Een beetje aarzelend, maar ze komt erdoor. En da’s maar goed ook, want binnen een uur of drie vertrekken we met een bende van achttien man op weekend. Tijd voor wandelingen in een glooiend groen landschap, pannenkoeken, wie weet een verfrissende duik in een meer, barbecue, wijn, spelletjes en goeie gesprekken. Waimes, here we come!
fun
Beleuvenissen
Samengevat in één woord: zalig! We zijn begonnen met een bende van tien personen en geëindigd met een man of zestien. Onderweg kwamen we andere vrienden tegen en vrienden van die vrienden en zo groeide ons groepje gestaag aan. En wonder boven wonder klikte het met iedereen. Dit ondanks de grote verscheidenheid in leeftijd en bezigheden. Ik denk dat iedereen gewoon goed gemutst was en dat het contact leggen daarom zo vlot ging. Of misschien was ik gewoon in een supersociale bui. 😉
We pîkten een stukje Kadril mee en het grootste deel van het optreden van Urban Trad. Ik was erg gecharmeerd door het optreden van Urban Trad, vrolijke muziek die tot dansen uitnodigd, gebracht door goeie muzikaten. En als afsluiter speelden ze natuurlijk Sanomi. De paraplu’s hadden we voor niks meegesleurd, want ondanks de dreigende hemel bleef het lekker droog. De temperaturen waren aangenaam te noemen, zelfs voor een koukleum als ik.
Omdat er in onze groep enkele mensen nog niets gegeten hadden, zakten we naar de Komeet af voor een hapje en een drankje. Doordat het weer wat twijfelachtig was, bleven vermoedelijk veel mensen thuis, want er was plek zat op het niet-rokersverdiep. Na het optreden van Kadril wilden we graag nog iets drinken. Niet eenvoudig als je met een groep van zestien personen op stap bent, maar we wilden toch proberen een plekje te vinden. En ja, het geluk lachte ons toe: in de Wentelsteen, het eerste café dat we aandeden, vonden we een hoop vrije tafeltjes. Vlakbij het toilet, maar da’s handig voor de grote nood.
We hebben gebabbeld en gekeuveld tot een uur of twee en vervolgens de avond afgesloten met een spelletje weerwolven. De valse beschuldigingen vlogen vrolijk heen en weer en er werden à volonté onschuldige burgers gelyncht. Een tip voor toekomstige spelletjes: mijn vriendje is bijna altijd weerwolf. Het loont dus om hem zo snel mogelijk te elimineren. Helaas heeft mijn vriendje zo’n onschuldig uiterlijk dat hij bijna altijd wint als hij weerwolf is. Niemand verdenkt hem! Nog een tip: ik ben bijna NOOIT weerwolf dus stop met mij te lynchen in de eerste ronde, alstublieft!
Cocktailbalans van de avond: mojito, frozen daquiri en white lady (bij gebrek aan margarita en dat terwijl ik geen gin lust).
Trouwfeest
Dit weekend trokken mijn vriend en ik richting Oost-Vlaanderen voor het trouwfeest van zijn jongere nichtje. De trouwmis was mooi (met dank aan het zusje van de bruid die voor de klassieke zang zorgde, een talent om te koesteren), het feest plezant, het eten om duimen en vingers bij af te likken (we hadden niet minder verwacht, want de bruidegom is chefkok), de gesprekken aangenaam, de dj iets te kwistig met de slows naar mijn goesting en het hotel waarin we overnachtten, te duur voor wat het was. Speciale vermelding voor God, die met enkele welgemikte paukenslagen de misviering wat extra luister gaf en die na de mis de hemelsluizen wagenwijd open zette.
Kanttekening bij de dag: Moest ik een ad fundum gedronken hebben elke keer dat iemand ons gevraagd heeft: “En wanneer is het jullie beurt?”, dan hadden ze mij voor de soep op tafel stond al naar het ziekenhuis kunnen afvoeren om mijn maag leeg te pompen. Mensen, knoop het voor eens en voor altijd in jullie oren. Hier wordt niet getrouwd. Nu niet, volgend jaar niet, nooit. Ik val niet graag in herhaling.
Welkom in Leuven
Gisteren was het dan eindelijk zover, het moment waarop ik al ettelijke jaren zat te wachten: de officiële verwelkoming van de nieuwe Leuvenaars op het stadhuis. Nu voel ik mij al jaren Leuvenaar (ongeveer vanaf de eerste dag dat ik als groentje in Leuven mijn studiecarrière inzette met een bezoek aan de Oude Markt, toen nog niet autovrij), maar sinds een maand of twee is het ook écht officieel. En bij deze komt er ook een einde aan de tochtjes naar een gemeentehuis in het verre Limburg. Het werd tijd.
