fun

Salsa!

Ik kan het zelf amper geloven, maar mijn vriendje en ik zijn vanavond naar een proefles salsadansen geweest. ‘t Zal wel bij die ene proefles blijven, maar hey, baby steps. 😉 Mijn vriendje is zó schattig als hij danst: hij trekt er een blik bij alsof hij verwacht dat hij elk moment door de goden kan neergebliksemd worden. Échte, onversneden angst straalde uit zijn ogen: “Ojee, ik zal toch geen pasje fout zetten?” Neen, dansen is zijn roeping niet, o neen. 😉

Maar hij heeft het toch maar geprobeerd! Ha! Dus mag ik bij deze een klein applausje vragen voor mijn vriendje omdat hij zijn natuurlijke afkeer voor dansen-met-twee overwonnen heeft. Wie weet, misschien geven we morgen op het feestje wel een demonstratie. 😉

Succes!

Jaja, ons eerste feestje-van-de-drie was een groot succes. Al die pre-partystress was nergens voor nodig. 😉

Ondanks de foto’s die ik met de uitnodiging meegestuurd had, waren er toch nog redelijk wat mensen die ons appartementje niet vonden. Mja, een huisnummer valt hier nog steeds nergens te bespeuren. Dus voor de mensen die nog moeten komen: ‘t is de blok met aan de rechterkant een geweldig groot gapend gat (als dat geen mooie alliteratie is).

Natuurlijk zijn we weer veel te enthousiast geweest met de hoeveelheid drank die we voorzien hadden. Al een geluk dat er nog twee feestjes volgen, want doordat er redelijk wat mensen een flesje drank als cadeautje bij hadden, is onze drankvoorraad ongeveer gelijk is gebleven. Alleen de alcoholvrije dranken zijn serieus geslonken. 😉

We hebben trouwens erg leuke cadeautjes gekregen. De olielampjes voor buiten hebben we meteen aangestoken en op het balkon gezet. Daar gaan we de komende feestjes nog veel plezier aan beleven. Dat geldt ook voor het flessenophangding (iemand een idee hoe dat heet, da’s zo’n spul waarin je de flessen ondersteboven hangt en dat rond zijn as draait) dat meteen al dienst kon doen om de cocktail maison te bereiden. (Alleen jammer dat mijn tong blauw uitsloeg na het drinken van te veel cocktail maisons. Nog jammerder is dat daar fotografisch bewijsmateriaal van bestaat.) Verder hebben we nog bonnen gekregen, een wijnrekje, fotokaders en een bakset en speciaal bakpapier (sommige mensen hebben te veel vertrouwen in mijn kookkunsten, vrees ik). Wie weet bak ik tegen het volgend feestje wel een cake. 😉

Door het mooie weer konden we de ganse avond/nacht het schuifraam laten openstaan en volop genieten van het uitzicht op het sfeervol verlichte balkon. Dertig personen was een leuke bende, maar er kon gerust nog meer volk bij. Ik had wel gezegd tegen de aanwezigen dat ze zelf hun drank mochten nemen, want anders kon ik de ganse avond ober spelen en daar had ik geen zin in. ‘k Heb nu al wat minder schrik voor die meer dan vijftig gasten op het laatste feestje.

Doordat ik mij zo goed aan het amuseren was, vloog de avond voorbij en ben ik gewoon helemaal vergeten de pizza’s klaar te maken die we gekocht hadden om de gasten een laatavondsnack te maken. Achja, diepvriespizza’s worden niet zo snel slecht. Ze zullen wel op raken.

‘k Heb ook nog groot nieuws te horen gekregen. Mijn goeie vriendin F die ik al ken van in het middelbaar, is zwanger. Jaja, another one bites the dust. Al de vrouwen die vol overtuiging volhieden dat kinderen niks voor hen waren, zijn één voor één overstag aan het gaan. Alleen ik houd stand, maar het wordt hier wel een beetje eenzaam. 😉

PS: Ik heb het slapen dan toch maar opgegeven.

Terug in Leuven

Ons weekendje Wipers zit er weer op. Voorbij gevlogen. Helaas is de slaapachterstond eerder vergroot dan verkleind. Blijkbaar went een mens snel aan het hebben van een goed bed en slaapkamerwanden die iets dikker zijn dan een gyprocplaat. Verder geen slecht woord over Hotel Albion. Heel vriendelijke mensen, de kamer was kraaknet en het ontbijt tot in de puntjes verzorgd. Alleen dat slapen, dat wilde niet zo vlotten.

Ik zal maar snel in mijn eigen bedje kruipen, want morgen is het weer een gewone werkdag.

