Deze middag had ik opnieuw met een oud-collega afgesproken in Victor Bozar Café. Altijd fijn om te horen hoe het met haar gaat. Een voorbeeld van een gepensioneerde die haar dagen goed weet te vullen!
Deze zondagmiddag spoorden mijn vriend en ik richting Geel alwaar we afgesproken hadden met zijn ouders, zijn broer, zus en hun gezinnen voor een namiddag op de Palmenmarkt van Geel, zowaar de grootste kermis van de Kempen. Heel eerlijk, de tijd dat ik nog warm werd van kermissen ligt ondertussen al heel lang achter mij, maar het plezier van het jonge volk gaat voor, uiteraard. Het was alleszins, ondanks het ietwat kwakkelende weer, bijzonder druk op de kermis. Het is duidelijk dat de Palmenmarkt mensen vanuit gans de omgeving aantrekt.
We waren nog niet lang aan het slenteren over de kermis, toen het oudste nichtje van mijn vriend voorstelde om samen op zo’n muntenschuiver te spelen. Met plezier ging ik in op haar voorstel, want die rinkelende vallende muntjes doen me altijd terug denken aan mijn jeugd, toen ik dat spel uren speelde op de plaatselijke kermis. En jawel, natuurlijk stopten we te veel geld in dat toestel in verhouding tot de prijzen die we ermee wonnen, maar de endorfinestoot die die vallende muntjes veroorzaakten, maakte dat meer dan goed. Uiteindelijk keerden we naar huis met een externe luidspreker, een stel oortjes en een anti-stressknuffel en hadden we samen veel plezier. En dat is het belangrijkste van allemaal. Alleen jammer dat we de karakollenkraam die onze vriendin ons had aangeraden niet vonden.
Toen we, na nog wat rondgelopen te hebben, het allemaal wat koud begonnen te krijgen, lieten we de kermis achter ons en reden we naar het huis van de ouders van mijn vriend. We deden een flesje schuimwijn open en klonken op de bijna-jarige heer des huizes. Zeventig jaar al, je zou het hem niet geven als je hem zo ziet. Hopelijk heeft mijn vriend dezelfde goede genen geërfd.
Voor het avondmaal hielden we het simpel: een kaasschotel voor de volwassenen en balletjes met kriekjes voor de kinderen. Meer moet dat echt niet zijn! En natuurlijk sloten we de avond af met een glaasje whisky. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om ons veilig bij het station van Geel af te zetten.
Uitstel is geen afstel! Na het door COVID19 geannuleerde etentje, prikten we meteen een nieuwe datum om af te spreken met onze vrienden. Cateraar Convento Food zorgde voor het eten, wij voor de drank en het aangename gezelschap. 😉 Naar goede gewoonte kwamen we op culinair vlak niets te kort, maar ik maak me wel ongerust over de manier waarop de vechtscheiding met de ex van onze vriend dreigt te ontsporen. Ik vrees echt dat hun gezamenlijke kinderen hier niet beter uit zullen komen. Voorlopig lijkt, ondanks aandringen van onze vriend, zelfs de weg naar bemiddeling afgesloten. Echt verschrikkelijk. Ik wou dat ik meer kon doen dan vanop de zijlijn toekijken en een luisterend oor bieden.
Na het afscheidsontbijt, de afscheidslunch. Want een collega die zich zoveel jaren hard ingezet heeft, verdient het om met de nodige egards uitgewuifd te worden. Moet toch vreemd zijn, de deur van een bedrijf waarvoor je zoveel jaren gewerkt hebt achter je dichttrekken om er nooit meer terug te keren. Ik kan me eerlijk gezegd op dit moment niet voorstellen hoe ik daarmee zou omgaan, want je job is toch een belangrijk onderdeel van wie je bent als persoon. (Al kan ik jullie wel verklappen dat ik alvast een hele waslijst plannen heb om mijn dagen als gepensioneerde te vullen.) Ach ja, dat ligt voor mij nog in de verre toekomst. We zullen wel zien eens het zover is.
Eén ding is zeker: de kwaliteit van het eten bij Victor Bozar Café stelt nooit teleur. Echt een topplek.