De verwelkoming begon met een speech van Tobback. Beetje gestoef over de stad, schetsen van het belang van de unief, een kleine vermelding van het parkeerprobleem. Naar zijn doen een behoorlijk makke speech, vond ik. Dat kan beter, Louis! Na de speech kregen we een rondleiding in het stadhuis. We hadden een heel goede gids, een vrouw die duidelijk met passie over de interessante geschiedenis van Leuven en de rivaliteit met de Brusselaars babbelde. Tja, Leuven heeft misschien niet het grootste stadhuis, maar wel het mooiste. 😉
We mochten zelfs een blik werpen in het heilige der heiligen: de bureau van Tobback himself. Opvallend afwezig: een computer. Hoe de mens zijn werk gedaan krijgt zonder, het is mij een raadsel. Het bureau was bijzonder ordelijk en voorzien van de nodige geestrijke dranken om voor inspiratie te zorgen. 😉 ‘k Zou er persoonlijk niks op tegen hebben om in zo’n mooie historische omgeving te werken, maar dan toch liefst mét computer en internetverbinding.
Fotootje van de bureau:
Na de rondleiding volgde nog een kleine receptie. Bijzonder leuk was dat er zich enkele bekende gezichten onder de nieuwe Leuvenaars bevonden: een kennis die ik al een jaar of twee niet meer gezien had en een oud-studiegenootje. Ideaal om bij te babbelen onder het genot van een glaasje kriek en een aantal lekkere toastjes. De kennis bleek zich samen met zijn vriend een appartementje gekocht te hebben niet eens zo ver van ons. Ik moet toegeven dat ik een beetje verrast was over het feit dat hij een vriend had, want ik heb altijd gedacht dat hij hetero was. Alhoewel, knap, goed verzorgd, vriendelijk, sympathiek, de aanwijzigingen waren er. 😉 ‘k Heb ze meteen maar uitgenodigd om eens langs te komen in ons nieuwe appartement.
Ook fijn om bij te kunnen bijpraten met mijn oud-studiegenootje. Ik organiseer regelmatig reünies voor de mensen waarmee ik ben afgestudeerd, maar hij komt bijna nooit. (Eén keertje heeft hij acte de présence gegeven omdat ik hem in de Delhaize tegen het lijf ben gelopen en hem halvelings verplicht heb te komen. 😉 ) Ik heb zo’n gevoel dat hij een beetje buiten de vaste kliek valt die naar elkaars housewarming parties en doctoraatsverdedigingen gaat. Toch jammer, want ‘t is een sympathieke kerel én hij had een knappe Spaanse vriendin aan zijn zijde met wie ik nog wel eens een goed gesprek wil voeren.
Na nog een paar toastjes verorberd te hebben, breiden we een eind aan de gesprekken, want mijn vriend had nog een afspraak met zijn collega’s en die zaten met hongerige magen op hem te wachten om aan het diner te beginnen. Bij het buitenkomen van het stadhuis werden we getrakteerd op een werkelijk schitterende regenboog. De mens kan nog zulke indrukwekkende bouwwerken maken, de natuur overklast de kunstwerken van de mens moeiteloos.
Natuurlijk heb ik mij daarna laten overhalen om mee te dineren met de collega’s van mijn vriend. Ik heb immers nog nooit slecht gegeten in de Kosmopol, zelfs al moesten we gisteren een beetje te lang wachten naar mijn goesting. En zeg nu zelf, een aanbod voor een gratis maaltijd, dat sla je toch niet af?
Say cheese
Impressie van de kaastafel gisterenavond:
Regal de Bourgogne aux raisins was mijn persoonlijke favoriet. Natuurlijk had mijn vriendje weer veel te veel in huis gehaald (niet alle kazen staan op de foto). We zullen nog een tijdje kaas en druiven mogen eten. 😉 Het avondje was alleszins een groot succes: de kazen waren zeer lekker, de wijn vloeide rijkelijk, het gezelschap was uitmuntend (ik heb mijn Frans nog wat kunnen oefenen, hoera!) en we hebben als cadeautje een overnachting in een kasteel gekregen. Wat wil een mens nog meer?
