer zullen vernemen, beloofd). Hun reactie was heel positief en we klonken op nieuwe uitdagingen aan de horizon, zowel voor hen als voor ons.
Verder laat ik de foto’s van de gerechten voor zich spreken.
Kippenhuidkrokantje – Groene Kerrie – Koriander:
Paté – Speltbroodje – Truffel:
Gin – Tonic – Passievrucht:
Gepekelde Zalm – Quinoa – Meloen:
Pizza – Paprika – Trapanese – Daslook:
Scheermesje – Selder – Dashi – Zure Room:
Kreeft – Gerookte Paling – Bergamot – Komkommer:
Tonijn – Paksoi – Wortel – Thaise Bouillon:
Tarbot – Witlof – Beenham – Mosterd:
Kalfsfilet – Kalfszwezerik – Knolselder – Hazelnoot:
Kabeljauw – Broccoli – Selder – Jus Van Kokkels:
Bloedsinaasappel – Rozen – Witte Chocolade:
Haver – Tonka – Peer – Kardemom:
Camillethee met zoetigheden:
Een vroeg verjaardagsfeestje
Vandaag mocht ik (alweer) genieten van de culinaire geneugten des levens. Mijn vriend en ik waren samen met mijn broertje en zijn vriendin uitgenodigd door mijn vader voor een feestelijke verjaardagslunch bij De Kwizien in Hasselt. De Kwizien is één van de favoriete eetgelegenheden van mijn broertje en zijn vriendin en aangezien zij een goede smaak hebben, waren de verwachtingen hoog gespannen.
Mijn vriend en ik namen ‘s ochtends de trein naar Hasselt en kwamen na een aangename wandeling doorheen het zonovergoten stadscentrum aan bij het restaurant. We waren een beetje te vroeg, maar dat deerde niet, zo konden we nog wat extra van het zonnetje genieten.
Iets na twaalf mochten we plaatsnemen aan tafel en genieten van al het heerlijks dat de vrouwelijk chefkok en haar vrouwelijke sommelier op ons bord en in ons glas toverden. Alweer aangenaam verrast door het culinaire talent in Vlaanderen. De laatste maanden hebben we op culinair vlak al prachtige momenten beleefd. Wij zijn gelukzakken! En ik ben een dubbele gelukzak omdat ik ook nog eens een mooie fles Nikka wisky van 12 jaar oud cadeau gekregen heb. Die zal ik met veel liefde en het nodige ontzag voor al dit vakmanschap opdrinken!
Dit aten wij:
Appetizers:
Mossel – forel – venkel – aardpeer:
Buikspek – Ponzu – zwarte look:
Rundstartaar – maniok – frisé:
Ravioli – butternut – paddenstoel:
Patrijs – pastinaak – spruitjes – kastanje:
Kokos – papaja – guave – gianduja:
Zoetigheden bij de koffie/thee:
Elke gang was een pareltje, met veel zorg en liefde bereid. Heel trouwens heel fijn om de chefkok en haar team aan het werk te kunnen zien in de open keuken. Het is moeilijk om een favoriet gerecht te kiezen uit al dat lekkers, maar ik doe toch een poging. De prijs voor het beste gerecht van de dag gaat naar de overheerlijke ravioli met butternut en paddenstoel. Herfst op een bordje. Zalig!
In totaal zaten we meer dan vier uur aan tafel, al had ik helemaal niet het gevoel dat ons samenzijn zolang geduurd had. De tijd vloog voorbij. Om de trein naar Leuven te halen, moesten we er zelfs op onze volle maag nog een klein sprintje uit persen, zo deden we toch nog een beetje mee aan Dwars door Hasselt.
Een goed gevuld familieweekend!
Dinner at Nano
Gisteren hadden we afgesproken in Bistro Nano in Hasselt om samen te gaan eten met onze vriend S en zijn nieuwe vriendin. Altijd spannend om de nieuwe liefde in iemands leven te leren kennen. Zal het klikken of niet? En jawel, vanaf het eerste moment klikte het geweldig. Zo goed zelfs dat ik me in de loop van de avond een beetje schuldig voelde omdat onze vriend zelf wat weinig aan het woord kwam. We bleken gewoon heel veel dingen gemeenschappelijk te hebben. Op het einde van de avond maakten we zelfs een afspraak om in de zomer op de Noordzee te gaan zeilen. ‘k Ga mij toch niet laten tegenhouden door een beetje zeeziekte, zeker!
Omdat het zo plezant was, waren we de tijd wat uit het oog verloren en moesten mijn vriend en ik een klein sprintje plaatsten om onze trein van 22.38u naar Leuven te halen. Drie minuten voor het vertrekuur kwamen we puffend aan op het perron. Just in time, zoals ze zeggen. De trein stond al klaar met de deuren open, maar de lichten in de wagons zelf waren gedoofd. We vroegen aan de conductrice die op het perron rondliep of we al mochten instappen. Ze antwoordde bevestigend en we stapten in. Gelukkig zijn smartphone-schermpjes verlicht. 😉 Het vertrekuur passeerde en de trein bleef staan. Na zowat tien minuten in het donker gezeten te hebben, leek het ons verstandig een plan B uit te werken. Met name: uitstappen en de allerlaatste trein naar Leuven nemen, die van 22.57u.