Dat gezellig samen ontbijten met de collega’s wordt een trend! Al moet ik toegeven dat een stevig ontbijt helpt om voldoende energie te hebben om kasten en kelders op te ruimen ter voorbereiding van de verhuis die alsmaar dichter en dichter bij komt…
Na het copieuze ontbijt van deze ochtend, hield ik het sober voor de lunch met mijn kameraad deze middag. Een bao met paddenstoelen van DIM’s kreeg ik er nog net bij geduwd. En da’s dan ook meteen het grote voordeel van afspreken bij Wolf: je bestelt zo veel of zo weinig als je wilt én de huisgemaakte limonades zijn erg lekker.
Deze ochtend hadden mijn collega’s een ontbijtpotluck georganiseerd voor onze collega die morgen (yikes!) haar laatste werkdag heeft. Onze kranige collega wordt immers binnenkort 65 en heeft nog wat dagen verlof op te nemen. Aangezien onze collega niet graag in de belangstelling staat, zagen we af van bombastische speeches en hielden we het bij een sobere overhandiging van de cadeaus.
Naar goede gewoonte hadden mijn collega’s weer hun uiterste best gedaan en was er allerlei lekkers voorzien in overvloedige hoeveelheden. De bijna-gepensioneerde zelf had voor de gelegenheid maar liefst twee cakes én bokkenpootjes gebakken. Haar baktalent en werkijver zullen alvast enorm gemist worden op onze werkvloer. Ze had voor iedereen een doosje met suikerboontjes bij als bedankje voor de fijne samenwerking en om haar nieuwe leven te vieren. Ik ben er zeker van dat ze ervan zal genieten!
Deze namiddag lanceerde minister Dalle de InfluencerFAQ in restaurant albert in de Koninklijke Bibliotheek in Brussel. Voor mij was het de eerste keer dat ik de bibliotheek betrad langs de ingang via het Paleis van Karel van Lorreinen. Wat een prachtig stukje erfgoed!
Aangezien ik nog een stuk van mijn Franse les wilde meepikken, miste ik het grootste deel van de afsluitende receptie, maar gelukkig kregen we bij aankomst een glaasje schuimwijn aangekomen en waren er wat groentjes om te snacken. De locatie leende zich uitstekend voor de lancering en de volledig vegetarische catering, waarvan ik nog net drie hapjes kon meepikken voordat ik naar de trein moest rennen, was dik in orde.
Dus influencers: hier is het te doen!
Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen voor een bezoek aan onze vriendin en haar inmiddels niet meer zo nieuwe vriend. We waren voor de gelegenheid uitgenodigd bij de vriend zelf, een knappe, wat oudere man met een bijzonder boeiende job. Fijn om te zien hoe goed onze vriendin, na wat moeilijkere jaren, zich bij hem voelt. Ondanks de verschillen tussen hen beiden voel je overduidelijk de liefde tussen die twee. Opposites attract, nietwaar?
Mijn vriend en ik hadden voor de gelegenheid een flesje champagne meegebracht, want de vriendschap verdient het om gevierd te worden. Dat uitschuivertje met de fles Grand Barón demi-sec neem ik mijn vriendin niet kwalijk, maar laat ons zeggen dat het contract met de vorige fles te groot was. Gelukkig offerde mijn vriend zich op om mijn glas leeg te drinken. Ik ben echt op een leeftijd gekomen dat ik geen slechte drank meer verdraag.
De rest van de avond werden we gelukkig enorm in de watten gelegd met lekker zelfgemaakt eten aan een gezellig gedekte tafel en goeie wijn. Tegen het eind van de avond haalde onze kameraad een paar exotische flesjes whisky boven waarvan mijn vriend en ik maar al te graag proefden. Die Thaise ‘whisky’ (ja, die aanhalingstekens staan daar om een reden) smaakte helemaal zo slecht nog niet! Aangezien onze kameraad blijkbaar niet zo’n fan is van whisky in het algemeen, namen we het aanbod om de whisky mee naar huis te nemen maar al te graag aan. Altijd leuk om zo’n folietje in huis te hebben als we andere whisky-liefhebbers over de vloer krijgen.
En zo werd het dus een bijzonder vrolijke treinrit terug naar Leuven.