Doctor Q
Vanavond ben ik na het werkcollege naar de doctoraatsverdediging van vriend Q geweest. Mijn vriendje en ik waren nog net op tijd om de allerlaatste vraag van de jury te horen (iets met een platte band en zo). Na een korte beraadslaging deelde de voorzitter van de jury ons mede dat Q zich vanaf vandaag doctor Q mag noemen. Waarmee de teller van het aantal doctoren in mijn kennissenkring op 11 komt te staan. Dat zijn toch wel een hoop geleerde mensen. Impressive.
Om eerlijk te zijn, snapte ik bitter weinig van het doctoraat van Q, maar ik ben blij dat hij vijf jaar hard werken op een mooie manier heeft kunnen afsluiten. En ik ben nog blijer dat er op de receptie vlotjes werd rondgegaan met de schuimwijn. 😉 (Gelukkig waren er broodjes om de schade aangericht door de schuimwijn te milderen.) En ik heb nog een gezellig gesprekje gehad met een paar oud-proffen. (En meteen een vraag gekregen of ik geen zin had om terug naar het departement te komen, maar daar heb ik toch eens goed mee gelachen. Onderzoek is just not my cup of tea.)
Driemaal is scheepsrecht
Vorige zaterdag was het dan eindelijk zover: onze derde en laatste housewarming party. Er waren meer dan vijftig personen ingeschreven en in totaal zijn er daarvan zevenenveertig mensen komen opdagen. Mijn schrik dat zo’n bende niet in ons appartementje zou passen, bleek ongegrond te zijn (met dank aan ER Meubelen die onze eettafel een maand later dan gepland zullen leveren). Het was druk, maar er bleef genoeg ruimte over om te kunnen ademhalen en bewegen. Wel jammer dat ik door de drukte met sommige mensen maar een paar woorden heb kunnen wisselen. Er zijn bij het afscheidnemen veel afspraakjes gemaakt voor een vervolgbezoekje. 😉
Er is heel veel drank verzet, maar niet genoeg om onze drankvoorraad serieuze schade toe te brengen. We hebben nog genoeg voorraad voor een feestje of drie, vier, zeker als ik de drank die we cadeau gekregen hebben, meereken. Over cadeautjes gesproken, we zijn weer verwend geweest. De buit: ovenschotels van Pyrex, een plantje, een cd, boeken, mooie glazen potjes en cocktailglazen, Bongo-bonnen, Metaleuven-bonnen, serveerlepels, lekkere dingen van Oil & Vinegar, ons rubber duckie en oja, hopen drank. 😉
Ook ditmaal was wijn de minst populaire drank van de avond (twee flessen geledigd op een hele avond). Bier en schuimwijn konden de mensen wel bekoren. Ik denk dat de mensen gewoon graag schuimwijn drinken uit de mooie glazen die we cadeau gekregen hebben op één van de vorige feestjes. 😉
Ik denk dat iedereen zich goed geamuseerd heeft (of toch goed heeft gedaan alsof). Zelfs het feit dat ik vergeten was de cocktailshaker uit te spoelen en de margarita’s verdacht blauw zagen en even verdacht smaakten als ze eruit zagen, kon de pret niet drukken. De pizza’s waren ook weer een groot succes en vormden een goed tegengewicht voor de overdaad aan alcohol die geconsumeerd werd (mijn vriendje zijn nichtjes waren ZAT). We hadden ditmaal veel te veel chips in huis gehaald ofwel was het publiek van zaterdag niet zo chipsminded. We hebben nog vijf grote zakken over en mijn vriend en ik zijn niet echt chipseters. Al goed dat zo’n zak niet rap slecht wordt.
Nu komt er binnenkort nog een kleine drink voor de collega’s van mijn vriend en dan houden we even een partypauze.
De vorige edities: housewarming 1 en housewarming 2.
(Vr)eten
De laatste dagen hebben we weer overvloedig aan de feestdis gezeten. Maandagavond barbecue bij E, T en hun allerschattigste dochtertje. Experiment van de dag: groentenspiesjes op de barbecue (lekker!) en banaan en chocolade in zilverpapier (lekkerder!). De banaan veranderde door het stoven in bananenpulp en kreeg een licht alcoholisch smaakje. Een paar glaasjes wijn erbij en het feestje was compleet.
