De zon

Een beetje aarzelend, maar ze komt erdoor. En da’s maar goed ook, want binnen een uur of drie vertrekken we met een bende van achttien man op weekend. Tijd voor wandelingen in een glooiend groen landschap, pannenkoeken, wie weet een verfrissende duik in een meer, barbecue, wijn, spelletjes en goeie gesprekken. Waimes, here we come!

Herdenking van de slag bij Passendale

Vandaag is het 90 jaar geleden dat jonge mannen, amper de kinderschoenen ontgroeid, hun leven lieten in de slag bij Passendale. In de drassige modder die overbleef na de slag werden vele lijken nooit teruggevonden. Van Passendale bleef niets meer over. Ik heb ze bezocht, de plaatsen in en rond Ieper waar die jonge mannen stierven in het gevecht om enkele meters grond. Ik stond daar onder een stralend blauwe hemel en kon het niet bevatten.

‘t Mineraal

Aan onze housewarming party in drievoud hebben we een fijne collectie Bongobonnen overgehouden. Helaas was het er door ons drukke bestaan nog niet van gekomen deze bonnen te verzilveren. Maandagavond hebben we daar verandering in gebracht.

Weg met de examen-, werk-, verhuis- en andere stress. Sauna ‘t Mineraal was onze bestemming voor een avond gezellig genieten van sauna’s, zwembaden en van elkaar. En het moet gezegd, na een eerste aanpassingsperiode (ik moet altijd een beetje wennen aan zoveel blote piemels 😉 ), hebben we ons geweldig kunnen ontspannen. Ik hield vooral van de erg sfeervolle Himalaya Grotte. We hebben, de nodige rustpauzes in acht nemend, bijna alle sauna’s uitgeprobeerd. Aan het stoombad zijn we niet toegekomen. Dat zal voor een volgend bezoek zijn (er ligt hier nog zo’n Bongobon).

Minst leuke moment van de avond: de opgietsauna met Japanse kruiden. Wij heel happy dat we nog net op tijd waren om deze ceremonie mee te maken. Het was de eerste keer dat we zoiets deden en we waren erg benieuwd. We hadden geluk, er was in een zee van naakte mensen op het hoogste verdiepje nog net een plaatsje voor ons twee. En toen gooide de ceremoniemeester (?) de eerste schep water met kruiden op de saunastenen. Yikes. Ik dacht even dat ik ging stikken. Men had ons gewaarschuwd dat deze Japanse kruiden erg sterk konden zijn, maar dit had ik toch niet verwacht. Het voelde aan alsof iemand een heel potje Vicks in mijn neusgat had leeggesmeerd. Ik probeerde rustig door mijn neus te blijven ademen en na een minuutje ging het weer beter.

Tot de ceremoniemeester een tweede schep bovenop de gloeiend hete stenen goot. Mijn arm ademhalingsorgaan kreeg het zwaar te verduren. Ik probeerde door de handdoek te ademen om de felle kruiden te filteren, maar veel hielp het niet. Ik was blijkbaar niet de enige met problemen, want er verlieten nog een paar mensen de saunaruimte. En toen hield ik het ook maar voor bekeken. Bijna stikken is niet bepaald mijn idee van ontspannen. Mijn vriend is een paar minuten later naar buiten gekomen. Hij zei dat hij het nog wel kon uithouden, maar hij wilde mij zeker niet alleen laten rondlopen tussen al die blote venten. 😉 Misschien moet ik zo’n opgietceremonie nog een tweede kans geven of beginnen met wat minder straffe kruiden, maar maandagavond vond ik het heel erg onaangenaam. Ik ben een opgietkruidensaunawussie. :-)

Feit is dat ik maandagnacht geslapen heb als een roosje.

Met dank aan Goya om ons ‘t Mineraal aan te raden.

Straks…

Komt mijn lieve vriendin L naar ons appartementje. Spannend! Want ik heb haar al meer dan drie jaar niet meer gezien. Haar omzwervingen hebben haar achtereenvolgens in Washington, Qatar, Washington en nu weer in België gebracht. Ik kijk uit naar het weerzien en ben benieuwd of ze fel veranderd is. Ik denk van niet.

