Uitwuifdrink

Dinsdagnamiddag stopten mijn medewerkers en ik allemaal stip om 16u met werken. We hadden immers belangrijkere dingen te doen: afscheid nemen van onze lieve collega die een jaar onbetaald verlof neemt om de wereld rond te reizen. Zo jaloers, zij doet waar ik alleen maar van kan dromen. Want laten we eerlijk zijn, in mijn huidige job is een jaar onbetaald verlof nemen echt geen optie. Maar goed, ze heeft altijd keihard gewerkt en ik gun haar dit sabbatjaar uiteraard van harte. Voor de gelegenheid waren ook een collega in ziekteverlof, herstellende na een operatie, en onze pas gepensioneerde collega komen opdagen. Fijn dat zij er ook bij waren!

Omdat we onze collega niet zomaar wilden laten vertrekken zonder een officieel uitwuifmoment, trokken we samen naar Au Bassin om gezellig iets te drinken en meer te vernemen over haar plannen. Toegegeven, de cava daar viel wat tegen, maar gelukkig maakte de Moscow Mule veel goed. Mijn collega en haar man starten hun reis in Mali om vervolgens nog een paar andere landen in Sub-Sahara-Afrika te bezoeken. Ze kozen specifiek Mali als hun eerste bestemming uit omdat mijn collega daar een Foster Parent kindje heeft. Ze is van plan van met een grote valies vol met spullen naar daar te trekken, die daar achter te laten en verder te reizen met de rugzak. Had ik al gezegd dat mijn collega super cool is?

Na twee drankjes begon iedereen honger te krijgen en zakten we met een coalition of the willing af naar Menma voor een lekkere kom ramen. Een aantal van mijn collega’s hadden nog nooit ramen gegeten. Tss, en dat in 2020! Gelukkig viel mijn favoriete fastfoodgerecht bij iedereen in de smaak, ook bij de wat moeilijkere eters. Dat flesje saké erbij was dan ook de kers op de taart.

Ik weet nu al dat ik mijn collega heel erg ga missen. Ze was altijd de rust zelve en was ook de meest ervaren persoon in mijn team. Bij wie ga ik nu terecht moeten met al mijn vragen? Aan de andere kant ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat een jaar zo voorbij is. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze zal al terug zijn. 😉

Yet another Samourai Lunch

Ik weet het, qua originaliteit kan dit tellen, maar zo’n lekkere bentobox gaat er altijd wel in. En daifuku (大福) als dessert sla ik natuurlijk nooit af.

Met dank aan mijn lieve collega voor de traktatie!

Een surreële dialoog: Dalí & Magritte

Toegegeven, als de tentoonstelling Dalí & Magritte niet verlengd was, was ik er ongetwijfeld niet geraakt. Maar soms heeft een mens al eens een meevaller en dit was er zo eentje. Toen het bericht van de verlenging binnen liep, was ik er als de kippen bij om twee tickets te kopen voor het allerlaatste weekend van de tentoonstelling. Op de valreep, met andere woorden.

En ja, het was een beetje te druk om optimaal van de prachtige werken van Dalí en Magritte te kunnen genieten, maar met wat slim manoeuvreren, slaagden mijn vriend en ik er toch in om onze favoriete werken uitgebreid te bewonderen. Ook complimenten aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten die erin geslaagd zijn een zeer mooie bezoekersgids uit te werken met toegankelijke teksten over de werken van beide kunstenaars (de tikfouten zie ik graag door de vingers). Zeer fascinerend om de gelijkenissen, maar ook de verschillen te ontdekken in de werken van Dalí en Magritte. Een toptentoonstelling!

In het algemeen voelde ik me iets meer aangetrokken tot de werken van Magritte dan tot die van Dalí. De werken van Dalí zijn me een beetje te nachtmerrieachtig. De bekoring van Sint-Antonius is natuurlijk een absoluut topwerk, maar ik zou het liever niet in mijn living hangen. Geef mij dan maar dat lieflijk duifje van Magritte.