Gisteren zijn we op stap geweest met de schoonfamilie ter gelegenheid van de verjaardag van de pater familias. We begonnen de avond met een glaasje Chardonnay Meerdael (danku Bruno) op ons appartementje, om vervolgens de smaakpapillen van de jarige te testen met behulp van een blinddoek en shotjes uit onze uitgebreide drankvoorraad. Daarna ging het richting stad. De broer en zus van mijn vriendje hadden allerlei opdrachtjes verzonnen voor een (mini-)zoektocht door de stad met als eindpunt restaurant Samourai. Er werd aldaar weer met (gebakken) eieren gemeten en zelfs met zoutvaatjes (iets wat de broer van mijn vriend niet echt kon appreciëren, want hij heeft zo’n zoutvat tegen zijn kop gekregen). Het eten was naar goeie gewoonte voortreffelijk. De Japanse keuken behoort echt tot mijn favorieten: sushi, sashimi, teppanyaki, I love it all. Omdat ik maandag op de barbecue al redelijk wat glaasjes wijn achterover geslagen had, heb ik mijn alcoholinname beperkt tot één glaasje wijn. Overdaad schaadt, of zoiets. 😉
Smullen
We zijn gisteren op het diner bij onze vrienden ongelooflijk hard in de watten gelegd. Er werden ons zowaar culinaire hoogstandjes voorgeschoteld als mousse van parmesaan, espuma van frambozen, schuimbereidingen, enzovoort. Ik was zwaar onder de indruk. Op zo’n momenten vind ik het jammer dat ik zelf niet in staat ben tot het creëren van zulke heerlijkheden. Ik raak al in paniek als ik twee dingen op hetzelfde tijdstip moet klaar krijgen (lang leve de éénpansgerechten).
Een impressie van wat we zoal voorgeschoteld kregen.
Een hapje met aardappel en scampi:
Het voorgerecht met verse tonijn, witte asperges en avocadomousse:
Het hoofdgerecht met speenvarken, mini-shiitake paddenstoelen, aardappeltjes en twee sausjes:
En last, but not least, het prijswinnende dessert:
Voor herhaling vatbaar!
Housewarming nummer twee
Was een groot succes! Wel een beetje spijtig dat er op het laatste moment nog mensen hebben afgezegd of gewoon niet zijn komen opdagen (foei!). Maar niet getreurd, meer drank en hapjes voor de personen die wel gekomen zijn. 😉 En eerlijk, ik vond het wel gezellig dat er wat minder volk was. Nu kon ik wat meer tijd uittrekken om te babbelen met de gasten.
Ik ben blij dat de kleur van de keuken zo goed in de smaak blijkt te vallen. ‘t Was een beetje een gewaagde keuze, maar tot nu toe hebben we alleen maar positieve commentaar gekregen (ofwel waren onze gasten te beleefd om toe te geven dat ze de kleur maar niks vonden). Zelfs de beruchte groene kamer kon er nog mee door volgens sommigen.
Opvallend: er is véél meer drank verzet dan vorige week. Dat volk van Gent kon er wat van. 😉 Vooral de cocktails vielen goed in de smaak. ‘k Heb meermaals de shaker mogen bovenhalen en onze bar butler is ook goed gebruikt geweest. De ice crusher hebben we moeten verplaatsten naar de badkamer. Crushed ice is onontbeerlijk voor cocktails, maar damn, dat ding maakt veel lawaai. Specialiteiten van het huis zijn caipirinha en margarita. Niet toevallig mijn twee favoriete cocktails. 😉 Vraag ernaar als u bij ons op bezoek komt.
Wijn is trouwens helemaal niet meer populair. Op de twee feestjes die we al gehad hebben, is er geen enkele fles rode wijn gedronken en ocharme één flesje witte wijn. Champagne, cava en gewone schuimwijn (voor de cocktail maison) daarentegen gingen er wel vlotjes in.
Meest gehoorde opmerking: “Tiens, jullie bed staat in het midden van de kamer.” (Wat trouwens ideaal is om rondleidingen te geven: een toertje rond het bed.) We hebben dat bed zo gezet om de muren van de slaapkamer te schilderen en na de werken is dat daar blijven staan.
In de categorie “wat ben ik deze keer vergeten te serveren”: de zwamworstjes. Nochtans één van de lievelingshapjes van mijn vriendje. Gelukkig heb ik ditmaal wel aan de pizza’s gedacht. 😉
Een dikke dankjewel aan iedereen die is komen meefeesten. Een écht goed feestje wordt gemaakt door de feestvierders.
Klein minpuntje: ik was deze ochtend alweer wakker om negen uur. Grmbl.