De buren geven een feestje

Allez, dat hebben ze ons toch proberen wijs te maken door middel van een vriendelijke aankondiging in de inkomhal. Als dit bericht waarheidsgetrouw is, moet dit ongeveer het stilste feestje ooit zijn. Ik het nog helemaal NIKS gehoord. Geen geroezemoes, geen muziek, geen gelach. NIKS. En neen, het zijn niet de buren van het zevende verdiep of zo. Het zijn de buren vlak naast ons. Misschien converseren ze met hun gasten in gebarentaal? En ik was nog wel van plan te gaan klagen over het lawaai en zo mezelf een beetje uit te nodigen. 😉

Bijna weekend

En ik heb er hoegenaamd geen zin in, want het wordt een weekend vol met saaie cursussen. En ik kan mezelf niet troosten met de wetenschap dat het voor de laatste keer is, want ik ga een aantal examens doorschuiven naar volgend jaar. Stupid me, zo dicht bij de finish en dan opeens overmand worden door een totaal gebrek aan motivatie. Nuja, de vrijstellingen die ik al op zak heb, kan niemand me nog afpakken. Als alles volgens plan verloopt, heb ik volgend jaar nog maar een paar vakken.

Hopelijk valt er morgen ergens een gigantische berg motivatie uit de lucht. Ik heb verdorie mijn verlof al die jaren niet voor niks opgeofferd.

Onverschilligheid?

Ik durf het bijna niet neerschrijven op deze blog: toen ik eergisteren het bericht van die aanslagen in Irak las, was mijn eerste reactie er eentje van onverschilligheid. Een vermoedelijk dodental van 500 mensen en het raakte mijn koude kleren niet. Die reactie heeft mij aan het denken gezet, want een tweetal jaar geleden zou zo’n bericht mij emotioneel zeer erg hebben aangegrepen. Misschien komt het door de aanhoudende stroom slecht nieuws uit Irak. Er overheest bij mij een gevoel van gelatenheid: d’r valt toch niks aan te doen. Het gebeurt zelfs meer en meer dat ik de berichten uit Irak gewoon oversla. Slechtnieuwsmoeheid die mij niet alleen treft, want het valt op dat de berichten over Irak steeds korter worden en meer naar achteren in de krant verschuiven.

Ik kan niet gelukkig zijn met dat gevoel van gelatenheid en onverschilligheid. De hoop opgeven is het ergste wat er kan gebeuren. Hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt, er valt iets aan te doen. Er móet iets aan te doen vallen. De mensen in Irak hebben recht op een normaal leven, een leven zonder angst. Maar hoe ze uit dit moeras moeten geraken, ik zou het niet weten. Zou iemand het weten? Kan de staat Irak nog blijven bestaan? Zullen de verschillende partijen erin slagen vreedzaam naast elkaar te leven? De toekomst zal het uitwijzen. Belangrijk is dat ik dat gevoel van onverschilligheid kwijtraak. De inwoners van Irak hebben mijn aandacht en mijn medeleven nodig. ‘t Is niet veel, maar ‘t is beter dan niks.

Afscheidsfeestje

B, de vriendin van mijn broertje vertrekt op 1 september voor een half jaar op Erasmus naar Utrecht. Nu is Utrecht helemaal niet ver (ocharme twee uurtjes rijden), maar voordat we haar aan de Hollanders overleveren, wilden we nog een avond uitgebreid van haar gezelschap genieten.

Ik reserveerde een tafeltje in de Tr3s, een nieuw restaurantje in Leuven, ons aangeraden door vrienden F en K. Helaas bleek de menukaart in het restaurant iets minder uitgebreid dan op de site. Allemaal de schuld van Marktrock! Achja, een goeie reden om later nog eens terug te gaan om het degustatiemenu uit te proberen. Het eten (gegrilde tonijn met gewokte groenten en een kokossoepje) was erg lekker. Alleen vrees ik dat mensen met grote honger er niet genoeg mee zouden hebben.

Een dessertje hebben we niet genomen in het restaurant, want er zat een grote groep buitenlanders en mijn vriend vond het net iets te lawaaierig. Naar Rodins op de Oude Markt dan maar. Onder het genot van een paar lekkere cocktails hebben we dan maar meteen een weekendje vastgelegd om B te gaan bezoeken. Ja, Nederland, ik krijg er maar geen genoeg van. 😉

Tip voor mijn vrijgezell(ig)e lezers

De put-somethin’-on-your-head party! Uit goede bron weet ik dat er die avond zeker begeerlijke vrijgezellen en vrijgezellinnen aanwezig zullen zijn. Moest ik nog vrij zijn, ‘k was al ingeschreven. 😉

Als u dankzij deze tip de man of vrouw van uw leven opscharrelt, wil ik daarvan wel graag op de hoogte gesteld worden. Als dank mag u mij dan eens een keertje trakteren. Uitnodigingen voor een trouwfeest sla ik ook nooit af. 😉

Change of plans

Gisterenavond, vlak voor sluitingstijd stonden mijn vriend en ik in de Airstop (die dus niet open blijkt te zijn op zaterdag). Ons doel was het vastleggen van een vlucht naar Barcelona voor het verlengde weekend van Allerheiligen. En ja, wij waren er ons wel degelijk van bewust dat we, ondanks eerder gemaakte goeie voornemens, weer rijkelijk laat waren. Gevolg: er bleken alleen maar superdure plaatsen beschikbaar en dan nog op ongelukkige tijdstippen. Blijkbaar is Barcelona een populaire bestemming in de allerheiligenvakantie.