Een greep uit de werken die mij het meeste aanspraken:

La magie noire – Magritte:

Ontdekking – Magritte:

De geheimzinnige speler – Magritte:

De ontdekking van het vuur – Magritte:

Geboorte van vloeibare verlangens – Dalí:

Mierengezicht – Dalí:

Het woordgebruik – Magritte:

De ideeën van de acrobaat – Magritte:

Een paar met het hoofd vol wolken – Dalí:

De aanslag – Magritte:

De bekoring van Sint-Antonius – Dalí (mijn favoriete werk van Dalí):

De annunciatie – Magritte:

Ouderdom, adolescentie, kindertijd (De drie levensfasen) – Dalí:

Portret van mevrouw Isabel Styler-Tas (Melancholie) – Magritte:

En het museumgebouw zelf mag er natuurlijk ook wel zijn. 😉

Als uitsmijter nog een werk van Panamarenko:

A Bright Brussels Valentine

Enorm genoten van Bright Brussels dit jaar. Nu heb ik altijd al een zwak gehad voor vuur en lichtjes, maar naar sommige installaties kon ik echt blijven kijken. Daarom neem ik jullie graag mee langs een paar highlights van deze Valentijnsavond.

Mijn persoonlijke favoriet, met stip op nummer één: Les Luminéoles. Van een ongelooflijke poëtische schoonheid die betoverde.

UV Dimension III (ideale combinatie van muziek en lichtshow om een feestje op te bouwen):

Contemplation (prachtige kleuren, maar ondertussen heb ik al te vaak dit soort projecties gezien):

PING (een soort virtuele roller coaster):

Experignon (not my cup of tea):

Rhizome (leuk om onder door te wandelen):

Frontier:

En toen was het tijd om de trein naar Leuven te nemen, want ondertussen was mijn vriend geland in Zaventem!

Ladies night out in restaurant de l’Ogenblik

Donderdagavond had ik een date met een goede vriendin om bij te praten onder het genot van een lekkere maaltijd en een goed glas wijn. Ditmaal had zij het restaurant gekozen. En ik moet eerlijk zijn, zelf zou ik niet direct bij dit etablissement uitgekomen zijn. Maar kijk, restaurant de l’Ogenblik bleek een verrassend gezellig, ietwat ouderwets aandoend restaurant te zijn dat degelijke Belgische kost serveert. De carpaccio van Sint-Jacobsvruchten kon alvast mijn goedkeuring wegdragen en ook de gestoomde skrei met spinazie was erg lekker. Alleen jammer dat we vlakbij de keuken zaten, waardoor het een aan- en aflopen was van obers.

Eigenlijk had ik genoeg gegeten met voor- en hoofdgerecht, maar als er een kolonel op de dessertkaart staat, is het moeilijk om die aan mij voorbij te laten gaan. Citroensorbet is goed voor de spijsvertering, nietwaar?

Ik was blij om te horen dat het ondertussen wat beter met mijn vriendin gaat. De scheiding zal binnenkort gefinaliseerd worden en de kinderen zien een verhuis naar haar nieuwe huurappartement in Tervuren helemaal zitten. Haar nieuwe job is geknipt voor haar, alleen jammer dat het met de collega’s minder goed klikt. Hopelijk kan ze genoeg voldoening uit het werk zelf halen om er even te blijven, want een beetje stabiliteit in haar leven is op dit moment welkom, denk ik. Ze vertelde me ook over haar nieuwe hobby: masseren! En voordat ik het wist, had ik mezelf een gratis massage geboekt. Altijd bereid om proefkonijn te spelen. 😉

We sloten de avond af met een lekker glaasje wijn in The Dominican. Een stijlvol einde van een fijne avond.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Kaaitheater! Voor een interessante blik achter de schermen.

Belgische kost bij Le Bugatti

Na mijn Bourgondische uitspattingen in Mechelen, spoorde ik terug naar Brussel. Doordat de workshop wat langer had geduurd, was ik maar net op tijd voor de dinner date met mijn vriend en zijn collega’s in wat ongetwijfeld hun favoriete Brusselse restaurant is: Le Bugatti. Het was het derde jaar op rij dat we bij Le Bugatti aten en ik ben er zeker van dat we hier volgend jaar opnieuw zullen belanden, indien mijn vriend en zijn collega’s in 2021 naar FOSDEM komen. Het restaurant en de bediening voelt alleszins zeer vertrouwd aan ondertussen.