Bwards 2006

In eerste instantie was ik niet van plan naar de bwards te gaan. Te druk, te veel werk. Op het laatste moment besloot ik echter de drukte te negeren en tóch naar de bwards te gaan. Gelukkig maar, want het was een zeer plezante avond, bijna even plezant als onze eigenste BlogMeet Leuven. 😉

Laat me beginnen de minpuntjes:
– De luide muziek maakte het erg moeilijk om elkaar te verstaan. Niet ideaal om nieuwe mensen te leren kennen.
– Er waren enkele technische probleempjes met het afspelen van de filmpjes, maar die werden goed opgevangen door de twee presentatoren. Ik denk dat Clo haar roeping gemist heeft. 😉
– Het eerste optreden van één of andere pipo was archislecht. En afschuwelijk luid. Of het optreden van Gerrit goed was, ik zou het niet weten, want toen was ik net in een heel leuk gesprek verwikkeld. (Sorry Gerrit.)
– Ik hou niet van rap. Zeker niet van luide rap.
– Ik vond de Crokidos niet zo lekker, maar ja, ik ben dan ook geen fan van chips.
– Ik moest veel te vroeg naar huis vertrekken onder zachte dwang van mijn vriendje. Natuurlijk had hij overschot van gelijk, want anders zou ik me vandaag een wrak gevoeld hebben. Maar toch, veel te vroeg!

De (veel talrijkere) pluspunten:
– Leukste gadget van de avond: de pen annex bellenblazer van Skynet. Bellen zijn geweldig! Kathleen, Peter, mijn vriendje en ik, hebben ons dan ook geweldig laten gaan bij het bellen blazen. :-)
– De ruimte was rookvrij.
– Ze hadden in HETPALEIS de grootste toiletpictogrammen die ik ooit heb gezien. Heel handig voor mensen met een kleine blaas als ikzelf.
– Kathleen is speciaal voor de bwards helemaal uit Amsterdam gekomen. En dat allemaal voor een doos mignonettes.
– Joke is gewoon een vent met lang grijs haar. Who knew? (Of is dit een minpunt?)
– Ik heb een muis van Creative gewonnen met het belspel! Totaal aantal muizen waar we die avond mee naar huis gegaan zijn: drie. Een mens kan nooit genoeg muizen hebben. 😉
– Gentblogt heeft oververdiend gewonnen in de categorie beste groepsblog.
– De grappige filmpjes van STEW.
– Ik heb hopen leuke, interessante, lieve, aangename en toffe mensen leren kennen. Bestaan er ook onsympathieke bloggers?
– We hebben zoveel gratis drankbonnetjes gekregen dat we ze bij het weggaan hebben moeten weggeven aan de absoluut geweldige Gypsy_eyes.

Het beste heb ik voor het laatste bewaard: de close encounters met (in willekeurige volgorde) Anne, Peter, Joke, Gipsy_eyes, Dikkie, Tom, Anneke, Kathleen, Peter, Gerrit, Pieter, Matthias en Bruno.

Verder waren er nog blitzgesprekjes met i., Sandra, Michel, Pieter, jarige Sam, Greet, Frédéric, WebsterMC, Rikea, Tantieris, Peter, Stefan, Bart, de mannen van STEW, Els en ongetwijfeld nog mensen die ik vergeten ben (waarvoor mijn excuses).

Ik kijk al uit naar de volgende editie.

Verf, verf, verf

Zo’n dagje schilderen is verdorie vermoeiend. Maar het resultaat mag gezien worden. We (= mijn vriend, zijn ouders, zijn broer en zus en ikzelve natuurlijk) hebben erg ons best gedaan. Het ganse appartement (plafonds inbegrepen) is van primer voorzien. Om dit resultaat te bereiken ben ik deze ochtend veel te vroeg uit mijn bed moeten kruipen en dat terwijl ik er gisteren eigenlijk een tikkeltje te laat erin lag. Eigen schuld, dikke bult, moest ik maar niet nog iets willen gaan drinken in de Wentelsteen met enkele toffe mensen.

Wat mij eraan doet denken dat ik iedereen die aanwezig was op onze BlogMeet van harte moet bedanken. Ik vond het een geweldige avond, heb talloze leuke gesprekken kunnen voeren en heb in één moeite mijn hoofdrekenen wat kunnen opfrissen. 😉 (Volgende keer gaan we toch met bonnetjes proberen te werken om de afrekening op het einde wat simpeler te maken.) Een dikke dankjewel ook aan mijn vriendje, die samen met mij de blogmeute trotseerde om centjes te verzamelen. ‘t Is een schatje (en hij kan goed kantjes schilderen).

Nu ga ik een lekker warm bad nemen. Ik denk dat ik vannacht goed zal slapen.

Feestje

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar het verjaardags- annex doctoraatsfeestje van vriend M geweest. Het feestje ging door op zijn appartement, dus het aantal genodigden was beperkt. Niet dat mij dat stoorde: als er minder volk is, heb je de tijd om meer diepgaande gesprekken te voeren. Er waren een aantal nieuwe gezichten bij, maar ongemakkelijke stiltes vielen er nooit. De aanwezigen hadden natuurlijk allemaal een IT-achtergrond, dat schept een band. 😉 Vooral met genodigde U had ik een “klik”. Lang geleden dat ik nog zo hard gelachen heb. :-)

Als afsluiter kregen we het trouwalbum van M en L te zien. Een kunstwerkje van fotograaf Jos Verhoogen. M en L hebben er lang op moeten wachten, maar het resultaat was dit zeker meer dan waard. Prachtige foto’s verwerkt in een bijzonder mooi album. Een aandenken dat de eeuwigheid kan trotseren.