Mijn vriend ging nog even bij de conductrice informeren of de trein alsnog zou vertrekken. Het zag er niet naar uit dat er meteen schot in de zaak zou komen, want blijkbaar was de treinbestuurder niet komen opdagen. Mijn vriend werd zelfs even aangezien voor de alsnog opgedoken treinbestuurder. Hij bedankte toch maar vriendelijk voor de eer, al lijkt het mij wel leuk om eens met een trein te rijden. Gelukkig vertrok de trein van 22.57 wel, zij het met een vertraging van tien minuten. Ach, de NMBS, er zijn nog zekerheden in het leven. We lieten het niet aan ons hart komen.
Bistro Nano in Hasselt is trouwens een absolute aanrader. Mooi interieur, vriendelijke bediening, lekker eten en werkelijk uitstekende wijntjes. En dat voor een zeer redelijke prijs. Echt een plek om nog vaak naar terug te keren.
Dit aten wij:
- Vitello Tonato
- Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing
- Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft
- Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen
- Tiramisu Van Speculaas
Hasselt
Ik kom er niet zo vaak meer, in de hoofdstad van Limburg. De stad zal voor mij ook altijd verbonden blijven met ziekenhuis- en rusthuisbezoeken. Maar als ik er dan, zoals vrijdagavond, ben voor plezierige zaken als een dinner date, sta ik ervan versteld hoe gezellig de binnenstad is en hoe hip en trendy je er kan eten en drinken. Een geslaagde avond.
Elements of life
Goh, ben ik toch helemaal vergeten te bloggen over mijn ervaringen van zaterdagavond 19 mei.
Mijn vriend en ik waren de avond/nacht van 19 mei namelijk aanwezig op de wereldpremière van dj Tiësto‘s “Elements of Life”-tour in de Ethias Arena in Hasselt. Hoe kwam ik er in godsnaam bij om naar een artiest te gaan luisteren wiens muziekgenre zo ver af ligt van het mijne? Ik luister nooit naar trance, ga niet naar trancefuiven en had tot voor kort nog nooit een nummer van Tiësto gehoord. Wel, mijn broertje is een fan, een die hard fan, zo eentje die een uur gaat aanschuiven in de Mediamarkt om zijn cd te laten signeren door de “beste dj ter wereld”. En mijn broertje heeft mij weten te overtuigen om met hem en zijn vriendin mee te gaan. Nu, veel moeite heeft hij daar niet voor moeten doen, want ik was ook wel gewoon een beetje nieuwsgierig naar zo’n massa-event.
Het feit dat het zo lang geduurd heeft voordat ik er iets over geschreven heb, is op zich al een aanduiding dat ik niet wild enthousiast was over het event. Eerst en vooral vond ik dat we veel te lang op Tiësto himself hebben moeten wachten (om nog maar te zwijgen van het wachten aan de ingang, ik haat wachten). Het voorprogramma vond ik erg zwak. Die juffrouw Jes (waar ik ook nog nooit van gehoord had) bakte er niet veel van. Een flauw optreden met nummers die allemaal op elkaar leken en veel te weinig show. Zo mogelijk nog erger vond ik de “3D”-projectie van Tiësto himself waar we een anderhalf uur naar mochten staren. Man, man, zo’n slechte 3D-animatie. Het leek wel alsof een amateurtje dat op een half uurtje in mekaar had gestoken. Als je erin slaagt om met je DJ-kunsten een gigantische hal als de Ethias Arena te laten vollopen, schep je bepaalde verwachtingen. Echt, ondermaats.
Rond twaalf uur of zo kwam de meester himself het podium op. Toen begon het pas echt. Waarom dat geen paar uur vroeger kon, ik zou het niet weten. Opgewarmd waren we langs de andere kant wel, want ondertussen was het snikheet in de Arena. Ik denk dat de drankenstandjes die avond een mooie omzet gehaald hebben. Jammer genoeg deden mijn voeten ondertussen serieus pijn van het lange rechtstaan op hoge hakken en nergens in de hele hal was er een plekje voorzien om te gaan zitten, of het moest op de grond zijn tussen allerlei drank en afvalresten (van vuilbakken hadden ze nog nooit gehoord, alle harde plastic drankflesjes gingen dus rechtstreeks de grond op, supergevaarlijk).
De show die bij het optreden van Tiësto hoorde, was in orde. Mooie projecties, fantastische lichteffecten. Al vond ik het allemaal een tikkeltje te repetitief naar mijn goesting, maar dat zal wel eigen zijn aan het genre. Ik ergerde mij ook een beetje aan de pseudoboodschap die Tiësto meende te moeten meegeven aan het begin van zijn optreden. Iets over de zin van het leven en zo, blabla. Het hoogtepunt van de avond was voor mij het bokspartijtje op de Wii tegen mijn vriendje. We hadden al eerder op de avond geprobeerd zo’n Wii vast te krijgen om eens te testen, maar dat was nog niet gelukt. Gelukkig stond er tijdens het optreden van Tiësto zelf wat minder volk aan te schuiven aan de Wii-stand. ‘k Heb mijn vriendje twee keer ingeblikt: één keer bij het boksen en één keer bij het tennissen. ]:-) Best wel vermoeiend dat boksen. Ik ben absoluut geen gamefreek, maar zo’n spelletje op de Wii vond ik echt leuk.
Wegens mijn pijnlijke voeten en omdat we toch nog een eindje naar huis moesten rijden, zijn mijn vriend en ik rond een uur of twee vertrokken. Belachelijk vroeg, want Tiësto was nog maar net op gang gekomen, maar ik had het wel gezien. Leuk om erbij te zijn, maar ik ga het bij deze ene keer houden. Toch een beetje te duur voor wat niet meer dan een grote fuif met wat spectaculaire lichteffecten is.