Gezocht: peperlikeur

In Utrecht dronken we een werkelijk geweldig aperitief: peperlikeur met cava. Dit leek ons een ideaal drankje om op toekomstige feestjes aan onze gasten te serveren. Helaas weten we niet waar we in België peperlikeur kunnen kopen. Een kleine Google-zoektocht naar peperlikeur levert bedroevend weinig resultaten op. Vandaar deze oproep: kent er iemand een winkel waar ze dit drankje verkopen? De persoon die mij de gouden tip geeft, trakteer ik op cava met peperlikeur. 😉

Update 28/11: Aan de reacties te zien ben ik niet duidelijk genoeg geweest in mijn omschrijving. Het drankje dat ik zoek is een roodachtige likeur. Een likeur met aan de smaak te oordelen (en aan de decoratie op het glas) als basis die kleine, pikante rode pepertjes die in veel Aziatische gerechten gebruikt worden. Het leek mij een soort drankje dat je in een Aziatische winkel zou kunnen vinden.

Impressies van Utrecht

Er zijn twee dingen die Utrecht is uniek maken: de hoogste Domtoren van Nederland en de werven. De Domtoren is niet enkel uniek door zijn hoogte: de toren staat volledig los van de kerk. Op 1 augustus 1674 verwoestte een tornado het slecht geconstrueerde schip van de Domkerk. De stenen puinhoop bleef nog jaren liggen en deed dienst als een soort van steengroeve. De laatste restanten van de ruïnes werden pas in 1826 opgeruimd, waardoor het Domplein ontstond dat de toren scheidt van de rest van de Domkerk. Best wel een bizar gezicht: een losstaande toren en een halve kerk met daartussen een plein.

De werven van Utrecht zijn een ander verhaal. Utrecht is gebouwd aan een zijarm van de Rijn. Doordat men stroomopwaarts dammen op de Rijn gebouwd heeft, is in de loop der tijden het water in de grachten beginnen zakken. Hierdoor kwamen de kelders van de huizen aan de grachten gelijk te liggen met het waterniveau. Slimme bewoners kwamen op het idee om de kelders verder uit te graven onder de straten door tot aan het laagstaande water van de grachten. De handelswaar kon dan rechtstreeks vanaf de boten op de gracht in de verlengde kelders binnengebracht worden. Zo zijn de werven ontstaan. In de werfkelders zijn nu winkeltjes en restaurantjes gevestigd.

Het was een beetje frisjes tijdens ons bezoek in Utrecht, maar dat weerhield er ons niet van om de 465 trappen van de Dom te beklimmen. Boven op de toren woei een venijnig windje, maar gelukkig bleven de hemelsluizen dicht. ‘s Avonds maakten we een boottochtje op de grachten. Het toeval bracht ons samen met een groep Nederlanders die luidruchtig flauwe mopjes vertelden en met hun schallend gelach voor een bijzonder hartelijk sfeertje aan boord zorgden. Best wel gesjellig. Een tip voor de mensen met kinderen: bezoek zeker het spoorwegmuseum. Prachtig museum waar men door een interactieve en multimediale aanpak (ik lijk wel een reclamefolder) treinreizen en treinen van vroeger en nu in beeld brengt. De moeite.

Met dank aan de vriendin van mijn broertje. Want als zij niet in Utrecht haar stage had gedaan, zou ik deze stad waarschijnlijk nooit bezocht hebben.

Vergadering

Vanavond om half zeven. Neen, dit keer niet voor mijn werk. Vanavond is het de allereerste keer dat de heren van de bouwfirma en alle appartementeigenaars van het gebouw in één en dezelfde ruimte aanwezig zullen zijn. Ik verwacht mij aan veel verhitte discussies. Hopelijk ontaardt de boel niet in een vechtpartij, want er zijn veel misnoegde eigenaars in ons gebouw. Al een geluk dat ik niet geloof in het gebruik van geweld. 😉

Bomma

Mijn bomma weet niet meer wie ik ben. Het begon een klein jaar geleden. Spullen die ze ergens legde en daarna niet meer kon terugvinden. Vreemde mensen die in haar verbeelding ‘s nachts zomaar haar kamer binnen wandelden. ‘s Nachts wakker worden en zich beginnen aankleden omdat ze dacht dat het tijd is om op te staan. Namen die vergeten werden, mensen die vergeten werden. Het verergde stap voor stap. Eerst langzaam, nu steeds sneller. Elke dag gaat er een stukje geheugen verloren.