Ik moet toegeven dat ik helemaal geen honger had, na al die kaas en wijn in de namiddag. Ik herinnerde mij van het vorige bezoek aan Le Bugatti dat de wijn niet zo fameus was. Om het contrast met de heerlijke wijnen die ik in The Cellar geproefd had, niet te groot te maken, bestelde ik me een coupe champagne. Altijd lekker. Natuurlijk was onze Fransman weer rijkelijk te laat, dus bestelde ik frietjes voor mijn gezelschap dat met knorrende magen zat te wachten. Uiteindelijk kwam de Fransman toch opdagen met vrouw en kind en kon iedereen bestellen.

Omdat mijn appetijt zeer klein was, ging ik voor de voorgerecht versie van de tomaat-garnaal (één tomaat i.p.v twee). Daarvoor had ik nog net een plekje vrij. Mijn vriend bestelde een typisch Brussels streekproduct: bloempanch. Bloempanch is de Brusselse versie van een bloedpens, maar veel dikker en met spek erin verwerkt. Ik proefde een stukje en moet zeggen dat de bloempanch heel lekker was. Zeker de moeite waard om te bestellen bij een volgend bezoek, al was de portie wel zéér riant.

Na de maaltijd keerden we terug naar ons hotel en dronken daar nog een glaasje in de Loui Bar. Om in de sfeer van de dag te blijven, hield ik het bij een glaasje wijn, terwijl mijn vriend en zijn twee collega’s de dag afsloten met iets sterkers.

The Best Breakfast in the World

Maar echt, zo’n overdaad aan keuzemogelijkheden! Alleen al daarvoor zou een mens in het Steigenberger Wiltcher’s hotel gaan overnachten! Extra bonuspunten voor de heerlijke Crémant de Luxembourg. I do love me some bubbles with my breakfast.

Belgische kost bij RestoBières

Het begint een beetje een traditie te worden: een weekendje op hotel in Brussel in februari, omdat mijn vriend en zijn collega’s deelnemen aan FOSDEM. Al begin ik eerlijk gezegd te vermoeden dat FOSDEM voor hen eerder als excuus geldt om drie dagen te kunnen profiteren van de Belgische keuken en de Belgische bieren. 😉

Dit jaar geen problemen met vertraagde vluchten (mijn vriend was al van donderdagavond in het land), al moesten we naar goede gewoonte weer lang wachten op de Franse collega van mijn vriend. Fransen en stiptheid, het zal nooit wat worden, al was zijn schattige baby van zes maanden natuurlijk een goed excuus. Voor het eerst was ik dus niet de enige vrouw in het gezelschap, want de mama van de baby was ook van de partij.

Het kostte mijn vriend en ik een beetje moeite om op een vrijdagavond een geschikt Brussels restaurant te vinden voor een gezelschap van 8 personen, voornamelijk omdat we pas de dag zelf aan het zoeken waren geslagen. Gelukkige bleek RestoBières een goeie keuze, met een gezellig interieur, veel speciaalbieren en zelfs een eigen huisbier. We startten de maaltijd met wat garnaalkroketjes om te delen en mijn tongrolletjes met sint-jacobsvruchten en mosselen waren erg lekker. Zelfs de wijn in dit bierrestaurant was goed! Dit keer was ik wel zo slim om geen dessert meer te nemen, want die authentieke Belgische keuken ligt toch altijd stevig op de maag…

Na de maaltijd sloten we de avond af in volkscafé Volle Brol op het befaamde Vossenplein. Het was er bijzonder rustig voor een vrijdagavond, maar ze hadden veel Belgische bieren, dus ons gezelschap was tevreden. En de (goedkope) cava die ik er dronk was qua prijs-kwaliteit dik in orde.

Na een laatste rondje wandelden we samen naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel om te genieten van een welverdiende nachtrust tussen hotellakens.

Brafa!

Toen een collega vroeg of ik donderdagavond zin had om mee te gaan naar Brafa, twijfelde ik. Ik had nog bergen werk en na 17u krijg ik meestal het meeste werk verzet. Na 17u zijn immers de dagelijkse vergaderingen achter de rug en kan ik in alle rust beginnen aan het beantwoorden van e-mails, ondertekenen en nalezen van documenten. Maar hey, de boog kan niet altijd gespannen staan en kunst prikkelt de hersenen. Dus sloot ik mijn computer stipt om 17u af en trok ik met mijn collega’s naar Tour & Taxis.