Daar stonden we dan, in de Airstop, een beetje besluiteloos, want we hadden geen alternatieve bestemming in gedachten. Gelukkig kreeg mijn vriendje op datzelfde moment een lumineuze inval: waarom zouden we niet naar Parijs gaan? Hij is namelijk ook nog nooit in Parijs geweest (oink, hoe kan dat nu?). Dus bedankten we de vriendelijke jongen van Airstop voor de geleverde opzoekinspanningen, stapten het Airstopkantoor buiten en begaven wij ons linea recta naar het station van Leuven. Gelukkig was er nog meer dan plaats genoeg in de Thalys.

Nu alleen nog een hotel in Parijs vinden. Iemand tips? 😉

Een lui weekend

Buiten het etentje op vrijdag, hebben mijn vriend en ik dit weekend bijster weinig gerealiseerd. Ok, zaterdagvoormiddag zijn we naar een paar winkels geweest, waarvan de helft dicht was (wegens veranderde openingsuren en Marktrock). Het Besloten Land daarentegen was wel open. Een slechte zaak voor onze portemonnée, zo bleek, want we zijn er met meer dan tachtig euro aan strips buiten gestapt. Voor dit bedrag kregen we 17 strips, waaronder de volledige SODA-reeks. Na eerst iets te zijn gaan eten op het terras van de Werf (waar tot onze grote verbazing nog tafeltjes in de zon vrij waren), hebben we onze leessessie verdergezet op het balkon van ons appartementsgebouw. Ik kan me de laatste keer dat we zo’n rustige dag gehad hebben, zelfs niet meer herinneren. En geloof me, het deed deugd. Misschien over een jaar of twee nog eens zo’n dag inlassen. 😉

Zondag ging verder aan hetzelfde gezapige tempo. ‘s Middags een terrasje gedaan op het Martelarenplein en dan in de namiddag toch wat proberen blokken. ‘t Is immers hoognodig. Ik kan de komende examens immers zo hard negeren als ik wil, daarmee verdwijnen ze nog niet. Door mijn eigen laksheid en nalatigheid zit ik dit jaar met een redelijk ondoenbare septemberzittijd opgescheept. Maar goed, wie niet blokt, moet op de blaren zitten. Ik moet stoppen met mij afvragen waarom ik zonder concreet doel voor ogen aan een twee diploma begonnen ben. Gewoon verstand op nul en beginnen blokken.

Yummie

Een cocktailrecept dat ik nog niet kende. Ik zit op dit eigenste moment met diezelfde cocktail achter mijn pc na te genieten van een geslaagde avond. De ouders van mijn vriend wilden graag eens onze nieuwe meubels komen bewonderen, wat wij dan weet een goeie aanleiding vonden om eens lekker voor hen te koken. Als voorgerechtje aten we pikante scampi (danku Jamie), als hoofdgerecht de lekkerste eend ooit en als dessert een gezonde portie fruitsla. En nu een lekker glas engelenpis om dat alles door te spoelen. 😉 Feeling happy.

Taalfouten

Ligt het aan de zomerse nonchalance? Aan de door de vakantie ingegeven zorgeloosheid? Het valt mij alleszins op dat taalfouten de laatste weken welig tieren op de Vlaamse blogs. Nu zal u mij ongetwijfeld op gezette tijden ook op een taalfoutje betrappen. Niemand is perfect. Maar het aantal zware grammaticale fouten (zeg maar dt-fouten) dat ik de laatste tijd tegenkom, hebben mijn taalgevoel ernstige schade toegebracht. Als ik zo’n fout zie, probeer ik meestal op mijn tanden te bijten en snel verder te lezen. Niemand houdt van kommaneukers (al kunnen sommige fouten bezwaarlijk onder de noemer komma’s gebracht worden). Soms wordt het mij echter te veel en kan ik het niet laten de foutenmaker in kwestie op zijn of haar fout te wijzen.

Dus aan alle bloggers bij wie ik onlangs een foutje verbeterd heb: sorry, het was sterker dan mezelf. Troost jullie met de gedachte dat een juiste schrijfwijze het lezen van jullie blogs alleen maar aangenamer kan maken.