Alleen een beetje spijtig dat het feestje in het midden van de week viel, waardoor niemand het echt laat kon maken. Ach ja, volgende week legt vriendin U haar doctoraat af en zie ik de mensen die ik gisteren heb leren kennen weer terug. Ik kijk er al naar uit!

Gezellig diner

Gisteren zijn we met een bevriend koppel iets gaan eten in één van mijn favoriete Leuvense restaurantjes. Hem kennen we al ettelijke jaren, haar zagen we pas voor de tweede keer. De eerste keer dat we J, de nieuwe vriendin van L zagen, was op een nieuwjaarsfeestje op zijn kot. Het klikte meteen met J. We hebben dan ook gemeenschappelijke roots en ‘t is een slimme juffrouw (twee diploma’s en nu bezig aan haar doctoraat, je moet het maar doen).

‘t Was gisteren het eerste halfuur wel een beetje wennen aan de spraakwaterval van vriend L. Zoveel energie dat die jongen heeft, ‘t is niet te doen. Verder was het eten voortreffelijk, de wijn lekker, de bediening vriendelijk als altijd en waren borstpompen en relactatie de running gag van de avond. Voor herhaling vatbaar (zonder de borstpompen en de relactatie dan wel).

Zo

De examens zijn gedaan. Tijd om de zwartgalligheid op dit blogje wat te verlichten met een streepje zonlicht.

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik gaan dineren in restaurant Ming. Vroeger was dit het chique, maar een beetje ouderwets aandoende Ming Dynasty. Een restaurant waaraan ik trouwens goeie herinneringen heb. Mijn allereerste keer in de Ming Dynasty was een etentje met vriendin M om het behalen van mijn diploma te vieren. Een afspraak die we al jaren op voorhand gemaakt hadden. “Ooit, als we afgestudeerd zijn, gaan we daar eten.” Want het leek ons studentjes, echt wel een superdeftig en heel duur restaurant.

Maar goed, ondertussen heeft de Ming Dynasty een flinke facelift gekregen. Het stijfdeftige is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een hip en fris interieur mét zeer attente bediening. En het eten kost er niet eens zoveel geld. Wij gingen voor een chinese zuurpikante soep als voorgerecht en daarna heerlijke gesauteerde sint-jacobsvruchten. Smullen geblazen!

Na het diner haastten we ons naar de filmzaal (ik heb een heilige schrik om het begin van de film te missen en ik moet altijd nog een last minute plasje doen voordat de film begint). Omdat de examens nog fris in mijn geheugen lagen, had ik niet veel zin om een zware film te zien. Dus werd het The prestige, een film waar ik al positieve kritieken over gelezen had.

Helaas voldeed The prestige niet aan mijn verwachtingen. Misschien was het geen goed idee om twee goochelfilms vlak na mekaar te zien. (Ok, het is al een tijdje geleden dat ik The Illustionist gezien heb, maar daarna heb ik geen tijd meer gehad voor cinemabezoekjes.) Toegegeven, de beelden waren bloedmooi en de sfeerschepping was indrukwekkend. En een hoop van mijn favoriete acteurs waren behoorlijk goed aan het acteren (jammer dat Scarlett maar een bijrolletje had). Wat mij het meeste stoorde was het einde. De deus ex machina (letterlijk te nemen). Blah. Geef mij maar een échte goocheltruc.

Wuif eens een collega uit

Maandag vertrekt één van de collega’s waarmee ik het beste opschiet, voor een half jaar met vrouw en kind naar het buitenland. Zijn zeer geleerde vrouw heeft namelijk een beurs voor een postdoc in Frankrijk gekregen. En hij gaat met haar mee.

Vrijdag na het werk organiseerde hij een kleine afscheidsdrink. Binnen acht weken is hij alweer terug in het land, dus het afscheid valt nogal mee. 😉 Niet dat je mij hoort klagen over zijn voortreffelijke initiatief. ‘s Ochtends een examen, daarna enkele uurtjes gaan werken en vervolgens onder het genot van een drankje en een goed gesprek dat examen doorspoelen. Dat kan deugd doen. Zo deugd dat ik natuurlijk weer ben blijven plakken en daardoor de planning voor ‘s avonds wat in de war raakte en we veel te laat bij mijn ouders in het verre Limburg waren. Shame on me.

Ben trouwens benieuwd of dat telewerken zal meevallen. We schaffen ons alvast een headsetje aan om collega C skypegewijs op de vingers te tikken. 😉