L’Etoile d’Or

Vanavond zijn mijn vriend en ik iets gaan eten in een nieuw restaurantje op de Tiensevest tussen het Martelarenplein en de Diestsestraat, vlakbij het busstation. L ‘Etoile d’Or is een mooi ingericht restaurantje en zo nieuw dat het nog naar verf ruikt. We aten er voor een schappelijke prijs konijn met pruimen (mijn vriend vond wel dat er meer pruimen bij mochten) en tomaat garnaal. Twee klassiekers die altijd goed smaken.

Grappig: we vroegen brood bij onze maaltijd en de piepjonge dienstertjes kwamen telkens één broodje brengen die ze met een broodtang uit een grote mand visten. Dat staat chic, maar voor mij hadden ze evengoed een mandje met brood op tafel mogen zetten, ‘t is nogal vervelend om telkens een extra broodje te moeten bijvragen. De tweede keer dat ze langskwamen hebben we dan maar meteen twee broodjes gevraagd. Volgende keer toch maar frieten nemen, da’s makkelijker. 😉 Als dessert nam ik een beker ambachtelijk bereid ijs met verse aardbeien en een cava om alles door te spoelen.

Voor herhaling vatbaar.

Romance op het werk

Al een half jaar of zo koesterden een (vrouwelijke) collega en ik vermoedens dat er iets moois bloeide tussen collega U van onze afdeling en ex-collega J die nog niet zo lang geleden naar een andere afdeling verhuisd is. Wij spreken ‘s middags nog geregeld af met ex-collega J en het viel op dat J en U toch wel erg vaak na het eten samen een wandelingetje gingen maken. En hun verlofperiodes kwamen ook verrassend vaak overeen. En ja, zoiets geeft natuurlijk aanleiding tot de nodige speculatie en het speuren naar signalen die onze vermoedens konden bevestigen dan wel weerleggen.

Vandaag heeft collega U toegegeven dat hij al een tijdje samen is met J. Al veel langer dan wijzelf vermoedden. Ik vind het echt geweldig. Twee toffe vrijgezellen-op-leeftijd die mekaar leren kennen op het werk. Ik gun ze het van harte.

Stapelbed

Vrijdagavond bleven medebeleuvenisgangers en all round toffe mensen L en U bij ons slapen. Meteen de vuurdoop voor ons stapellogeerbed. Zou het bed overeind blijven staan? Had mijn vriendje wel alle schroeven goed genoeg vast gedraaid? We zouden het snel genoeg weten.

Even onstond er een vrij hilarisch tafereel toen L een half uur te vroeg voor onze deur stond en ons deurbelgewijs nogal ruw uit het inwijden van ons stapelbed rukte. Kleren die snel alhier en aldaar bijeen gezocht en weer aangetrokken moesten worden. Bewijsmateriaal dat snelsnel weggemoffeld werd. En ja, natuurlijk had ze het door. De rest van de avond hebben we de nodige steken mogen ontvangen…

En het bed? Dat heeft zijn vuurdoop glansrijk doorstaan.

Duits

Daarnet een telefoongesprek gehad met de mevrouw die ons voor volgend weekend een huisje in Waimes verhuurd. De mevrouw sprak Duits, ik ook, maar met veel haar erop. ‘t Is niet dat ik mijn best niet deed, maar de woordenschat en grammatica van mijn middelbareschool-Duits zat opeens mijlenver weg. En zo gebeurde het dat ik dé klassieker der fouten maakte: “bellen” zeggen ipv “anrufen”. Ik kon wel door de grond zakken toen ik mezelf die beginnersfout hoorde maken. Schaamtelijk.

De zeven nieuwe wereldwonderen

De Chinese Muur: akkoord
De Petra-site in Jordanië: akkoord
De Inca-ruïnes van Machu Picchu in Peru: akkoord
De oude Maya-site van Chichen-Itza in Mexico: akkoord
Het Colosseum te Rome: akkoord
De Taj Mahal in India: akkoord
Het standbeeld ‘Christus de Verlosser’ in Rio de Janeiro: awoert

Bij deze roep ik hoogst persoonlijk het Paaseiland uit tot zevenste wereldwonder.