Ik zeg: “Dag bomma.” Ze kijkt me aan met grote verbaasde ogen. Ik zeg: “Dag, alles goed?” Mijn broer wijst naar mij en vraagt: “Weet je nog wie dat is?” Mijn bomma zegt: “Oei, ik ben het vergeten.” Ik zie aan haar gezicht dat ze rondzoekt in de diepste, duistere hoekjes van haar geheugen. Ze zoekt wanhopig, maar vindt niks. Ze weet het niet meer. Ze is het vergeten. Ze glimlacht naar mij: “Je komt toch nog eens terug, he? Wanneer kom je weer op bezoek?” Ik zie aan haar ogen dat ze geen flauw idee heeft wie er voor haar staat, maar ze probeer de schijn op te houden. Ik zeg: “Ik kom gauw weer.”

De tijd is genadeloos.

Tip

Als jullie toevallig eens in Utrecht zijn en honger hebben, kan ik jullie van harte restaurant Opium aanbevelen. Dit restaurant met de verslavende naam serveert gerechten geïnspireerd op de Aziatische keuken (met stokjes kunnen eten is een voordeel). We waren zeer gecharmeerd door de gezellige, maar toch trendy inrichting en het gashaardvuur. Ik persoonlijk was nog meer gecharmeerd door de bijzonder knappe en vriendelijke ober die blijkbaar nog een tijdje in Antwerpen gewoond had. Als ik nog vrijgezel was, dan wist ik het wel. 😉 Voor de heren: de diensters waren al even knap. Volgens mij kwam de ganse bediening rechtstreeks uit de catalogus van een modellenbureau. En oja, voordat ik het vergeet, het eten was zeer lekker en prachtig gepresenteerd.

Bij deze heb ik mijn belofte om in België reclame te maken voor restaurant Opium ingelost. Allen daarheen!

Terug!

Vermoedelijk hebben jullie niet eens gemerkt dat ik weg was, maar ons weekendje Utrecht is alweer achter de rug. ‘k Ben doodop van de lange, donkere terugrit van Utrecht naar Limburg (waar we mijn broertje afgezet hebben) en van Limburg naar Leuven. Mijn bedje lonkt verleidelijk. Een uitgebreid verslagje en eventueel foto’s zullen voor een andere keer zijn. Morpheus wenkt.

Friendship never ends?

Gisteren hebben mijn vriend en ik de vooruitgang van baby O bewonderd. Baby O is in september ontsproten aan de lenderen van mijn beste vriendin uit het middelbaar. Omdat baby’s de neiging hebben om als kool te groeien, werd het hoog tijd om met eigen ogen te aanschouwen hoeveel vooruitgang ze al gemaakt had. Baby O beschikt alvast over de nodige mensenkennis, want ze trakteerde mij zowaar op een (zij het aarzelend) glimlachje. 😉

Een bezoekje aan vriendin F en haar man heeft altijd iets nostalgisch. Op een zeker moment mondt het gesprek steevast uit in herinneringen ophalen aan vroeger. En hoe zou het met die zijn? En die, heb jij daar nog iets van gehoord? En dan komen we telkens weer tot de vaststelling dat al die vroegere klasgenootjes uit ons leven zijn verdwenen. Foetsie, weg. Zelfs van ons vaste meisjeskliekje van vier (de meisjes van de Latijnse, neen, echt populair waren we toen niet) zijn wij twee de enige restanten. Via via hebben we vernomen dat nummer drie ondertussen al twee kindjes heeft en nummer vier is geëmigreerd naar Italië.

Vind ik het jammer dat die vriendschapsbanden verbroken zijn? Soms wel, meestal niet. Ik maak ook geen aanstalten om het contact te vernieuwen en dat zegt genoeg. Niets duurt eeuwig.

Werkongeval

Eergisteren hebben we vernomen dat er vorige week op de werf naast ons een arbeidsongeval gebeurd is. Dat verklaart meteen waarom de werf met een politielint is afgezet en er al een week niet meer verder gewerkt is aan de herstellingen. Meteen kunnen we ook de harde bonk en de luide schreeuw die we vorige week op een ontieglijk vroeg uur hoorden, plaatsen. Je hoopt natuurlijk altijd dat je je vergist hebt en dat er gewoon een werkman op zijn vinger heeft geklopt. Dat was het dus niet. We weten niet hoe ernstig het ongeval was, hopelijk valt het al bij al nog mee en is de persoon in kwestie snel weer op de been.

Ik begin zowaar te geloven dat er een vloek op de werf naast ons ligt. Kent er iemand een duiveluitdrijver?

Fotografiecursus

Mijn medecursusten en de organisatoren van de cursus vonden de foto’s die ik vanavond getoond heb, allemaal geweldig. Natuurlijk streelt dat mijn ijdelheid, ware het niet dat ik een klein beetje valsgespeeld heb. In plaats van er deze week op uit te trekken om foto’s te nemen voor de opdracht, heb ik een soort “best of” samengesteld van vroegere foto’s die in de opdracht pasten. Minimum effort, maximum results. 😉